Ο ρόλος του Μάθιου
Νίμιτς στην μακροχρόνια σύγκρουση
μεταξύ της Ελλάδας και του βόρειου
γείτονα της μπορεί θεωρητικά να φαίνεται
ότι είναι αυτή ενός αμερόληπτου
διαμεσολαβητή, αλλά οι δραστηριότητές
του τόσο στο παρόν όσο και στο παρελθόν
και οι πολλές συγκρούσεις συμφερόντων
του υποδηλώνουν κάτι το διαφορετικό.
Του Μιχάλη Νευραδάκη
Μετάφραση: Παναγιώτης
Χατζηπλής, Ανδρέας Ι.
Δημούτσος
Αρχική δημοσίευση και
παραπομπές:
http://theduran.com/matthew-nimetz-impartial-macedonia-mediator-deep-state-agent/
Περίληψη
- Ο Νίμιτς έκανε την πρακτική του στη νομική κάτω από τον δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ (Supreme Court) Τζων Μαρσαλ Χάρλαν ΙΙ, ο οποίος ήταν συνιδρυτής ενός οργανισμού που προωθούσε την ευγονική και διατηρούσε σχέσεις με τους Ναζί πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Η διπλωματική του καριέρα άρχισε κατά την προεδρία του Λίντον Β. Τζόνσον, στην διάρκεια της οποίας έλαβε χώρα το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα του 1967 που έφερε την στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα.
- Η νομική σταδιοδρομία του Νίμιτς περιέλαβε θέσεις συνεταίρου (partner) σε δικηγορικές εταιρίες που εκπροσωπούσαν εταιρείες όπως οι Goldman Sachs και η J.P. Morgan Chase.
- Ο Νίμιτς ήταν υπεύθυνος για τις Ελληνοτουρκικές και Ανατολικομεσογειακές υποθέσεις στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ μεταξύ του 1977-1981. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, άρθηκε το Αμερικανικό εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία.
- Ο Νίμιτς πρότεινε το «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως προσωρινό όνομα για τον βόρειο γείτονα της Ελλάδας το 1995, αλλά στη συνέχεια χρησιμοποίησε αυτό το όνομα ενάντια στην Ελλάδα, δηλώνοντας μέχρι πρόσφατα ότι η Ελλάδα έχει ήδη δεχτεί ένα όνομα χώρας που περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία».
- Ο Νίμιτς είναι ο πρώην Ανώτερος Εκτελεστικός Διευθυντής (COO) της General Atlantic LLC, η οποία ήταν μέτοχος της Δανικής Saxo Bank, και λειτουργούσε θυγατρική της Τράπεζα στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που ο Νίμιτς ήταν ο «ουδέτερος ειδικός διαμεσολαβητής» του ΟΗΕ μεταξύ Ελλάδας και «ΠΓΔΜ».
- Ο Νίμιτς είναι θεματοφύλακας του Πανεπιστημίου της Κεντρικής Ευρώπης (CEU), με έδρα τη Βουδαπέστη, το οποίο ιδρύθηκε από τον Τζορτζ Σόρος.
- Ο Νίμιτς είναι ιδρυτικό στέλεχος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (Centre for Democracy and Reconciliation in Southeastern Europe, CDRSEE), με έδρα τη Θεσσαλονίκη, το οποίο τρέχει το «Πρόγραμμα Κοινής Ιστορίας»(“Joint History Project”). Το πρόγραμμα αυτό, μεταξύ άλλων, δημοσιεύει σχολικά βιβλία ιστορίας που προωθούνται σε κυβερνήσεις σε όλα τα Βαλκάνια. Τα βιβλία αυτά αναγνωρίζουν τον βόρειο γείτονα της Ελλάδας ως «Μακεδονία» και αναπαράγουν εθνικιστικά ποιήματα της χώρας αυτής.
- Στο πλαίσιο της συμφωνίας των Πρεσπών με τη μεσολάβηση του Νίμιτς, οι δύο χώρες είναι υποχρεωμένες να αλλάξουν τα βιβλία της ιστορίας που χρησιμοποιούν στα σχολεία τους για να αφαιρέσουν τις «σοβινιστικές» αναφορές στην Μακεδονία.
- Το CDRSEE χρηματοδοτείται από το Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ευρώπης (CEU) και τα ιδρύματα Open Society (Ανοικτή Κοινωνία) του Τζορτζ Σόρος, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος έχει προσφέρει χρηματοδότηση σε έναν οργανισμό που ιδρύθηκε από τον υποτιθέμενο «ουδέτερο» διαμεσολαβητή μεταξύ Ελλάδας και «ΠΓΔΜ» στο ονοματολογικό πρόβλημα της Μακεδονίας.
- Ο Δήμος Θεσσαλονίκης, υπό την δημαρχία του Γιάννη Μπουτάρη, είναι άλλος ένας χρηματοδότης του CDRSEE.
- Ο Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου FP, ο οποίος δημοσιεύει το περιοδικό Foreign Policy που πρόσφατα πρότεινε να τιμηθεί ο Τσίπρας με βραβείο Νόμπελ για τη συμφωνία της «Βόρειας Μακεδονίας», είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΜΚΟ «IREX», που είναι επίσης χρηματοδότης του δημιουργηθέντος από τον Νίμιτς, CDRSEE.
- Ο Νίμιτς είναι μέλος του συμβουλίου των συμβούλων της Εθνικής Επιτροπής για την Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική (National Committee on American Foreign Policy, NCAFP), της οποίας η αντιπρόεδρος Νανσυ Σοντερμπεργκ (Nancy E. Soderberg) είναι πρώην αντιπρόεδρος του οργανισμού Ομάδα Διεθνών Κρίσεων (ICG – International Crisis Group). Το ICG πρότεινε το 2011 την ονομασία «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» για τον βόρειο γείτονα της Ελλάδας. Η ICG περιλαμβάνει μεταξύ των μελών του διοικητικού συμβουλίου της τον Τζορτζ Σορος και τον γιο του Αλεξάντερ Σόρος.
- Τελικά, είναι ο Νίμιτς πραγματικά αμερόληπτος στο ρόλο του ως διαμεσολαβητής στη ονοματολογική διαμάχη της Μακεδονίας;
Εισαγωγή
Υποτίθεται
ότι πρέπει να πιστέψουμε ότι ολόκληρος
ο κόσμος χαίρεται για το γεγονός ότι ο
πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας
και ο ομόλογός του στην «Πρώην
Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας»
Ζόραν Ζάεφ έχουν καταλήξει σε συμφωνία
στην οποία θα αναγνωριστεί η βόρεια
γείτονας της Ελλάδας ως «Βόρεια
Μακεδονία». Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ,
και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ
είναι ενθουσιασμένοι, ενώ το περιοδικό
Foreign
Policy
έσπευσε να θέσει την αστεία
πρόταση να
απονεμηθεί στον Τσίπρα το βραβείο
Νόμπελ.
Υποτίθεται
ότι πρέπει να πιστέψουμε ότι η συμφωνία
αυτή είναι συνολικά θετική για τις δύο
χώρες και για όλη την ανθρωπότητα,
θέτοντας τέλος σε μια διαμάχη που
συνεχίζεται από την ατυχή διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας και την «ανεξαρτητοποίηση»
της λεγόμενης «Μακεδονίας» το 1991.
Από το 1994,
ο διπλωμάτης που έχει επιφορτιστεί με
τη διαμεσολάβηση για την εύρεση λύσης
στη διαμάχη μεταξύ των δύο χωρών είναι
ένας άνθρωπος με το όνομα Μάθιου
Νίμιτς (Matthew
Nimetz). Αφού αρχικά
διορίστηκε από την προεδρία Κλίντον ως
ειδικός επιτετραμμένος για το θέμα το
1994, ο Νίμιτς εξακολούθησε στην συνέχεια
να ασχολείται ως διαμεσολαβητής του
ΟΗΕ από το 1999 και μετά.
Όταν ένας
διπλωμάτης διορίζεται ως «διαμεσολαβητής»
σε μια σύγκρουση ή διαμάχη μεταξύ δύο
χωρών, κάποιος τείνει
να υποθέσει ότι ο εν λόγω διπλωμάτης
είναι ουδέτερος και αμερόληπτος, χωρίς
να συντάσσεται με κανένα από τα δύο
αντίπαλα μέρη. Συμβαίνει όμως αυτό με
τον Μάθιου Νίμιτς στην περίπτωση της
διαμάχης για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ;
Και ποιος ακριβώς είναι ο Μάθιου Νίμιτς
και ποιο το παρελθόν του; Οι επόμενες
παράγραφοι θα είναι άκρως αποκαλυπτικές
για αυτό.
Πρώτα
βήματα-Ξεκίνημα στη «διπλωματία»
Σύμφωνα με
τη βιογραφία του Νίμιτς, γεννήθηκε στο
Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης από μια εβραϊκή
οικογένεια το 1939 και αποφοίτησε από το
Κολλέγιο Ουίλιαμς
(Williams College), ένα μικρό
ιδιωτικό κολέγιο που βρίσκεται στην
πολιτεία της Μασαχουσέτης, το 1960. Αυτά
τα μικρά κολέγια είναι τα αγαπημένα του
Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών
για την πρόσληψη μελλοντικών διπλωματών.
Οι τυπικοί απόφοιτοί τους χαρακτηρίζονται
ως καλά διαβασμένοι και προφανώς
«ιδεαλιστές» νέοι που θέλουν να «αλλάξουν
τον κόσμο» (αλλά φαινομενικά, πάντοτε
μέσα στα όρια του υπάρχοντος συστήματος).
Ο Νίμιτς
συνέχισε αμέσως μετά τις σπουδές του
στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
με υποτροφία του
Προγράμματος Ρόουντς
(Rhodes
Scholar),
το οποίο ίδρυσε ο ρατσιστής αποικιοκράτης
Σέσιλ Ρόουντς (Cecil Rhodes). Ακολούθως σπούδασε
νομική στο Χάρβαρντ, όπου ήταν και
εκδότης της Νομικής Επιθεώρησης του
Χάρβαρντ (Harvard
Law
Review),
θέση που αργότερα είχε και ο Μπαράκ
Ομπάμα.
Μετά την
αποφοίτηση του από το Χάρβαρντ, ο Νίμιτς
ξεκίνησε μια διετή
νομική θητεία υπό τον Δικαστή του
Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ Τζον Μαρσαλ
Χαρλαν ΙΙ (John Marshall Harlan II),
γιο του Τζον Μέιναρντ Χαρλαν (John Maynard
Harlan), ο οποίος ήταν επίσης Δικαστής του
Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για
περισσότερο από τρεις δεκαετίες και
θεωρείται ένας από τους πιο επιφανείς
δικαστές στην ιστορία του δικαστηρίου.
Ο Χαρλαν II και ο Νίμιτς φοίτησαν στο
ίδιο κολλέγιο στην Οξφόρδη, το Κολέγιο
Μπάλιολ (Balliol College),
στους απόφοιτους του οποίου περιλαμβάνονται
επίσης ο περίφημος Άγγλος οικονομολόγος
και φιλόσοφος Ανταμ Σμιθ (Adam Smith) και ο
(μέχρι πρόσφατα) υπουργός Εξωτερικών
του Ηνωμένου Βασιλείου, Μπόρις Τζόνσον
(Boris Johnson).
Αξίζει να
εξεταστεί ποιος ήταν ο Χαρλαν II. Το 1937,
ο Χαρλαν II ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη
του περιβόητου Pioneer
Fund
(Ταμείου Πρωτοπορίας),
διαβόητου για την προώθηση της ευγονικής
- μια πρακτική που
προωθούνταν από το
ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας και
από πολλούς στη Βόρεια Αμερική εκείνη
την εποχή. Τουλάχιστον δύο άλλα ιδρυτικά
μέλη του Pioneer Fund,
o
Ουίκλιφ Πρέστον Ντρέιπερ (Wickliffe Preston
Draper) και o
Χάρυ Λάφλιν (Harry Laughlin), φαίνεται να
διατηρούσαν τουλάχιστον κάποιους
δεσμούς με το ναζιστικό καθεστώς. Ο
Ντρέιπερ συναντήθηκε με κορυφαίους
υποστηρικτές της ευγονικής κατά τη
διάρκεια μιας επίσκεψης στη ναζιστική
Γερμανία το 1935 και εξέφρασε με ενθουσιασμό
την υποστήριξή του για την ιδέα, ενώ
στον Λάφλιν απονεμήθηκε τιμητικός
διδακτορικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο
της Χαϊδελβέργης λιγότερο από ένα χρόνο
μετά την ψήφιση των Φυλετικών Νόμων της
Νυρεμβέργης (Nuremberg Race
Laws). Πράγματι, ο Λάφλιν
φέρεται να έχει δηλώσει ότι οι Ηνωμένες
Πολιτείες και το Τρίτο Ράιχ μοιράζονται
«μια κοινή αντίληψη της ... πρακτικής
εφαρμογής» των ευγονικών αρχών «στα
φυλετικά χαρίσματα και ... τη φυλετική
υγεία».
