Παρά
τις διαβεβαιώσεις Τσίπρα προς το
εθνομηδενιστικό «λόμπυ» του κόμματός
του ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική στη
συμφωνία των Πρεσπών», η παραίτηση του
Νίκου Κοτζιά σηματοδοτεί την οριστική
κατάρρευση της δήθεν επίλυσης του
ζητήματος.
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Άσχετα
από την παραίτηση του ΥΠΕΞ, οι Πρέσπες
αποτελούν πια νεκρό γράμμα, ιδιαίτερα
μετά το πολιτικό φιάσκο στο Σκοπιανό
δημοψήφισμα, όπως και τη διαφαινόμενη
αλλαγή πλεύσης επί του ζητήματος εκ
μέρους του ΝΑΤΟ, δηλαδή του ...Αμερικάνικου
Πενταγώνου, με βάρκα τον Πάνο Καμμένο.
Μένει
όμως να δούμε παρακάτω, αν το «Σχέδιο
Β» του αναπάντεχα «δικαιωμένου» Υπουργού
Άμυνας αφήνει περιθώρια επιστροφής στο
status quo ante, δηλαδή
στην προ των Πρεσπών νόθα κατάσταση της
«πΓΔΜ-fyroΜακεδονίας»,
ή, αντίθετα — αν η Συμφωνία δεν καταγγελθεί
ρητά — παγιώνει de
facto τη συμφωνηθείσα
παράδοση της μακεδονικής ταυτότητας,
εθνικότητας και γλώσσας στους κατοίκους
της Βαρντάρσκα.
Σε
προηγούμενα άρθρα μας είχαμε δείξει
πως στις Πρέσπες αποκαλύφθηκε και
επισημοποιήθηκε η διαχρονική Απάτη της
χρήσης του «ονοματολογικού» προβλήματος
ως προπέτασμα καπνού για να παραμείνει
στο απυρόβλητο
- ο σφετερισμός της μακεδονικής ταυτότητας ως εθνικού «συνταγματικού» κεκτημένου από το κράτος των Σκοπίων,
- η παραχάραξη τόσο της αρχαίας όσο και της νεότερης Ιστορίας της Μακεδονίας, που νομιμοποιούν επεκτατικές εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος, ασχέτως της ύπαρξης «μειονοτήτων» εκτός των συνόρων της Βαρντάρσκα,
- ο διαχωρισμός των παραπάνω παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου από την «υπό διαπραγμάτευση» επίσημη συνταγματική ονομασία της Βαρντάρσκα — διαχωρισμός με τον οποίο η ελληνικές πολιτικές ηγεσίες μετά το 1991 παρέκαμψαν το σκόπελο των εδαφικών διεκδικήσεων που υποδηλώνει ο σφετερισμός του ονόματος «Μακεδονία»,
- μετονομασία των εδαφικών διεκδικήσεων (που δεν επιτρέπουν υποχωρήσεις) σε ανυπόστατες «αλυτρωτικές βλέψεις» που υποτίθεται πως θα μπορούσαν να ακυρωθούν «φραστικά» στο Σύνταγμα ή στην εκπαίδευση των Σκοπίων, διατηρώντας ανέπαφη τη «μακεδονική» ταυτότητα του έθνους-κράτους πίσω από ένα γεωγραφικό προσδιορισμό.
Εδώ
που έφτασαν τα πράγματα, ιδιαίτερα μετά
την επίδειξη ανυποχώρητου, επιθετικού
και εχθρικού ανθελληνισμού εκ μέρους
των Αλβανών και Σλάβων της Βαρντάρσκα,
η Απάτη των Πρεσπών δεν ακυρώνεται με
ψηφοφορία, ούτε διορθώνεται με
αναδιατυπώσεις του Άρθρου 1. Παρ. 3-4, αλλά
πρέπει να καταργηθεί στην πράξη με
- Καταγγελία συνολικά της Συμφωνίας ως άκυρης, παράνομης κ ανυπόστατης, και
- Διακήρυξη προς πάσα κατεύθυνση της απόφασης του Ελληνικού Λαού να αναγνωρίσει το κράτος των Σκοπίων ΜΟΝΟ με την ονομασία που είχε η περιοχή (banovina) πριν την άνοδο του Τίτο στην εξουσία: ΒΑΡΝΤΑΡΣΚΑ.
