Του Στέλιου Συρμόγλου
Γύρω από τον όρο "μόρφωση", εξάλλου, υπάρχουν παρεξηγήσεις και εν πολλοίς άγνοια στον ευρύτερο χώρο της κοινωνίας. Είναι η έννοια της μόρφωσης τυπική ή ουσιαστική και τι περιεχόμενο έχει;
Δεν είναι περίεργο το γεγονός, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, να υποστηριζόταν πως με τυπικά μόνο κριτήρια αναγνωρίζεται ο μορφωμένος από τον αμόρφωτο. Το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν μπορεί από μόνο του να μας δώσει ούτε την έννοια, ούτε το μέτρο της μόρφωσης.
Η διαπίστωση αυτή, που δεν επιδέχεται αντιλογία, δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Είναι ωστόσο αληθινή. Και λέγοντας "μορφωμένος" δεν συζητούμε αν οι πανεπιστημιακές σχολές έχουν για προορισμό να παρέχουν επαγγελματική κατάρτιση ή ανώτερη, καθαρά επιστημονική, ανιδιοτελή μόρφωση.
Η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα. Η επαγγελματική και γενική μόρφωση είναι δύο μορφές του ίδιου πράγματος. Η πρώτη ιδιαίτερα είναι αδύνατο να διαχωριστεί από την ύπαρξη των γενικότερων στοιχείων της επιστημονικής συγκρότησης, που αντιστοιχεί στην ξεχωριστή επαγγελματική κατεύθυνση, που έχει ο κάθε κλάδος. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, ένας γιατρός ή δικηγόρος, να έχουν στενή επαγγελματική μόρφωση.
Γιατί για να ξέρουν αυτά που αγνοούν πρέπει να έχουν ασχοληθεί στις σπουδές τους και με κάτι άλλο από τη φωτογραφική περιγραφή των εκδηλώσεων της επιστήμης τους. Να έχουν τοποθετήσει το σύνολο της δράσης τους σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο, που να αγκαλιάζει όλη τη ζωή του ανθρώπου και σαν ατόμου και σαν κοινωνικού κυττάρου.
Η τελευταία αυτή δισυπόστατη αξιολόγηση του ανθρώπου, η σύνθετη δηλαδή πολιτιστική του ουσία, είναι που δίνει στην έννοια του ανθρωπισμού καινούργια διάσταση και του ανοίγει πρωτόφαντους δρόμους.
Είσαι ανθρωπιστής, πρέπει να λέμε σήμερα, όταν νιώθεις την αξία του ανθρώπου σαν πολιτιστική οντότητα, που είναι ταυτόχρονα άτομο και σύνολο, μονάδα και ομάδα στην κοινωνική ζωή, που, για να χρησιμοποιήσω την εικόνα του Bergson, περνάει αλληλοδιάδοχα από την τήξη στον ωκεανό του κοινωνικού συνόλου στην τήξη της ατομικής δημιουργίας, για να ξαναγυρίσει αμέσως στο σύνολο.
Με αυτήν όμως την έννοια ο ανθρωπισμός δεν μπορεί να ξεχωρίσει πια την ανιδιοτελή έρευνα και εδώ μπορεί καθένας να εκλάβει την έννοια της ανιδιοτέλειας με όποια φιλοσοφική απόχρωση θέλει. Οι δύο αυτές μορφές της γνώσης, που είναι και μορφές παιδείας, συνθέτοντας όχι μόνο τις ρίζες τους, αλλά και σ' όλες τις εκδηλώσεις σ' ένα μορφωτικό σύνολο. Κι αυτό είναι η πραγματική παιδεία.
Η μόρφωση αυτή έχει θεμέλια. Ετσι πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα για την έννοια της μόρφωσης. Ο άνθρωπος έχει μια κοινωνική ψυχική προδιάθεση και μπορεί να την εξελίξει μέσα στην κοινωνία. Την προδιάθεση αυτή μπορεί να την αναπτύξει στα τυφλά με τον πρωτογονισμό, που του δίνει το κοινωνικό του ένστικτο, καλλιεργούμενο μόνο από την παρατήρηση και της πείρα της καθημερινής ζωής. Και τη φρόνηση βέβαια που εκπηγάζει απ' αυτές.
Και τότε γίνεται όργανο της κοινωνικής ζωής, αλλά όργανο που η δράση του έχει κάτι το ασυνείδητο και κάτι το αποσπασματικό και το εγωιστικά ατομικιστικό. Παράδειγμα εύγλωττο οι τόσοι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες. Από την άλλη πλευρά, την κοινωνική ψυχική του προδιάθεση μπορεί να αναπτύξει και να την ανδρώσει ασφαλέστερα ο άνθρωπος εισβάλλοντας στο συνειδητό ζυγό της έλλογης γνώσης και της μόρφωσης..