salper88 / Pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Μια χάρτινη δημοκρατία που τη δέχονται οι δημοκρατικές ευαισθησίες όσων εμφανίζονται ως Ηρακλείς της δημοκρατίας. Είναι όλοι αυτοί με τις...λιπαρές συνειδήσεις σε λαδόχαρτο, όλοι αυτοί οι χάρτινοι δημοκράτες.
Είναι οι ίδιοι που με τις βλακώδεις αποφάσεις τους για τον κορωνοϊό σέρνουν στο χορό του Ζαλόγγου τους πολίτες του μεροκάματου και του μόχθου και με τη προσχηματική δικαιολογία ότι προηγείται η δημόσια υγεία διασπείρουν τον πανικό, έχοντας τρομοκρατήσεις τους ευαπάτητους πολίτες, ενώ οι ίδιοι με αυταρέσκεια και νερώνεια αδιαφορία παρακολουθούν το θέαμα.
Και το χειρότερο δεν είναι είναι οι λάθος χειρισμοί, αν είναι λάθος και δεν εξυπηρετούν συγκεκριμένη κατευθυντήρια γραμμή, είναι ότι αυξήθηκε η επίστρωση λίπους στις συνειδήσεις τους.
Λιπαρές συνειδήσεις σε λαδόχαρτο. Άλλες με διανοητικά και επικοινωνιακά εφευρήματα, άλλες με λαιμαργία κι άλλες ανίδεες μα χορτάτες. Άλλες ανυποψίαστες και γελοίες.
Και η κοινωνική σιωπή λειτουργεί ωε "μπούμεραγκ" που μεγιστοποιεί την αδικία σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας. Κι έτσι η πολιτική αυθαιρεσία με τις λιπαρές συνειδήσεις γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης και πρόκληση για περισσότερη βλακώδη διαχείριση των κοινωνικών προβλημάτων.
Αν προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τα σχήματα της σιωπής μας, έστω κι αν παγιδευτήκαμε στον πανικό και στο πλαίσιο της οδυνηρής εθνικής περιπέτειας, με τα όποια εμβόλιμα συναισθήματα, θα αισθανθούμε και το μέγιστο ή το ελάχιστο που μπορεί να καταφέρει μια κοινωνία.