Τα ιδανικά μας έγιναν ιδανικά των άλλων. Και τα "ιδανικά" μας ανταλλάχθηκαν με δανεικά. Τα όνειρα του μέλλοντος άλλωστε δεν χρεώνουν κανέναν. Ούτε αυτούς που τα κάνουν, ούτε την κυβέρνηση, που ας πούμε τα επωμίζεται. Και τα μεν και τα δε είναι άεργα όνειρα, γιατί δεν απαιτούν από κανέναν δέσμευση και μόχθο. Για τα πρώτα δεν έχουμε καιρό. Αρα, δεν κάνουμε τίποτα. Για τα δεύτερα έχουμε καιρό, Αρα, ας μην κάνουμε ακόμη τίποτα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και το χειρότερο είναι ότι όχι απλώς ζούμε με δανεικά ως κοινωνία, αλλά βασικά ζούμε με σκέψεις δανεικές. Και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο δημιούργημα της ιστορίας, αλλά ότι την ιστορία του μπορεί να την αλλάξει. Και μπορεί να το κάνει, όταν πιστέψει σ' ένα ιδεώδες στενά συναρτημένο με το ψυχικό πλέγμα το δημιουργημένο μέσα του, ύστερα από την καταλυτική δοκιμασία της επαφής του με την πραγματικότητα του περιβάλλοντος χώρου του.
Ετσι, τα πλέγματα τα ψυχικά κινούν το αίσθημα και θέτουν σε λειτουργία το λογικό, υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, όχι με τη μονομέρεια που μας την παρουσιάζουν, αλλά με τη πρόσδεση μας στο σταθερό σύνδεσμο μεταξύ αιτίου και αιτιατού.
Μια τέτοια στάση και θέση ζωής, ωστόσο, απαιτεί διανοητική λειτουργία και αξιολογική κρίση. Απαιτεί υπόστρωμα σκέψης πρωτογενούς. Και η πρωτογενής σκέψη είναι αυτή που μπορεί να επιτρέψει την προσδοκία, την όραση της "καθαρής" πρόθεσης, την αίσθηση των όποιων λύσεων μας προσφέρονται και τη "ζεστή" επαφή μας με το καθημερινό γεγονός.
Τι πραγματικά συμβαίνει όμως; Ζούμε με τις σκέψεις των άλλων, με τις σκέψεις που μας "στοιβάζουν" στο μυαλό μας οι "τεχνουργοί" της διαστρέβλωσης και της παραχάραξης της αλήθειας. Και απολαμβάνουμε την εύπεπτη πληροφόρηση που μας διοχετεύουν οι εκφραστές της κακοδαιμονίας του τόπου τούτου.
Η προσαρμογή μας στη "δανεική σκέψη" δεν καταδείχνει απλώς την τύχη του κριτηρίου μας και την αυτοπαγίδευση μας, αλλά πιστοποιεί τη δουλεία μας στο ψέμα. Η προσαρμογή μας αντιπροσωπεύει τη δειλία μας μπροστά στη συλλογική ευθύνη για την ανοικοδόμηση του παρόντος.
Παραμένοντας θύματα της λαίμαργης αναμονής για "καλύτερες μέρες" και με "δανεικές σκέψεις και όνειρα" θα καταρρεύσουμε από το βάρος της άτεκνης προσδοκίας, χωρίς να νιώσουμε τη δικαίωση και έχοντας μένει αμάρτυρη η εποχή που ζήσαμε. Με τις "πληγές" μας ολάνοιχτες ως κοινωνία και τα ερείπια της χώρας να καπνίζουν ακόμη.