Από τον Χρήστο Αποστολίδη*
Η λογική επιτάσσει, ενώπιον των δυσκολιών, τα μέλη μιας οικογένειας να ενώνονται, ώστε, ισχυροποιημένα και δυνατά, να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και να αναζητούν λύσεις μπροστά στα φαινομενικά αδιέξοδα.
Η καταρχήν ψυχολογική στήριξη που μπορεί κάποιος να έχει από τους οικείους του συνιστά την πλέον αναγκαία παράμετρο, ώστε να αντέξει τις οικονομικές δυσκολίες και την ενδεχόμενη ανεργία, και να μην παραδώσει τα όπλα, κυριευμένος από κατάθλιψη και αίσθημα απογοήτευσης.
Δυστυχώς όμως στη σημερινή ελληνική οικογένεια η «ισχύς εν τη ενώσει» αποδεικνύεται εν πολλοίς γράμμα κενό περιεχομένου.
Η καταλυτική αύξηση του αριθμού των διαζυγίων τα τελευταία μνημονιακά χρόνια οδηγεί αναπόφευκτα στη θλιβερή διαπίστωση ότι η επίπλαστη ευμάρεια και, συνακόλουθα, η διαχείριση των οικονομικών ανέσεων που πρόσφερε ο εύκολος πλούτος μιας άλλης εποχής αποτελούσαν σαθρές, όπως αποδείχθηκε, βάσεις στήριξης του οικοδομήματος της οικογένειας.
Οι ειλικρινείς σχέσεις αγάπης, αλληλοϋποστήριξης και αφοσίωσης μεταξύ των συζύγων και των λοιπών μελών της ευρύτερης οικογένειας εγκαταλείφθηκαν, στην κυριολεξία, ως απομεινάρι μιας άλλης, «οπισθοδρομικής» εποχής.
Αφού, λοιπόν, η πολυδιάστατη κρίση μάς στέρησε τη δυνατότητα να περνάμε καλά και, όντες αμαθείς σε έναν συμμαζεμένο, λιτό και λιγότερο κοστοβόρο τρόπο ζωής, αρνούμαστε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, επιλέγουμε την εύκολη λύση της φυγής. Ομολογουμένως, η κρίση -είτε οικονομική είτε ηθική- ανέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κενότητα και το επιφανειακό των σχέσεων, γεμίζοντας τα πινάκια των δικαστηρίων από οικογενειακές υποθέσεις. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό.
Εκείνο που προξενεί κατάπληξη είναι η ολοένα αυξανόμενη σφοδρότητα της δικαστικής αντιδικίας μεταξύ δύο πρώην ερωτευμένων συζύγων, που κάποια στιγμή πίστεψαν ότι θα γεράσουν μαζί. Τα επιμέρους ζητήματα της επιμέλειας των παιδιών, της διατροφής που θα καταβάλλεται και των ωρών επικοινωνίας που θα έχει ο άλλος γονέας με τα ανήλικα τέκνα του μεγαλοποιούνται τόσο, που οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται και συνήθως αποτυγχάνουν δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν αντίστοιχες κρίσιμων πολιτικών και εθνικών υποθέσεων. Οταν, μάλιστα, τίθενται και περιουσιακά ζητήματα, που επιτάσσουν διαμοιρασμό της οικογενειακής περιουσίας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ελαχιστοποιούνται οι προοπτικές συνεννόησης.
Τον λόγο, λοιπόν, έχουν τα δικαστήρια, στις ψυχρές αίθουσες των οποίων λαμβάνουν χώρα ανθρώπινα δράματα και αποκαλύπτονται οικογενειακά μυστικά, που κάνουν τους παρισταμένους να κοκκινίζουν. Οι αντίδικοι δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους, που είναι η ολοκληρωτική εκμηδένιση του αντιπάλου τους, έστω και αν χρειαστεί να μετέλθουν άκομψα μέσα και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.
Παλαιότερα οι δυσκολίες ενίσχυαν τον δεσμό ενός ζευγαριού και κρατούσαν δεμένη την οικογένεια. Σήμερα, δυστυχώς, τα πράγματα έχουν εντελώς διαφορετική εξέλιξη. Σημεία των καιρών της «προοδευτικής» κοινωνίας μας!
*Δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω,
υπ. διδάκτωρ Νομικής Σχολής ΑΠΘ