 |
| larahcv / pixabay |
Με βάση τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) αποφασίστηκε τελικά, πέραν των παραγωγικών εδαφών που έδωσε η Γερμανία στους Συμμάχους, να καταβάλει ως το 1984, το αστρονομικό ποσό των 269 έκτα χρυσών μάρκων στους Συμμάχους ως αποζημίωση για τις καταστροφές που προκάλεσε κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σπύρος Στάλιας
Ο Κέυνς μέλος της Βρετανικής Αποστολής είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να μπορέσει η Γερμανία να αποζημιώσει τους Συμμάχους, θα πρέπει οι Σύμμαχοι να αγοράζουν προϊόντα από την Γερμανία, έτσι ώστε η Γερμανία να έχει πλεόνασμα στον εξωτερικό τομέα, να βρίσκει συνάλλαγμα (χρυσό, το ευρώ της εποχής), για να μπορεί να καταβάλει τις αποζημιώσεις, παρά μέσω μιας μακράς σκληρής λιτότητας που δε θα είχε αποτέλεσμα.
Κανείς δεν άκουσε τον Κέυνς και έτσι αυτός παραιτήθηκε. Γραφεί χαρακτηριστικά ‘τις αποζημιώσεις τις προσέγγισαν (οι σύμμαχοι) σαν να ήταν πρόβλημα θεολογικό..’
Με άλλα λόγια τις προσέγγισαν όχι μέσω της αυξήσης των εξαγωγών της Γερμανίας όπως ο Κέυνς υπέδειξε, άλλα μέσω βραχυπρόθεσμου δανεισμού της Γερμανίας από τις αγορές, σκληρής λιτότητας και πλεονασματικού προϋπολογισμού.
Φυσικά αυτή ήταν η αιτία της άνθισης του Ναζισμού στη Γερμανία που μας οδήγησε στο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι παράγωγο του Νεοφιλελευθερισμού!
Ο Κέυνς είχε προειδοποιήσει: ‘Οι άνθρωποι δεν είναι πάντοτε διατεθειμένοι να πεθάνουν ήσυχα. Διότι η λιμοκτονία, που σε ορισμένους φέρνει λήθαργο και την ανημποριά της απόγνωσης, σε άτομα διαφορετικού ταμπεραμέντου (εννοεί τους Γερμανούς) προξενεί τη νευρική αστάθεια της υστερίας και τρελή απόγνωση. Κι αυτοί στην απελπισία τους μπορεί να ανατρέψουν τα υπολείμματα οργάνωσης και να καταποντίσουν τον ίδιο τον πολιτισμό στη προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν όπως μπορούν τις κυρίαρχες ανάγκες του ατόμου… Ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο δυστυχισμένος όσο τις περασμένες δύο-τρεις εβδομάδες• η Συνθήκη ειρήνης είναι παράλογη και ανεφάρμοστη και δεν θα φέρει παρά δυστυχία.
Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε με αυτη την ευρώδουλη Βουλή και Κυβέρνηση που έχουμε.