Του Στρατή Μαζίδη
Ποια Ελλάδα θα παραδώσουμε όμως;
Την Ελλάδα των χρεών που θα της χορηγούνται δάνεια με επαχθείς όρους, ώστε να ξεζουμίζει το λαό για να τα αποπληρώνει.
Την Ελλάδα που συνέβαλε στην απώλεια της Κύπρου σε αρχικό στάδιο το 1974 και σε τελικό τόσο το 2013 όσο όπως πια διαφαίνεται το 2014.
Την Ελλάδα που δεν ανήκει στους Ελληνες αλλά στα εκατομμύρια των φανατικών πιστών του Αλλάχ και της Σαρία.
Την Ελλάδα που δε θα της ανήκουν οι θάλασσές της και τα νησιά της.
Την Ελλάδα που δε θα είναι κυρίαρχη στη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ηπείρο. Που ίσως κιόλας να μην της ανήκουν έτσι όπως το πάει σε λίγο καιρό.
Την Ελλάδα των λίγων εναπομείναντων εξαθλιωμένων Ελλήνων.
Την Ελλάδα ενός λαού που την κρίσιμη στιγμή δείλιασε, δεν τόλμησε και συνέχισε απαθής κι άλαλος την πορεία του προς την άβυσσο.
Την Ελλάδα που παρακολουθεί το λαό της στο παραμικρό του βήμα και τον τιμωρεί για αυτό.
Στην πραγματικότητα δε θα παραδώσουμε κράτος ανεξάρτητο αλλά ένα τόπο, μια επαρχία, κάτι οπωσδήποτε απροσδιόριστο, ίσως σαν φυλακή.
Δύσκολο αλήθεια ρόλο μας επεφύλαξε η ιστορία για να αναλάβουμε, αλλά και τραγικά εμείς ανταποκριθήκαμε. Ίσως γιατί πολύ χειρότερο κι οδυνηρό από μια ήττα είναι η αποδοχή της δίχως μάχη.