Ως σημαντικό θέμα πλασάρεται από αρκετά ΜΜΕ το θέμα των δόσεων του φετινού ΕΝΦΙΑ καθώς ο τηλε-Τρύφωνας με τις πολλαπλές παρουσίες του στα μέσα άλλα λέει σήμερα και διαφορετικά αύριο.
Ωστόσο το ουσιαστικό ζήτημα είναι αν θα έχουμε 4 ή 5 δόσεις στον ΕΝΦΙΑ ή ότι τελικά θα κληθούμε για 6ο συνεχή χρόνο να πληρώσουμε έναν παρανοϊκό φόρο έμπνευσης του Ευάγγελου Βενιζέλου που είχε παρουσιαστεί ως ένα "έκτακτο επασφάλιστρο κινδύνου";
Κατανοώ το ταμειακό ζήτημα αρκετών συνανθρώπων μας που η μείωση των δόσεων θα τους προξενήσει ζητήματα, αλλά να μη χάνουμε το στόχο.
Ο Ελληνας βρέθηκε να πληρώνει ενοίκιο στο σπίτι του. Η σημερινή παραγωγική γενιά (όση ακόμη παράγει) που έφτιαξε τη ζωή της μετά το 2000 κι αγόρασε πχ ένα νεόδμητο σπίτι σε μια Α περιοχή κι έχει τυχόν 1-2 ακίνητα ακόμη στην κατοχή της, πληρώνει ένα βαρύ λογαριασμό, ο οποίος αν αθροιστεί από το 2011 με το τότε χαράτσι έως σήμερα, ισοδυναμεί με ένα γερό κούρεμα των καταθέσεών της.
Το πρόβλημα είναι ο ΕΝΦΙΑ, ένας φόρος-τιμωρία για έναν άνθρωπο γιατί έκτισε ή αγόρασε ένα σπίτι, διότι θέλησε να εξασφαλίσει τα παιδιά του. Αντίθετα δικαιώνονται όσοι δεν επένδυσαν τα χρήματά τους και τα έφαγαν δείχνοντας έτσι μια άλλη οπτική του βενιζελικού αυτού φόρου.
Τι είναι άραγε πιο συμφέρον; 20.000 ευρώ που θα γίνουν 20.000 νέες
δραχμές και θα ισοδυναμούν με μια υποτίμηση πχ 30% με 14.000 ευρώ σε μια
οικονομία δομημένη από την αρχή δίχως παθογένειες και επιθετική
αναπτυξιακή φορολογική πολιτική ή 20.000 ευρώ που θα γίνουν 0,00 ευρώ σε
λίγα χρόνια χάρη στον ΕΝΦΙΑ σε μια οικονομία αμέτρητων δημοσίων υπαλλήλων και δεκάδων
χιλιάδων συνταξιούχων που κάθονται από τα 45 τους ζώντας σε βάρος των
άλλων;
Η παραμονή στον ευρωμονόδρομο και η συντήρηση ενός κομματικού κράτους διορισμένων με την ταυτόχρονη πληρωμή 45ρηδων συνταξιούχων, θα έχει ΕΝΦΙΑ. Μπορεί να μην ήρθε η Δραχμή που θα έκανε μια εφάπαξ υποτίμηση, αλλά έχουμε τον ΕΝΦΙΑ ο οποίος σε συνδυασμό με τη συνολική υπερφορολόγηση θα ροκανίσει μέχρι το τέλος το όποιο τυχόν υστέρημα της κοινωνίας.