Ένα άλλο
ιδρυτικό μέλος του Pioneer Fund,
ο Φρέντερικ Οσμπορν (Frederick Osborn), έγραψε
το 1937 ότι ο ναζιστικός νόμος για την
Πρόληψη Κληρονομικών Ασθενειών στους
Απογόνους (Prevention of
Hereditarily Diseased Offspring) ήταν
«το πιο συναρπαστικό πείραμα που είχε
ποτέ δοκιμαστεί». Ακόμα ένα άλλο ιδρυτικό
μέλος του Pioneer Fund,
ο Μάλκολμ Ντόναλντ (Malcolm Donald), ήταν επίσης
πρώην συντάκτης της Νομικής Επιθεώρησης
του Χάρβαρντ. Βλέπετε κάποιο κοινό
μοτίβο; Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να
αναρωτηθεί γιατί ο Νίμιτς, ένας Εβραίος,
ένιωθε άνετα να εργάζεται για έναν
Δικαστή που ήταν ιδρυτικό μέλος μιας
οργάνωσης που ήταν τόσο κοντά στο
ναζιστικό καθεστώς (το οποίο όπως και
η πολιτική της ευγονικής ήταν κατά
των Εβραίων).
Αμέσως μετά
τη θητεία του στο Ανώτατο Δικαστήριο
το 1967, ο Νίμιτς κατάφερε να εξασφαλίσει
μια θέση στη προεδρεία του Λίντον
Β. Τζόνσον (Lyndon B.
Johnson), αρχικά ως μέλος του προσωπικού
του για την εσωτερική πολιτική. Είναι
σαφές ότι ο Νίμιτς δεν πρέπει να αγχώθηκε
πολύ όσον αφορά την αναζήτηση εργασίας.
Τι συνέβη όμως το 1967; Αυτή ήταν η χρονιά
κατά την οποία οι ΗΠΑ και η υποστηριζόμενη
από την Δύση στρατιωτική χούντα ανέτρεψε
τη δημοκρατική κυβέρνηση της Ελλάδας.
Για να πάρει
κανείς μια αίσθηση για τις θέσεις του
Λίντον Τζόνσον ως προς τις πολιτικές
εξελίξεις στην Ελλάδα εκείνη την εποχή,
δεν χρειάζεται να κοιτάξει παραπέρα
από το περίφημο ξέσπασμα
του προς τον τότε Έλληνα πρεσβευτή το
1965, όταν ο τελευταίος απέρριψε το σχέδιο
του Τζόνσον για τον χωρισμό της Κύπρου
σε Ελληνικό και Τουρκικό τμήμα, ως λύση
των συνεχιζόμενων διαφορών μεταξύ των
δύο χωρών:
Γάμησε
(Fuck) το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμά σας.
Η Αμερική είναι ένας ελέφαντας. Η Κύπρος
είναι ένας ψύλλος. Η Ελλάδα είναι ένας
ψύλλος. Εάν οι δυο αυτοί ψύλλοι συνεχίσουν
να τσιμπάν τον
ελέφαντα, μπορεί και να βγουν από τη
μέση ... Πληρώνουμε πολλά ωραία αμερικάνικα
δολάρια στους Έλληνες, κ. Πρέσβη. Αν ο
πρωθυπουργός σου μου κάνει κήρυγμα για
δημοκρατία, κοινοβούλια και συντάγματα,
ο ίδιος, το κοινοβούλιο του και το
Σύνταγμά του μπορεί να μην υπάρχουν για
πολύ ... Μη ξεχάσετε να πείτε στον
γέρο-Παπά…πως τον λένε (εννοώντας τον
Έλληνα Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου),
τι σας είπα.
Γάμησε το
Κοινοβούλιο σου και γάμησε το Σύνταγμά
σου. Αυτή είναι η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε
από τον λεγόμενο «ηγέτη του ελεύθερου
κόσμου» και «ήρωα του προοδευτισμού»
Λίντον Β. Τζόνσον, προς την Ελλάδα σε
σχέση με ένα άλλο θέμα εθνικής σημασίας.
Τότε το θέμα ήταν ο τεμαχισμός της
Ελληνικής επικράτειας, σήμερα με το
θέμα της Μακεδονίας, γίνεται ο τεμαχισμός
της Ελληνικής ιστορίας και της πολιτιστικής
ταυτότητας και η εφεύρεση μιας νέας
εθνικότητας, γλώσσας και εθνότητας από
το πουθενά, εννοιών που φαινομενικά
όμως τώρα είναι «ρατσιστικό» και
«σοβινιστικό» να αρνηθεί.
Βεβαίως,
δύο χρόνια μετά την έκρηξη του Τζόνσον,
ήρθε στην εξουσία στην Ελλάδα η χούντα,
ένα στρατιωτικό καθεστώς, το οποίο, με
την απόπειρα ανατροπής της Κυπριακής
Κυβέρνησης το 1973 άνοιξε την πόρτα για
την τουρκική εισβολή και κατοχή σχεδόν
του 40% του νησιού, κάτι που συνεχίζεται
μέχρι σήμερα. Αυτός ακριβώς ήταν ο
τεμαχισμός για τον οποίο φώναζε ο Τζόνσον
μέσα στην έκρηξή του.
Σαν μια
σύντομη παρατήρηση εδώ, αξίζει να
σημειωθεί ότι ο ψεύτο-σωτήρας Γιάνης
Βαρουφάκης, ο οποίος
επέβαλε την λιτότητα ως υπουργός
Οικονομικών της Ελλάδας κατά το πρώτο
εξάμηνο του 2015, διατηρώντας παράλληλα
ένα «ριζοσπαστικό» και «εναντίον της
λιτότητας» προσωπείο για τα μάτια του
κόσμου, προσκλήθηκε να περάσει τα δυο
χρόνια πριν τον πολιτικό διορισμό του,
ως «επισκέπτης καθηγητής» στη Σχολή
Δημοσίων Θεμάτων Λύντον B.
Τζόνσον (Lyndon B. Johnson
School
of
Public
Affairs,
LBJ)
στο Πανεπιστήμιο του
Τέξας στο Όστιν (όπου
συμβαίνει επίσης και ο γραφών να έχει
εκπονήσει και τη διδακτορική του
διατριβή). Ο Βαρουφάκης ήταν ο δεύτερος
πιο υψηλά αμειβόμενος καθηγητής στο
Πανεπιστήμιο του Τέξας, με μισθό 100.000
δολαρίων (περισσότερο από πολλούς
καθηγητές πλήρους απασχόλησης), σύμφωνα
με στοιχεία που ήταν διαθέσιμα στο κοινό
την εποχή εκείνη στο περιοδικό Texas
Tribune. Ο Βαρουφάκης έφτασε στο Τέξας μέσω
του οικονομολόγου Τζέιμς
Γκαλμπρειθ (James
Galbraith), επίσης μέλους της ίδιας σχολής.
(κρατήστε υπόψη αυτό το όνομα για
αργότερα). Φυσικά, και ο Βαρουφάκης
υποστηρίζει
έναν συμβιβασμό
στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, φτάνοντας
μέχρι το σημείο να το χαρακτηρίσει ως
«πατριωτική υποχρέωση» για την Ελλάδα.
Τι έκπληξη!
Στρατηγικά Πόστα
Επιστρέφουμε
όμως ξανά στον Νίμιτς, ο οποίος παρέμεινε
μέρος της Προεδρίας Τζόνσον για δύο
χρόνια, πριν μετακινηθεί στον ιδιωτικό
τομέα και ειδικότερα στη μεγάλη δικηγορική
εταιρεία Σιμσον, Θατσερ
& Μπαρτλετ (Simpson
Thacher & Bartlett). Η εταιρία έχει σήμερα
έντεκα γραφεία και έσοδα άνω του ενός
δισεκατομμυρίου δολαρίων ετησίως και
διατηρεί μακροχρόνιες σχέσεις με
εταιρίες όπως οι JP Morgan Chase, Goldman Sachs, Bank
of
America
(τράπεζες για τις οποίες «ο άνθρωπος
του λαού» Μπαράκ Ομπάμα είπε ότι ήταν
«πολύ μεγάλες για να πέσουν έξω», το
Αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών και
πιο πρόσφατα η Microsoft, η Google και το Facebook
οι οποίες δηλώνουν προασπιστές της
λεγόμενης «δικτυακής ουδετερότητας»
(“net neutrality")
ενώ ταυτόχρονα συστηματικά επιβάλλουν
λογοκρισία
στο διαδίκτυο.
Ενώ εργαζόταν
πλέον στον ιδιωτικό τομέα, ο Νίμιτς
συνέχισε να ασχολείται με την πολιτική.
Για παράδειγμα, το 1974 και το 1975, ο Νίμιτς
εργάστηκε στην προεκλογική εκστρατεία
του Χιου Κάρευ
(Hugh Carey), ο οποίος λίγο μετά θα γίνει
κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης
και το 1981 θα παντρευτεί την πλούσια
Ελληνοαμερικανίδα μεγιστάνα των ακινήτων
Ευαγγελία Γουλέτα
(Evangeline Gouletas). Ο Κάρευ έγινε αργότερα
ειδικός σύμβουλος του προέδρου Μπιλ
Κλίντον.
Μεταξύ του
1975 και του 1977, ο Νίμιτς ήταν Επίτροπος
της Λιμενικής Αρχής
της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσεϋ
(Port Authority of New York and New Jersey). Για όσους δεν
ξέρουν ποια ακριβώς είναι η Λιμενική
Αρχή να πούμε ότι είναι ο ιδιοκτήτης
των τριών διεθνών αεροδρομίων της
περιοχής της Νέας Υόρκης (JFK, LaGuardia και
Newark Liberty), λειτουργεί τα λιμάνια της
περιοχής της Νέας Υόρκης και ήταν
ιδιοκτήτης του Παγκόσμιου
Κέντρου Εμπορίου
(World
Trade
Center)
μέρος του οποίου ήταν οι Δίδυμοι Πύργοι
και σήμερα είναι ο
ιδιοκτήτης του ψηλότερου ουρανοξύστη
που χτίστηκε στη θέση τους του One
World
Trade
Center
(Kέντρο
Παγκόσμιου Εμπορίου 1). Όταν ο Νιμιτς
πήγε στη Λιμενική Αρχή το 1975, οι Δίδυμοι
Πύργοι είχαν μόλις ολοκληρωθεί
κατασκευαστικά και βρίσκονταν στη φάση
της εμπορικής ανάπτυξης και της
κατοίκησης. Τα αεροδρόμια και τα λιμάνια
συνδέονται με το εμπόριο και το εμπόριο
είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη
γεωπολιτική.
Η σχέση του
Νίμιτς με την Λιμενική Αρχή αναθερμάνθηκε
πιο πρόσφατα, όταν το 2007 ο τότε κυβερνήτης
της Νέας Υόρκης, Ελιοτ
Σπίτσερ (Eliot Spitzer), ένας
ακόμα απόφοιτος της Νομικής του Χάρβαρντ
και εκδότης της Νομικής Επιθεώρησης
όπως ο Νίμιτς, όρισε τον Νίμιτς να
υπηρετήσει και πάλι ως Επίτροπος της
Πολιτείας στην Λιμενική Αρχή. Μετά τον
δημόσιο εξευτελισμό του Σπίτσερ (ο
οποίος είχε αποκτήσει φήμη ως άτεγκτος
κυνηγός των μεγάλων τραπεζών όταν ήταν
νωρίτερα εισαγγελέας της Νέα Υόρκης
και κάποτε περιέγραψε τον εαυτό του και
ως «fucking
steamroller»αναφερόμενος
στην διάθεση του να...πατήσει τους
πολιτικούς του αντιπάλους) με ένα ροζ
σκάνδαλο και την επακόλουθη παραίτησή
του, η υποψηφιότητα του Νίμιτς για τη
θέση αυτή δεν προχώρησε.
Επιστροφή στη διπλωματία, άρση του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ έναντι της Τουρκίας υπό την θητεία Νίμιτς
Το 1977, ο
Νίμιτς διορίστηκε από τη προεδρία του
Τζίμι Κάρτερ
(Jimmy Carter), ως Σύμβουλος του Υπουργείου
Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, υπό
τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Σάιρους
Βανς (Cyrus Vance). Ποιος ήταν ο Σάιρους
Βανς; Ο Βανς διετέλεσε
επίσης μέλος της προεδρίας Τζόνσον μαζί
με τον Νίμιτς, ήταν μέλος της Τριμερούς
Επιτροπής (Trilateral
Commission)
και αργότερα υπηρέτησε στο διοικητικό
συμβούλιο της IBM, της αεροπορικής εταιρίας
Παναμέρικαν (Pan American World Airways), της
τράπεζας Manufacturers Hanover Trust,
της χαλυβουργίας US Steel και της εφημερίδας
Νιου Γιορκ Ταιμς (New York Times), ως θεματοφύλακας
του Πανεπιστημίου Γέιλ (Yale Corporation), ως
Πρόεδρος του Συμβουλίου του Ιδρύματος
Ροκφέλερ (Rockefeller
Foundation), και αντιπρόεδρος
του Συμβουλίου
Εξωτερικών Υποθέσεων
(Council
on
Foreign
Relations).
