Στην ελληνική πολιτική κυριαρχούσε πάντοτε η εξής σταθερά: να ικανοποιήσουμε την κομματική μας πελατεία ώστε να μην πέσουμε ή όσους μπορούμε να πιάσουμε πελάτες.
Ωστόσο οι ελληνικές κυβερνήσεις, παρά το γεγονός πως υπηρέτησαν πιστά αυτή την αρχή, τελικά α. και πριν την ώρα τους ανατρέπονταν και β. δήμιοι αποδεικνύονταν αυτοί για τους οποίους φρόντιζαν.
Ο πρόσφατα απογυμνωμένος Κώστας Καραμανλής ο οποίος άφησε ανέγγιχτο το μεγάλο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, τους κατ'αυτόν νταβατζήδες και τα μεγάλα σκάνδαλα που είχαν προηγηθεί, τελικά απομακρύνθηκε με ταπεινωτικά - για εκείνη την εποχή - ποσοστά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ανέλαβε, του προτάθηκε να απολύσει πολλές δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους. Αντί για αυτό προτίμησε να αρχίσει τις οριζόντιες περικοπές σε όλους, να στείλει στην ανεργία 1500000 έλληνες και να ξεκινήσει η απαρχή των λουκέτων. Τελικά κι αυτός ανετράπη ταχύτατα ενώ στις πρόσφατες εκλογές δεν πέρασε ούτε το κατώφλι της Βουλής.
Στο ίδιο μονοπάτι περπάτησε κι ο Αντώνης Σαμαράς. Δεν ακούμπησε το Δημόσιο. Ει μη μόνο έκλεισε σε ένα βράδυ την ΕΡΤ για να ανοίξει τη ΝΕΡΙΤ. Καμια μεταρρύθμιση. Όταν κάποια στιγμή μοίρασε κάτι ψίχουλα ως μέρισμα, αυτό δεν πήγε στους ανέργους, αλλά σε συγκεκριμένες ομάδες πιθανών ψηφοφόρων. Ωστόσο συνέχισε με περικοπές, κράτησε το χαράτσι με την μορφή του ΕΝΦΙΑ και έφυγε κι αυτός ταπεινωμένος.
Στον ίδιο δρόμο συνεχίζει και ο Αλέξης Τσίπρας με τη διαφορά ότι αυτός άρχισε ήδη τις επαναπροσλήψεις. Μόνο του μέλημα οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις. Οι ψηφοφόροι δηλαδή.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις φοβούμενες το πολιτικό κόστος παρέμειναν αδρανείς, εντούτοις όμως το πλήρωσαν και μάλιστα πολύ πριν τον προκαθορισμένο χρόνο και ακριβά.
Προτίμησαν να τα αρπάξουν από όλους, παρά να μειώσουν το κράτος.
Και υπήρχαν λύσεις.
Εν αρχή το Δημόσιο χρειάζεται τόσο απολύσεις όσο και προσλήψεις. Επίσης το θέμα δεν είναι να μειωθεί ο αριθμός πληρώνοντας μέχρι πρότινος εργαζόμενους ως συνταξιούχους.
Χρειάζεται πχ να απολυθούν οι 5 από τους 6 εργαζόμενους στο πρωτόκολλου του ΥΠΟΙΚ αλλά να προσληφθούν άμεσα δύο νοσοκόμες για την Κάρπαθο και την Κάσσο.
Χρειάζεται πχ να απολυθούν εργαζόμενοι στις ΔΟΥ που χτυπούν τα ίδια κουμπιά και μπαίνουν στα ίδια συστήματα και να προσληφθούν γιατροί στο Αττικό Νοσοκομείο στο Χαϊδάρι.
Το πρώτο που θα έπρεπε να είχε γίνει θα ήταν να τρέξουν ταχύτατα όλες οι εκκρεμείς πειθαρχικές υποθέσεις και να απολυθούν όσοι μπήκαν από το παράθυρο.
Στη συνέχεια και αυτό θα έπρεπε να είχε κάνει τότε ο Παπανδρέου, να πάει σε τμηματικές απολύσεις με ταυτόχρονη κινητροδότηση στους απολυμένους να επιχειρήσουν. Πχ ένας πρώην δημοτικός αστυνόμος, τώρα κάνει χρυσές δουλειές παράγοντας σπάνιες ποικιλίες μελιού.
Θα έπρεπε δηλαδή να δώσει κίνητρα και βοήθειες ώστε οι απολυμένοι του Δημοσίου να επιχειρήσουν σε νέους τομείς. Και αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί με μια επιστροφή αρκετών στις ιδιαίτερες πατρίδες τους ώστε να είχαμε το διπλό κέρδος της ανάστασης της ελληνικής περιφέρειας.
Δε θα ήμασταν εκτός κρίσης σήμερα; Εμείς όμως προτιμήσαμε να πέσουμε στον πάτο κρατώντας επίσης παγωμένα μια σειρά κονδυλίων χρηματοδότησης ζητώντας άπειρα πιστοποιητικά και χαρτούρα για να επιδοτήσουμε κάποιον που θέλει να δοκιμάσει.
Δυστυχώς δε βασανίσαμε το μυαλό μας με αυτές τις σκέψεις. Δε μας αρέσει η δημιουργία. Θέλουμε διορισμό, μισθό και καθισιό.
Και δεν το κάναμε διότι οι πολιτικοί μας στη μεγάλη τους πλειοψηφία ΔΕΝ έχουν εργαστεί όπως όλοι εμείς, ΔΕΝ έχουμε φάει στραπάτσα όπως όλοι εμείς. Είναι μεταξωτοί, πουπουλένιοι.
Ασχέτως του πολέμου με τους δόλιους γερμανούς, που θέλουν να μας κατακτήσουν, την επόμενη ημέρα αυτό το ερώτημα θα πρέπει να μας απασχολήσει.
Οι 40ρηδες και οι 40αρες συνταξιούχοι θα πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά. Να προσφέρουν. Αρκετά τους πληρώσαμε. Τα συστήματα των πρόωρων συντάξεων είναι για χώρες με αυξάνοντα πληθύσμο και πλούτη.
Το Ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να γκρεμιστεί και να οικοδομηθεί από την αρχή, εντελώς διαφορετικά από ότι το γνωρίσαμε, με βάρος στην Παιδεία, την Υγεία και την Αμυνα.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε χαμηλότατο φορολογικό σύστημα, να μην έχουμε ενοίκιο στα σπίτια μας, να προκόψουμε και να γίνουμε πόλος έλξης.
Το τραγικό λάθος της ατολμίας μπροστά στη θέα του πολιτικού κόστους πρέπει πια να σταματήσει. Αρκετά μας στοίχισε.
Ο δρόμος να σηκώσουμε και πάλι κεφάλι, είναι ελεύθερος είτε με το ευρώ είτε - ακόμη καλύτερα - με το δικό μας εθνικό νόμισμα διότι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Για να μην είμαστε κρεμασμένοι από τα ούμπαλα του γερμανού, του φινλανδού, του σλοβάκου και του λιθουανού.
Το πόσο γρήγορα θα φτάσουμε εκεί εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα δουλέψουμε και από το πότε θα αναλάβουν τις τύχες της χώρας άνθρωποι της δουλειάς και όχι κληρονόμοι της πολιτικής και στελέχη των κλαδικών.
Θέλουμε; Καθώς το ότι μπορούμε, είναι σίγουρο.