Παρατηρώ αναρτήσεις φίλων και χρηστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Καλοστολισμένα τραπέζια, καλοντυμένοι καλεσμένοι, γεμάτες πιατέλες, ξεχειλίζοντα ποτήρια.
Κόσμος που δεν έχει πρόβλημα να εμφανίσει το σπίτι του, να βγάλει το άσυλό του φόρα παρτίδα αψηφώντας (ή αγνοώντας) τους κινδύνους.
Λαμπερές βραδιές γεμάτες ευχές και ευτυχία.
Αναρωτήθηκα μήπως έπρεπε να συμμεριστώ αυτό το ευδιάθετο κλίμα. Μα δεν μπορώ.
Η κοινωνία έξω είναι γεμάτη ανέργους. Ανθρώπους χωρίς παρόν και μέλλον. Το κράτος μεθοδεύει το φακέλωμά μας με νέες ύποπτες ταυτότητες ενώ ετοιμάζεται να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας με το περιουσιολόγιο και το πλήθος κινδύνων που θα ξεπηδήσουν, είτε λέγονται εφάπαξ φόρος περιουσίας είτε αύξηση της εγκληματικότητας. Η χώρα μας γεμίζει καθημερινά τόσο με πρόσφυγες όσο κυρίως με λαθρομετανάστες. Οι γείτονές μας μας επιβουλεύονται. Εμείς γερνάμε, δε γεννάμε και δεν αφήνουμε να γεννηθούν. Η κατάσταση με τους φόρους δείχνει ότι θα πάει από πολύ κακό στο ακόμη χειρότερο.
Κάπως έτσι ήταν και οι επικρατούσες συνθήκες στην ιστορική Πομπηία λίγο πριν εκραγεί ο Βεζούβιος και την εξαφανίσει από το χάρτη.
Υπήρχε όμως μια διαφορά. Οι κάτοικοι της Πομπηίας δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι θα εκραγεί το ηφαίστειο. Εμείς το βλέπουμε. Έχουμε καθημερινές προειδοποιήσεις. Αντί να αντιδράσουμε, εφησυχάζουμε. Ποιος ξέρει; Ίσως να σκεπτόμαστε με μια νοοτροπία ότι φάμε κι ότι πιούμε. Μια φορά, η ιστορική πορεία των Ελληνων, θα δημιουργούσε την προσδοκία ενός πιο ένδοξου, μαχητικού φινάλε.
Μας πάνε για σφάξιμο...