Ο Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται σε φάση υλοποίησης ενός σχεδίου απόσχισης της Βόρειας Συρίας έχοντας εξυφάνει ένα πλάνο που στα βασικά του σημεία αποτελεί επανάληψη όσων συνέβησαν στα Κατεχόμενα της Κύπρου από το 1974 έως σήμερα.
Του Στρατή Μαζίδη
Είναι γνωστό ότι η Τουρκία διαδραμάτισε τον πλέον βασικό ρόλο στον αιματηρό πόλεμο της Συρίας ο οποίος άφησε παιδιά ορφανά, γονείς στα μνήματα, ανθρώπους ανάπηρους, ψυχές και σώματα βιασμένα. Αποτελούσε τον αγωγό τροφοδοσίας σε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Όποιος τυχοδιώκτης ήθελε να μεταβεί στη Συρία για να ζήσει το ισλαμικό όνειρο, αρκεί να ταξίδευε ως την Τουρκία.
Είναι επίσης γνωστές οι καταγγελίες για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ισλαμιστών σε τουρκικά νοσοκομεία αλλά και οι συναντήσεις τους με κρατικούς αξιωματούχους της Αγκυρας και συγκεκριμένα της ΜΙΤ. Όπλα, εφόδια και άνδρες είχαν ασφαλή δίοδο από την Τουρκία. Σε απλά λόγια ο Ασαντ πολεμούσε έναν ανεξάντλητο αντίπαλο. Επίσης να θυμήσουμε πως το εμπόριο οργάνων σε κατεχόμενη Συρία και Ιράκ είχε σε πολλές περιπτώσεις προορισμό τουρκικό έδαφος. Οι δε παλαιοί αναγνώστες θα θυμούνται τις συγκεκριμένες δημοσιεύσεις μας εκείνης της εποχής.
Η φρίκη του πολέμου επέφερε στο ξεκίνημά του σημαντικά κύματα προσφύγων αλλά μεν προς τα αστικά κέντρα που ήλεγχε η κυβέρνηση και άλλα προς το εξωτερικό και τις όμορες χώρες. Θα ήταν χρήσιμο να σας μεταφέρω μια στιχομυθία που είχα με έναν Ελληνα κατασκευαστή στη Συρία ο οποίος ζούσε στη Λατάκια. Όπως μου είπε, είχε αρκετούς εργάτες στη δούλεψή του, οι οποίοι ξαφνικά ένα πρωί του 2012 εξαφανίστηκαν. Κατάφερε τελικώς να μάθει πως αυτοί οι άνθρωποι είχαν προσεγγιστεί και τους ζητήθηκε να φύγουν από τη Συρία καταγγέλλοντας τον Πρόεδρο της χώρας, Μπασάρ αλ Ασαντ πηγαίνοντας σε τουρκικό έδαφος. Η ανταμοιβή τους θα ήταν ένα υψηλότατο ποσό σε δολάριο. Εξυπακούεται φυσικά πως δεν το πληρώθηκαν ποτέ.
Αυτοί όμως οι άνθρωποι αποτέλεσαν μέρος αυτής της κρίσιμης μάζας προσφύγων που ζουν τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να καταλάβουμε πως στο διάστημα αυτό μπολιάζονται ιδεολογικά και πνευματικά. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι ενώ οι πρόσφυγες που είχαν καταφύγει σε Λίβανο και Ιορδανία, πλέον επιστρέφουν αλλά από την Τουρκία δε διαφαίνεται τέτοια τάση.
Απεναντίας οι άνθρωποι αυτοί διατηρήθηκαν στις παραγκουπόλεις κοντά σε σύνορα σε κατάσταση συντήρησης. Το γιατί, το βλέπουμε τώρα. Ο Ταγίπ Ερντογάν ανακοίνωσε το μεγαλεπήβολο σχέδιό του ως γνωστός φιλάνθρωπος που είναι για να εγκαταστήσει στη σχεδιαζόμενο ουδέτερη ζώνη της βορειοανατολικής Συρίας ένα μέγεθος κατά μ.ο. 2.000.000 Σύριων προσφύγων.
Στην πραγματικότητα όμως θα επιχειρήσει αντικατάσταση και αλλοίωση πληθυσμού σε μια περιοχή, μια φλύδα που τρέχει κατά μήκος της τουρκο-συριακής μεθορίου με έντονο κουρδικό στοιχείο. Για το σχέδιό του αυτό ζητά, τι άλλο; Παράδες από την Ευρώπη αλλιώς απειλεί να ανοίξει την στρόφιγγα των μεταναστών.
