Μολονότι μάλλον είμαι θεωρητικά νέος ως πατέρας, ωστόσο έχω την αίσθηση ότι ανησυχώ περισσότερο από πράγματα που βλέπω ή πιάνουν οι κεραίες μου κατά καιρούς από συζητήσεις που ακούω.
Του Στρατή Μαζίδη
Παιδιά που κινούνται δίχως κανέναν έλεγχο, χωρίς το παραμικρό όριο με γονείς που έχουν διαγράψει από το λεξικό τη λέξη "όχι".
Μεγάλη μερίδα παιδιών έχει πλέον κινητό. Smartphone. Το παλιό κάποιων εκ της οικογενείας. Η δικαιολογία γνωστή...για ώρα ανάγκης. Και λόγω μιας ώρας ανάγκης βλέπεις παιδιά πάνω από ένα κινητό συνέχεια. Έκδρομες, πάρτι, οτιδήποτε και αντί για μια κοινή εμπειρία, δάκτυλα που κινούνται γρήγορα πάνω σε μια οθόνη.
Άλλοι πάλι κάθονται με τις ώρες στον υπολογιστή. Ανεξέλεγκτοι. Στο διπλανό δωμάτιο ανοίγουν διάφορες εικόνες και βίντεο και παιδιά που μέχρι πρότινος ήταν μωρά, μυούνται σε μια ευαίσθητη πραγματικότητα με τον πιο άτσαλο, ακατάλληλο και επικίνδυνο τρόπο. Την άλλη μέρα στο σχολείο, όπου περισσότερο βλέπεις εκπαιδευτικούς και όχι δασκάλους, οι δέκτες μεταφέρουν τις πληροφορίες με τον ωμό τρόπο με τον οποίο τις έμαθαν. Όποτε ακόμη κι αν εσύ έχεις επιλέξει έναν άλλο τρόπο, πιο ανθρώπινο, πιο ρομαντικό, πιο ώριμο, πιο ό,τι θέλετε, πρέπει το μεσημέρι να απαντήσεις στις απορίες. Αν δεν απαντήσεις και το κόψεις άτσαλα, χάνεις την εμπιστοσύνη.
Όψιμοι "άνδρες" που βρίζουν με το χειρότερο τρόπο ενώ είναι απλά παιδιά.
Κορίτσια πάλι σε νεαρή ηλικία που γυρνούν μόνα τους για να πάνε στα πάρτι και τις γιορτές του σχολείου βαμμένες και ντυμένες σα μεγάλες γυναίκες αλλά χωρίς τις γνώσεις τους..
Τα παιδιά βρίσκονται σε μια κρίσιμη ηλικία. Με το πέρασμα από τάξη σε τάξη νομίζουν ότι μεγάλωσαν. Πιστεύουν πως από τα 100 μπορούν να κάνουν τα 110 ενώ στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούν το 10. Γιατί; Διότι πολύ απλά κάθε πράγμα στο καιρό του.
Κι αυτό εγκυμονεί κινδύνους. Τα παιδιά κινδυνεύουν να μπλέξουν σε καταστάσεις και να βρεθούν προ αδιεξόδων νομίζοντας τάχα πως μεγάλωσαν και ξέρουν. Κι οι γονείς; Δεν ανησυχούν. Ηρεμούν βαθιά με τα μάτια ανοικτά.
* photo: 1643606 / pixabay