του Στρατή Μαζίδη
Σήμερα ορισμένοι από όσους βρέθηκαν στη Θεία Λειτουργία του παρεκκλησίου του αγίου Νεκταρίου στην Αγία Παρασκευή, κατέβηκαν όπως συνηθίζουν στη Στέγη Γερόντων που συστεγάζεται στο χώρο και η οποία επιτελεί ένα τιτάνιο έργο, όχι μόνο προσφέροντας φροντίδα σε 45 γέροντες αλλά και αρκετή βοήθεια, όποτε υπάρχει σε δεκάδες σιωπηλούς αλλά αναξιοπαθούντες γείτονες της διπλανής πόρτας.
Σε κάποια στιγμή έρχεται ένας άνδρας κοντά δυο μέτρα να ζητήσει από τον ιερέα βοήθεια. Ξέρετε εκεί στη γειτονιά ακόμη κι αυτοί που έχουν την υλική και όχι μόνο δυνατότητα να βοηθήσουν, φορτώνουν στη Στέγη τα πάντα. Το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι άνθρωποι ήταν να του προτείνουν να του δώσουν λίγο φαγητό. Πραγματικά έχων ανάγκη ο άνθρωπος το δέχθηκε.
Θα μου πείτε ότι δε σας λέω κάτι καινούριο. Ίσως...
Λίγο μετά όμως ξαναχτυπά η πόρτα του γραφείου. Ο άνθρωπος αυτός κρατούσε μια τσάντα με ζεστό φαγητό κι έφευγε για το σπίτι του.
Έκλαιγε συγκινημένος. Τα μάτια του έτρεχαν ποτάμια.
Αισθάνθηκα κι εγώ και όλοι τρομερά άσχημα. Γιατί αυτός και όχι εμείς; Μα πάνω από όλα γιατί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα;
Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Τι δουλειά έκανε; Έχει οικογένεια; Έχει παιδιά; Τι θα έτρωγε σήμερα;
Οι μεγαλοσχήμονες γραβατομένοι όταν μας μιλούν αισιόδοξα, φέρνουν στο νου τους τέτοιες εικόνες;
Ένας άνθρωπος πάνω στην ακμή του, γερός και δυνατός να κλαίει σαν μικρό παιδί για το λίγο φαγητό που πήρε.
Αυτό είναι κατάντημα, είναι παρακμή. Όχι για αυτόν. Προς Θεού. Αλλά για όσους κυβερνούν και θέλουν να μας σώσουν...
Απεναντίας ο άνθρωπος αυτός παρέδωσε σήμερα ένα σημαντικό μάθημα. Από αυτά που μόνο στο Πανεπιστήμιο της Ζωής θα διδαχθείς.
Λέγεται Φιλότιμο!
*** όποιοι επιθυμούν μπορούμε να επικοινωνήσουμε εδώ