του Στρατή Μαζίδη
Ωστόσο αναρωτήθηκα... Πόσες φορές χάρηκα ή βγήκα στους δρόμους όλα αυτά τα χρόνια ως Ελληνας και γιατί.
1996 μετά το φάιναλ φορ στο Παρίσι, Νοέμβριος του 2000 ύστερα από το 3-1 επί της Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ, 2004 μετά τον τελικό με την Πορτογαλία.
Η επιτυχία της Εθνικής μας Ομάδας είναι τεράστια και έχει πολλά διδάγματα. Αλλά να μη με κάνει τίποτε άλλο έθνικα υπερήφανο; Πχ αν ήμουν από την Κύπρο θα επέστρεφα στο 2004 και τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Εδώ που να γυρίσω;
Κι άντε ακόμη μπορώ να λέω ότι είμαι μικρός, πότε όμως τελευταία φορά βγήκαμε όλοι μαζί έξω ως λαός να πανηγυρίσουμε μια εθνική επιτυχία;
Πολύ φοβάμαι πως θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 1940 μετά τις πρώτες επιτυχίες στην Πίνδο και τη Βόρεια Ηπειρο.
Για ένα ιστορικό έθνος, που έρχεται από τόσο παλιά, δεν περιποιεί τιμή να περιμένει μόνο από μια μπάλα για να αισθανθεί υπερήφανο για την ταυτότητά του. Αντίθετα χτυπά καμπανάκια. Τα ακούτε;