Αυτό το φιλειρηνικό σχέδιο του Τούρκου προέδρου έχει υπολογιστεί στα 27 δις δολάρια σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα. Θα χτίσει σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, πόλεις και εν τέλει μια εν δυνάμει νέα χώρα.
Εδώ θα αντιτάξει κανείς πως η Τουρκία διαρκώς δηλώνει υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας. Σωστό αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να στήσει υπηρεσίες, να αλλάξει τοπονύμια και πινακίδες σε Τζαραμπλούς, Αλ Μπαμπ και Αφρίν τουρκοποιώντας τη φυσιογνωμία τους.
Το 2016
Η κρίσιμη καμπής υλοποίησης του σχεδίου ήταν το καλοκαίρι του 2016. Για όσους θυμούνται οι Κούρδοι είχαν περάσει τον Ευφράτη από ανατολικά προς δυτικά, είχαν μπει στην Ιεράπολη (Μανμπίτζ) και όλα έδειχναν πως μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ενωνόντουσαν με το συροκουρδικό καντόνι της Αφρίν δημιουργώντας πλέον τον περιβόητο κουρδικό διάδρομο.
Τότε στα τέλη Αυγούστου του 2016 ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Μπάιντεν βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αμέσως μετά ακολούθησε το εξής. Οι Κούρδοι σταμάτησαν να προχωρούν ενώ με το πράσινο φως και των Ρώσων, που είχαν πλέον γίνει φίλοι του τουρκικού καθεστώτος για το οποίο λέγεται πως αυτοί ενημέρωσαν για το επικείμενο πραξικόπημα του Ιουλίου, η Τουρκία μαζί με τους κατσαπλιάδες του FSA εκτέλεσαν την επιχείρηση "Ασπίδα του Ευφράτη" μπαίνοντας σφήνα ανάμεσα σε Αφρίν και Ιεράπολη πολεμώντας τάχα το ISIS σε Τζαραμπλούς και Αλ Μπαμπ. Για να αντιληφθούμε τι κοροϊδία παίζεται, ο μέχρι το 2014 σύμμαχος του ISIS, o FSA, τώρα τον πολεμούσε ενώ περίπου 300 τζιχαντιστές του πρώτου, στην Αλ Μπαμπ έκαναν πλάκα στους πολλαπλάσιους επιτιθέμενους που δεν μπορούσαν να τους διώξουν. Ωστόσο όταν κοντοζύγωσε ο συριακός στρατός που ερχόταν από το νότο, απλά αποχώρησαν.
Το 2018
Το 2018 ήταν η ώρα του "Κλάδου Ελαίας" και της Αφρίν. Οι Κούρδοι αβοήθητοι από τις ΗΠΑ και σύμφωνα με τις κακές γλώσσες τιμωρημένοι γιατί τους πρόλαβε ο Συριακός Στρατός απελευθερώνοντας τη μεθοριακή πόλη με το Ιρακ, αλ Μπουκαμάλ, έχασαν και την Αφρίν, την οποία ενώ κρατούσαν απωθώντας τους Τούρκους και τους μισθοφόρους του επί σχεδόν ένα μήνα, ξαφνικά κατέρρευσαν.
Η ζώνη της Αφρίν ενώθηκε με εκείνη των Τζαραμπλούς και Αλ Μπαμπ. Η περιοχή συνεχίζει να λεηλατείται. Γηγενείς που δεν έφυγαν, πέφτουν θύματα απαγωγής έναντι λύτρων. Ταυτόχρονα η Αγκυρα εποικίζει την περιοχή με οικογένειες ισλαμιστών από το Ιντλίμπ.
Εισβολή, κατοχή και εποικισμός, όπως ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Κύπρου.
Ρωσία - Συρία
Ένα κρίσιμο ζήτημα είναι η στάση Ρωσίας και Συρίας. Μέχρι σήμερα τους έχουν βγει όλες οι ζαριές και όπου δεν εμπλέκονταν οι ΗΠΑ. Με τους Κούρδους όμως η κατάσταση είναι περίπλοκη. Παραμονές της εισβολής στην Αφρίν και πριν η Μόσχα δώσει το ΟΚ στον Ερντογάν έστειλε ένα ερώτημα στους Κούρδους της περιοχής, οι οποίοι εκλήθησαν να διαλέξουν πλευρά. Εάν άφηναν να εισέλθει ο Στρατός στην πόλη, ο Κλάδος Ελαίας μάλλον θα είχε μείνει οριστικά στο δέντρο. Οι Κούρδοι αρνήθηκαν. Το αποτέλεσμα το ζουν καθημερινά από την άνοιξη του 2018 έως σήμερα.
