 |
| Winsker / pixabay |
Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί το ρότβαϊλερ επιτέθηκε στο μωρό. Για τον πολύ απλό λόγο ότι έβγαλαν τον σκύλο από το σπίτι, αδιαφόρησαν για αυτόν, παράλληλα ήρθε ένα βρέφος που τράβηξε όλη την προσοχή και το ρότβαϊλερ αισθάνθηκε ότι τιμωρείται χωρίς να έχει κάνει κάτι.
Του Στρατή Μαζίδη
Τα σκυλιά δεν είναι παιχνίδι. Ούτε αξεσουάρ για να τα επιδεικνύουμε. Τα σκυλιά είναι παιδιά. Τουλάχιστον όσα πέρασαν από κοντά μου έτσι τα έβλεπα όταν μεγάλωσα, μέχρι τότε τα θεωρούσα αδέρφια και φίλους μου.
Και ναι, ζηλεύουν. Αγαπούν παθολογικά. Όταν ήμουν στην Πέμπτη Δημοτικού, ανήμερα των Ταξιαρχών και χαρούμενος που θα κερνούσα γλυκά τους συμμαθητές μου, πάω το πρωί να αγκαλιάσω το λυκόσκυλό μας. Άγριος σκύλος, Φοβερός φύλακας. Εκτός από εμάς, δεν τολμούσε να τον αγγίξει κανείς. Τότε συνέπεσε να έχει ένα συρίγγιο πάνω από κάποιο δόντι του. Όπως πήγα και τον αγκάλιασα, δεν πρόσεξα και τον πόνεσα όσο δεν πάει. Δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα ανάσκελα με τον σκύλο από πάνω μου. Ο πατέρας μου τον απομάκρυνε αμέσως. Για κάποιο λόγο τον πατέρα μου τον λάτρευε λίγο παραπάνω από εμάς. Πάω στο μπάνιο και διαπιστώνω ότι το πρόσωπό μου ήταν μέσα στα αίματα, τα οποία έτρεχαν από 2 ανοικτές πληγές δεξιά κι αριστερά ασταμάτητα.
Εν πάση περιπτώσει, να τα ράμματα, να το ένα, να το άλλο. Έλα όμως που το τραύμα διαπυήθηκε και η γιατρός που με παρακολουθούσε για άλλο σοβαρό θέμα που είχα, με έβαλε μέσα για ενδοφλέβεια αντιβίωση. Δέκα ημέρες έμεινα στο νοσοκομείο και μου έσπασε τρεις φορές η φλέβα. Όλοι οι συγγενείς μας λύσσαξαν κυριολεκτικά με το "κοπρόσκυλο". Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δεχόμουν να φύγει ο σκύλος από το σπίτι για κάτι που ευθυνόμουν, έστω άθελά μου, ο ίδιος. Προτιμούσα να μας κόψουν την καλημέρα αυτοί. Η δική μου πίεση υπερίσχυσε και ο λύκος μας έμεινε μαζί μας, όπως πρώτα ως τα βαθιά του γεράματα.
Ομοίως μια άλλη λυκοσκυλίνα που είχαμε, ζήλευε όταν βγαίναμε έξω. Συνήθιζε να βγάζει τα μάτια από ένα λούτρινο. Ένα βράδυ σκόρπισε ένα μαξιλάρι σε όλο το σαλόνι, κατέβασε την κουρτίνα, έβγαλε τα σκουπίδια στο χαλί και κομμάτιασε μια άδεια κονσέρβα.
Ένας άλλος πάλι σκυλάκος κάθε φορά που έμενε μόνος, έκλαιγε πόση ώρα.
Αυτά είναι τα σκυλιά. Θέλουν προσοχή και φροντίδα. Το καθένα έχει τις ιδιαιτερότητές του. Κι όταν μεγαλώνουν κι ασθενούν, η φροντίδα καλείται να γίνει μεγαλύτερη. Τα σκυλιά είναι μέλος της οικογένειας. Αυτά τουλάχιστον έτσι το αισθάνονται. Και οι περισσότεροι από όσους είχαμε ή έχουμε, ομοίως.