Ιστορικός - Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
Αποδείξεις για την ελληνικότητα της Ίμβρου και της Τενέδου υπάρχουν από τα Ομηρικά χρόνια. Στον Τρωικό πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν ως βάσεις ανεφοδιασμού των Ελλήνων.
Ανεξαρτήτως από τις διαφορές που υπάρχουν στα νούμερα που δίνονται για τον πληθυσμό, η ελληνική υπεροχή είναι ξεκάθαρη και συντριπτική. Είτε ο πληθυσμός της Ίμβρου ήταν κατά 92%, ή κατά 95% ή κατά 100% ελληνικός η Ίμβρος ήταν ένα ελληνικό νησί. Απελευθερώθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1912. Οι κάτοικοι πανηγύριζαν κρατώντας γαλανόλευκες και φωνάζοντας Ένωση.
Οι Ίμβριοι έκαναν έρανο μάζεψαν 12.000 δρχ. και τα έδωσαν στον αρχηγό του ελληνικού στόλου υποναύαρχο Κουντουριώτη αλλά και οι Ίμβριοι της Αιγύπτου μάζεψαν άλλα τόσα και τα έστειλαν στην Αθήνα για τις ανάγκες του έθνους.
Το έθνος πάντα ενδιαφερόταν για το κράτος, πολέμησε για να γίνει, και αν δεν μπόρεσε να γίνει μέρος του από την αρχή δεν σημαίνει ότι σταμάτησε να το ονειρεύεται και να αγωνίζεται γι αυτό.
Ελληνικό νησί ήταν και η Τένεδος με 3.752 Έλληνες, 1403 Τούρκους, 10 Αρμένιους και 7 Εβραίους. Ελληνικό νησί που το όνομα του το σημερινό -που ήταν ήδη γνωστό στην Ιλιάδα- το πήρε από τον πρώτο βασιλιά του, τον Τέννητα που ήταν γιός του Κύκνου και εγγονός του Ποσειδώνα.
Ίμβριοι και Τενέδιοι πολέμησαν στο μικρασιατικό μέτωπο με τη Μεραρχία Αρχιπελάγους ώσπου ήρθε η τραγική ώρα της κατάρρευσης του μετώπου και μετά η υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης.
Η αδύναμη και ηττοπαθής Ελλάδα δέχεται την παραχώρηση των δυο νησιών στην Τουρκία, οι πληθυσμιακές πραγματικότητες όμως ήταν τέτοιες που δεν μπορούσαν να παραγνωριστούν. Στο άρθρο 14 της συνθήκης της Λωζάνης οριζόταν ειδικό διοικητικό καθεστώς για τον ιθαγενή μη μουσουλμανικό πληθυσμό, η Ελλάδα το παραβίασε παραδίνοντας την εξουσία στον αντιπρόσωπο της Τουρκίας… η ηττοπάθεια και η ενδοτικότητα από τότε ως σήμερα δε γνωρίζουν όρια.
Η αδύναμη και ηττοπαθής Ελλάδα δέχεται την παραχώρηση των δυο νησιών στην Τουρκία, οι πληθυσμιακές πραγματικότητες όμως ήταν τέτοιες που δεν μπορούσαν να παραγνωριστούν. Στο άρθρο 14 της συνθήκης της Λωζάνης οριζόταν ειδικό διοικητικό καθεστώς για τον ιθαγενή μη μουσουλμανικό πληθυσμό, η Ελλάδα το παραβίασε παραδίνοντας την εξουσία στον αντιπρόσωπο της Τουρκίας… η ηττοπάθεια και η ενδοτικότητα από τότε ως σήμερα δε γνωρίζουν όρια.
Η Τουρκία φυσικά, δεν σεβάστηκε την υπογραφή της. Άρχισε να μετατρέπει την συνθήκη σε κουρελόχαρτο αμέσως μετά την παράδοση των νησιών. Ο διορισμός Τούρκου διοικητή, η απαγόρευση επιστροφής 1500 ατόμων στα σπίτια τους γιατί είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους πριν το Σεπτέμβριο του 1923, ήταν μόνο προάγγελος των όσων επρόκειτο να υποστεί ο ελληνισμός της Ίμβρου και της Τενέδου.
Όλα αυτά ήταν γνωστά στον Βενιζέλο όταν υπέγραφε την συμφωνία της Άγκυρας το 1930. Πώς ακριβώς θεώρησε ότι θυσιάζοντας τα δικαιώματα των προσφύγων που είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν την γη τους ερχόμενοι στην μητρόπολη, εξισώνοντας την περιουσία τους που κυμαινόταν περίπου στα 100δις (τιμές 1924) με τα 12,5 δις των ανταλλάξιμων μουσουλμάνων,θα εξασφάλιζε την ειρήνη όταν η Τουρκία είχε ήδη αρχίσει να παραβιάζει την συνθήκη της Λωζάνης;
Το πιο τραγικό δεν είναι η στάση των κυβερνήσεων διαχρονικά και η αδιαφορία τους για το μαρτύριο του ελληνισμού της Ίμβρου και της Τενέδου εξαιτίας του οποίου στην Τένεδο έχουν απομείνει λιγότεροι από 20 Έλληνες (αυτό δεν σημαίνει ότι οι παραβιάσεις της Τουρκίας και τα δικαιώματα των κατοίκων παραγράφονται), το πιο τραγικό είναι η αδιαφορία του λαού του κράτους, και του ελληνισμού της Δύσης για την τύχη του έθνους.
Με εξαίρεση την δεκαετία του 1950 και τις μεγάλες διαδηλώσεις για το Κυπριακό, ο λαός που κατοικούσε στο κράτος θεωρούσε ότι το έθνος ήταν μόνον αυτός.
Εκκωφαντική και η σιωπή του Ελληνισμού της Δύσης.
Κάποτε ένας ευγενής που είχε ένα εξαιρετικό μέλλον στην αυλή του Τσάρου τα παράτησε όλα για ένα έθνος που δεν υπήρχε καμιά εγγύηση ότι ήταν έτοιμο να επαναστατήσει. Αλέξανδρος Υψηλάντης λεγόταν.
Ο Ελληνισμός της Δύσης ποτέ δεν στάθηκε αντίστοιχος του Ελληνισμού της Ανατολής.
Πάσχουμε σαν έθνος και δεν ξέρω αν θέλουμε να σωθούμε ή αν ήρθε η ώρα και της Κλυταιμνήστρας να χαθεί χωρίς να κλάψει κανένας ούτε γι αυτήν.