Ο Βανς είχε επίσης ασκήσει δικηγορική
στην εταιρία Σιμπσον, Θατσερ & Μπαρτλετ
(Simpson Thacher & Bartlett), όπως ακριβώς και ο
Νίμιτς. Ο γιος του Βανς είναι σήμερα
περιφερειακός Εισαγγελέας για το
Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Ο Βανς έπαιξε
και αυτός το δικό του σημαντικό ρόλο
στις ελληνικές υποθέσεις,
πιο συγκεκριμένα το 1967 όταν σε μια
διαμάχη μεταξύ Ελληνοκύπριων και
Τουρκοκύπριων απέτρεψε τη σύγκρουση
αλλά η διαπραγμάτευση ήταν προς όφελος
των Τούρκων με την απομάκρυνση Ελληνικής
μεραρχίας από την Κύπρο.
Αλλά ποιες
ήταν οι αρμοδιότητες του Νίμιτς στο
υπουργείο Εξωτερικών μεταξύ του 1977 και
του 1981; Περιελάμβαναν το Κυπριακό
και τις Ελληνοτουρκικές
σχέσεις. Γιατί είναι
όμως αυτό σημαντικό; Το 1978, υπό την
εποπτεία του Νίμιτς ως αξιωματούχου
της προεδρίας Κάρτερ υπεύθυνου για τις
Ελληνοτουρκικές και
ανατολικο-μεσογειακές υποθέσεις,
άρθηκε το Αμερικανικό
εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας.
Αυτό το εμπάργκο είχε επιβληθεί το 1975
μετά την παράνομη εισβολή της Τουρκίας
και κατοχή του σχεδόν 40% της Κύπρου.
Είναι επίσης
ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά σε άλλα
θέματα υπό την αρμοδιότητα του Νίμιτς
κατά τη διάρκεια της θητείας του στο
υπουργείο Εξωτερικών, στα οποία
περιλαμβάνονταν τα συνοριακά
θέματα ΗΠΑ-Μεξικού
(κρατήστε το αυτό, καθώς και τον προηγούμενο
ρόλο του Νίμιτς στη Λιμενική Αρχή της
Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσι) και
τέλος οι διαπραγματεύσεις
για τον καθεστώς της Μικρονησίας.
Πώς κατέληξαν αυτές οι διαπραγματεύσεις;
Ας ακούσουμε την άποψη της συνεργάτιδας
μας Ντέμπορα Μπέρμαν Σαντάνα (Déborah
Berman Santana), πρώην καθηγήτρια Γεωγραφίας
και Εθνικών Σπουδών στο Κολέγιο Μιλλς
(Mills College) στο Οουκλαντ (Oakland)
της Καλιφόρνιας:
«Οι ΗΠΑ
άφησαν να σέρνονται οι διαπραγματεύσεις
για τη Μικρονησία για πάνω από 20 χρόνια,
αρκετό καιρό για να διαλυθούν τα σχέδια
για μια ανεξάρτητη Ομοσπονδία με
κυριαρχία στον περιβάλλοντα ωκεανό
(κάτι που οι ΗΠΑ ήταν κατηγορηματικά
αντίθετες), να χωρίσουν τους Μικρονήσιους
σε δήθεν «ομόσπονδες πολιτείες» χωρίς
καμία κυριαρχία αλλά ψήφους στον ΟΗΕ,
εξαγορές ντόπιων συνεργατών και
δολοφονίες ηγετών, τορπιλίζοντας τις
διεκδικήσεις αποζημιώσεων για πυρηνικές
δοκιμές κ.λπ.»
Επομένως
μπορεί κανείς να διερωτηθεί εάν ο ρόλος
του Νίμιτς ήταν όχι να επιλύσει τις
διαφορές αλλά να τις διαιωνίσει,
τουλάχιστον μέχρις ότου ένα από τα μέρη
να έχει αποδυναμωθεί αρκετά.
Μετά τη
θητεία του στη προεδρία Κάρτερ, ο Νίμιτς
επέστρεψε στον ιδιωτικό τομέα για τα
επόμενα 19 χρόνια, δουλεύοντας για μια
άλλη διάσημη δικηγορική εταιρία της
Νέας Υόρκης, την Πολ,
Βάις, Ριφκιντ, Γουορτον & Γκαρισον
(Paul, Weiss, Rifkind, Wharton & Garrison), γίνοντας
σχεδόν αμέσως εταίρος της φίρμας. Για
να πάρουμε μια αίσθηση του τι εστί αυτή
η εταιρία, να πούμε ότι εμφανίζεται ως
ο τρίτος
μεγαλύτερος δωρητής
προς τον Αμερικανό γερουσιαστή της Νέας
Υόρκης και σημερινό ηγέτη της δημοκρατικής
μειοψηφίας της Γερουσίας, Τσακ
Σούμερ (Chuck Schumer, άλλον
έναν απόφοιτο της Νομικής του Χάρβαρντ)
μεταξύ 1989-2018. Αυτός ο κατάλογος των «δέκα
μεγαλύτερων» δωρητών περιλαμβάνει
επίσης τις εταιρείες Goldman Sachs, Citigroup, JP
Morgan Chase, Credit Suisse, Morgan Stanley και Lazard
– η οποία ήρθε στην
Ελλάδα από τον προαναφερθέντα Βαρουφάκη
και τις δύο προηγούμενες κυβερνήσεις
για να συμβουλεύσουν τη χώρα στην
εφαρμογή των συμφωνιών λιτότητας με
την «Τρόικα». Ποιος είναι ένας άλλος
μεγάλος δωρητής του Σούμερ; Ο Τζορτζ
Σόρος.
Ο Νίμιτς
συνέχισε και πάλι να συμμετέχει στην
πολιτική ενώ ήταν στον ιδιωτικό τομέα
και ιδιαίτερα σε θέματα εξωτερικών
υποθέσεων, ωστόσο η πραγματική επιστροφή
του στην πολιτική ήρθε το 1994, όταν ο
πρόεδρος Μπιλ Κλίντον τον διόρισε ως
ειδικό διαπραγματευτή του για το
Μακεδονικό θέμα.
Τώρα, ας
δούμε τι συνέβαινε εκείνη την περίοδο:
η διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας ήταν
σε εξέλιξη, πολεμικές συγκρούσεις
διεξαγόταν σε μεγάλο μέρος της περιοχής
και η «Μακεδονία» είχε
ανακηρύξει την ανεξαρτησία της το 1991.
Από την αρχή του έτους δε, ένα από τα
άτομα που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στις
διαπραγματεύσεις μεταξύ των εμπλεκομένων
πλευρών στη Γιουγκοσλαβική σύγκρουση
δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Σαϊρους
Βανς.
Η εμπλοκή με την «Μακεδονία»
Ήταν ο
Νίμιτς που, τον Σεπτέμβριο του 1995,
επέβλεψε την προσωρινή
συμφωνία ανάμεσα στην
Ελλάδα και την βόρειο γείτονά της, στην
οποία είχε δοθεί το
προσωρινό όνομα «Πρώην
Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Ο Νίμιτς έκτοτε χρησιμοποίησε αυτήν
την προσωρινή συμφωνία εναντίον
της Ελλάδας. Σε μια
συνέντευξη
που μεταδόθηκε πριν μερικούς μήνες στο
κεντρικό δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης
του ANT1, ο Νίμιτς είπε:
«Πρέπει
κανένας να είναι ρεαλιστής. Αυτή τη
στιγμή το όνομα της χώρας στα Ηνωμένα
Έθνη είναι Πρώην Γιουγκοσλαβική
Δημοκρατία της Μακεδονίας. Έτσι το όνομα
Μακεδονία περιλαμβάνεται τώρα στο όνομα
στα Ηνωμένα Έθνη και αναγνωρίζεται από
την Ελλάδα με αυτό το όνομα. Πάνω από
100 χώρες αναγνωρίζουν τη χώρα ως Δημοκρατία
της Μακεδονίας, επομένως το Μακεδονία
υπάρχει στο όνομα για τις περισσότερες
χώρες»
Η Γιουγκοσλαβική
σύγκρουση έληξε τελικά τον Δεκέμβριο
του 1995, λίγους μόνο μήνες μετά την
προσωρινή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και
ΠΓΔΜ, με τη Συμφωνία
του Ντέιτον, κύριος
αρχιτέκτονας της οποίας ήταν ο Υφυπουργός
Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων
του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ,
Ρίτσαρντ Χολμπρουκ
(Richard Holbrooke). Μετά το θάνατο του Χόλμπρουκ
το 2010, μια «σπαρακτική» νεκρολογία
για αυτόν δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
Guardian από τον οικονομολόγο Πίτερ
Γκαλμπρειθ (Peter
Galbraith). Ποιος είναι ο Πίτερ Γκαλμπρέιθ;
Είναι πρώην διπλωμάτης του υπουργείου
Εξωτερικών, ο οποίος, μεταξύ άλλων,
«ανακάλυψε» ότι ο Σαντάμ
Χουσεΐν έκανε χρήση απαγορευμένων
χημικών εναντίον
των Κούρδων (και ο
οποίος υποστήριξε την διαίρεση του Ιράκ
σε τρία κράτη, ενώ επίσης έπαιξε ρόλο
και στη δημιουργία του νέου συντάγματος
του Ιράκ το 2003, μετά την εισβολή των ΗΠΑ
στη χώρα, επί προεδρίας Μπους).
Ο Πίτερ
Γκαλμπρέιθ έχει διατελέσει επίσης πρώην
πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Κροατία
κατά τη διάρκεια της κρίσιμης περιόδου
1993-1998. Είναι ο γιος του βραβευμένου με
Νόμπελ οικονομολόγου Τζον
Κένεθ Γκαλμπρέιθ και
αδελφός του οικονομολόγου Τζέιμς
Γκαλμπρέιθ, ο οποίος
διδάσκει στην προαναφερθείσα Σχολή
Δημοσίων Υποθέσεων Λίντον Β. Τζόνσον
στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν.
Ο Τζέιμς Γκάλμπρέιθ ήταν σύμβουλος του
Βαρουφάκη, όταν ο τελευταίος διετέλεσε
υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας,
ιδρυτικό
μέλος του
κινήματος του Βαρούφακη «DiEM 25», και έχει
υπερασπιστεί
επανειλημμένα τις ασυγχώρητες ενέργειες
του Βαρουφάκη με δημοσιεύσεις του σε
μεγάλες εφημερίδες των ΗΠΑ. Στον χώρο
των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης
μπορούμε να κάνουμε λόγο για «οικογενειακή
υπόθεση».
Επιπλέον,
ο Πίτερ Γκαλμπρέιθ ήταν επίσης πρώην
υποψήφιος για κυβερνήτης της πολιτείας
του Βερμόντ.
Κρατήστε το Βερμόντ για τη συνέχεια.
Το 1999, ο
Νίμιτς έγινε ο ειδικός
διαμεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών για
το ζήτημα της ΠΓΔΜ,
μετά τον διορισμό του από τον τότε Γενικό
Γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι
Ανάν (Kofi
Annan),
τον ίδιο που ήταν ο αρχιτέκτονας του
«σχεδίου Ανάν» για την Κύπρο, το οποίο
θα οδηγούσε, μεταξύ άλλων, στη διατήρηση
μόνιμης τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας
στο νησί ή, αν προτιμάτε, θα καθιστούσε
μόνιμη την παρουσία της σημερινής
δύναμης κατοχής. Το σχέδιο (ορθώς)
απορρίφθηκε από τους Ελληνοκύπριους
σε δημοψήφισμα, ενώ είχε (και πάλι χωρίς
να’ναι έκπληξη) εγκριθεί από τους
Τουρκοκύπριους. Η Ελληνική «απόρριψη»
μιας «λύσης» στο κυπριακό ζήτημα
χρησιμοποιείται τώρα ως ένα είδος
«όπλου» εναντίον της
Ελληνικής πλευράς, υπονοώντας ότι είναι
οι Έλληνες που δεν επιθυμούν ειρήνη και
συμφιλίωση στο νησί.
Αυτός είναι
ο τρόπος με τον οποίο ο Νίμιτς κατέλαβε
τη θέση του ειδικού διαμεσολαβητή των
Ηνωμένων Εθνών για το ονοματολογικό
θέμα της ΠΓΔΜ. Ωστόσο, εκτός από το
αμφισβητούμενο διπλωματικό του παρελθόν,
ο Νίμιτς έχει συμμετάσχει επί μακρόν
και σε άλλες οργανώσεις και πρωτοβουλίες
που πιστεύεται ότι απηχούν τις πραγματικές
του πεποιθήσεις, θέτοντας σε αμφισβήτηση
την αμεροληψία του σχετικά με το ζήτημα
της Μακεδονίας.
Παγκοσμιοποίηση, ΜΚΟ, Τζορτζ Σόρος και εξόφθαλμη σύγκρουση συμφερόντων
Καταρχάς,
πρέπει να αναφερθεί ότι ο Νίμιτς
αναφέρεται
ως μέλος του
Συμβουλίου Εξωτερικών
Υποθέσεων (Council
on
Foreign
Relations
- CFR), το οποίο θα εμφανίζεται πολλές
φορές στις επόμενες παραγράφους και
του οποίου η επιρροή όπως για παράδειγμα
στα συστημικά μέσα ενημέρωσης είναι
καλά τεκμηριωμένη.
Ένα από τα
κυριότερα σημεία του βιογραφικού του
Νίμιτς είναι η θέση του ως πρώην διευθυντή
του MKO
Προστασία της Φύσης
(Nature
Conservancy).
