Ασχέτως της όποιας άποψης μπορεί να έχει κανείς για τον Ντέιβιντ Κάμερον, η κίνησή του να παραιτηθεί και τελικά πολύ γρηγορότερα από ό,τι είχε αρχικά ανακοινώσει, τον τιμά και χαρίζει ένα θετικό πρόσημο στο φινάλε (;) της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Ο ίδιος πριν αποχωρήσει εν μέσω παρατεταμένων χειροκροτημάτων δήλωσε ότι «θα του λείψει η βοή του κοινοβουλευτικού πλήθους» ενώ θυμήθηκε μια ατάκα που ο ίδιος -ως αρχηγός της Αντιπολίτευσης- είχε πει στον πρωθυπουργό Μπλερ: «Κάποτε ήμουν το μέλλον».
Τώρα είναι πλέον το παρελθόν.
Ασχέτως αν έπαιξε στο τζόγο υπέρ της πολιτικής του καριέρας μια κορυφαία πολιτική συμμετοχική πράξη όπως είναι ένα Δημοψήφισμα για μια κρίσιμη απόφαση, το οποίο τελικά και έχασε, ο Κάμερον έλαβε τις αναγκαίες αποφάσεις, όπως αυτές αρμόζουν σε κάθε ένα που θέλει να λέγεται σοβαρός πολιτικός άνδρας.
Πήρε μια απόφαση, τάχθηκε με μια πλευρά, ποντάρισε τα πάντα, έχασε και φεύγει.
Σήμερα ήταν η τελευταία του ημέρα ως πρωθυπουργός, ανήμερα εκείνης της 17ωρης Συνόδου Κορυφής που έληξε με την ταπείνωση του Αλέξη Τσίπρα, ενός ανθρώπου που ενώ συνοδευόταν από τις ευχές του λαού να σταθεί όρθιος, προτίμησε να πέσει και να μη σεβαστεί τη βούληση των Ελλήνων όπως εκείνη εκφράστηκε με μια πολύ μεγαλύτερη πλειοψηφία από εκείνη του Brexit και την οποία μάλιστα - εξωτερικά τουλάχιστον - υποστήριζε!
Την ίδια ακριβώς κίνηση έπρεπε να είχε κάνει και ο Ελληνας πρωθυπουργός. Να φύγει από τη Σύνοδο με την παραίτηση της κυβέρνησής του, να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές και να θέσει το ερώτημα ή μαζί μας, κατάργηση της υπερφορολόγησης, σκληρή δουλειά και έξω από το ευρώ ή με τους άλλους, μνημόνια και υποτέλεια. Αλλά τώρα, κάτι σας είπα! Αυτός έφτασε 40 χρονών ακούραστος και στην πρώτη στραβή έβγαλε έρπη.
Ο Κάμερον σήμερα δίδαξε στον Τσίπρα πως πρέπει να φορά κανείς τα
παντελόνια του και τι συμβολίζουν αυτά, εκτός του να σε προστατεύουν από το
κρύο. Συμπερασματικά αυτό μετρά περισσότερο και όχι το αν θα φορέσεις γραβάτα. Τιμάς ή όχι τα παντελόνια σου;