Ακριβώς
επειδή κάτι τέτοιο είναι απίθανο να
υλοποιηθεί ενσυνείδητα από την παρούσα
Κυβέρνηση, Βουλή ή Προεδρία της
Δημοκρατίας, αποτελεί υποχρέωση όλων
των συλλογικών φορέων της κοινωνίας
πολιτών που δραστηριοποιούνται για την
υπεράσπιση της Μακεδονίας, να πάρουν
θέση άμεσα, με τον πιο επίσημο,
κατηγορηματικό και δημόσιο τρόπο μέσα
και έξω από τη χώρα.
Οι
πολιτικές εξελίξεις με την αβεβαιότητα
που υποθάλπει η αποπομπή Κοτζιά,
επιτρέπουν κάποια αισιοδοξία πως ένα
νέο λαϊκό ρεύμα που θα κόψει τον Γόρδιο
Δεσμό 75 χρόνων εθνικής ολιγωρίας και
μειοδοσίας, θα μπορούσε να ανατρέψει
συσχετισμούς τόσο στο εσωτερικό, όσο
και στο εξωτερικό.
Σε
κάθε περίπτωση, η ανάκτηση στοιχειώδους
αξιοπρέπειας, έστω και μόνο σε ατομικό
επίπεδο, δεν αφήνει περιθώριο επιλογών.
Άλλωστε
η παραίτηση Κοτζιά είναι ταυτόχρονα
και μια στρατηγικής σημασίας ήττα του
αριστερόστροφου εθνομηδενισμού που
επάξια εκπροσωπούσε ο ο πληθωρικά
αλαζόνας και κυνικός υπουργός εξωτερικών.
Νομίζοντας
πως είχε πιάσει τον ταύρο της Νέας Τάξης
Πραγμάτων από τα κέρατα, στηριγμένος
στα δεκανίκια του Νίμιτς, του Σόρος και
του Πάιατ, ο Κοτζιάς βρήκε το δάσκαλό
του από εκείνον που περιφρονούσε
περισσότερο, τον Πάνο Καμμένο.
Παρά
τον παραμερισμό του υπουργού «άμυνας»
σε καθήκοντα συντονισμού του ...κέτερινγκ
στα χοτ σπότς λαθρομεταναστών, το
ιερατείο του εθνομηδενισμού (στο Μαξίμου,
στα Υπουργεία Εξωτερικών, Παιδείας ή
Πολιτισμού και— κυρίως — στα ΜΜΕ), δεν
κατάφερε να ανακόψει το παλλαικό κύμα
οργής που ξεσήκωσε η κατάπτυστη εκχώρηση
εθνικής ταυτότητας και ιστορικής
κληρονομιάς του Μακεδονικού Ελληνισμού.
Οι
στρατευμένοι απάτριδες του εκτός ΣΥΡΙΖΑ
μνημονιακού πολιτικού τόξου προετοιμάζονταν
πυρετωδώς το καλοκαίρι — μετά το δώρο
της ψήφου εμπιστοσύνης από τη ΝΔ στην
κυβέρνηση — για να αντικαταστήσουν
υπουργούς των ΑΝΕΛ, βέβαιοι πως ο Αλέξης
Τσίπρας θα ξεφορτωνόταν εγκαίρως τον
ενοχλητικό «πατριδοκάπηλο» Καμμένο.
Κάτι
τέτοιο ήταν αναγκαίο προκειμένου να
«τσιμεντώσουν» τις στρατηγικές
παραχωρήσεις στις Πρέσπες και να θάψουν
οριστικά κάθε εσωτερική πολιτική
αντίδραση στο ξεπούλημα της Μακεδονίας.
Μέσα
στον ενθουσιασμό τους όμως, δεν κατάλαβαν
πως ο παροπλισμένος υπουργός άμυνας
κατέφευγε σε λεκτικές ακροβασίες (περί
καταψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών
όταν και εάν φτάσει στη Βουλή των Ελλήνων
κλπ.) ενώ ταυτόχρονα έκτιζε γέφυρες στην
άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τους
αντί-γκλομπαλιστές του ...Λευκού Οίκου.
Το
φιάσκο του Σκοπιανού δημοψηφίσματος
ήρθε ως επιβεβαίωση εκείνων που πιστεύουν
πως η υπονόμευση της Συμφωνίας των
Πρεσπών δεν προήλθε μόνο από την Μόσχα,
την οποία ο Κοτζιάς είχε βιαστεί να
ενοχοποιήσει στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ της
12ης Ιουλίου.
Η
πρωτοφανής αντί-ρωσική εκστρατεία του
Κοτζιά δεν ήταν παρά ένας επικίνδυνος
αντιπερισπασμός στις λαϊκές αντιδράσεις,
κατά παραγγελία του πρώην εγκαθέτου
της του Ομπάμα (συμβούλου της Νούλαντ
στην πυροδότηση της Ουκρανικής κρίσης),
νυν πρέσβυ των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζεφρυ
Πάιατ.
