 |
| MabelAmber / pixabay |
Μόνο που ο βούρκος δε θα γίνει μια μέρα νεφέλη φωτεινή και ο χοίρος χερουβείμ...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κι όμως η κοινή συνείδηση εξακολουθεί - ανώμαλα βραδυπορούσα - να βλέπει την πολιτική θρασύτητα, όχι γραβατωμένη ή αγραβάτωτη, αλλά ντυμένη με την λιβρέα του χτες. Γιατί το πολιτικό σύστημα μπορεί να μην άλλαξε μεθόδους, άλλαξε όμως υφή, ίσως περισσότερο απ' όσο το συνειδητοποιεί το συνειδητοποιεί το ίδιο, με εξαίρεση κάποια πολιτικά πρόσωπα του περιθωρίου.
Σε τούτο τον τόπο σοβαρότητα και ευθύνη των πολιτικών, αλλά και πολλών παραγόντων της οικονομικής ζωής, θα υπάρχουν εν διαστάσει, με φάσεις εναλλασσόμενες, δηλαδή πότε να επικρατεί η γελοιότητα για κάποια μεταξύ τους συνδιαλλαγή, ή τουλάχιστον μια συνύπαρξη, και πότε με παροξυσμούς της ανευθυνότητας και την πονηρίας να επισημοποιείται το διαζύγιο...
Πολλοί της εγχώριας πολιτικής ντεκαντέτσιας, ακόμη κι όταν κάνουν παραπαίουσες προσπάθειες συνδιαλλαγής, από εκείνες που δεν διαρθρώνουν απολύτως τίποτα, αντιλαμβάνονται πως δεν γίνεται να στήσεις στα πόδια του ένα οικοδόμημα με τεχνητές συγκολλήσεις ανάμεσα σε ανομοιογενή υλικά.
Ο στρόβιλος της ανευθυνότητας φέρνει την πολιτική απέναντι σε νέα δεδομένα, αν και η κοινή συνείδηση εθισμένη στη "λογική" του χοίρου στο βούρκο, όταν λέει "πολιτική", εννοεί επιμέτρηση του σταθμητού, μολονότι ό,τι σχετίζεται με την πολιτική έχει μεταφερθεί στο χώρο του αστάθμητου.
Η κοινή συνείδηση αντιλαμβάνεται τη γλώσσα των συμβόλων, η πολιτική χειρίζεται τη γλώσσα των λέξεων για μυθοπλασίας αφηγήματα, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη του συρμού "αφήγημα" που εκστομίζεται κατά κόρον από τους αρλεκίνους της πολιτικής.
Ζούμε μια πραγματικότητα σε τούτο τον τόπο ακατανόητη. Πραγματικότητα εδώ λέμε το αδιάγνωστο. Υπάρχει κάποια λυτρωτική υποψία; Η ελπίδα για μια βελτιωτική πρόβαση; Οι όποιες προοπτικές για άλλες κοινωνίας, για τούτη την κοινωνία είναι ανυποψίαστες και απρόσιτες.