Freepen.gr - Την ιστορία του 82χρονου Μάνθου Ζύμαρη και της κόρης του Μαρίας παρουσιάζει η Daily Mail σε εκτενές αφιέρωμά της στο γκέτο του Ελληνικού.
Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ ούτε οι άνθρωποι των διαφόρων ΜΚΟ, ούτε οι περίπου 1600 Αφγανοί, Πακιστανοί, Ιρακινοί και Ιρανοί έχουν προσέξει μια παράγκα που στέκει λίγο παραδίπλα από το σταθμό λεωφορείων.
Η παράγκα αυτή λειτουργούσε κάποτε ως καφετέρια για τους επιβάτες του αεροδρομίου του Ελληνικού.
Εκεί λοιπόν, αναφέρει η συντάκτρια του άρθρου, Σου Ρέιντ, ότι βρήκε τον 82χρονο κ. Ζύμαρη να ξεπαγιάζει με τα μάτια μισόκλειστα και τον ίδιο σκεπασμένο με κάμποσες κουβέρτες.
Ωστόσο κανείς δεν τους δίνει σημασία. Η κόρη του Μαρία αναζητά να βρει πεταμένα σάντουιτς των μεταναστών ή περνάει κρυφά τη νύχτα στους χώρους όπου ζουν αναζητώντας αποφάγια.
Ο κ. Ζύμαρης υπήρξε ένας εύρωστος εργολάβος τα προηγούμενα χρόνια. Για τη Μαρία όμως οι εποχές που διαβιούσαν αξιοπρεπώς ως άνθρωποι της μεσαίας τάξης αποτελεί μακρινή ανάμνηση.
Κάποτε έμεναν στο Καλάμακι, όμως έχασαν λόγω χρεών το σπίτι τους πριν τρία χρόνια καθώς ήταν υποθηκευμένο και ο κ. Ζύμαρης χρεοκόπησε.
Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από το ρεπορτάζ της κ. Ρέιντ.
Φορείς, αρχές και λοιποί επί μήνες δεν κατάφεραν να δουν αυτό που εντόπισε το μάτι της Βρετανής ρεπόρτερ. Δεν τους προσέφερε κανείς ένα από τα γεύματα που παραδίδονται καθημερινά στο Ελληνικό ή λίγα ρούχα.
+ + + + +
As the day goes on, groups of migrants hailing from Afghanistan, Pakistan, Iran and Iraq emerge to queue at the bus stop outside. It is a ten-mile ride to the capital’s shopping streets, parks — and hospitals, where many can get free medical care.
Neither the migrants nor the charity workers pay any attention to a small shack opposite the bus stop, or to its occupants. This was once a smart cafe-bar, serving cocktails and pastries to people waiting for planes to arrive — but that was in the heyday of Hellinikon airport, which closed in 2001 and has been left to decay ever since.
Now, the cafe is a derelict shell, with a mud floor, no doors, no window panes and no heating. Its flat roof is patched up with bits of sacking — but these don’t stop the pigeons flying in and out through the gaps.
Inside, I found an elderly man sitting in a basket-weave chair in temperatures close to freezing. No charity workers have come with warm clothes, a duvet or new shoes for him.
And when I touched his hands, they were ice-cold, his eyes half-shut as he clutched damp blankets around him.
Manthos Zymaris, a former builder, is 82, a forgotten victim of decades of feckless government, and now the draconian measures imposed on Greece by its European Union masters. He has no pension or medical insurance, nor can the beleaguered Greek state afford to put a decent roof over his head.
His daughter Maria — who lives here, too — is reduced to scavenging for sandwiches dropped by the migrants, or creeping into the camp at night to look for leftovers. She said: ‘We Greeks believe we are European, but what has the EU given us’
To Maria, the comfortable, middle-class life they used to lead is a distant memory. Like many, she and her elderly father are now reduced to fighting for survival in a once-proud country brought to its knees by crushing debt. The debt, of course, was racked up by Greece’s huge profligacy after joining the euro 16 years ago, when it milked the system for all it could get
And he has lived in this squalor for three years after losing the family house, in the nearby seaside suburb of Kalamaki, when he defaulted on his mortgage payments.
His daughter Maria — who lives here, too — is reduced to scavenging for sandwiches dropped by the migrants, or creeping into the camp at night to look for leftovers.
‘We Greeks believe we are European, but what has the EU given us?’ asks Maria, 61, a divorcee. ‘I look after my father because there is no one else to do it. We used to live so nicely. It was a different world then.’
But, despite everything, she says they are lucky to have found somewhere to shelter.