Ποιος εργάζεται σήμερα για τη Nature
Conservancy;
Η Μαρία Δαμανάκη.
Είναι η παγκόσμιος διευθύντρια
αυτής της ΜΚΟ για τους ωκεανούς. Και
ποια είναι η Δαμανάκη; Η Δαμανάκη
εμφανίζεται να συμμετείχε στην «αντίσταση»
εναντίον της στρατιωτικής χούντας και
ήταν η φωνή του διάσημου πειρατικού
ραδιοφωνικού σταθμού των φοιτητών στο
υπό κατάληψη Πολυτεχνείο κατά τη
φοιτητική εξέγερση, όπου επαναλάμβανε
την περίφημη φράση «Εδώ Πολυτεχνείο».
Στη συνέχεια εξαργύρωσε την «αντιστασιακή»
της δράση με μια πολιτική καριέρα. Ήταν
μέλος του Συνασπισμού (πρόγονος του
ΣΥΡΙΖΑ), του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ (μέσα από
το οποίο ξεπήδησε αργότερα ο Συνασπισμός).
Το 1994 και
το 1998 η Δαμανάκη ήταν υποψήφια για
δήμαρχος της Αθήνας, καταλαμβάνοντας
το 1998, τη δεύτερη θέση. Το 2009, η Δαμανάκη
διορίστηκε εκπρόσωπος της Ελλάδας στην
Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ το επόμενο έτος
εξελέγη ως προσωρινός Επίτροπος της ΕΕ
για τις θαλάσσιες υποθέσεις και την
αλιεία, θέση που κατείχε μέχρι το 2014.
Παρά το γεγονός ότι ο μισθός της ήταν
400.000 ευρώ ετησίως στη θέση αυτή, η Δαμανάκη
διατήρησε παράλληλα και την κοινοβουλευτική
σύνταξή της σε μια εποχή που η Ελλάδα
αναγκάστηκε να εγκρίνει το πρώτο και
το δεύτερο μνημόνιο, εφαρμόζοντας
σκληρές περικοπές λιτότητας για όσους
δεν ήταν αρκετά τυχεροί να συμμετέχουν
στην διάσωση του πλανήτη, όπως ήταν η
κα. Δαμανάκη.
Ο Νίμιτς,
μεταξύ 1986 και 1994, υπηρέτησε επίσης ως
Πρόεδρος του Οργανισμού
Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (UNDC),
ως αντιπρόσωπος των πρώην δημάρχων της
Νέας Υόρκης Εντ Κοτς (Ed Koch) και Ντέιβιντ
Ντίκινς (David Dinkins).
Ο Νίμιτς
είναι επίσης θεματοφύλακας του πρώτου
ιδρύματος που φοίτησε, του Κολεγίου
Ουίλιαμς (Williams College).
Είναι επίσης διευθυντής του Ιδρύματος
Ρεβσον (Revson Foundation),
που ιδρύθηκε από τον Charles H. Revson, ιδρυτικό
πρόεδρο της εταιρίας καλλυντικών Revlon.
Ο Νίμιτς, μεταξύ 2009 και 2014, υπηρέτησε
επίσης ως πρόεδρος του συμβουλευτικού
συμβουλίου του Ινστιτούτου
Λεβιν του Πολιτειακού Πανεπιστημίου
της Νέας Υόρκης (SUNY
Global / The Levin Institute), το οποίο πήρε το όνομά
του από τον Νιλ Λεβιν (Neil D. Levin), πρώην
εκτελεστικό διευθυντή της προαναφερθείσας
Λιμενικής Αρχής της Νέας Υόρκης και
Νιου Τζέρσι.
Ο Νίμιτς
είναι επίσης συνιδρυτής και πρώην
επικεφαλής του Παγκόσμιου
Ινστιτούτου Φυσικών Πόρων
(World
Resources
Institute)
, το οποίο διαθέτει γραφεία στις ΗΠΑ,
την Κίνα, τη Βραζιλία, την Ινδονησία και
την Ινδία, και το οποίο προβάλλει «λύσεις
πολιτικής» για μια «βιώσιμη οικονομία».
Ο σημερινός πρόεδρος του Ινστιτούτου,
Αντριου
Στιερ (Andrew
Steer), είναι πρώην ειδικός εκπρόσωπος της
Παγκόσμιας Τράπεζας για την κλιματική
αλλαγή ενώ στα άλλα
μέλη του
διοικητικού συμβουλίου περιλαμβάνονται
και άλλα πρώην στελέχη της Παγκόσμιας
Τράπεζας, όπως και ο πρώην πρόεδρος του
Μεξικό Φελίπε Καλντερόν (Felipe
Calderon).
Επιπλέον,
ο Νίμιτς - ο οποίος φαίνεται να είναι
μέσα σ’ολα - είναι μέλος του διοικητικού
συμβουλίου μίας ΜΚΟ με το όνομα Ινστιτούτο
Αγροτικής Ανάπτυξη Λαντέσα
(Landesa Rural Development Institute), ένας οργανισμός
που δηλώνει ότι υποστηρίζει «δικαιώματα
στη γη» για τους φτωχούς του κόσμου.
Ένας από τους ανώτερους συμβούλους της
Λαντέσα είναι ο Μπιλ
Γκειτς (Bill Gates) ο ιδρυτής
της Microsoft.
Η θέση του
Νίμιτς στη Λαντέσα σύμφωνα με το
βιογραφικό του είναι Σύμβουλος Διευθυντής
ενώ στο παρελθόν ήταν Γενικός
Διευθυντής (COO).
Έχει επίσης διατελέσει Διευθύνων
Σύμβουλος της General
Atlantic LLC, εταιρίας
χαρτοφυλακίου αναπτυξιακών επενδύσεων
που παρέχει κεφάλαια και στρατηγική
υποστήριξη σε αναπτυσσόμενες εταιρείες.
Όμως, η
θητεία του Νίμιτς στην General Atlantic
περιλαμβάνει μια άλλη σύγκρουση
συμφερόντων με το
ρόλο του ως «ουδέτερου διαμεσολαβητή»
μεταξύ της Ελλάδας και της «ΠΓΔΜ». Όπως
έχει αποκαλυφθεί - αλλά ποτέ δεν έχει
αναφερθεί στην Ελλάδα ούτε στους ξένους
ανταποκριτές της Ελλάδας - η General Atlantic
καθόσον ο Νίμιτς ήταν στην εταιρεία,
επένδυσε σε μια Δανέζική τράπεζα γνωστή
ως Saxo Bank. ΗSaxo Bank
λειτουργεί θηγατρική
στην Ελλάδα, η οποία
ωστόσο δεν αποκαλύφθηκε
ποτέ από τον Νίμιτς
σε εκθέσεις που υποβλήθηκαν προς τον
ΟΗΕ. Ο Στέφαν Ντουτζαριτς (Stéphane
Dujarric), εκπρόσωπος του
Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, ερωτήθηκε
για αυτή την προφανή σύγκρουση συμφερόντων
σε μια ενημέρωση Τύπου το 2018 και αρνήθηκε
οποιαδήποτε παρατυπία εκ μέρους του
Νίμιτς.
Ο Νίμιτς
είναι επίσης πρώην διευθυντής της Renren
Inc. και της θυγατρικής της, Oak
Pacific Interactive, του δεύτερου
μεγαλύτερου φορέα εκμετάλλευσης
ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης στην
Κίνα. Επιπλέον είναι πρώην μέλος του
διοικητικού συμβουλίου της επενδυτικής
εταιρίας KCG Investments,
που δημιουργήθηκε το 2013 από την συγχώνευση
της Knight Capital Group με την Getco
και έχει κύριο μέτοχο τη General Atlantic. Ο
διευθύνων σύμβουλος της General Atlantic, Ρενε
Κερν (Rene Kern), είναι επίσης μέλος στο
διοικητικό συμβούλιο της KCG. Η KCG
Investments είναι μια παγκόσμια εταιρία
χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών που
ασχολείται ως ειδικός διαπραγματευτής
μετοχών (market
making),
με τις χρηματιστηριακές συναλλαγές
υψηλών συχνοτήτων (high-frequency
trading), ηλεκτρονική εκτέλεση συναλλαγών
(electronic execution), πωλήσεις σε θεσμικούς
επενδυτές (institutional sales) και χρηματιστηριακές
συναλλαγές (trading).
Επιπλέον,
ο Νίμιτς έχει επίσης διατελέσει διευθυντής
της αλυσίδας σουπερμάρκετ Weis
Markets Inc. στη πολιτεία
της Πενσιλβανία και διευθυντής της
Ability Resources,
Inc., ενός ανεξάρτητου
διαχειριστή ασφαλιστικών προϊόντων
ζωής και υγείας, παράλληλα με τη συμμετοχή
του στο Zagat Survey, Inc.
και Multiplan, Inc.
Η Μπλούμπεργκ (Bloomberg) αναφέρει επίσης
τον Νίμιτς ως διευθυντή του Ευρωπαϊκού
Ινστιτούτου Δημόσιας Διοίκησης
(European
Institute
of
Public
Administration).
Αλλά
περιμένετε, υπάρχουν κι άλλα καλύτερα!
Από το 2017, ο Νίμιτς είναι επίσης
θεματοφύλακας του Πανεπιστημίου
Κεντρικής Ευρώπης (Central
European University,
CEU).
Ο ιδρυτής του CEU δεν είναι άλλος από τον
Τζορτζ
Σόρος, ενώ τo
CEU προωθεί ανοιχτά τις πρωτοβουλίες
«ανοιχτής κοινωνίας» (Open
Society)
του Σόρος. Πρόσφατα
διακόπηκε η λειτουργία του CEU στην
Ουγγαρία από την κυβέρνηση του Βίκτωρ
Όρμπαν (Viktor Orban). Μια από τους κορυφαίες
προσωπικότητες που αντιτίθενται στην
στάση του Ορμπαν απέναντι στο CEU είναι
η Κειτι Μαρτον (Kati
Marton), σύζυγος του μακαρίτη Ριτσαρντ
Χολμπρουκ (που αναφέραμε
προηγουμένως) και πρώην σύζυγος του
επίσης μακαρίτη, Πίτερ Τζένινγκς (Peter
Jennings) που ήταν για πολλά έτη παρουσιαστής
του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του
μεγάλου Αμερικανικού τηλεοπτικού
δικτύου ABC(ABC Evening News).
Ο Σόρος
παρέμεινε πρόεδρος του CEU μέχρι το 2007
οπότε και τον διαδέχτηκε ο Λεον
Μποτστιν (Leon Botstein), ο
οποίος ήταν τότε πρόεδρος του Κολλεγίου
Μπαρτ (Bard College) της
Νέας Υόρκης. Γιατί είναι αυτό σημαντικό;
Το Κολλέγιο Μπαρτ είναι η έδρα του
Ινστιτούτου Οικονομικών
Λεβυ (Levy Economics Institute),
του οποίου πρόεδρος, από την ίδρυσή του
το 1986, είναι ο οικονομολόγος Δημήτρης
Β. Παπαδημητρίου. Ο
Παπαδημητρίου, που διδάσκει στο Μπαρτ
από το 1977 και έχει προεδρεύσει επίσης
σε επιτροπές του Κογκρέσου, είχε σπουδάσει
στο Νέο Πανεπιστήμιο της Νέα Υόρκης
(New
School)
που είναι γνωστό για τη σύνδεσή του με
τη Σχολή της Φρανκφούρτης στη Γερμανία
(Frankfurt
School)
και την ιδεολογία που σήμερα ονομάζεται
«πολιτιστικός μαρξισμός» (Cultural
Marxism).
Ο Παπαδημητρίου,
από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι τον
Φεβρουάριο του 2018, υπηρέτησε ως υπουργός
Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού
του ΣΥΡΙΖΑ, πριν
παραιτηθεί (απρόθυμα) για λόγους ευθιξίας,
αφού αποκαλύφθηκε ότι μαζί με τη σύζυγό
του, Ράνια Αντωνοπούλου,
που ήταν επίσης αναπληρωτής Υπουργός
Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ελάμβαναν ο
καθένας μια γενναία επιδότηση ενοικίου
από το Ελληνικό Κράτος για την κατοικία
τους στην Αθήνα, υποστηρίζοντας ότι
ήταν μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού.
Και η Αντωνοπούλου παραιτήθηκε όταν
αποκαλύφθηκε το θέμα αυτό. Αξίζει να
σημειωθεί ότι ο Παπαδημητρίου και η
Αντωνοπούλου ήταν το πλουσιότερο ζευγάρι
στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Η Αντωνοπούλου
ήταν επίσης για πολύ καιρό, οικονομολόγος
στο Ινστιτούτο Λεβυ και μέλος του
διδακτικού προσωπικού του Κολλεγίου
Μπαρτ (Bard College). Όπως και ο σύζυγός της,
ολοκλήρωσε και αυτή τις σπουδές της στο
Νέο Σχολείο (New
School).
Είναι πρώην σύμβουλος του Προγράμματος
Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP)
και σύμβουλος για τα μακροοικονομικά
του Οργανισμού των
Ηνωμένων Εθνών για την Ισότητα των Φύλων
και την Χειραφέτηση των Γυναικών
(The United Nations Entity for Gender
Equality and the Empowerment of Women ή
για συντομία UN Women) και είναι υποστηρικτής
της «φεμινιστικής
οικονομικής θεωρίας».
Ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Λέβυ,
πρότεινε την «Ελληνική Νέα Συμφωνία»
(Greek
New
Deal,
στα πρότυπα
του New
Deal
του πρόεδρου των ΗΠΑ Φραγκλίνου Ρούσβελτ
που αποτελούσε δέσμη μέτρων μεταξύ
1933-1938 για την καταπολέμηση των συνεπειών
της μεγάλης ύφεσης του 1929)
που αργότερα προβλήθηκε από τον Βαρουφάκη
και τον Τζέιμς Γκαλμπρειθ), και υποσχόταν
τη δημιουργία έως και 550.000 νέων θέσεων
εργασίας (αμειβόμενες με το κατώτατο
μισθό), οι οποίες φυσικά δεν υλοποιήθηκαν
ποτέ κατά τα τρία και πλέον χρόνια της
κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αντωνοπούλου
έγραψε επίσης στην ιδιόκτητη εφημερίδα
του ΣΥΡΙΖΑ, την Αυγή, το 2016 ότι το τρίτο
Μνημόνιο που υπογράφηκε από την κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ αφού αγνόησε το αποτέλεσμα του
δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, ήταν
«ευλογία».
Σε
αυτό το σηεμίο αναφέρεται και το όνομα
του Τζέιμς
Γκάλμπρειθ,
πρώην σύμβουλος και στενός συνεργάτης
του Γιάνη
Βαρουφάκη
επί υπουργίας του, ο οποίος επίσης είναι
σύμβουλος του οικονομικού ινστιτούτου
Λεβυ.
Η ΜΚΟ του Νίμιτς στη Θεσσαλονίκη: Ξαναγράφοντας την ιστορία
Ακόμη πιο
απροκάλυπτα, ο Νίμιτς,
το 2014, ήταν ο ιδρυτικός πρόεδρος και
αργότερα διευθυντής ενός οργανισμού
γνωστού ως Κέντρο για
τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη
Νοτιοανατολική Ευρώπη (The
Center for Democracy and Reconciliation in Southeast Europe,
CDRSEE). Ο Νίμιτς παραμένει
στο Διοικητικό Συμβούλιο του οργανισμού
μέχρι και σήμερα. Παρά το γεγονός ότι
εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη
μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας και την
πρωτεύουσα της Ελληνικής περιφέρειας
της Μακεδονίας, αυτή η οργάνωση είναι
ουσιαστικά άγνωστη στο ευρύ κοινό της
Ελλάδας. Και όμως ο ρόλος της είναι
εξαιρετικά σημαντικός για το θέμα της
Μακεδονίας - και για την διατήρηση του
Ελληνικού πολιτισμού και ιστορίας.
Το CDRSEE
χαρακτηρίζεται ως «ένας μη κυβερνητικός
μη κερδοσκοπικός οργανισμός που επιδιώκει
να προωθήσει δημοκρατικές, πλουραλιστικές
και ειρηνικές κοινωνίες στη Νοτιοανατολική
Ευρώπη». Μεταξύ άλλων πρωτοβουλιών,
προωθεί το «Πρόγραμμα
Κοινής Ιστορίας»
(Joint
History
Project)
με την υποστήριξη της ΕΕ. Το έργο αυτό
περιγράφεται ως μια προσπάθεια «να
αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται
η ιστορία στα σχολεία των Βαλκανίων».
Συνεπώς κάποιος μπορεί να μπει στον
πειρασμό να αναρωτηθεί εάν μια τέτοια
«κοινή ιστορία» περιλαμβάνει για
παράδειγμα μια «κοινή ιστορία» της
Ελλάδας και της ΠΓΔΜ.
Η απάντηση
στο ερώτημα αυτό είναι πολύ πιθανώς
καταφατική. Όπως αποκάλυψε η Νίνα
Γκατζούλη, συντονίστρια των Παμμακεδονικών
Ενώσεων Υφηλίου,
βιβλία ιστορίας που
κυκλοφόρησαν υπό την αιγίδα του
«Προγράμματος Κοινής Ιστορίας» του
CDRSEE κάνουν πολλαπλές αναφορές σε
«Μακεδονία» και σε ένα «μακεδονικό
έθνος».Το CDRSEE κυκλοφόρησε
επίσης τρία βιβλία που εκδόθηκαν υπό
την επίβλεψη της καθηγήτριας Νεότερης
και Σύγχρονης Ιστορίας του Πάντειου
Πανεπιστημίου Χριστίνας
Κουλούρη που αποσκοπούν
στην προώθηση της «ισορροπίας» και της
«αντικειμενικότητας» στη διδασκαλία
της ιστορίας των Βαλκανίων και τη
«συμφιλίωση» μεταξύ των λαών τους.
Πώς τα
βιβλία αυτά ενδεχομένως επιτυγχάνουν
αυτόν τον στόχο; Ένα παράδειγμα προέρχεται
από ένα κεφάλαιο με τίτλο «Έθνη και
Κράτη», το οποίο περιλαμβάνει τους
εθνικούς ύμνους των χωρών των Βαλκανίων.
Για τον βόρειο γείτονα της Ελλάδας όμως
δεν περιλαμβάνεται ο εθνικός ύμνος και
στη θέση του εμφανίζεται ένα
εθνικιστικό «μακεδονικό» ποίημα που
αποδίδεται στον Γκιόργκι Πούλεβσκι με
τον τίτλο «Οι ιστορικές ρίζες του
μακεδονικού έθνους».
Αυτό το ποίημα αναφέρεται στον «τσάρο»
Αλέξανδρο και στο «αρχαίο» μας μακεδονικό
βασίλειο.
Με άλλα
λόγια, αυτά τα βιβλία «κοινής ιστορίας»,
με το πρόσχημα της «ανοχής», προωθούν
τον υπερεθνικιστικό ιστορικό ρεβιζιονισμό
των λεγόμενων «Μακεδόνων», παρά τις
πολλές αποδείξεις ότι ο Μέγας Αλέξανδρος,
σε αντίθεση με τον «τσάρο» Αλέξανδρο
ήταν αδιαμφισβήτητα Έλληνας. Και εδώ
εμφανίζεται ένας άλλος κίνδυνος: ενώ η
συμφωνία των
Πρεσπών επιδιώκει
να προστατεύσει τις «μακεδονικές»
αξιώσεις έναντι του αρχαίου Ελληνικού
πολιτισμού, η σκληρή θέση των «μακεδόνων»
εθνικιστών ήταν ότι η αρχαία Μακεδονία
και πρόσωπα όπως ο Μέγας Αλέξανδρος δεν
ήταν Έλληνες.
Πρέπει
επίσης να σημειωθεί ότι ενώ το προαναφερθέν
εθνικιστικό ποίημα αποδόθηκε στον
Πουλέβσκι, δεν έχει βρεθεί πρωτότυπο
χειρόγραφο του ποιήματος, το οποίο
σημειώνεται ότι γράφτηκε και στα
βουλγαρικά αντί για τη λεγόμενη
«μακεδονική» γλώσσα.
Τα βιβλία της ιστορίας του CDRSEE έχουν
μεταφραστεί στα Ελληνικά, όπως φαίνεται
στη συνοδευτική εικόνα και προορίζονται
για χρήση σε Ελληνικά σχολεία. Και εδώ
θα ήταν σωστό να θέσουμε μια άλλη ερώτηση:
δεδομένου ότι με τη συμφωνία των
Πρεσπών δηλώνεται ρητά ότι τα βιβλία
και άλλα εκπαιδευτικά υλικά που
χρησιμοποιούνται από τις δύο χώρες θα
επανεξεταστούν για «αλυτρωτικό» και
«σοβινιστικό» υλικό, το CDRSEE, που
ιδρύθηκε από τον δήθεν «ουδέτερο» Μάθιου
Νίμιτς, θα επωφεληθεί με την παροχή των
νέων, «ιστορικά ορθών» εγχειριδίων που
θα χρησιμοποιηθούν από τα σχολεία και
στις δύο χώρες;
Όσον αφορά την Κουλούρη,
το βιογραφικό της παρουσιάζει μακρά
ιστορία συμμετοχής στις επιτροπές που
είναι υπεύθυνες για τα σχολικά βιβλία
ιστορίας στην Ελλάδα - σε μια περίοδο
(από τα τέλη της δεκαετίας του 1990) όπου
η διδασκαλία της Ελληνικής ιστορίας
στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια
εκπαίδευση έχει αραιωθεί σταδιακά.
Συγκεκριμένα, το βιογραφικό της
περιγράφει, ως μέρος των 17 ετών της
ενασχόλησης της με το CDRSEE, αξιοσημείωτες
δράσεις όπως η οργάνωση εργαστηρίων
«για το πώς να διδαχθούν ευαίσθητα και
αμφιλεγόμενα θέματα στην ιστορία της
Νοτιοανατολικής Ευρώπης», «αξιολόγηση
και επεξεργασία των εναλλακτικών
διδακτικών μέσων... ως μέρος μιας νέας
μεθόδου για τη διδασκαλία της ιστορίας»,
«συντονισμό της επεξεργασίας των τοπικών
εκδόσεων σε επτά βαλκανικές χώρες» και
«συντονισμό της ανάπτυξης εναλλακτικών
διδακτικών μέσων... στο Κοσσυφοπέδιο
και το Μαυροβούνιο». Αξίζει να σημειωθεί
ότι το Κοσσυφοπέδιο δεν έχει ούτε καν
αναγνωριστεί από την Ελλάδα. Επιπλέον,
η Κουλούρη συμμετείχε σε ένα παρόμοιο
«έργο κοινής ιστορίας» μεταξύ Ελλάδας
και Τουρκίας.
Αυτό
που είναι ίσως πιο αξιοσημείωτο και
εντυπωσιακό για το CDRSEE προκύπτει από
μια ματιά στο ποιος
χρηματοδοτεί την οργάνωση.
Ο κατάλογος είναι διαφωτιστικός,
περιλαμβάνοντας το απαύγασμα της
παγκοσμιοποίησης όπως τους:
- Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν)
- Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ
- Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την «Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας και τις Διαπραγματεύσεις Διεύρυνσης», με επικεφαλής τον Επίτροπο Γιοχάνες Χαν (Johannes Hahn), ο οποίος ήταν στις Πρέσπες για την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών και μετά βίας μπορούσε να κρύψει τη χαρά του.
