του Στέλιου Συρμόγλου
Οπως μπορεί να έχει κανείς τη γώμη ότι η εθνοπροδοσία (η συνεργασία δηλαδή με ξένες δυνάμεις ή με τον κατακτητή παλαιότερα) και η προσδοσία της δημοκρατίας ( η συνεργασία με φρενοβλαβείς εγχώριους τυράννους με γύψινη λογική), είναι τα μόνο εγκλήματα. Ομως, η εμπειρία των ιστορικών συντάσσεται με την άποψη του Δάντη, σύμφωνα με την οποία όλων των ειδών οι προδότες βρίσκονται στον ένατο, στον έσχατο, κύκλο της κόλασης, στην κατάψυξη!..
Η πολτική παχυδερμία και αναλγησία απέναντι στον κοινωνικό πόνο, η πρόσδεση των εξουσιολάγνων σε πολιτικές πρακτικές που καθηλώνουν την κοινωνία, έχοντας προηγουμένως ταριχεύσει, υποθηκεύσει ή και πουλήσει τη συνείδησή τους, η εμμονή τους στην εξυπηρέτηση ανομολόγητων συμφερόντων, με το σύνηθες πρόσχημα της "σωτηρίας" ενός καταπονημένου και σε σύγχυση λαού, συνιστούν "καραμπινάτη" προδοσία. Με όλα μάλιστα τα δομικά στοιχεία της ηθικής χωρίς Ηθική. Πολύ περισσότερο όταν "λαοκτόνες" πολιτικές παρουσιάζονται με την επικάλυψη της κοινοβουλευτικής νομιμότητας και ενδυναμώνονται με τη διασπορά του φόβου στις κοινωνικές ομάδες, ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη εφαρμογή τους.
Και να σκεφτεί κανείς ότι σε τούτη την έρμη χώρα, πλεονάζουν οι "δημοκράτες" και οι "προοδευτικοί" της πολιτικής. Και ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση, πολλοί "αγόρασαν" αντιστασιακούς τίτλους από το παζάρι στο Μοναστηράκι. Κι άλλοι τόσοι εντρύφησαν στην αντιστασιολογία της δεκάρας, στην αντιστασιοποίηση και στην αντιστασιομανία, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη υπεραξία, ώστε να κυριαρχήσουν και μέχρι τις μέρες που διατρέχουμε στο πολιτικό σκηνικό. Χρυσοκάνθαροι, "βεντέτες" της αντίστασης, ακόρεστοι θεσιθήρες, υπόδουλοι πολιτικών παθών και της εξουσιαστικής πλεονεξίας κι όχι μόνο. Με την ανοχή πάντα του λαού. Με την νοοτροπία που έντεχνα καλλιέργησαν, για να καθυποτάξουν τους πολίτες στις ανάγκες τους, έτσι ώστε να γίνουν ψηφοφόροι-υποχείρια.
Δεν φτάσαμε τυχαία στη σημερινή ασφυκτική κατάσταση. Στην προχθεσινή τραγελαφική εικόνα που παρουσίαζε το Κοινοβούλιο. Στην τελμάτωση της κοινωνίας. Στην προοδευτική παραμόρφωση του νοήματος της δημοκρατίας και της κατακτημένης ελευθερίας. Στο συνασπισμό των μετρίων και των βλακών της πολιτικής. Στην ανεμπόδιστη σύγκρουση των αντιθέσεων, για να προκύψει από τη σύγκρουση αυτή η σύνθεση των αντιφατικών δυνάμεων, στην πιο εκτρωματική της μορφή.
Κι όσο οι Ελληνες διατηρούμε στενή σχέση με τη λέξη "λήθη", αν δεν τη διαγράψουμε οριστικά και ενσυνείδητα από το λεξιλόγιό μας, όχι απλώς θα ανεχόμαστε τον παθολογικά ψεύτη Αντώνη Σαμαρά να δίνει "μαθήματα ειλικρίνειας" από το βήμα της Βουλής, τον μεγαλομανή Βαγγέλη Βενιζέλο να "εξανίσταται" για το σκάνδαλο των υποβρυχίων και τον αδαήμονα Αλέξη Τσίπρα να καλεί σε "μονομαχία στο Ελ Πάσο", όπως και άλλες καρικατούρες της πολιτικής να προκαλούν την νοημοσύνη μας και την αισθητική μας, αλλά θα καταλήξουμε να μη ζούμε σ' ένα έθνος ελεύθερο.
Θα πρέπει να θυμόμαστε, να θυμόμαστε την πορεία των αυτόκλητων "σωτήρων" μας, για την άγρυπνη διαφύλαξη των στοιχειωδών δικαωμάτων μας, για τα οποία οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν. Και χρειάστηκε να περπατήσουν ανάμεσα από τόσες συμφορές. Ο λαός πλήρωσε ακριβά το τίμημα της ελεύθερης και αξιοπρεπούς ζωής του. Θα ήταν από μέρους μας το λιγότερο προδοσία απέναντί τους, αν λησμονουσαμε το τίμημα αυτό.
Αν μια ομάδα ψυχιάτρων παρακολουθούσε την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή, το πολιτικό παραλήρημα και τις πολιτικές αντιφάσεις, καρυκευμένες με απύθμενη θρασύτητα και ψεύδος ασύστολο, με αγένεια και χαμέρπεια, θα διεπίστωνε όχι μόνο συμπτώματα παράνοιας, όχι απλώς ευήθειας και επαναληπτικής πολιτικής βλακείας, αλλά και σχιζοφρένειας...