Του Στρατή Μαζίδη
Κάτι 17χρονοι το έπαιζαν
μάγκες στριμώχνοντας ένα συμμαθητή
τους και εξαναγκάζοντάς τον να ξεβρακώνεται
επιδιδόμενος σε σεξουαλικές πράξεις
τις οποίες βιντεοσκοπούσαν με τα κινητά
τους και τα ανέβαζαν κατόπιν σε σελίδα
κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι τόσα πολλά αυτά
που μου έρχονται στο νου και θέλω να πω
αλλά δε γνωρίζω αν θα τα καταφέρω.
Δεν είναι πολλά τα
χρόνια που ήμουν κι εγώ 17χρονος. Εμείς
όμως διασκεδάζαμε διαφορετικά. Πηγαίναμε
βόλτες, μιλούσαμε, πειράζαμε ο ένας τον
άλλο και γελούσαμε. Όταν πάλι ένας φίλος
μας βρέθηκε σε δύσκολη θέση χάνοντας
τον πατέρα του, σπεύσαμε να σταθούμε
στο πλάι του.
Στην περίπτωση της
Λέσβου ο 17χρονος μπορεί να μην έχασε κάποιον, όμως διαβάζουμε ότι ζούσε
κάτω από δύσκολες συνθήκες με ψυχολογικά
προβλήματα. Και πως του συμπαραστάθηκαν
κάποια ανόητα όντα; Εξευτελίζοντάς τον. Αντί να τον βοηθήσουν, τον ταπείνωσαν και ένας Θεός ξέρει πως θα βγουν αυτά μεθαύριο. Για αυτό είναι πολύ μεγάλη ανάγκη η τοπική κοινωνία και η πολιτεία να σπεύσουν γρήγορα να στηρίξουν αυτό το παιδί διότι ο κίνδυνος να λοξοδρομήσει είναι μεγάλος και κανείς δε θα μπορεί να του ζητήσει ευθύνες αργότερα.
Επιπρόσθετα ήρθε επιτέλους η ώρα στα σχολεία να γίνει κάτι πολύ πολύ απλό. ΚΙΝΗΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΕΛΟΣ. Τα "για να με βρίσκουν" και "ώρα ανάγκης" δεν πείθουν διότι όλοι ξέρουν που είσαι κι αν κάτι συμβεί εκεί, θα ειδοποιηθούν αυτοί που πρέπει.
Όσο για τα...αθώα παιδιά, τι να πεί κανείς για την ανωμαλία και τη δυστυχία τους; Διότι είναι δυστυχία στα 17 σου τη βρίσκεις με το κινητό και το
ανέβασμα στο facebook. Όταν
η ζωή σου καταντά από επιλογή ορισμένα
κουμπιά. Και που; Στη Λέσβο! Μέσα στη
θάλασσα, τη φύση και την ομορφιά! Εκεί
επέλεξε η ασχήμια και η σαπίλα της
κοινωνίας μας να φανερωθεί.
Όσο για τους
καθηγητές; Αγρόν ηγόραζον. Χαμπάρι δεν
πήραν τι γινόταν στο σχολείο τους. Αμ εκπαιδευτικός δε σημαίνει μόνο διδακτέα ύλη και "ντριν" το κουδούνι.
Περισσότερο
εκνευριστικός ένας συγγενής των
παρενοχλούντων που είπε “Παιδιά είναι.
Έπαιζαν”.
Αν έλεγε,
τον έπαιζαν, ίσως και να είχε δίκιο.
Τότε λοιπόν
μιμούμενοι τον αξέχαστο Περικλή
Χριστοφορίδη στο “Μακρυκωσταίοι και
Κοντογιώργηδες” όταν ως ξενοδόχος
χαστούκισε ένα ζωηρό παιδάκι και τον
παρατήρησαν λέγοντας “παιδί είναι και
παίζει” απήντησε “κι εγώ μεγάλος είμαι
και βαράω”.
Συγγνώμη μάλλον κι αυτός δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ορισμένα πράγματα. Τα παιδιά
την έβρισκαν με κάποιον να “παίζει”
ολόγυμνος αντί να πάνε μια βόλτα με το
κορίτσι τους, να βγουν έξω, να κάνουν
κάτι τέλος πάντων που να δώσει οξυγόνο στον εγκέφαλό τους και την προφανέστατα προβληματική ψυχή τους. Στη θέση του πάντως ο καθένας θα είχε αρχίσει ήδη να ανησυχεί, πρώτα για τα βίτσια τους, δεύτερον γιατί προφανώς θα κοιμόταν όρθιος μη αντιλαμβανόμενος τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι του και τρίτον διότι αυτό θα σήμαινε πως κάτι θα είχε κάνει λάθος τα περασμένα χρόνια.
Σε κάθε
περίπτωση αυτό το σημερινό φαινόμενο
ήρθε και μας ξεβράκωσε όλους. Παιδια,
που μόνο παιδιά δεν είναι, αδιάφορους
γονείς που μεγαλώνουν τέτοια παιδιά
και καθηγητές μισθοφόρους.
Και μετά εσύ
Ελλάδα περιμένεις να αναστηθείς... Άσε μη φας. Έχουμε γλάρο.
Ξέρω ότι σε κάποιους το κείμενο θα φάνηκε σκληρό. Αλλά όσο σκληρό και να ήταν, παραμένει ασύγκριτο με τη φρικτή πραγματικότητα που έζησε αυτό το παιδί. Ας προσπαθήσουμε μόνο για ένα δευτερόλεπτο να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του 17χρονου παληκαριού ή ακόμη χειρότερα, τα παιδιά μας.