 |
| Free-Photos / pixabay |
Όχι, δεν μου αρέσει ούτε αυτό που ζούμε, ούτε τα φιλοσοφημένα σας κείμενα, ότι ο πλανήτης ανάσανε από τις δραστηριότητες του ανθρώπου. Και στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας, όπου έγινε το πυρηνικό ατύχημα πριν πολλά χρόνια, και πλέον δε ζει κανένας εκεί, η φύση εχει κερδίσει, και τα δέντρα και τα φυτά και τα φρούτα γεμίζουν τα κλαδιά, που δεν τα αγγίζει κανένας...
Βεβαίως και η περισυλλογή ώρες ολόκληρες με τον εαυτό σου, σε γεμίζει με σκέψεις για τη ματαιότητα της πάλης με τα υλικά αγαθά. Ομως αγαπητοι μου, όσο καλή και να είναι μία φυλακή, ποτέ δεν την αναζήτησε κανένας, ούτε και την αγάπησε για να μείνει εκεί. Όχι η ζωή με μόνο οδηγό το φόβο, δε γεννά τίποτε ωραίο, μόνο ψυχικές ασθένειες και περισσότερα αντικαταθλιπτικά χάπια από αυτά που μας είχε ήδη χαρίσει η οικονομική κρίση.
Όχι δεν μου αρέσει καθόλου η εικόνα με τους άδειους δρόμους των πόλεων! Εμείς επιλέξαμε να ζούμε στη μεγάλη κίνηση και στη φασαρία. Αυτοί που συνειδητά θέλανε την απομόνωση, φύγανε εδώ και πολύ καιρό για τα μικρά χωριά, ή ακόμη και γίνανε μοναχοί και ασκητές. Ναι είναι αναγκαίο κακό να αποφύγουμε μία μεγαλύτερη καταστροφή, αλλά μην προσπαθείτε να ωραιοποιήσετε μία κατάσταση που είναι ίσως πολύ χειρότερη και από τον οποιονδήποτε πόλεμο!
Γιατί πόλεμος είναι στην ουσία, από ένα όπλο που δοκιμάστηκε με μεγάλη επιτυχία, πως ένα τόσο δα μπουκαλάκι μπορεί να ισοπεδώσει όλα τα όπλα του αντιπάλου, τις βόμβες τα αεροπλάνα τον στρατό ολάκερο, τη χώρα του την ίδια.
Αν για κάτι φταίμε εμείς οι πολίτες, είναι που αφήσαμε τον πλανήτη στα χέρια παρανοϊκών και επικίνδυνων ανθρώπων, πού ηδονίζονται με την καταστροφή και τον πόνο της «ανθρώπινης μάζας»… εδώ ναι φταίμε.
Θόδωρος Γαλανόπουλος