Μέσα στη μιζέρια, το κιτσαριό, την κακομοιριά, την επιβράβευση του ανόητου, του αγράμματου και του θρασύ ήρθαν οι αθλητές μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους. Η επιτυχία είναι δική τους. Είναι η επιβράβευση των κόπων τους και της θυσίας τους.
Σε εμάς όμως και ειδικά στα νέα παιδιά δίνουν ένα πρότυπο. Μεταφέρουν ιδανικά και αξίες. Και πέραν αυτών επιτέλους ο εθνικός μας ύμνος, η σημαία μας έχουν, χάρη σε αυτούς, την θέση που τους αξίζει. Γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτά, όπως είναι όλοι οι λαοί του κόσμου, πλην του δικού μας. Που θεωρεί ότι η σημαία και ο ύμνος δεν είναι σύμβολο του έθνους και του Κράτους, αλλά απόδειξη εθνικισμού, ναζισμού, φασισμού, ρατσισμού και ότι άλλο -ισμό βάζει ο νους.
Δεν πρέπει να υπάρχει λαός που να ντρέπεται για αυτά τόσο πολύ. Που να ντρέπεται να αγαπήσει την σημαία του, να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο. Οι Γάλλοι μπορούν να τραγουδούν αυθόρμητα την Μασσαλιώτιδα εκκενώνοντας ένα στάδιο εν όψει τρομοκρατικής επίθεσης ή να το κάνει σύσσωμη η Βουλή τους εις μνήμη των θυμάτων. Εμείς δεν μπορούμε, γιατί θα υπάρχει η ταμπέλα του ναζιστή να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας. Γιατί αυτό εξυπηρετεί όσους ονειρεύονται κοινωνίες ζούγκλες, κοινωνίες ανθρωπάριων, ούτε καν μετρίων, κοινωνίες άνευρες, απολίτιστες και μεσαιωνικές.
Για όλους αυτούς τους λόγους θα έλεγα ότι οι επιτυχίες των αθλητών μας σε αυτούς τους Ολυμπιακούς έχουν τον χαρακτήρα της Εθνικής Αντίστασης. Η Ελλάδα της αριστείας παλεύει ενάντια στην Ελλάδα της βλακείας, της τεμπελιάς, της κουτοπονηριάς και του μηδενισμού. Και αυτή σηκώνει την σημαία ψηλά. Για την δεύτερη δεν υπάρχει καν σημαία. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει και Ελλάδα.