Κάθε φορά που οι συνομιλίες των Σύριων με τους Κούρδους διαφαίνονταν να έχουν μια καλή πιθανότητα, ξαφνικά εξαφανίζονταν από το προσκήνιο. Το ποιο πιθανό σενάριο είναι ότι οι ΗΠΑ έβαζαν τροχοπέδη.
Μόσχα και Δαμασκός βρίσκονται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Να επιλέξουν τους Κούρδους που όμως εμφανίζονται αδιάλλακτοι και στηρίζονται από τις ΗΠΑ ή να κάνουν τα στραβά μάτια στο μισητό για τη Συρία, Ερντογάν που έχει τα δικά του νεο-οθωμανικά σχέδια;
Φαίνεται ότι παίζουν συγκρατημένα το δεύτερο χαρτί φιλοδοξώντας αργότερα να το ανατρέψουν στην πράξη. Δεν είναι τυχαίο πως η Δαμασκός μίλησε για πρώτη για "αποσχιστές τρομοκράτες". Για τις ΗΠΑ έχει αποδειχθεί ότι η Συρία κείται μακράν. Θα το πάνε μέχρι ενός σημείου.
Το Σχέδιο του Ερντογάν α λα Κύπρος
Φυσικά όλα όσα σχεδιάζει η Αγκυρα δε θα γίνουν σε λίγους μήνες μέσα. Πχ στην Κύπρο χρειάστηκαν 9 χρόνια για να διακηρύξουν ένα ψευδοκράτος μολονότι υπήρχε ένα τουρκικό πληθυσμιακό μικρό αλλά σημαντικό υπόβαθρο.
Η εισβολή ήταν το ένα βήμα. Η λεηλασία και η αποκαθήλωση το δεύτερο. Τώρα βρισκόμαστε σε φάση εποικισμού που τρέχει ήδη στις πρώτες περιοχές εισβολής στη Συρία.
Το εντυπωσιακό σε κόστος σχέδιο για την ασφαλή ζώνη θα χρειαστεί αρκετά χρόνια για να λάβει σάρκα και οστά αν υλοποιηθεί. Θα στοιχίσει ακριβά στην τουρκική οικονομία και τους φορολογούμενους. Όπως σημειώνει ο Stephen Lendman στην Pravdareport, ο Ερντογάν θέλει να εμποδίσει την επιστροφή των Σύριων προσφύγων στο Χαλέπι για να τους κατευθύνει στη ζώνη που οραματίζεται.
Το πως θα αποσχίσει το κομμάτι είναι ένα άλλο θέμα. Το πιθανότερο είναι ότι έχει το σχέδιό του. Πχ στην Τζαραμπλούς έχει φτιάξει τοπική αστυνομία. Αντίστοιχα θα κινηθεί εδώ και θα έχει εξαντλήσει τα περιθώρια οι νεοεγκατεστηθέντες να μην επιθυμούν επιστροφή στο 2011.
Δε θα είναι εύκολο
Το μόνο σίγουρα είναι ότι ένα δεύτερο ψευδοκράτος της Τουρκίας στην περιοχή, εκτός από την ίδια δεν το επιθυμεί κανείς, ούτε καν όσοι της λένε κάθε φορά "ok". Για τη Μόσχα και τη Δαμασκό, ιδίως την πρώτη, η Αγκυρα ίσως είναι ένας χρήσιμος ηλίθιος να τα βάλει με τους Κούρδους αφού δεν προκύπτει συμφωνία. Η αποδυνάμωση των Κούρδων είναι άλλωστε ένας από τους στόχους. Το αν καταφέρει ο Ερντογάν να περάσει από το μάτι της βελόνας, μένει στην πράξη να φανεί. Ακόμη και αν δε δημιουργήσει...ψευδοκράτος, η συμπίεση των Κούρδων, αν επιτευχθεί, θα είναι ένα κέρδος για αυτόν.
Η απουσία της Ελλάδας
Εν κατακλείδι, αξίζει να σημειώσουμε τη μόνιμη απουσία της χώρας μας από τα δρώμενα στην περιοχή. Δίχως γνώση, χωρίς ενδιαφέρον, καμία σκέψη, ουδεμία άποψη. Η χώρα μας θα όφειλε μαζί με όλα τα άλλα, να βγάζει την Τουρκία στη σέντρα και για τα παραπάνω, όταν δίνεται η ευκαιρία με τρόπο έξυπνο και σωστό ώστε να μην κινδυνεύσει να παίξει το παιχνίδι τρίτων. Ο Ελληνισμός με τη μακραίωνη ιστορικο-θρησκευτική του παρουσία στην περιοχή, θα όφειλε να έχει άποψη και θέσεις για το μέλλον. Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή ανακατατάξεων, οι οποίες, αν είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα, θα άνοιγαν το δρόμο σε σημαντικές ευκαιρίες.