Ακολούθησε
όμως η συνάντηση κορυφής Τραμπ-Πούτιν
στο Ελσίνκι στις 16 Ιουλίου, όπου ο
πρόεδρος των ΗΠΑ δεν δίστασε να εξοργίσει
τους επικριτές του στη Δύση, τείνοντας
χείρα φιλίας και συνεργασίας προς τον
Ρώσο ομόλογό του.
Αυτό
έδωσε την ευκαιρία στον Ρώσο υπουργό
εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ να προειδοποιήσει
δημόσια μέσω του BBC
τον Κοτζιά πως «παίζει
με τη φωτιά της τυφλής αντι-Ρωσικής
υστερίας την οποία υποδαυλίζουν κάποιοι
πολεμοκάπηλοι» του νεοταξικού Βαθέως
Κράτους που ελέγχει το Νατοϊκό
στρατιωτικο-χρηματιστικό σύστημα.
Κατά
τον Λαβρώφ, ο υπουργός εξωτερικών της
Ελλαδας διακινδύνευε, όχι μόνο να καεί
ο ίδιος, λύνοντας τα χέρια των εχθρών
της Ελλάδας, αλλά να κάψει και τους
δεσμούς της χώρας του με όλους τους
παραδοσιακούς συμμάχους της στην
Ανατολική Μεσόγειο.
Η
προειδοποίηση του Λαβρώφ δεν άργησε να
επιβεβαιωθεί, όχι μόνο «συμβολικά» με
το τραγικό ολοκαύτωμα στο Μάτι, αλλά
και αντικειμενικά στο πεδίο των διεθνών
σχέσεων της χώρας, όπου οι Πρέσπες
αναζωπύρωσαν τις προκλήσεις και
διεκδικήσεις των γειτόνων μας.
Αυτό
που δεν μπορούν ακόμα να εξηγήσουν οι
εθνομηδενιστές ήταν πώς, στο τρίμηνο
Ιουλίου-Σεπτεμβρίου, η θέση του Πάνου
Καμμένου στην κυβέρνηση όχι μόνο δεν
κλονίστηκε από τις επικρίσεις για την
αλλοπρόσαλλη στάση του, αλλά ενισχύθηκε
κιόλας στον μίνι-ανασχηματισμό της 28
Αυγούστου.
Αντίθετα,
η επιρροή του Κοτζιά αποδυναμώθηκε με
την αποπομπή του Τόσκα και την ιλαροτραγική
κατάληξη του δημοψηφίσματος στα Σκόπια.
Το
Βατερλώ όμως του Κοτζιά ήρθε με την
αδυναμία του να προβλέψει και να αποτρέψει
κάτι που ο ίδιος είχε «ενθαρρύνει» στην
Κωνσταντινούπολη με την προκλητικά
αντιρώσικη διπλωματία του, δηλαδή το
Σχίσμα στην καρδιά της Ορθοδοξίας που
επέφεραν οί εξίσου διαλυτικές παρεμβάσεις
του Φαναρίου ενάντια στα Πατριαρχεία
Σερβίας και Ρωσίας.
Αυτό
που μένει να εξηγηθεί είναι η απρόσμενη
επικράτηση Καμμένου στην αντιπαράθεση
του με τους εθνομηδενιστές γύρω από τον
παραιτηθέντα ΥΠΕΞ, οι οποίοι τον είχαν
ξεγραμμένο στα δύο τουλάχιστον από τα
τρία χρόνια μνημονιακής εξουσίας του
ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι
άραγε μόνο κάποια οικονομικά σκάνδαλα
που υπαινίχθηκε στην κόντρα του με τον
Κοτζιά κατά την επεισοδιακή συνεδρίαση
του υπουργικού συμβουλίου της Τρίτης;
Ή
μήπως υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο που
θα μπορούσε να τους κάψει όλους, και το
οποίο ο Καμμένος φυλάει ως κόρη Οφθαλμού
τούς δυόμισι τελευταίους μήνες, για να
εξασφαλίσει την συγκατάβαση του Μαξίμου
στα καμώματα του, αλλά και να κερδίσει
την συμπάθεια προς το πρόσωπό του και
τα «εναλλακτικά του σχέδια για τα
Βαλκάνια» από τον πανίσχυρο Υπουργό
Άμυνας των ΗΠΑ,
James “Mad
Dog” Mattis.