Έχει ευρέως κοινοποιηθεί, ακόμη και από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ή από blogs, η λειτουργία των υποσυνείδητων μηνυμάτων, που εισβάλλουν στον εγκέφαλό μας ως παράσιτα, μέσω διαφημίσεων, μουσικών συνθέσεων, τέχνης. Στόχο τους έχουν να μας κατευθύνουν προς συγκεκριμένα πεδία σκέψεως και να μας επιβάλλουν την αποδοχή μιας κατασκευασμένης πραγματικότητας, προς όφελος μόνον των χειριστών αυτών των τακτικών.
Η λειτουργία της κατασκευασμένης συναίνεσης έχει διάφορα στάδια. Ο δημοσιογράφος Jon Rappoport έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με την λειτουργία της. Μας αποκαλύπτει λοιπόν ότι η κατασκευασμένη συναίνεση μπορεί να εφαρμοστεί σε ζητήματα όπως ο εμβολιασμός, τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, η αλλαγή του κλίματος, οι ψεύτικες επιδημίες, οι εκλογές και ο πόλεμος.
Η κατασκευασμένη συναίνεση μπορεί να εφαρμοστεί ευρέως σε όλο το γενικότερο θέμα της ίδιας της πραγματικότητας. Ξεκινά με κάποια δήθεν ‘έγκυρη’ φωνή, διακηρύσσοντας πώς μια ιδέα είναι γεγονός, μιας και κάποια ή κάποιος πρέπει ν’ αρχίσει να... πετάει την μπάλα.
Πολύ γρήγορα, σύμφωνα με το σχέδιο, κάποιοι πρέπει να πάρουν τη μπάλα και να επαναλάβουν την αρχική ιδέα. Αυτό περιλαμβάνει τόσο ‘έγκριτα’ άτομα όσο και ομάδες. Τα ΜΜΕ έρχονται πρόθυμα να συμμετάσχουν.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένας αγώνας για να κερδίσουν την αποδοχή του κοινού. Όλα τα είδη των προσεγγίσεων χρησιμοποιούνται σε αυτό το στάδιο της διαδικασίας, π.χ.:
α΄) ο ισχυρισμός ότι μια συμφωνία έχει ήδη επιτευχθεί, το οποίο είναι ένα ψέμα,
β΄) επιθέσεις σε αντιφρονούντες και κριτικούς,
γ΄) προειδοποιήσεις ότι η άρνηση της αποδοχής της κεντρικής ιδέας θα έχει ολέθριες συνέπειες «για όλους μας»,
δ΄) μαγειρεμένες και παρανοϊκές επιστημονικές μελέτες,
ε΄) γενικές υπενθυμίσεις ότι η ιδέα που προωθείται δήθεν είναι «για το καλό του τόπου» και αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο αριθμό υποστηρικτών,
ς΄) σοκαριστικές εκφράσεις ότι υπάρχουν δήθεν «ακόμα άνθρωποι που αρνούνται να αποδεχθούν το προφανές»,
ζ΄) νέοι νόμοι και κανονισμοί που σφυρηλατούν την ύπαρξη,
η΄) συνακόλουθα νομιμοποιημένοι εξαναγκασμοί,
θ΄) επιχειρήματα τόσο παράλογα και παράδοξα, που οι άνθρωποι τα αποδέχονται, νομίζοντας ότι κάπου έχουν χάσει οι ίδιοι το νόημα,
ι΄) υποβιβασμός της αντιγνωμίας στα περιθώρια της «άγριας θεωρίας συνομωσίας»,
ια΄) περιθωριοποίηση των διαφωνούντων σε νομικές υποθέσεις, που τους οδηγούν σε ατελείωτους και φαινομενικά λαβυρινθώδεις διαδρόμους, και
ιβ΄) σύνδεση της αντιγνωμίας με αρνητικές εικόνες και αρνητικά συναισθήματα.
Μετά από ένα κατάλληλο χρονικό διάστημα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν καθόλου να θυμηθούν το πότε η αρχική ιδέα ήταν υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Και όμως... καμμία από αυτές τις καθεστωτικές τακτικές προπαγάνδας δεν θα πετύχαινε, εάν οι άνθρωποι δεν αισθανόντουσαν έντονη την ανάγκη για μια κεντρική εξουσία που καθορίζει την πραγματικότητα.
Για να το θέσουμε αλλιώς, οι άνθρωποι έχουν μια ελάχιστη ανοχή για το χάος, στο οποίο υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες απόψεις επάνω σε ένα θέμα καίριας σημασίας. Πριν από χρόνια, ο Jon Rappoport έκανε ενδιαφέροντα πειράματα με μικρές ομάδες αναφορικά με το χάος.
Π.χ., ως ένα τμήμα ενός πειράματος, είχε ανθρώπους στην ομάδα να τραγουδάνε αυθόρμητα μία νότα, όλοι ταυτόχρονα, οποιαδήποτε νότα. Κατέληξε στο ότι: δέκα άνθρωποι, δέκα διαφορετικές νότες αναδύονται.
Μετά τους ζήτησε πρώτα να ακούσουν το συνολικό μουσικό αποτέλεσμα και μετά να εκφωνήσουν την νότα που πίστευαν ότι θα προσέθετε μεγαλύτερη παραφωνία στον ομαδικό ήχο. Τις περισσότερες φορές, η ομάδα έτεινε να υποκύψει στην «αρμονία», και κατέληγαν όλοι να τραγουδούν την ίδια νότα.
Δεν είχε σημασία ποια νότα. Ο καθένας κατέληγε στο σημείο να εκφέρει τον ίδιο μουσικό τόνο.
Αυτό ήταν άνετο. Αυτό ήταν αποδεκτό και ήταν μία ‘ενότητα’.
Κάπως έτσι είναι και με τις ιδέες. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν αυτήν την ‘αρμονία’ και την ‘ενότητα’·. τις αναζητούν, μάλιστα, επίμονα.
Φαίνεται πως κάπου στο μυαλό μας υπάρχει ένα μαθησιακό πρόγραμμα που ζητά τη συναίνεση, ένα πρόγραμμα που προτιμά τη συγκατάθεση από την διαφοροποίηση. Η παραφωνία ή η διαφωνία καταγράφεται ως μία αρνητική πραγματικότητα.
Ο Jon Rappoport τόνισε τη δύναμη της αδέσμευτης φαντασίας μας, και πρόσφερε πολλές ασκήσεις για να επεκταθεί το πεδίο εφαρμογής και το εύρος της. ΄Ομως το πρόγραμμα υπέρ της ομοιόμορφης συναίνεσης εξασθενίζει και αποσυντίθεται μπροστά στη φαντασία μας.
Συχνά, αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα είναι ένα συνονθύλευμα από μηχανικές αποδοχές. Ο βασικός πυρήνας της πραγματικότητας είναι η προγραμματισμένη επιθυμία για ενότητα, η οποία δεν συγκρίνεται σε τίποτα με το είδος της ενότητας που μπορεί να συμβεί όταν τα άτομα που ζουν μέσα και από τη φαντασία συνυπάρχουν και συνεργάζονται.
Ένα άτομο που ζει μια ζωή μέσα και από τη φαντασία, μπορεί και εφευρίσκει μια νέα και πρωτοφανή... Πραγματικότητα.