- Οργανισμός των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής για την Διεθνή Ανάπτυξη (United States Agency for International Development, USAID)
- Το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy, NED) μια μη κερδοσκοπική ΜΚΟ με έδρα στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ
- Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ανασυγκρότησης (European Agency for Reconstruction)
- Ευρωπαϊκό Ταμείο για τα Βαλκάνια (European Fund for Balkans)
- Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP)
- Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη (η ύπαρξή του οποίου διήρκησε από το 1999 έως το 2008 και στο οποίο η «Μακεδονία» ήταν μέλος). Το σώμα αυτό δημιούργησε μια «Περιφερειακή Αγορά Ενέργειας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης» με τη συμμετοχή της Ελλάδας)
- Γραφείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου (UK’s Foreign and Commonwealth Office)
- Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας
- Ελβετική Υπηρεσία για την Ανάπτυξη και τη Συνεργασία (Swiss Agency for Development and Cooperation), ενδεικτικό για την «ουδετερότητα» της Ελβετίας
- Αυστριακός Οργανισμός Ανάπτυξης (Austrian Development Agency, ADA)
- Αυστριακό Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού
- Βασιλικό Υπουργείο Εξωτερικών της Νορβηγίας
- Οργανισμός Αρωγής του Νορβηγικού Λαού (Norwegian People’s Aid)
- Υπουργείο Εξωτερικών της Σουηδίας
- Ιρλανδικός Οργανισμός Αρωγής (IrishAid)
- Πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν
- Βαλκανικό Ταμείο για τη Δημοκρατία (Balkan Trust for Democracy)το οποίο τελεί υπό την αιγίδα του οργανισμού Γερμανικό Σχέδιο Μάρσαλ (German Marshall Plan)
- Κεντρική Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία (Central European Initiative)
- Ινστιτούτο για τις Αειφόρες Κοινότητες (Institute for Sustainable Communities) που ίδρυσε η Μαντελιν Κουνιν (Madeleine Kunin), πρώην κυβερνήτης της πολιτείας του Βερμόντ και πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελβετία κατά την προεδρία Κλίντον). Θυμάστε που είχαμε δει το Βερμόντ πιο πριν;
- Ινστιτούτο Ειρήνης των Ηνωμένων Πολιτειών (United States Institute of Peace), το οποίο ιδρύθηκε από το Αμερικανικό Κογκρέσο και του οποίου οι εμπειρογνώμονες περιλαμβάνουν τον πρόεδρο της Επιτροπής Ανασυγκρότησης της Αστυνομίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και πρώην επικεφαλής της νομικής υπηρεσίας της Διεθνούς Πολιτικής Υπηρεσίας στο Κοσσυφοπέδιο, ένα πρώην στέλεχος του Αμερικανικού Εθνικού Ταμείου για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy), και πρώην βοηθό διαχειριστή του Γραφείου για τη Δημοκρατία και Βοήθεια σε Συγκρούσεις και Ανθρωπιστικές Κρίσεις της USAID και σημερινό μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (Council on Foreign Relations) των ΗΠΑ
- Ίδρυμα Ουίνστον για Υποτροφίες στην Παγκόσμια Ειρήνη του Κολλεγίου Ουίλιαμ & Μέρυ (Winston Foundation for World Peace Fellowships, College of William & Mary (άλλο ένα κολλέγιο ελευθέρων σπουδών (liberal arts) που προτιμάται στις προσλήψεις από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ)
- ING Ασφαλιστική
- IREX (μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που επικεντρώνεται στην εκπαίδευση διεθνώς και την ενσωμάτωση, του οποίου τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου περιλαμβάνουν τον διευθύνοντα σύμβουλο του επενδυτικού ομίλου Καρλαιλ (Carlyle Group) που σχετίζεται με τον Μπους, τον αντιπρόεδρο για την απόκτηση περιεχομένου της Comcast (η οποία κατέχει το μεγάλο Αμερικανικό κανάλι NBC), έναν πρώην διευθυντή της USAID και εκτελεστικό στέλεχος της Google, έναν πρώην διευθυντή επικοινωνίας της USAID, έναν πρώην ανώτερο σύμβουλο για τη διεθνή εκπαίδευση της USAID και σύζυγο του πρώην κυβερνήτη της Αϊόβα και προεδρικού υποψηφίου Τομ Βίλσακ (Tom Vilsack), έναν πρώην αξιωματούχο του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τζορτζ Μπους (του νεότερου), έναν πρώην αντιπρόεδρο του Ιδρύματος Κάρνεγκι (Carnegie Corporation), την πρώην εκτελεστική διευθύντρια της προαναφερθείσας Οργάνωσης του ΟΗΕ UN-Women, το Γενική Διευθύντη του Ομίλου FΡ – εκδότη του περιοδικού Foreign Policy (Εξωτερική Πολιτική), τον πρόεδρο της Διεθνούς Οργάνωσης για τους Πρόσφυγες (Refugee International) και πρώην δημοσιογράφο των Time, CBS, CNN και NPR και τον πρώην Υφυπουργό Παιδείας και Πολιτισμού και αναπληρωτή γραμματέα του Μπιλ Κλίντον κατά τη διάρκεια της προεδρίας του)
- Πανεπιστήμιο Σαμπαντσι (Sabanci University, Τουρκίας)
- Πανεπιστήμιο Βουκουρεστίου (The University of Bucharest, Ρουμανίας)
- Και τελευταία αλλά πολύ σημαντικά τα ιδρύματα που σχετίζονται και χρηματοδοτούνται από τον Τζορτζ Σόρος, δηλαδή τα Ιδρύματα Ανοικτής Κοινωνίας (Open Society Foundations), το Ίδρυμα Ανοικτή Κοινωνία της Μακεδονίας (Open Society Macedonia), το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας της Σόφιας (Open Society Institute Sofia) και το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης (CEU).
Ο παραπάνω
κατάλογος δεν περιλαμβάνει τις διάφορες
«Ελληνικές» πηγές
χρηματοδότησης του
CDRSEE, στις οποίες συγκαταλέγονται οι:
- «Ελληνικό» Υπουργείο Εξωτερικών
- Δήμος Θεσσαλονίκης (υπό τη δημαρχία του αγαπημένου των οπαδών της παγκοσμιοποίησης Γιάννη Μπουτάρη)
- Ίδρυμα Α.Γ. Λεβέντη
- Κυπριακή Ομοσπονδία της Αμερικής (Cyprus Federation of America), η οποία διατηρεί εξαιρετικά στενούς δεσμούς με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ (Robert Menendez)), ο οποίος έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν κατηγορίες διαφθοράς. Στα μέλη της και στην ηγεσία της συμπεριλαμβάνονται ο Φίλιπ Κρίστοφερ (Philip Kristofer) και ο πλέον μακαρίτης Νίκος Μούγιαρης (Nikos Mouyiaris), πρώην ιδιοκτήτες και εκδότες της ιστορικής πια φίλα προσκείμενης στο ΠΑΣΟΚ ομογενειακής εφημερίδας «Πρωινή» με έδρα τη Νέα Υόρκη, της οποίας ο εκδότης, στη διάρκεια μιας περίοδο, Μιχάλης Ιγνατίου, ήταν μακροχρόνιος ανταποκριτής στις ΗΠΑ του Ελληνικού τηλεοπτικού καναλιού Mega Channel που διακρινόταν για τη στάση του υπέρ της λιτότητας και υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Η ανιψιά του Κρίστοφερ εργάζεται στο Τηλεοπτικό Κανάλι Επιχειρηματικών Ειδήσεων Φοξ (Fox Business Channel) του Ρουπερτ Μερντοχ (Rupert Murdoch) ενώ στις τάξεις της Πρωινής συμπεριλαμβανόταν κάποτε και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, πρώην σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, και ο Αλέξης Παπαχελάς, εκτελεστικός συντάκτης της υπέρ της λιτότητας, νεοφιλελεύθερης εφημερίδας Καθημερινή, η οποία εκδίδει επίσης την αγγλόφωνη eKathimerini. O Παπαχελάς σπούδασε οικονομικά στο Κολέγιο Μπαρτ την ίδια εποχή που ο προαναφερθείς Παπαδημητρίου δίδασκε εκεί οικονομικά. Ο Παπαχελάς έχει επίσης συμμετάσχει στις συναντήσεις της Λέσχης Μπιλντεμπεργκ (Bilderberg Group) στο παρελθόν. Πρόσφατα εμφανίστηκε μαζί με τον Τσίπρα σε πανελ συζήτησης του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα της ΕΡΤ σχετικά με τη συμφωνία της «Βόρειας Μακεδονίας»).
- Coca Cola Hellenic Bottling Company (της οποίας ο μακρόβιος πρόεδρος, Γιώργος Α. Δαβίδ, είχε τακτική συμμετοχή στις συναντήσεις της Λέσχης Μπιλντεμπεργκ κατά το παρελθόν)
- Τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν (της οποίας ο Διευθύνων Σύμβουλος Δημήτρης Παπαλεξόπουλος είναι τακτικός συμμετέχων στις συναντήσεις της Λέσχης Μπιλντερμπεργκ, συμπεριλαμβανομένης της φετινής)
- Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (η οποία έχει επανειλημμένα ανακεφαλαιοποιηθεί από τους Έλληνες φορολογούμενους)
- Alpha Bank (η οποία επίσης έχει επανειλημμένα ανακεφαλαιοποιηθεί από τους Έλληνες φορολογούμενους)
- Η εταιρία Σαμαράς και Συνεργάτες (Σύμβουλοι Μηχανικοί, με ειδικότητα στην αδειοδότηση βιομηχανικών/μεταποιητικών δραστηριοτήτων, με έδρα τη Θεσσαλονίκη)
- Το ξενοδοχείο Hyatt Regency Θεσσαλονίκης
- Το Ελληνοτουρκικό Επιχειρηματικό Συμβούλιο (Greek-Turkish Business Council)
Δίπλα στις παραπάνω
εταιρίες, οι ιδιώτες δωρητές του CDRSEE
συμπεριλαμβάνουν τον ίδιο τον Μάθιου
Νίμιτς, τον Έλληνα δικηγόρο Στάθη
Ποταμίτη, τον Τούρκο μεγιστάνα της
ναυτιλίας Πεκίν Μπάραν (Pekin
Baran, μέλος μιας
τουρκικής δεξαμενή σκέψης γνωστής ως
Φόρουμ Διεθνών Σχέσεων (Global Relations
Forum), τον μακαρίτη Ελληνοαμερικανό
πολιτικό Τζων Μπραδήμα (John Brademas),
πρώην πρόεδρο της κοινοβουλευτικής
πλειοψηφίας στο Αμερικανικό Κοινοβούλιο,
πρώην πρόεδρο του Πανεπιστημίου της
Νέας Υόρκης, πρώην πρόεδρο του διοικητικού
συμβουλίου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας
της Νέας Υόρκης (Federal Reserve Bank of New York)
και πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου
του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης και
του Ιδρύματος Ροκφέλερ (Rockefeller
Foundation)), τον επιχειρηματία
Νίκο Ευθυμιάδη (αντιπρόεδρο του
CDRSEE, Πρόξενο επί Τιμή των Κάτω Χωρών στη
Θεσσαλονίκη και πρόεδρο του Σύμφωνου
Σταθερότητας/ Συμβούλιο Επιχειρηματικών
Συμβουλών για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη
(STABILITY PACT/Business Advisory Council for Southeast Europe), τον
επιχειρηματία Αναστάσιο Πολίτη
(Stacey A. Polites, Πρόεδρο του Ομίλου
Eltrak/Elastrak), τον ΕλληνοΑμερικανό
δισεκατομμυριούχο Αλεξ Σπανός (Alex
Gus Spanos, πρόεδρος της AG Spanos
Companies, ιδιοκτήτη της ομάδας
Αμερικανικού Ποδοσφαίρου (NFL)
Los Angeles
Chargers (πρώην San
Diego Chargers)
και έναν από τους μεγαλύτερους δωρητές
της εκστρατείας του Τζορτζ
Μπους του νεότερου (George
W. Bush) και
φίλο της οικογένειας Μπους), ο Ρήγας
Τζελέπογλου (πρόεδρο του Ιδιωτικού
Κολεγίου με έδρα τη Θεσσαλονίκη ICBS,
Thessaloniki Business College) και Σπύρος Βογιατζής
(Spiros Voyadzis),
ιδιοκτήτη της συμβουλευτικής εταιρίας
με έδρα την Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, Partnerships
for Finance and Development, PFD Group).
Πολλά από
τα προαναφερθέντα άτομα συμμετέχουν
σε ένα ετήσιο συνέδριο το οποίο θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η Ελληνική
έκδοση της Λέσχης Μπιλντεμπεργκ, του
Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών
(Delphi Economic
Forum). Στα άτομα αυτά
περιλαμβάνονται ο Νίκος Μούγιαρης, ο
Νίκος Ευθυμιάδης, ο Αλέξης Παπαχελάς,
ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, και η Μαρία
Δαμανάκη καθώς και μια πραγματικά
κορυφαία ομάδα όλων των επιφανών Ελλήνων
και ξένων πολιτικών, επιχειρηματιών,
τραπεζιτών, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών,
κληρικών, ανώτατων στρατιωτικών, και
πρεσβευτών οι οποίοι είναι πάρα πολλοί
για να τους αναφέρουμε εδώ. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα αποτελεί ο καινούριος, πλέον,
υπουργός άμυνας Ευάγγελος Αποστολάκης,
που έσπευσε πρόσφατα να βάλει την δική
του υπογραφή στην Συμφωνία των Πρεσπών
και ο οποίος ήταν ομιλητής και
παρεβρισκόμενος στο Delphi
Forum το
2018. Όπως αναφέρθηκε και
προηγουμένως, είναι «όλοι μια οικογένεια»
όσον αφορά τον νεοφιλελευθερισμό και
τον παγκοσμιοποίηση.
Προκειμένου να περιγράψουμεφωτίσουμε/περιγράψουμε
μόνο μερικές μόνο από τις παραπάνω
αλληλοσυνδέσειςαλληλεξαρτήσεις,
σκεφτείτε ότι ο Ντειβιντ Ροθκοπφ
(David Rothkopf), ο οποίος είναι ο διευθύνων
σύμβουλος του ομίλου FP, που δημοσιεύει
το περιοδικό Foreign Policy,
είναι και μέλος του διοικητικού συμβουλίου
του της IREX MKO. Η IREX
αναφέρεται ως δωρητής του CDRSEE, όπου
ο Νίμιτς είναι ιδρυτικό μέλος, πρώην
διευθυντικό στέλεχος και σήμερα μέλος
του διοικητικού συμβουλίου. Το περιοδικό
Foreign Policy,
μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, πρότεινε
να δοθεί στον Τσίπρα το βραβείο Νόμπελ
Ειρήνης. Την ίδια στιγμή, η ειρηνευτική
συμφωνία Τραμπ-Κιμ και η συμφιλίωση
μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας, για
παράδειγμα, αντιμετωπίζονται με εχθρότητα
από το ίδιο δημοσιογραφικό ίδρυμα και
από τις «"αγορές"».
Ως ένα άλλο
παράδειγμα αλληλεξάρτησης, βλέπουμε
ότι ο Νίμιτς είναι σύμβουλος (trustee)
του Κεντροευρωπαϊκού Πανεπιστημίου
Κεντρικής Ευρώπης (CEU), το οποίο με τη
σειρά του είναι δωρητής του CDRSEE, όπως
είναι και τα ιδρύματα Ανοιχτής Κοινωνίας
(Open Society
Foundations) του Τζορτζ
Σόρος, ο οποίος ίδρυσε το CEU και ήταν ο
πρώτος του πρόεδρος. Ο διάδοχός του,
Λέον Μπότστιν (Leon Botstein), ήταν προηγουμένως
ο πρόεδρος του Κολεγίου Μπαρτ στη Νέα
Υόρκη. Το Κολλέγιο Μπαρτ είναι η έδρα
του Ινστιτούτου Οικονομικών Λεβυ (Levy
Economics Institute), του οποίου ο
ιδρυτής και πρόεδρος Δημήτρης Β.
