Μπορεί τελικά το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» να τροποποιήθηκε σε «κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη» αλλά η κυβέρνηση τουλάχιστον έδωσε τη μάχη με αξιοπρέπεια και περηφάνεια ώστε κέρδισε την πλήρη προστασία της τελευταίας κατοικίας.
Κάτι είναι κι αυτό.
Τουλάχιστον μέχρι τη μετάθεσή μας από τη σαρκοφάγο ή το χώμα στο οστεοφυλάκιο δε θα μας κουνήσει κανείς.
Όσον αφορά την άλλη κατοικία, την προτελευταία, ξεχάστε τη.
Για άλλη μια φορά η κοινωνία θα πληρώσει την ατολμία και την απραξία των ελληνικών κυβερνήσεων οι οποίες λαϊκίστικα απέφευγαν να ακουμπήσουν το θέμα. Δε διαχώριζαν τους άτυχους από τους μπαταχτσήδες. Δεν προσπάθησαν έστω να βάλουν μια τάξη, να βρουν μια λύση. Απεναντίας κορόιδευαν εαυτούς και αλλήλους μεταθέτοντας το πρόβλημα στο μέλλον.
Δε νοικοκύρεψαν το κράτος και έτσι συνεπείς δανειολήπτες βρέθηκαν εργασιακά στο δρόμο και τώρα κινδυνεύουν και κυριολεκτικά.
Πλέον ετοιμάζεται να βρέξει επί δικαίους και αδίκους.
Πολύ φοβάμαι ότι οι πρωτόγνωρες σκηνές τις οποίες θα ζήσουμε (και άρχισαν να οικοδομούνται τα επίπλαστα χρόνια της ευημερίας όταν οι τράπεζες μοίραζαν τεράστια δάνεια στον οποιοδήποτε) θα έχουν ως τελικό αποτέλεσμα αρκετοί να οδηγηθούν στην τελευταία κατοικία.
Ευτυχώς αυτή τουλάχιστον προστατεύεται έστω και λόγω τεχνικής αδυναμίας να εγερθούν απαιτήσεις.
Πάντως αν στεναχωριέστε που οι πλειστηριασμοί απελευθερώνονται, σκεφθείτε ότι η κυβέρνηση έδωσε κι αυτή τη μάχη με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Μάτωσε. Και τώρα θα μας πιει το αίμα.