Άλλοι για να βάλουν κάτι στο ταμείο της επιχείρησης κι άλλοι για να σταυροκοπηθούν ώστε να πληρωθούν στο τέλος του μήνα.
του Στρατή Μαζίδη
Κοιτάζω τις βιτρίνες και όπως ο Καραγκιόζης, έτσι κι εγώ χορταίνω με τα μάτια. Φοράω τα όμορφα παντελόνια που εκεί θα είναι και στην επόμενη βόλτα. Χαζεύω τα γυαλισμένα παπούτσια την ώρα που το νερό της βροχής βρήκε τη μικρή τρύπα στη σολά κι έκανε την κάλτσα μου μούσκεμα.Φοράς τρύπιο παπούτσι; Ναι γιατί όχι; Ποιος το βλέπει;
Πιο κάτω τα παιχνίδια. Να! Εκείνο το μεγάλο κάστρο είναι ότι πρέπει για τον μικρό κι εκείνο το ξύλινο κουκλόσπιτο για την κόρη μου. Ίσως κάποια στιγμή αργότερα. Έχει ο Θεός.
Κοντεύω πια για το σπίτι. Τουλάχιστον κι αν δεν μπορώ να πάρω κάτι, καθαρίζει το μυαλό μου. Α να και το γραμματοκιβώτιο. Πωπω γεμάτο είναι. Ευχετήριες κάρτες! Του ΟΤΕ, της ΔΕΗ και του Υπουργείου Οικονομικών. Αυτό πια μας αγαπάει τόσο πολύ ώστε μας τα στέλνει τρία τρία.
"Άι στα τσακίδια" σιγοψιθύρισα.
Τα ανοίγω. Σούμες, προσθέσεις κτλ. Πω! Ωχ Θεέ μου αναφώνησα κι έπιασα το κεφάλι μου.
Έρχεται ξαφνικά ο γιος μου. "Μας παίρνει η εφορία τα λεφτά ε; Μη στεναχωριέστε, να εγώ στον κουμπαρά μου έχω € 85,00. Πάρτε τα να κάνετε τη δουλειά σας".
€ 85,00! Ένα μικρό παιδί μπόρεσε από δω κι από κει, με τα κέρματα, με το ένα, με το άλλο, σαν νοικοκύρης να μαζέψει € 85,00. Κι έρχεται τώρα να τα προσφέρει για να τα δώσουμε στο ανίκανο κράτος που ούτε αυτά δεν μπορεί υπό ανάλογες συνθήκες να συγκεντρώσει.
Όχι τον κουμπαρά του παιδιού ρε αλήτες! Όχι! Να σας ξεραθούν τα χέρια!
* Η παραπάνω ιστορία είναι φανταστική. Ή μήπως όχι;