 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Σε όσα ανέφερα τις προηγούμενες ημέρες περί της άνευ όρων υπακοής, προσθέτω λίγα λόγια σήμερα και για την άλλη καραμέλα που βλέπουμε πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό: ότι «πρέπει να παραμείνουμε εντός της Εκκλησίας, ακόμη κι αν αυτή κάνει λάθη». Ας ξεκαθαρίσουμε όμως ότι η Εκκλησία δεν κάνει λάθη. Λάθη διαπράττουν οι άνθρωποι και τότε τίθενται μόνοι τους εκτός Εκκλησίας, ας είναι και πατριάρχες και επίσκοποι και η συντριπτική ακόμη πλειονότητα του κλήρου. Το θέμα εδώ δεν είναι ποσοτικό, αλλά η αγιοπνευματική αλήθεια. Και αυτήν κατά καιρούς μπορεί να την εκφράζουν ακόμη και πρόσωπα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
Θα υπενθυμίσουμε ότι όταν επί δεκαετίες όλοι σχεδόν οι επίσκοποι της Αυτοκρατορίας είχαν προσχωρήσει στον Μονοθελητισμό, την Εκκλησία δεν την αποτελούσαν αυτοί, αλλά βασικά ένας μοναχός, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (μετ’ ολίγων ακόμη). Την Εκκλησία πάλι μόνος του την αποτελούσε (ως προς την πλευρά του κλήρου εννοείται) ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός κατά τους χρόνους της Ψευδοσυνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ρητά ότι και τρία μόνο άτομα να κρατήσουν ακέραιη την Ορθή Πίστη, αυτά μόνο θ’ αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού (Patrologia Graeca 55,158 & 160, 203), ενώ το ίδιο τονίζει και ο άγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής (μέγας υπέρμαχος της Ορθοδοξίας κατά την εποχή της Εικονομαχίας), λέγοντας ότι κι ελάχιστοι να απομείνουν πιστοί στην ευσέβεια και την Ορθοδοξία, τότε αυτοί είναι η Εκκλησία και σ’ αυτούς εναπόκειται η εγκυρότητα και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών, ακόμη κι αν χρειαστεί να υποφέρουν και να δεινοπαθήσουν («Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὁλίγοι ἐν τῇ εὐσεβείᾳ καὶ Ὀρθοδοξίᾳ διαμείνωσιν, οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία καὶ τὸ κύρος καὶ ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αυτοῖς κεῖται, κἄν αὐτοῖς ὑπέρ τῆς εὐσεβείας κακοπαθῆσαι δεήσοι»: Patrologia Graeca 99, 1049).
Δε διευκρινίζουν μάλιστα καν οι εν λόγω μεγάλοι Πατέρες αν αυτοί οι ολίγοι θα είναι οπωσδήποτε κληρικοί. Σε αυτά να προσθέσω και την εξής συγκλονιστική αποκάλυψη από τον σχεδόν σύγχρονο μας Ρώσο Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς (επίσκοπο Σαγκάης και Σαν Φραντσίσκο) ότι στα έσχατα χρόνια η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δε θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη, οπότε δε θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες από ανθρώπους, αλλά οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και σε αυτή την εποχή ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας.
Και να προσθέσω τέλος και τη γνωστή ρήση του μακαριστού σπουδαίου γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα, ότι στα δύσκολα χρόνια που έχουμε μπροστά μας, για κάποιο χρονικό διάστημα (μέχρι τον πόλεμο και τη μετέπειτα τακτοποίηση του εκκλησιαστικού ζητήματος από μεγάλη σύνοδο που θα συγκληθεί) μόνο λίγοι απλοί παπάδες θα κρατήσουν και θα διαφυλάξουν την Ορθοδοξία, ενώ οι «μεγάλοι», οι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, θα ακολουθήσουν τον διάβολο.
Ποιοι λοιπόν αποτελούσαν ή θα αποτελούν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις την Εκκλησία του Χριστού; Δεν είναι άραγε εξόφθαλμα ρητορικό το ερώτημα;
Ποιοι λοιπόν αποτελούσαν ή θα αποτελούν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις την Εκκλησία του Χριστού; Δεν είναι άραγε εξόφθαλμα ρητορικό το ερώτημα;