Παπαδημητρίου ήταν μέχρι πρόσφατα
υπουργός Οικονομίας της Ελλάδας, ενώ η
σύζυγός του Ράνια Αντωνοπούλου,
ανώτερος οικονομολόγος στο Ινστιτούτο
Οικονομικών Λεβυ επίσης, ήταν αναπληρωτής
υπουργός εργασίας στην ίδια κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ. Ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς,
ο οποίος εμφανίστηκε μαζί με τον Αλέξη
Τσίπρα στην τηλεοπτική του συνέντευξη
αμέσως μετά τη συμφωνία των Πρεσπών,
ήταν κάποτε δημοσιογράφος της ομογενειακής
εφημερίδας Πρωινή, των οποίων οι
ιδιοκτήτες είναι μέλη και προηγούμενοι
πρόεδροι και είναι μέλη του Διοικητικού
Συμβουλίου και προηγουμένως πρόεδροι,
της Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής
(Cyprus Federation
of America), το
η οποία επίσης αναφέρεται ως δωρητής
στο CDRSEE. «Όλοι μια οικογένεια», όπως
βλέπουμε και πάλι.
Αυτό
που πρέπει να γίνει εμφανές εδώ είναι
μια εξόφθαλμη σύγκρουση
συμφερόντων σε πολλαπλά
επίπεδα, αμφισβητώντας την αμεροληψία
του Νίμιτς απέναντι στην Ελλάδα και την
καταλληλότητά του για το ρόλο του
«διαμεσολαβητή» μεταξύ της Ελλάδας και
της «ΠΓΔΜ». Είναι ο ιδρυτής, πρώην
διευθυντής και μέλος του διοικητικού
συμβουλίου μιας οργάνωσης, της CDRSEE,
η οποία, στα σχολικά βιβλία που παράγει,
αναφέρεται εδώ και πολύ καιρό στον
βόρειο γείτονα της Ελλάδας ως «Μακεδονία».
Τα βιβλία του της αναπαράγουν εθνικιστικά
κείμενα της λεγόμενης «Μακεδονίας» και
αναφέρονται σε «μακεδονική εθνότητα».
Η συμφωνία που προώθησε ο Νίμιτς
περιλαμβάνει μια ειδική ρήτρα η οποία
αναφέρεται επιβάλλει στην αναθεώρηση
των σχολικών βιβλίων και άλλων
εκπαιδευτικών υλικών και στις δύο χώρες,
καθώς αφορούν τη διδασκαλία της ιστορίας.
Το CDRSEE παράγει εκπαιδευτικά βιβλία
ιστορίας, υπό την αιγίδα του «έργου
κοινής ιστορίας» (“Joint
History Project”).
Επιπλέον,
το CDRSEE λαμβάνει χρηματοδότηση από ένα
μόρφωμα, το τη ΜΚΟ IREX,
ένα από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου
της οποίου οποίας είναι ο Διευθύνων
Σύμβουλος του Ομίλου FΡ,
ο οποίος εκδίδει το περιοδικό Foreign
Policy
και το οποίο πρότεινε τον Τσίπρα για να
λάβει το Βραβείο Νόμπελ ως αποτέλεσμα
της συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία
προωθήθηκε με τη διαμεσολάβηση του
Νίμιτς.
Ένα
άλλο αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι ο
όμιλος FP είναι και ο ίδιος τμήμα του
Ομίλου διαδικτυακής ενημέρωσης Slate,
ο οποίος επίσης εκμεταλλεύεται την
ενημερωτική ιστοσελίδα ο Slate.com και το
ο οποίος με τη σειρά του ανήκει στην
εταιρεία συμμετοχών
Γκράχαμ (Graham Holdings,
παλαιότερα
The Washington Post Company στην
οποία ανήκε η ομώνυμη
εφημερίδα, καθώς και το περιοδικό
Newsweek πριν πουληθούν στον Όμιλο Nash
του δισεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη της
Amazon
Τζεφ Μπέζος (Jeff
Bezos)).
Αυτή η εταιρεία έχει
επεκταθεί και σε άλλες βιομηχανίες,
συμπεριλαμβανομένων της υγειονομικής
περίθαλψης, των κατασκευών και της
ενέργειας. Η Graham Holdings εξαγόρασε, το 2013,
την εταιρία Forney Corp
με έδρα το Τέξας. Η
Forney κατασκευάζει εξοπλισμό που
παρακολουθεί και ελέγχει την καύση
άνθρακα, φυσικού αερίου και άλλων υλικών.
Αυτός ο εξοπλισμός
πωλείται σε εταιρίες παροχής ηλεκτρισμού
για χρήση σε εγκαταστάσεις παραγωγής
ενέργειας.
Εδώ
πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η συμφωνία
των
Πρεσπών
περιλαμβάνει ειδική ρήτρα συνεργασίας
μεταξύ των δύο χωρών για την κατασκευή,
την ανάπτυξη και τη λειτουργία αγωγών
πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Ακόμη, μπορεί να σημειωθεί ότι το «Σύμφωνο
Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική
Ευρώπη» (“Stability Pact for
South Eastern Europe”),
η ύπαρξη του οποίου διήρκεσε υπήρχε από
το 1999 έως το 2008 και του οποίου η ΠΓΔΜ (ως
«Μακεδονία») ήταν μέλος, ήταν δωρητής
του CDRSEE. Μία κληρονομιά που επέζησε
αυτού του οργανισμού είναι η δημιουργία
μιας «Περιφερειακής
Αγοράς Ενέργειας Νοτιοανατολικής
Ευρώπης» με τη συμμετοχή
της Ελλάδας. Και αυτή τη στιγμή, ενώ
ολόκληρη η Ελλάδα επικεντρώθηκε
επικεντρωνόταν στη συμφωνία των Πρεσπών,
ψηφίστηκε ψηφιζόταν μέσα στον Ιούνιο
νέο νομοσχέδιο, ως
μέτρο των Μνημονίων λιτότητας,
στο Κοινοβούλιο τον Ιούνιο, τοποθετώντας
δημόσια περιουσιακά στοιχεία αξίας 25
δισεκατομμυρίων ευρώ ως υποθήκη των
δανείων, προβλέποντας παράλληλα την
έστω μερική, ιδιωτικοποίηση
της ΔΕΗ. Σημειώνεται
ότι Οο Σταύρος Κ. Γκούτσος, διευθύνων
σύμβουλος της ΔΕΗ, ήταν ένας από τους
ομιλητές του φετινού Οικονομικού Φόρουμ
των Δελφών.
Εκείνο
που προκαλεί έκπληξη είναι το γεγονός
ότι το Υπουργείο
Εξωτερικών της Ελλάδας
το οποίο κατά σύμβαση εμφανίζεται
να διαπραγματεύεται με την «ΠΓΔΜ» γύρω
από το θέμα του ονόματος, είναι
καταχωρημένο ως δωρητής
της ΜΚΟ CDRSEE, που
ιδρύθηκε από τον Μάθιου Νίμιτς, μια
οργάνωση από την οποία ο Νίμιτς δεν έχει
αποδεσμευτεί, καθώς παραμένει μέλος
του διοικητικού συμβουλίου. Το Υπουργείο
Εξωτερικών της Ελλάδος, με άλλα λόγια,
χρηματοδότησε μια οργάνωση που ιδρύθηκε
και διευθύνθηκε από τον Νίμιτς, της
οποίας ο Νίμιτς παραμένει μέλος, η οποία
έχει αναγνωρίσει εδώ και καιρό τον
βόρειο γείτονα της Ελλάδας ως «Μακεδονία»,
που προάγει «Μακεδονικό» έθνος και
«Μακεδονική» γλώσσα, και που ενδέχεται
να επωφεληθεί από την «αναθεώρηση» των
βιβλίων ιστορίας τόσο στην Ελλάδα όσο
και στη χώρα, η οποία μπορεί σύντομα να
είναι γνωστή ως «Βόρεια Μακεδονία».
Ο
Νίμιτς είναι επίσης
μέλος του συμβουλίου των συμβούλων ενός
μορφώματος οργανισμού γνωστού ως Εθνικής
Επιτροπής Αμερικανικής Εξωτερικής
Πολιτικής (National
Committee
of
American
Foreign
Policy,
NCAFP). Η NACFP
αυτοπροσδιορίζεται ως "«μη κερδοσκοπική
οργάνωση πολιτικής αφιερωμένη στην
επίλυση συγκρούσεων που απειλούν τα
συμφέροντα των ΗΠΑ», η οποία "«συντάσσει
και βοηθάει στην προώθηση των Αμερικανικών
συμφερόντων στην εξωτερική πολιτική
από μια μη κομματική σκοπιά, μέσα
στο πλαίσιο του πολιτικού ρεαλισμού».
Πως μπορεί ο Νιμιτς να δρα ως ένας
αμερόληπτος, ουδέτερος διαμεσολαβητής
εάν είναι ταυτόχρονα μέλος του διοικητικού
συμβουλίου ενός οργανισμού που επιδιώκει
να «προωθήσει τα συμφέροντα της
Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής»;
Σημειώνεται
ότι η ηγεσία του NCAFP συμπεριλαμβάνει
τον Πωλ Βόλκερ
(Paul Volcker, πρώην πρόεδρο του Διοικητικού
Συμβουλίου της Ομοσπονδιακής Κεντρικής
Τραπεζας των ΗΠΑ, Federal
Reserve
System
ή FED),
και πιο ειδικά ακόμα μια κυρία, την Νάνσυ
Σοντερμπεργκ (Nancy E.
Soderberg), που είναι αντιπρόεδρος της
επιτροπής. Από από το
2001 έως
το 2005, η Soderberg υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος
της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων (ICG), η οποία
το 2011 πρότεινε την ονομασία "«Δημοκρατία
της Βόρειας Μακεδονίας»
για τον βόρειο γείτονα της Ελλάδας. Άλλα
μέλη του διοικητικού συμβουλίου της
NCAFP έχουν υπηρετήσει ως Αντιπρόεδρος
Διεθνών Τραπεζικών Εργασιών (Global Banking)
για της Citigroup
και Υφυπουργός του Υπουργείου Οικονομικών
των ΗΠΑ για Διεθνή Θέματα, πρώην συνεργάτες
της RAND Corporation
(μη κερδοσκοπικό σωματείο που λειτουργεί
ως δεξαμενή σκέψης - think
tank -
για θέματα διεθνής πολιτικής) και μέλη
του Συμβουλίου
Εξωτερικών Υποθέσεων
(Council
on
Foreign
Relations, CFR).
Καθώς
το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (ΣΕΣ)
εμφανίστηκε αρκετές φορές σε αυτήν την
έρευνα, αξίζει να σημειωθεί ότι πρόσφατα,
ο Τζούλιαν Ασάνζ
(Julian Assange) ο ιδρυτής του ιστοσελίδας
δημοσίευσης εμπιστευτικών πληροφοριών
WikiLeaks
έστειλε ανάρτηση στο Twitter
με μια απεικόνιση των συνδέσμων
διασυνδέσεων του CFR
με μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Πολλά από αυτά τα μέσα έχουν ανταποκριτές
που εδρεύουν στην Ελλάδα ή που γράφουν
τακτικά για την Ελλάδα, σχεδόν όλοι από
τους οποίους δεν έχουν κρύψει τον
ενθουσιασμό τους για τη συμφωνία των
Πρεσπών, και συχνά-πυκνά για τις
μνημονιακές πολιτικές λιτότητας που
έχουν επιβληθεί στην χώρα μας.
Σημειώστε
ότι και το περιοδικό Foreign
Policy
εμφανίζεται παραπάνω, όπως και πολλά
άλλα σημαντικά μέσα ενημέρωσης. Αυτό
μπορεί να βοηθήσει να εξηγηθεί γιατί
πρακτικά όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης
και οι ανταποκριτές τους με βάση την
Ελλάδα ή που αλλιώς καλύπτουν την Ελλάδα,
δεν έχουν σχεδόν καθόλου κρύψει τον
ενθουσιασμό τους για τη συμφωνία της
«Βόρειας Μακεδονίας».
