Άλλη μια μαθητική παρέλαση, άλλη μια ενασχόληση με τις μαθήτριες με τις μαντήλες που κρατούν την ελληνική σημαία ή παρελαύνουν.
Για να το κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο. Η χώρα ονομάζεται Ελλάδα και βασίζεται σε ορισμένες αξίες και πιστεύω. Αν μια κόρη ή γιος μουσουλμάνων μεταναστών, θέλουν πραγματικά μέσα τους να σηκώσουν την ελληνική σημαία σε μια παρέλαση γιατί αισθάνονται Ελληνες, μας τιμά, μας χαροποιεί και είναι ευπρόσδεκτοι. Πλην όμως δίχως μαντήλες του Ισλάμ και ξεχωριστές ενδυμασίες.
Ωστόσο η μεγαλύτερη ρατσιστική διάκριση γίνεται εδώ και χρόνια στις μαθητικές παρελάσεις αλλά δε μιλά κανείς.
Γιατί το δικαίωμα να είναι κανείς σημαιοφόρος άπτεται της μαθητικής του επίδοσης; Δεν είμαι κατά της αριστείας αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο που η αγάπη για την πατρίδα και η τιμή / επιθυμία του να είναι κάποιος σημαιοφόρος συναρτάται των βαθμών του;
Για ποιο λόγο ένα καλό παιδί, με εξαιρετικό χαρακτήρα που όμως δεν έχει άριστες επιδόσεις στο σχολείο, έχει μέτριες ή απλά καλές αλλά μπορεί να ξεχωρίζει σε μύρια όσα άλλα, δε δικαιούται να κρατήσει τη σημαία;
Γιατί ένα παιδί που μπορεί να σηκώνει ένα Γολγοθά εκτός σχολείου να μην μπορεί, εφόσον το επιθυμεί, να σηκώσει το εθνικό μας σύμβολο;
Δεν είναι ρατσισμός αυτό; Δεν αποτελεί μιας μορφής αποκλεισμό;
Αυτά είναι τα κακώς κείμενα της αριστείας που πρέπει να εκλείψουν, και όχι η αριστεία.
Τη Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία δεν αναζητούμε με τα καντάρια τους Χριστιανούς για να βρούμε ποιος θα άρει τον Σταυρό στην περιφορά του Επιταφίου, αλλά εκείνον που θέλει μέσα του να μιμηθεί το Σίμωνα τον Κυρηναίο.
Η αγάπη για την πατρίδα και τη σημαία δεν έχει καμία σχέση με βαθμούς. Πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς και της ψυχής.