...πως αισθάνεται ότι φεύγει η γη κάτω από τα πόδια του. Από τα success stories φτάσαμε στο ξεροστάλιασμα πάνω από τους υπολογιστές και τις ταμπλέτες για τον "γκλιν" του νεο-εισερχομένου e-mail.
Τι κι αν πρόδωσε το Νοέμβριο του 2011 τα όσα μέχρι τότε έλεγε; Τι κι αν συνετάχθη τους εταίρους μας εγκαταλείποντας το λαό τη στιγμή που του είχε δημιουργήσει ελπίδες;
Οι ξένοι και ειδικά οι κρυόπλαστοι γερμανοί δεν έχουν συναισθήματα. Είδαν το Σαμαρά όπως ένα εξάρτημα. Έκανε τη δουλειά του, τώρα ρετάρει άρα θέλει πέταμα και αλλαγή.
Ναι, αυτό είναι ο Σαμαράς για τους γερμανούς. Για πέταμα. Άχρηστος πλέον εντελώς. Αναλωθείς.
Του το χρωστούσαν φυσικά για τα όσα έλεγε έως το Νοέμβριο του 2011. Ενώ τότε αν είχε αφουγκραστεί το λαό, σήμερα θα τον είχε με το μέρος του.
Όμως είναι γλυκιά η γεύση της εξουσίας. Ειδικά όταν την προγεύεσαι. Ρωτήστε και τον Τσίπρα. Κι έτσι ο Σαμαράς συνθηκολόγησε. Μετά έπεισε τον εαυτό του ότι με πρακτικές αφαίμαξης και κόντρα σε όλους τους νόμους της οικονομίας, πως θα βγάλει τη χώρα από το τούνελ. Τα μυαλά του πήραν αέρα. Όχι γιατί πέτυχε κάτι. Τίποτε δεν πέτυχε. Σκατά τα έκανε. Αλλά γιατί οι χαραμάδες υπήρχαν και ο αέρας πέρασε.
Οι υπαλληλίσκοι όμως τον προσγείωσαν απότομα. Ο Σαμαράς ακούει το «τικ τακ» του ρολογιού του και καταλαβαίνει πως πλησιάζει στον πολιτικό του θάνατο. Πάλι μόνος, πάλι έρημος. Όπως και τότε. Φάνηκε αυτό στις τελευταίες δηλώσεις του. Φανερώθηκε η οργή, η απογοήτευση, η λύπη, το παράπονο.
ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕ...