Μετά τον αρνητικό άθλο της Λαϊκής Ενότητας, ως ο κατεξοχήν πόλος, που θα συσπείρωνε της αντιστασιακές αντιμνημονιακές δυνάμεις, έχει έρθει η ώρα, σε πρώτη φάση, για μια γενναία αυτοκριτική, όχι μόνο αυτού του πολιτικού χώρου, αλλά και ολόκληρου του «κινηματικού - αριστερού» χώρου.
Το γεγονός ότι η ΛΑΕ δεν κατόρθωσε να μπει στη βουλή δεν οφείλεται ούτε στο ότι πολεμήθηκε από τα οικονομικά συμφέροντα, ούτε ότι λοιδορήθηκε τόσο από τα αριστερά (ΚΚΕ) όσο και από τα δεξιά (ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και πολύ περισσότερο από το ότι ο λαός δεν ήταν έτοιμος να εμπιστευτεί μια ριζοσπαστική πολιτική δύναμη όπως η ΛΑΕ.
Τα αίτια αυτού του αρνητικού άθλου πρέπει να αναζητηθούν πρώτα και κύρια εντός των τοίχων της αριστεράς και όχι εκτός. Μιας αριστεράς, που αρνείται να εκδημοκρατιστεί και να ριζοσπαστικοποιηθεί, αν και συνεχώς αναφέρεται τόσο στη δημοκρατικότητά της όσο και στο ριζοσπαστικό της πρόγραμμα. Όμως είναι αυτή η πραγματικότητα; Υπάρχει πραγματική Δημοκρατία εντός της αριστεράς; Επιπλέον υπάρχει πρόγραμμα και πόσο μάλλον ένα ριζοσπαστικό;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν είναι λίγοι αυτοί οι αριστεροί ψηφοφόροι, που συμμετέχουν στις κινηματικές διαδικασίες και δεν ήταν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ψήφισαν στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 το ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί εμπιστευόντουσαν το Δραγασάκη και τον Παπά, αλλά γιατί εμπιστευόντουσαν την αριστερή πλατφόρμα και άλλες συνιστώσες της κινηματικής αριστεράς, που συμμετείχαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι οργανώσεις αποτελούσαν μια εγγύηση (η οποία αποδείχτηκε φρούδα) ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του δεν θα συνθηκολογούσαν, οδηγώντας την πατρίδα μας και το λαό μας στην υποταγή και στην καταστροφή.
Η αριστερή πλατφόρμα ήταν αυτή η οποία εφησύχαζε του ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν πίστευαν «ότι θα βαράμε τα νταούλια και θα είναι μέρα μεσημέρι», αλλά θεωρούσαν ότι οι δανειστές θα κρατήσουν μια πολύ σκληρή στάση και ότι η σύγκρουση μαζί τους θα είναι σφοδρή.
Προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση αυτής της σύγκρουσης ήταν ένα μαζικό κίνημα αντίστασης και ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός να υπερασπιστεί και να παλέψει μέχρις εσχάτων για την ελευθερία του και για την ίδια την επιβίωσή του. Ένα τέτοιο υποκείμενο είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν υπήρχε και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όλων των τάσεων και των αποχρώσεων είχε επιλέξει να μην κάνει τίποτα έτσι ώστε να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά επέλεξαν την τακτική του «ώριμου φρούτου»… Από τις εκλογές του 2012 και μετά φαινόταν ότι η επόμενη κυβέρνηση θα ήταν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ… έτσι είναι χαρακτηριστική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην επιστράτευση των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ τον Ιανουάριου του 2013, που μπορεί να κατακεραύνωναν λεκτικά την κυβέρνηση, αλλά δεν έβαλαν τα στήθια τους μπροστά στα αμαξοστάσια για να καλύψουν του απεργούς…
Επιπλέον αν και ακουγόντουσαν φωνές και εντός του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες καλούσαν τα ηγετικά στελέχη να αλλάξουν ρώτα και εμπράκτως να προετοιμάσουν την αντίσταση του ελληνικού λαού, δεν εισακούστηκαν και σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία μονάχα με επικοινωνιακούς όρους χωρίς να χτίζει γερές βάσεις στην κοινωνία, που θα τις επέτρεπαν να οργανώσει την αντεπίθεσή της.
Στο εσωτερικό της χώρας θα μπορούσαν να έχουν γίνει βήματα για να στηθούν παραγωγικοί και καταναλωτικοί συνεταιρισμοί, έτσι ώστε να αποκτήσουμε αυτάρκεια σε τρόφιμα (όσο αυτό είναι δυνατόν) και να αποκτήσουμε εμπειρία στην λειτουργία της κοινωνικής οικονομίας… Δεν έγινε καμία προσπάθεια. Επίσης ήταν απαραίτητο να έχει εκπονηθεί μια μελέτη, όχι από έναν οικονομολόγο, αλλά από ένα μεγάλο επιτελείο ανθρώπων, παραγωγών, καταναλωτών, επιχειρηματιών, γεωπολιτικών αναλυτών και πλήθος άλλων ειδικοτήτων, οι οποίοι θα μελετούσαν σοβαρά τις επιπτώσεις της εξόδου της χώρας μας από το ευρώ και θα προετοίμαζαν κατάλληλα το έδαφος για μια τέτοια ενέργεια. Και ο χρόνος υπήρχε και τα μέσα υπήρχαν. Αυτό που δεν υπήρχε ήταν η θέληση να γίνει μια πραγματική δουλειά προς μια τέτοια κατεύθυνση. Αντ’ αυτού συνθηματικές κουβέντες καφενείου με έωλα σχέδια εξόδου από την ευρωζώνη και αόρατες μελέτες, τις οποίες κανένα στέλεχος της αριστερής πλατφόρμας, του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΛΑΕ δεν έχει δει.
Πραγματικά προκαλεί φρίκη η ελαφρότητα την οποία έδειξε η ηγεσία της αριστεράς για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Με αποκορύφωμα τα τηλεοπτικά σποτ με το σ. Λαφαζάνη να κλίνει το μάτι να γελάει και να λέει με νόημα Νομισματοκοπείο… και το σ. Λαπαβίτσα να απαντά Μπα… σε ερωτήσεις ζωής και θανάτου για τον ελληνικό λαό.
Όσον αφορά το εξωτερικό περιβάλλον από το 2012 και μετά δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια από την «κινηματική – κοινοβουλευτική» αριστερά έτσι ώστε να διεθνοποιηθεί το ελληνικό ζήτημα και να συνάψουμε τις κατάλληλες συμμαχίες, έτσι ώστε ερχόμενοι στην εξουσία να υπάρχει γόνιμο έδαφος για περαιτέρω συνεργασίες, έτσι ώστε η χώρα μας να μπορεί να βασιστεί σε άλλα κέντρα εξουσίας πέρα από το Ευρωατλαντικό. Προφανώς και εφτά μήνες από τη στιγμή, που παίρνεις την εξουσία δεν σου φτάνουν για να τα διεθνοποιήσεις και να βρεις τη βοήθεια, που χρειάζεσαι σε τόσο δύσκολα ζητήματα. Αντ’ αυτού τα ηγετικά στελέχη της αριστερής πλατφόρμας (και έχω προσωπική άποψη επί τούτου, δεν το άκουσα από κάπου…) διαβεβαίωναν ότι υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο και ότι έχουν γίνει και οι κατάλληλες διεθνείς συμμαχίες, λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου.
Αυτό που μου προκαλεί έκπληξη στη ΛΑΕ είναι ότι δεν έχω ακούσει καμιά αυτοκριτική από τα ηγετικά στελέχη για όλη αυτήν την περίοδο , παρά μονάχα ότι είναι κάτι σαν ήρωες, επειδή ψήφισαν όχι στο τρίτο μνημόνιο, λες και δεν έχουν καμία ευθύνη για αυτήν την πραγματική πανωλεθρία της αριστεράς. Όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής, αλλά επιπλέον αυτοανταμείφτηκαν για την προσφορά τους στο κίνημα «καπαρώνοντας» στις βουλευτικές εκλογές τις εκλόγιμες θέσεις. Γεγονός που δεν αποτελεί καλό οιωνό για τη μετέπειτα πορεία του εγχειρήματος.
Τι κάνουμε από εδώ και πέρα;
Όσον αφορά τη μετέπειτα πορεία μας η αριστερά πρέπει να ξεμπερδεύει με τις παθογένειες του παρελθόντος και να έρθει σε ρήξη με τον κακό της εαυτό, έτσι ώστε να μπορέσει να εκφράσει το σύνολο του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού και να τον ενώσει, έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ένα πολύπλευρο μαζικό κίνημα αντίστασης. Το μέγιστο καθήκον της δεν είναι ούτε να πραγματοποιήσει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας αλλά και ούτε να ονειροβατεί στο φαντασιακό αύριο μιας κομμουνιστικής κοινωνίας μιας και δεν υπάρχουν οι αναγκαίες διεθνείς προϋποθέσεις για έναν τόσο ριζοσπαστικό μετασχηματισμό σήμερα. Το μέγιστο διεθνιστικό και πατριωτικό της καθήκον δεν είναι άλλο από το να σώσει την πατρίδα μας και το λαό μας, που βρίσκεται σε μια καταστροφική δίνη.
Ένα σημαντικότατο ζήτημα είναι αυτό της οργανωτικής της λειτουργίας. Ο τρόπος οργάνωσης ενός κινήματος είναι ζωτικής σημασίας για την εξέλιξή του. Αν οργανωθεί πάνε σε ολιγαρχικές δομές (η κατανομή της εσωτερικής λειτουργίας σε ένα στενό πυρήνα, δες ΣΥΡΙΖΑ), τότε τα συμφέροντα των λίγων θα εκφράσει. Αντιθέτως αν οικοδομηθεί σε πραγματικά Δημοκρατική βάση θα ενεργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να εκφράσει τα λαϊκά συμφέροντα.
Πάνω σε αυτή τη βάση προτείνω:
α) όλα τα στελέχη, που έχουν υπηρετήσει σε κοινοβουλευτική ή συνδικαλιστική θέση να δεσμευθούν ότι δεν θα είναι υποψήφια στις επόμενες αντίστοιχες εκλογές. Να δημιουργηθεί ένα συμβουλευτικό σώμα στο οποίο και θα μετέχουν μοιράζοντας με τους συναγωνιστές τους την πολύτιμη εμπειρία τους,
β) να δεσμευθούν όλα τα στελέχη ότι θα εκλέγονται σε βουλευτικές θέσεις μονάχα για μια τετραετία και ποτέ ξανά. Αντίστοιχα να συμβαίνει το ίδιο με τα στελέχη που θα καταλαμβάνουν συνδικαλιστικό αξίωμα,
γ) τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής να έχουν το δικαίωμα εκλογής μονάχα για μια διετία,
δ) κληρωτό σώμα μελών να είναι υπεύθυνο για τον καθορισμό κριτηρίων (ένα είδος εσωτερικού ΑΣΕΠ) έτσι ώστε να στελεχώνονται οι υπαμοιβή θέσεις των κομματικών στελεχών, για να διαλυθεί τυχών εσωτερικός παραγοντισμός και η ιδιοκτησιακή λογική πάνω στο κίνημα,
ε) τα μέλη της συνδιάσκεψης και του συνεδρίου να εκλέγονται μονάχα από τις τοπικές οργανώσεις, οι μισοί με ψηφοφορία και οι άλλοι μισοί με κλήρωση, έτσι ώστε να μπορούν να εκπροσωπούνται και μέλη, που δεν ανήκουν απαραίτητα σε κάποια οργάνωση και
στ) να γίνει προσπάθεια στο μέλλον σημαντικές αποφάσεις, που θα αφορούν το κίνημα να λαμβάνονται άμεσα από εσωτερικά δημοψηφίσματα.
Τέλος θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια ενός ιερέα του José María Arizmendiarrieta και εμπνευστή του παραγωγικού και καταναλωτικού συνεταιρισμού Mondragon στη χώρα των Βάσκων που έλεγε: «Οι Ιδέες μας χωρίζουν, όμως η Ανάγκη μας ενώνει!».