Του Στέλιου Συρμόγλου
Με αναίδεια εκπλήσσουσα, με "πατριωτισμό" εκφυλισμένο σε μικροχαρείς κομματικές εκδουλεύσεις και μεθοδεύσεις, στο ψυχεδελικό κόσμο της πολιτικής μέθης, "στήθηκαν" οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης στις ανά τη χώρα εξέδρες των επισήμων, για την καθιερωμένη παρέλαση. Με τους πολίτες απόντες. Κι όσοι από μια εθιστική λειτουργία τους ή από την άκρατη επιθυμία τους θέλησαν να δουν παιδιά και εγγόνια τους να παρελαύνουν, βρέθηκαν μπροστά στο σιδερόφρακτο θέαμα της κυβερνητικής αυθαιρεσίας και αναισχυντίας.
Για μια ακόμη φορά οι σύγχρονοι Κολόμβοι της πολιτικής, που πηδαλιούχησαν τη χώρα πρός τα αδιέξοδα, έχοντας να επιδείξουν πολιτικούς μετεωρισμούς και σωρεία σκανδάλων, έναν καιροσκοπικό "πριαπισμό" ως εξουσιολάγνοι της πολιτικής, απεδείχθησαν όχι μόνο καταγέλαστοι, αλλά και διαθέτοντες τυραννική λογική.
Και μπορεί τα βαριά ανονήματα της πολιτικής και ενίοτε της ιδιωτικής ζωής των σύγχρονων δημαγωγών-τυράννων να παραμένουν αθέατα ή να καλύπτονται επιμελώς, καθώς οι συνειδήσεις πολλών παραλύουν και τα ηθικά αντανακλαστικά του λαού αφλογιστούν, ωστόσο όσο περισσότερο οι σύγχρονοι "τύρανοι" κάνουν το δημόσιο βίο βορβορώδη, τόσο και τους "συνοδεύει" το υδροχαρές εκτόπλασμα του φόβου.
Κι αυτό βιώσαμε χθές. Ο κυριάρχος φόβος των "λαοπρόβλητων" Αντώνη Σαμαρά και Βαγγέλη Βενιζέλο, να κάνει αισθητή τη "σιδερόφρακτη παρουσία" του στις παρελάσεις, ενώ οι ίδιοι να έχουν καταφύγει στην ασφάλεια της περιχαρακωμένης θρασυδειλίας τους, περιτριγυρισμένοι από ένα εσμό αυλοκολάκων, συνεργατών ομοίων τους, οι οποίοι κατευθύνουν όλους τους κομματικούς μηχανισμούς, φανερούς και αθέατους. Κρύφτηκαν οι "συνέταιροι" στη εργολαβία της...σωτηρίας της χώρας, φοβούμενοι την λαική οργή, που μέσα στο πλήθος εκδηλώνεται πιο εύκολα. Και άφησαν τον "μαρμαρωμένο" πρόεδρο της Δημοκρατίας να θυμίζει την αθλιότητά τους, αλλά και γενικότερα του πολιτικού συστήματος.
Και να εκπροσωπεί όλους αυτούς που συνέβαλαν, με λόγια και έργα, ώστε ύψιστα και κρίσιμα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά και της εξωτερικής πολιτικής, να καθορώνται μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας και να διέρχονται τα τελευταία ιδίως χρόνια μέσα από τα φίλτρα της υποτέλειας και της πολιτικής αναξιοπρέπειας...
Οι πολίτες αυτού του τόπου για πολλά χρόνια ζουν μια σκόπιμη και μονοσήμαντη πραγματικότητα, πρός όφελος και μιας καταχρηστικής και άκριτα μανιχαιστικής χρησιμοποίησης του παρελθόντος, που επανειλημμένως παρεμπόδισε την πρόσβαση στο μέλλον, με όραμα των εκάστοτε κυβερνώντων τις πολιτικές λαθροχειρίες και τη...λιτότητα. Με τους περισσοτέρους απ' αυτούς ωστόσο να απομυζούν του προσοδοφόρους "μαστούς" του κράτους. Ηταν και οι άλλοι, πέραν του δικομματισμού, οι της ευρύτερης Αριστεράς, που για χρόνια σχοινοβατούσαν χωρίς πυξίδα πολιτικής πλεύσης. Οι ίδιοι που σήμερα ως αξιωματική αντιπολίτευση πλέον, εμφανίζονται εγκλωβισμένοι στη μιζέρια των κομμουνιστικών αναμνήσεων, εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες και σε μια ανομολόγητη σύγχυση.
Δύο "αιχμηρές" πραγματικότητες καθώς πλησιάζουμε πρός τις εκλογές...Και όλα τα παραπάνω συνιστούν τελικά μια πραγματικότητα με έκδηλα τα παθογενή συμπτώματα. Οι πολιτικοί των τελευταίων 20 χρόνων δεν συγχρονίστηκαν με τα βήματα εκείνων των ηγετών της Ευρώπης, οι οποίοι έδωσαν μάχες για μια πιο ανοιχτή κοινωνία. Περιορίστηκαν στο "κλειστό κύκλωμα" μιας αρτηριοσκληρωτικής κομματικής νοοτροπίας. Με πολιτικές που επιχειρούσαν να καταρρίψουν κυρίαρχους μύθους. με αποροσανατολισμένες κοινοτοπίες που διέστρεφαν την κοινωνική πραγματικότητα.
Κανένας δεν γίνεται μεγάλος στην πολιτική με πατροναρίσματα, ούτε με ευκαιριακές επικρατήσεις. Η νομοτέλεια της δικαίωσης ξεχωρίζει αργά ή γρήγορα τη βρώμη από το στάρι. Για κάποιους αυτοδιοριζόμενους "πάτρωνες" και αυτοχριζόμενους "κηδεμόνες" του κομματικού κατεστημένου, οι αυτόκλητοι "σωτήρες" της χώρας, που ακούνε στο όνομα Αντώνης και Βαγγέλης, έχουν τελειώσει γιατί ως αρχέτυπα μιας ψευδούς ηθικής, δειλίας και αντικανότητας, εκτιμούν ότι δεν εξυπηρετούν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους...
Κι όσο οι προαναφερόμενοι, με τη θεσμική ιδιότητα του πρωθυπουργού ο ένας και ο άλλος μ' αυτή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, βρίσκονατι αντιμέτωποι με τη "δυσαρέσκεια" των "πατρώνων" τους, αλλά και με το λαό που από την απόγνωση περνάει στην αηδία γι' αυτό που λέγεται δημόσια ζωή, τόσο περισσότεροο....φόβος περιελίσσεται γύρω από την πολιτική τους ύπαρξη και εκδηλώνεται ως τυραννική αντίδραση. Οπότε και προβαίνουν σε σπασμωδικές ενέργειες, πολύ περισσότερο όταν είναι υποχρεωμένοι να πρακτορεύσουν τα συμφέροντα εκείνων που τους στηρίζουν στην εξουσία. Δουλικά δε εξαρτώμενοι από τους δανειστές. υλοποιούν μετά φόβου πάντα τη γραμμή τους και υπηρετούν το "πνεύμα" τους.
Υπάρχει μια ιδέα που τυραννεί τους σύγχρους τυράννους. Η ιδέα της παράδοσης της εξουσίας. Είναι ο εφιάλτης τους. Οι τύραννοι είναι καμωμένοι από αντιφιλελεύθερο υλικό. Δεν μπορούν να "χωνέψουν" πως ο ναός της ελευθερίας δέχεται μόνο προσκυνητές και ο οίκος της δημοκρατίας μόνον επισκέπτες!.