Ας
δούμε λίγο και το τι συμβαίνει με την
Διεθνή Ομάδα Κρίσεων
που αναφέρθηκε νωρίτερα. Στο διοικητικό
συμβούλιο της, βρίσκουμε τον Τζορτζ
Σόρος
και τον γιο του Αλέξανδρο
Σόρο, μαζί με μια ομάδα
αστέρων της παγκοσμιοποίησης που
περιλαμβάνει τον πρώην πρωθυπουργό και
υπουργό εξωτερικών της Σουηδίας Καρλ
Μπιίλντ (ο οποίος
διετέλεσε διαμεσολαβητής κατά τη
διάρκεια της γιουγκοσλαβικής σύγκρουσης,
ως ειδικός απεσταλμένος της Ευρωπαϊκής
Ένωσης στην πρώην Γιουγκοσλαβία,
συνπροεδρεύων της Ειρηνευτικής Διάσκεψης
του Ντέιτον, Ύπατος Εκπρόσωπος για τη
Βοσνία-Ερζεγοβίνη και ειδικός απεσταλμένος
των Ηνωμένων Εθνών για τα Βαλκάνια), ο
Γουέσλι Κλαρκ
(Wesley Clark), πρώην Ανώτατος Συμμαχικός
Διοικητής του ΝΑΤΟ που ηγήθηκε των
βομβαρδισμών εναντίον
της Σερβίας το 1999 και
υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ κατά παρελθόν
που υποστηρίχτηκε από τον «αριστερίζοντα»
σκηνοθέτη Μαικλ Μουρ
(Michael Moore), ο Wadah Khanfar
(πρώην γενικός διευθυντής του
δημοσιογραφικού οργανισμού Al Jazeera, ο
οποίος έχει επανειλημμένα καταδικάσει
την Ελλάδα και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες
για την «κακή μεταχείρισή» τους στους
«πρόσφυγες», ενώ η κυβέρνηση του Κατάρ,
ιδιοκτήτρια του Al Jazeera, δεν έχει δεχτεί
κανέναν), ο Βιμ Κοκ
(Wim Kok, πρώην πρωθυπουργός της Ολλανδίας),
ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ
Τομας Πικερινκ
(Thomas Pickering), ο Χαβιε
Σολάνα (Javier Solana, πρώην
υπουργός Εξωτερικών της Ισπανίας, πρώην
Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, πρώην
Επίτροπος της ΕΕ και Διακεκριμένο Μέλος
(distinguished fellow) στο Ινστιτούτο Μπρούκινγκς
(Brookings Institute)),
και o πρώην υπουργός Οικονομικών των
ΗΠΑ και πρόεδρος του Πανεπιστημίου
Χάρβαρντ Λάρι Σάμερς
(Lawrence
"Larry" Summers). Ο πρόεδρος της Διεθνούς
Ομάδας Κρίσεων (ICG), Ρόμπερτ
Μάλεϊ (Robert Malley), ήταν
πρώην ειδικός βοηθός του Αμερικανού
Προέδρου κατά τη διάρκεια της προεδρίας
Ομπάμα, ακολούθησε ουσιαστικά την ίδια
ακαδημαϊκή πορεία με τον Νίμιτς, φοιτώντας
στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με
υποτροφία Ρόουντς, καθώς και στη Νομική
Σχολή του Χάρβαρντ.
Πρέπει
επίσης να αναφερθεί ότι δύο «Έλληνες»
βρίσκονται επίσης στο συμβούλιο των
θεματοφυλάκων της Διεθνούς Επιτροπής
Κρίσεων (ICG),
μεταξύ των οποίων το πρώην μέλος του
Αμερικανικού Κογκρέσου Ολυμπία
Σνόου (Olympia
Snowe)
και η Μαρία Λιβάνου-Κάταουι
(Maria
Livanos-Cattaui), πρώην Γενικός Γραμματέας του
Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου
(International
Chamber
of
Commerce).
Τι άλλο κάνει η κα. Λιβανού-Κατάουι;
Είναι στο παγκόσμιο συμβούλιο του
Ιδρύματος Ανοιχτής
Κοινωνίας (Open
Society
Foundation)
του, ποιου άλλου; Του Τζορτζ Σόρος.
Πράγματι,
για να γίνουμε συγκεκριμένοι, τόσο ο
Τζορτζ Σόρος όσο και ο γιος του Αλέξανδρος
βρίσκονται στο παγκόσμιο συμβούλιο του
Ιδρύματος Ανοιχτής Κοινωνίας, μαζί με
(ω τι έκπληξη!) κάποια άλλα γνωστά ονόματα
εδώ, όπως ο Λέον
Μποτστιν, ο προαναφερθείς
πρόεδρος του Κολλεγίου
Μπαρτ και μέλος του
συμβουλίου των θεματοφυλάκων στο
Πανεπιστήμιου Κεντρικής Ευρώπης του
Σορος. Ένα άλλο μέλος του συμβουλίου, ο
Ιβάν Κράστεφ
(Ivan
Krastev),
είναι επίσης μέλος του συμβουλίου των
θεματοφυλάκων της γνωστής πλέον Διεθνούς
Ομάδας Κρίσης (ICG),
πρόσθετα του γεγονότος ότι είναι μέλος
του ιδρυτικού συμβουλίου του Ευρωπαϊκού
Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων
(European
Council
of
Foreign
Relations)
και πρώην εκτελεστικός διευθυντής της
Διεθνούς Επιτροπής
για τα Βαλκάνια
(International
Commission
on
the
Balkans)
και πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου
του CDRSEE.
Δηλαδή, «οικογενειακή υπόθεση» για άλλη
μια φορά.
Μερικά ακόμη ερωτήματα και μερικές απορίες
Στη
συνέντευξη του Τσίπρα στην ΕΡΤ αμέσως
μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των
Πρεσπών, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι τόσο
ο ίδιος όσο και ο Ζάεφ έστειλαν τη
συμφωνία στον Νίμιτς για «διορθώσεις».
Τι ακριβώς «διορθώσεις» έκανε ο Νίμιτς;
Και αυτές οι «διορθώσεις» εγκρίθηκαν
από τον Τσίπρα και/ή τον Ζάεφ ή ήταν μόνο
από την πλευρά Νίμιτς; Ο Τσίπρας δεν
διευκρίνισε στη δήλωσή του, ούτε και ο
δημοσιογράφος της ΕΡΤ που έπαιρνε τη
συνέντευξη και δεν τον πίεζε και πολύ.
Εντούτοις,
είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Νίμιτς
έχει μακρά ιστορία του να βρίσκεται σε
θέσεις που αφορούν συνοριακές διαφορές
και σε περιοχές που είναι επίσης γνωστές
ότι γίνεται κάθε είδους διακίνηση:
ναρκωτικά, άνθρωποι και πολλά άλλα. Ο
Νίμιτς ήταν ταυτόχρονα υπεύθυνος για
τα συνοριακά ζητήματα μεταξύ ΗΠΑ και
Μεξικού όταν ήταν στο Υπουργείο Εξωτερικών
των ΗΠΑ. Διετέλεσε Επίτροπος της Λιμενικής
Αρχής της Νέας Υόρκης και του Νιου
Τζέρσι, η οποία ελέγχει τα αεροδρόμια
και τα λιμάνια της περιοχής της Νέας
Υόρκης. Και η περιοχή που περιλαμβάνει
την «ΠΓΔΜ», όπως και την Αλβανία - και
τη σημαντική αλβανική μειονότητα στο
εσωτερικό της «ΠΓΔΜ» - είναι γνωστή για
την εμπορία ναρκωτικών και ανθρώπων.
Τι γνωρίζει ο Νίμιτς για αυτά τα θέματα
και τι, αν μη τι άλλο, έχει κάνει για την
καταπολέμηση τέτοιων ζητημάτων όλα
αυτά τα χρόνια;
Επομένως,
έχοντας εξετάσει την ιστορία του Νίμιτς,
τις διπλωματικές και επιχειρηματικές
του σχέσεις και τις προηγούμενες θέσεις
του τόσο στον δημόσιο όσο και στον
ιδιωτικό τομέα, ανακύπτουν πολλά σοβαρά
ερωτήματα σχετικά με την αμεροληψία
του, τις πολλές πιθανές συγκρούσεις
συμφερόντων του που μπορεί να εντοπιστούν
μεταξύ του ρόλου του ως "«Ειδικού
ειδικού διαμεσολαβητή» για το Μακεδονικό
και τις θέσεις του σε πολλά εταιρικά
και μη κερδοσκοπικά συμβούλια, την
προηγούμενη στάση του απέναντι στην
Ελλάδα και τα Ελληνικά εθνικά ζητήματα
που χρονολογούνται από την θητεία ο
ρόλο του ως υπεύθυνου για τις ελληνοτουρκικές
Ελληνοτουρκικές υποθέσεις στο Αμερικανικό
υπουργείο Εξωτερικών κατά τη διάρκεια
της προεδρίας Κάρτερ, καθώς και τα
απώτερα κίνητρα που
μπορεί να είχε για κατά τη σύναψη της
συμφωνίας του 1995 που οδήγησε κατέληξε
στην ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική
Δημοκρατία της Μακεδονίας» και την
οποία χρησιμοποίησε ο Νίμιτς ενάντια
στην Ελλάδα υποστηρίζοντας ότι το όνομα
«Μακεδονία» είχε ήδη γίνει δεκτό να
συμπεριληφθεί στο όνομα του βόρειου
γείτονα της Ελλάδας.
Είναι
απλώς μια σύμπτωση ότι η ΜΚΟ του Νίμιτς
με έδρα τη Θεσσαλονίκη, το CDRSEE,
παράγει σχολικά βιβλία για τα Βαλκάνια,
που αναγνωρίζει την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία»
και το «Μακεδονικό έθνος» (σε περίπτωση
που αναρωτιέστε πως προέκυψαν αυτά
ξαφνικά στην Συμφωνία των Πρεσπών και
ενώ δεν είχαν απασχολήσει πριν) και ότι
η Συμφωνία των
Πρεσπών που
προωθήθηκε από τον Νίμιτς περιλαμβάνει
συγκεκριμένες προβλέψεις για την
αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων και
στις δύο χώρες;
Γιατί
η χρηματοδότηση αυτή παρέχεται επίσης
από το Δήμο Θεσσαλονίκης επί της δημαρχίας
του Γιάννη Μπουτάρη; Ποιος είναι ο ρόλος
του διεθνούς Τύπου και προσώπων όπως ο
Τζορτζ
Σόρος στο Μακεδονικό, όπως αποδεικνύεται
από τις πολλές διασυνδέσεις μεταξύ των
ΜΚΟ που συμμετέχει ο Νίμιτς που συμμετέχουν
και ο γιός του Σόρος και το διεθνείς
τύπος; Επιπλέον, είχε το όνομα της
«Βόρειας Μακεδονίας» συμφωνήθηκε
συμφωνηθεί ήδη από το 2011 ή ακόμα και
νωρίτερα και τελικά ξεκίνησε αποκαλύφθηκε
σήμερα για συγκεκριμένους διπλωματικούς
ή γεωπολιτικούς λόγους, όπως, για
παράδειγμα, ο φόβος ότι με τον
Ευρωσκεπτικισμό και τις πολιτικές του
Τραμπ, και με τη δημοτικότητα του στον
ΣΥΡΙΖΑ συνεχώς να εξασθενεί στην Ελλάδα
(παρά την υποτιθέμενη παρουσιαζόμενη
ιστορία ιστορία της δήθεν οικονομικής
επιτυχίας τους), ήρθε η ώρα τώρα η ΕΕ, το
ΝΑΤΟ και ο Νίμιτς να ανακοινώσουν τελικά
μια συμφωνία;
Μερικά
ακόμα ερωτήματα: τι κερδίζει η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ από αυτή τη συμφωνία και πραγματικά,
γιατί είναι ξαφνικά τόσο απελπισμένη
να «λύσει» μακροχρόνιες διαμάχες
εξωτερικής πολιτικής όπως αυτή; Επιπλέον,
ποιο είναι το όφελος από την συμφωνία
για τον Ζάεφ και τη χώρα του; Μήπως ο
Ζαεφ, ο οποίος δεν κέρδισε τις εκλογές
του Δεκεμβρίου 2016 στη χώρα του, τοποθετήθηκε
ακριβώς για να πραγματοποιηθεί αυτή η
συμφωνία και για ποιο σκοπό;
Ή μήπως η
συμφωνία των
Πρεσπών, με τα πολλά εμπόδια
που ακόμα αντιμετωπίζει πριν από την
επικύρωση, προορίζεται να αποτύχει; Εάν
ναι, τι θα επακολουθήσει την κατάρρευση
της;
Εξετάζοντας
τη διπλωματική ιστορία του Νίμιτς, μήπως
τοποθετήθηκε ως «διαμεσολαβητής» λόγω
μιας της προϊστορίας του που θα μπορούσε
να θεωρηθεί αμφιλεγόμενη όσον αφορά τη
στάση του απέναντι στην Ελλάδα; Η μήπως,
τοποθετήθηκε και διατηρείται στη θέση
που διατήρησε αυτή εδώ και για πάνω από
εικοσιπέντε χρόνια, ένα τέταρτο του
αιώνα, λόγω της εμπειρίας του του
ιστορικού της στη μη επίλυσης μακροχρόνιων
διαφορών, όπως το ζήτημα της ανεξαρτησίας
της Μικρονησίας; Το το γεγονός ότι ο
Νίμιτς τοποθετείται συχνά σε θέσεις
που αφορούν συνοριακές περιοχές και
περιοχές με, σε μεγάλο βαθμό, παράνομη
διακίνηση, είναι σύμπτωση ή υπάρχει
κάτι περισσότερο στην ιστορία που δεν
μας λένε;
Τελικά,
όλα τα παραπάνω ερωτήματα καταλήγουν
σε αυτό το τελικό ερώτημα: ήταν ο Νίμιτς
αληθινά αμερόληπτος στο ρόλο του ως
«διαμεσολαβητή» ή οι πολλές πιθανές
συγκρούσεις συμφερόντων που εντοπίστηκαν
παραπάνω είναι αρκετές ώστε η Συμφωνία
των Πρεσπών
να θεωρηθεί άκυρη;