Πριν από αρκετό καιρό συνέβη να βρεθώ με έναν άνθρωπο που ανήκει στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην ερώτησή μου ποια θα είναι η αντίδραση - αντιμετώπιση όταν οι Τούρκοι αρχίσουν να παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο με τα F-35, η απάντηση ήταν ότι "ε, θα πηγαίνουμε και θα επιστρέφουμε".
Αυτή ήταν η απάντηση και η οποία κατά την άποψή μου, είναι λογικότατη.
Οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας μπορεί να είναι άριστοι, ικανότατοι, εξαιρετικοί. Ενδεχομένως η αξία τους να είναι τέτοια η οποία να προσδίδει στην πολεμική τους ικανότητα έστω και με ένα υποδεέστερο μέσο, ωστόσο πάντα υπάρχουν κάποια όρια.
Με τα υπάρχοντα μέσα οι Ελληνες πιλότοι δε θα μπορούν να αντιμετωπίσουν, όχι τους Τούρκους αλλά τα ανώτερα μέσα τους.
Το ερώτημα το οποίο τίθεται, είναι γιατί αφέθηκαν τα πράγματα να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Ο σημερινός ΥΕΘΑ έχει θίξει το ζήτημα, φοβάμαι όμως πως δε φτάνει μόνο αυτό.
Όταν η Τουρκία έβαζε πλώρη για νέα αεροσκάφη, ανέπτυσσε δικά της συστήματα και την αμυντική της βιομηχανία, εμείς μοιράζαμε φτηνά δανεικά σε πρόωρες συντάξεις 45ρηδων για να κάθονται αντί να εργάζονται.
Η χώρα μας βρίσκεται σε μια γειτονιά πάρα πολύ όμορφη αλλά και δύσκολη. Ο μόνος τρόπος να διατηρήσει την ηρεμία της θα ήταν να έχει πάντα το πάνω χέρι με τους γείτονές της. Με απλά λόγια; Να είμαστε το Ισραήλ της περιοχής.
Αυτό σημαίνει αεράμυνα με S-300 στα νησιά και όχι στις αποθήκες της Κρήτης, σύγχρονα και καλοσυντηρημένα αεροσκάφη, ανάπτυξη της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας και καινοτομίας (όπως κάποτε το αδικημένο Αρτεμις) και εξαφάνιση της μίζας ή της αγοράς όπλων πολύ πάνω από την αξία τους.
Δυστυχώς ήδη από τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας μείναμε πίσω και το κακό είναι ότι πήραμε μεν χρήματα αλλά δεν τα κάναμε και κάτι ώστε τώρα να μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αλλά πρόωρες συντάξεις και αυξήσεις.
Τώρα οδηγούμαστε, χρεοκοπημένοι, σε μια εποχή όπου οι νέες συνθήκες σε λίγα χρόνια θα μας φέρουν σε πολύ άσχημη θέση. Δε θα πρέπει κάποιοι να μας εξηγήσουν γιατί όταν έπρεπε και μπορούσαν, δεν έπραξαν τα δέοντα;