Δεκαπέντε μήνες απολύτης καταστροφής. Ένα βαρύτατο μνημόνιο το καλοκαίρι παρά το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, το οποίο σε πολύ μεγάλο βαθμό υπήρξε συνειδητοποιημένο και ένα ακόμη τώρα.
Τα € 12.000,00 αφορολόγητο όριο έγιναν € 8.600,00.
Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ από το 2015 έγινε παραμονή με νέες επιβαρύνσεις.
Τα τσουχτερά ασφάλιστρα του ΟΑΕΕ γίνονται τώρα δημευτικά.
Οι 45αρες/ρηδες θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τις συντάξεις που δεν πλήρωσαν ενώ τα κορόιδα που εργάζονται ακόμη, θα σηκώσουν τον σταυρό των πρώτων αλλά ο πρωθυπουργός μίλησε για δίκαιο ασφαλιστικό.
Δουλειές κλείνουν, φεύγουν και οι τελευταίοι αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κι εσείς κι εγώ καταστρεφόμαστε από λίγο καθημερινά. Δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε, να χαμογελάσουμε.
Στα εθνικά θέματα από το κακό στο χειρότερο. Λιμάνια και σιδηροδρομικές γραμμές στα χέρια λαθρομεταναστών και κάποιων προσφύγων, πολλοί εκ των οποίων με σημαίες των σφαγέων της συριακής αντιπολίτευσης.
Μέχρι και οι σκοπιανοί παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας.
Γιατί έγιναν τελικά όλα αυτά; Για ποιο λόγο ενεπλάκη η χώρα μας σε αυτή την περιπέτεια; Ποιος ήταν ο λόγος;
Και καταλήγουμε στο ερώτημα. Ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος περιφέρεται ως πολιτικός καραγκιόζης (ζήτω συγγνώμη από τον ιστορικό Καραγκιόζη που έζησε στην Προύσα) με τα ξεκούμπωτα παντελόνια μη ξέροντας να σταθεί προσοχή, ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία ή απλώς πρόκειται για έναν ηλίθιο.
Προσωπικά δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει. Μπορεί και τα δύο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως θα διασκεδάσουμε την πτώση του. Όπως έγραφε καυστικά η Ισκρα «θα τον στίψουν σα λεμονόκουπα και θα τον πετάξουν στα σκουπίδια».