Όσοι ασχολούνται με το συριακό ζήτημα έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει κανένας δικτάτορας που λέγεται Ασαντ με ένα λαό που ξαφνικά επανάστησε και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να κόβει κεφάλια των μέχρι γειτόνων του.
Η αλήθεια βρίσκεται αλλού και θα παρατηρήσουμε τις αρκετές ομοιότητες που παρουσιάζει με την Ελλάδα της περιόδου Καραμανλή. Αρκετές ομοιότητες με μια βασική διαφορά.
Η ιστορία γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω όταν το Κατάρ οραματιζόταν τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του με την κατασκευή αγωγού υγροποιημένου φυσικού αερίου με τελικό προορισμό την Ευρώπη. Τα εναλλακτικά δρομολόγια ήταν δύο, Σαουδική Αραβία - Ιράκ - Τουρκία ή Σαουδική Αραβία - Ιορδανία - Συρία - Τουρκία, το οποίο τελικά προτιμήθηκε.
Ωστόσο ο Ασαντ αρνήθηκε το 2009 την υπογραφή της συμφωνίας του αγωγού που θα ήταν μια ανταγωνιστική απάντηση στους ρωσικούς αγωγούς που προμηθεύουν κατά αποκλειστικότητα την Ευρώπη. Ο σύριος πρόεδρος προστάτευσε με λίγα λόγια τα συμφέροντα της συμμάχου του Ρωσίας και φυσικά της Gazprom η οποία θα αναγκαζόταν να ρίξει τις τιμές.
Σε αυτό μπορούμε να προσθέσουμε την αναφορά του Guardian σε ένα άρθρο του Αυγούστου του 2013 με τον ρεαλιστικό τίτλο "η επέμβαση στη Συρία γίνεται για τα πετρέλαια και όχι τα χημικά όπλα" το ότι ήδη από το 2007 οι ΗΠΑ είχαν έρθει σε συνεννόηση με τη Σαουδική Αραβία για τη χρηματοδότηση από την τελευταία μιας επιχείρησης αποσταθεροποίησης του Ασαντ. Οι μεν ΗΠΑ το ήθελαν αυτό διότι η Δαμασκός ήταν στο πλευρό της Τεχεράνης ενώ η σουνίτικη Σαουδική Αραβία ήθελε εκτός των δογματικών διαφορών με τη συριακή κυβέρνηση, την απονέκρωση της σιίτης Χεζμπολάχ στο Λίβανο.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, η κινητήριος δύναμη ήταν και παραμένει, η ενέργεια, τα δυτικά συμφέροντα και η αποδυνάμωση της Μόσχας.
Τα ίδια ακριβώς κριτήρια, έστω ύπο άλλες συνθήκες, ισχύουν και για την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή.
Μόλις ο Καραμανλής άρχισε δειλά δειλά να κοιτάζει προς τη Ρωσία, διότι μπορούσε να είχε κάνει πολύ περισσότερα, η χώρα και η κυβέρνησή του τέθηκαν στο στόχαστρο.
Το δίλλημα με τη Συρία ήταν περίπου το ίδιο. Ή παραμένεις δεμένος στο δυτικό άρμα ή φεύγεις.
Ο Ασαντ προτίμησε την αφοσίωση στο ρωσο-ιρανικό άξονα εκτιμώντας πως η ευημερούσα Συρία δε θα είχε τίποτε να κερδίσει από το να καταστεί ένα ακόμη πιόνι της Δύσης και των φίλων τους στη Μέση Ανατολή.
Το ίδιο σκεπτικό μπορούμε να πούμε ότι κυοφορούσε και ο Κώστας Καραμανλής.
Υπάρχει όμως μια διαφορά την οποία θα πρέπει να προσέξουν πάρα πολύ όσοι «ηρωοποιούν» τον Κώστα Καραμανλή. Ο Ασαντ δεν έκανε στροφή ούτε επέλεξε να πηδήξει από το πλοίο όπως έκανε ο τότε έλληνας πρωθυπουργός. 3 1/2 χρόνια μετά παραμένει στο τιμόνι της χώρας του ενώ επανεξελέγη με μεγάλη πλειοψηφία.
Ο Καραμανλής δεν αρνήθηκε τη δολοφονία της Ελλάδας. Απλά δε δέχθηκε να τη σκοτώσει ο ίδιος ή μάλλον να της δώσει τη χαριστική βολή διότι φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατρακύλα της χώρας όπως και οι προκάτοχοί του φυσικά. Αν δεν ήθελε τη δολοφονία της χώρας, τότε θα είχε μιλήσει ξεκάθαρα στο λαό εγκαίρως κι αν πάλι έχανε στις εκλογές (που δεν το πιστεύω) θα παρέμενε συνεπής όντας ενάντιος με την ψήφο του σε νόμους απέναντι στο καλό της πατρίδας.
Δε γνωρίζουμε αν μια πραγματικά ειλικρινής στάση και παραμονη του Καραμανλή στην κυβέρνηση θα μας οδηγούσε σε γεγονότα όπως αυτά που γίνονται στη Συρία. Οι πυρκαγιές και τα Δεκεμβριανά μας είχαν δώσει μια πρόγευση. Μια φορά ο λαός εξαθλιώθηκε ενώ μέσα στην επικράτεια έχουν αποθηκευθεί μεθοδικά και με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων εκατοντάδες χιλιάδες αλλόδοξες ψυχές από φανατισμένες χώρες.
Επιπλέον, τόσο η Ελλάδα όσο και η Συρία έχουν την ατυχία να περιστοιχίζονται από μη φιλικές χώρες.
Από την άλλη η σταθερότητα και η επιμονή έχουν στοιχίσει στη Συρία έναν αριθμό θυμάτων που προσεγγίζει τις 200.000, πολλές εκ των οποίων έφυγαν από τη ζωή με ένα φρικτό τρόπο. Δεν είναι απλή υπόθεση ο φόρος αίματος.
Σε κάθε περίπτωση, αν τελικά η Συρία καταφέρει να βγει όσο πιο αλώβητη - αν μπορούμε να το πούμε - γίνεται, τότε σίγουρος ο ιστορικός του μέλλοντος, ο οποίος δε θα έχει βιώσει τα αιματηρά γεγονότα, θα δικαιώσει τη συριακή κυβέρνηση και το δικαίωμά της να αποφασίζει η ίδια για τις τύχες της χώρας της.
Μέχρι τότε σημειώνουμε τις πολλές ομοιότητες και τη βασική διαφορά ανάμεσα στους δύο ηγέτες. Για την ώρα η Ελλάδα θανατώνεται με άλλους τρόπους, η δε Συρία αποδεικνύεται πολύ σκληρή για να πεθάνει. Αλλά και προετοιμασμένη. Κάτι που δεν ήταν η Ελλάδα.