Πολλούς μήνες πριν καταλήξουμε στις σημερινές εξελίξεις, είχα προτείνει επανειλημμένα δημόσια και σε κυβερνητικά στελέχη τα εξής!
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
1. Να εκμεταλλευθούμε την Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική για την Άμυνα και την Ασφάλεια (ΚΠΑΑ) όπως διαμορφώθηκε μετά την Συνθήκης της Λισαβόνας (2009), και όπως αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (2013) για την διαμόρφωση κατάλληλης στρατηγικής, και καθόρισε έναν αριθμό αρχικών στόχων.
2. Βάσει της απόφασης αυτής, η Mogherini (αρμόδια επίτροπος) παρουσίασε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την «συνολική στρατηγικής της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφαλείας» (ΣΣΕΕ - το 2016), με 5 βασικές προτεραιότητες για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ. Οι σημαντικότερες και πλέον ενδιαφέρουσες για εμάς είναι:
• Συντονισμένη ετήσια επανεξέταση στον τομέα της άμυνας (CARD), με στόχο την ενίσχυση της αμυντικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών.
• Μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία (PESCO), με στόχο την ενίσχυση της αμυντικής συνεργασίας μεταξύ όσων κρατών μελών επιθυμούν να εμβαθύνουν αυτήν την συνεργασία (δεν μετέχουν Δανία, Μάλτα και Ηνωμένο Βασίλειο).
• Ενίσχυση των μέσων ταχείας αντίδρασης της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των μάχιμων μονάδων της ΕΕ και των μη στρατιωτικών δυνατοτήτων.
3. Στην συνέχεια ( 2017), αποφασίσθηκε στο πλαίσιο αυτών των δυνατοτήτων, η ανάπτυξη των μάχιμων μονάδων των χωρών μελών που συμμετέχουν, με κοινές δαπάνες. Η χρηματοδότηση των μάχιμων μονάδων θα γίνεται μέσω του μηχανισμού «Αθηνά».
4. Όπως γίνεται αντιληπτό, δημιουργήθηκε μία τεράστια ευκαιρία για ενίσχυση της διμερούς κυρίως (ιδιαίτερα με την Κύπρο), αλλά και πολυμερούς στρατιωτικής μας συνεργασίας για την ενεργειακή ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο , σε μία “Ενιαία Πολιτική Ασφαλείας”, υπό την ομπρέλα της ΕΕ.
5. Αυτή η πρωτοβουλία αποκτά μεγαλύτερη σημασία, όταν η Γαλλία μιλάει πλέον ξεκάθαρα για αμυντική συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο και με δεδομένο ότι υφίστανται πλέον πολλές απειλές για την ΕΕ (συνολικά αλλά και για χώρες μέλη της συγκεκριμένα), εκκινώντας από την Τουρκική έμπρακτη επιθετικότητα (την έχει καταδικάσει η ΕΕ), την παράνομη μετανάστευση, την τρομοκρατία, τις υβριδικές και ασύμμετρες απειλές, την ενεργειακή ασφάλεια κλπ.
6. Και είναι προς το συμφέρον όλων μας (της ΕΕ αλλά και των συμμετεχουσών χωρών στην αμυντική συνεργασία), να δημιουργηθεί αυτή η αμυντική συνεργασία στο πλαίσιο των προβλέψεων της στρατηγικής της ΕΕ και όχι ως στρατηγική συμμαχία “ad hoc” εναντίον της Τουρκίας και μόνο.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
Σήμερα:
- μετά την απροθυμία του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ να πάρουν απόφαση για την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία (έχω μιλήσει εκτεταμένα για τις αδυναμίες της πολιτικής των κυρώσεων και για την πολιτική αρνησικυρίας),
- μετά την ετεροβαρή συμπεριφορά της Μέρκελ και μετά από πολλές δικές μας παλινδρομήσεις, χωρίς ίχνος προβλεπτικότητας, αντιδραστικά και μόνο κάθε φορά στα τρέχοντα ερεθίσματα (μετείκασμα λέγεται αυτό), καταλήξαμε μέσα στην απόγνωσή μας για να αντιμετωπίσουμε την Τουρκική επιθετικότητα, ότι η Γαλλία είναι ο πλέον αξιόπιστος σύμμαχος μας στην Ανατολική Μεσόγειο και επανακάμψαμε στην ιδέα της αμυντικής συνεργασίας, με σημαντική καθυστέρηση (θα ήταν πιο αποτελεσματικό εάν είχε ήδη διαμορφωθεί έγκαιρα και ωριμάσει με δράσεις).
Και είναι απορίας άξιο πως ο Μακρόν δεν μας έριξε πάγο, αλλά ανταποκρίθηκε άμεσα στα αγωνιώδη τηλεφωνήματα μας.
Ήδη μάλιστα προχώρησε έμπρακτα και συμβολικά στην αποστολή ναυτικών δυνάμεων στην περιοχή, και στην συμφωνία για ανάπτυξη αμυντικών δυνατοτήτων με την Κύπρο. Κάλεσε μάλιστα ξεκάθαρα (ακόμη και στα Ελληνικά) και πολλές φορές κι εμάς να συμμετάσχουμε (εάν βέβαια δεν αδρανήσουμε και πάλι, σε περίπτωση που δεν μας το επιτρέψουν η Μέρκελ και ο Τραμπ ).
Δεν είναι αργά όμως, και ελπίζω να μην αρχίσουμε πάλι να παλινδρομούμε στις επιλογές μας, γιατί όποιος δεν αποφασίζει έγκαιρα σε ποια βάρκα θα ρίξει το βάρος του, τότε κινδυνεύει να πέσει στη θάλασσα.
Και επειδή η αμυντική αυτή συνεργασία έχει ως θεμέλιο την ανάπτυξη ναυτικών δυνάμεων και ως Ναυτικός λαός με παράδοση αναγνωρίζουμε τον σωτήριο ρόλο του Ναυτικού μας, ας αντιληφθούμε ότι πέραν της πολυμερούς διπλωματίας (που είναι αναγκαία), τα ξύλινα τείχη είναι αυτά που θα διασφαλίσουν για μία ακόμη φορά την επιβίωσή μας.