Zero Hedge, 24-7-21
Via The Strategic Culture Foundation,
Mετάφραση:Μ.Στυλιανού
Μετά από πολλές χειροδικίες και εκφοβιστική και ομιχλώδη διπλωματία προς τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται ότι τελικά εγκατέλειψαν την προσπάθεια να εμποδίσουν το γιγαντιαίο έργο Nord Stream 2 με τη Ρωσία. Ήταν πραγματικά μια επική περιπέτεια, με πλήθος αποκαλύψεων για τις αμερικανικές σχέσεις με την Ευρώπη και τους γεωπολιτικούς στόχους της Ουάσιγκτον, καθώς και, τελικά, για την ιστορική κάμψη της παγκόσμιας δύναμης των ΗΠΑ.
Στο τέλος, η λογική και η φυσική δικαιοσύνη φαίνεται να έχουν επικρατήσει. Ο αγωγός Nord Stream 2 κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα θα διπλασιάσει την υπάρχουσα ροή του τεράστιου φυσικού αερίου της Ρωσίας προς τη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Το καύσιμο είναι οικονομικό και περιβαλλοντικά καθαρό σε σύγκριση με τον άνθρακα, το πετρέλαιο και το σχιστολιθικό αέριο που οι Αμερικανοί συναγωνίζονταν με τη Ρωσία να εξάγουν.
Οι τεράστιοι ενεργειακοί πόροι της Ρωσίας θα διασφαλίσουν ότι οι οικονομίες και τα νοικοκυριά της Ευρώπης θα τροφοδοτηθούν αξιόπιστα και αποδοτικά για το μέλλον. Η Γερμανία, η οικονομική κινητήρια δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει ιδιαίτερο ζωτικό συμφέρον να εξασφαλίσει το έργο Nord Stream 2, το οποίο συμπληρώνει έναν υφιστάμενο αγωγό Nord Stream 1. Και οι δύο ακολουθούν την ίδια διαδρομή της Βαλτικής Θάλασσας μήκους περίπου 1.222 χιλιομέτρων – τον μεγαλύτερο αγωγό στον κόσμο – με το ρωσικό φυσικό αέριο μεταφερόμενο από την αρκτική περιοχή του στις βόρειες ακτές της Γερμανίας. Για την οικονομία της Γερμανίας όπου προέχουν οι εξαγωγές , τα ρωσικά καύσιμα είναι απαραίτητα για τη μελλοντική ανάπτυξη και, ως εκ τούτου, ωφελούν την υπόλοιπη Ευρώπη.
Η σύνδεση ήταν πάντα μια φυσική προσαρμογή μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γεωγραφικά και οικονομικά, τα δύο μέρη είναι συμβατοί έμποροι και ο Nord Stream 2 είναι απλώς το αποκορύφωμα δεκαετιών αποδοτικών ενεργειακών σχέσεων.
Και ερχόμαστε στους Αμερικανούς. Η Ουάσιγκτον έβραζε βλέποντας το στρατηγικό εμπόριο ενέργειας μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης. Η αντίδραση κλιμακώθηκε υπό την κυβέρνηση Τραμπ (ενώ ταυτόχρονα τον κατηγορούσαν ότι ήτανε όργανο της Ρωσίας!) όταν ο πρεσβευτής του στη Γερμανία, Ρίτσαρντ Γκρένελ, εκτόξευε απειλητικές επιστολές σε Γερμανικές και άλλες ευρωπαϊκές εταιρείες, προειδοποιώντας αλαζονικά ότι θα πληγούν από κυρώσεις εάν τολμήσουν να προχωρήσουν στον Αγωγό Nord Stream 2. Οι εργασίες τοποθέτησης σωλήνων διακόπηκαν πέρυσι από τις κυρώσεις των ΗΠΑ. (Πάει η ευρωπαϊκή κυριαρχία και η υποτιθέμενη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις από τη Ρωσία!)
Η φαινομενική αμερικανική λογική ήταν πάντα παράλογη. Η Ουάσιγκτον ισχυρίστηκε ότι η Ρωσία θα εκμεταλλευόταν τον στρατηγικό της ρόλο ως προμηθευτή φυσικού αερίου, για να αποσπά κακόβουλες παραχωρήσεις από την Ευρώπη. Υποστηρίχθηκε επίσης ότι η Ρωσία θα «οπλίσει» το ενεργειακό εμπόριο για να διευκολύνει τις επιθετικές προθέσεις της κατά της Ουκρανίας και άλλων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. Το σκεπτικό αντικατοπτρίζει τη διεστραμμένη μακιαβελική νοοτροπία των Αμερικανών και των υποστηρικτών τους στην Ευρώπη – της Πολωνίας και των κρατών της Βαλτικής, καθώς και τους καθεστώτος του Κιέβου στην Ουκρανία. Μια τέτοια νοοτροπία κυριαρχείται από παράλογη ρωσοφοβία.
Οι γελοίες παρανοϊκές αξιώσεις κατά της Ρωσίας είναι φυσικά μια αντιστροφή της πραγματικότητας. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι εκπρόσωποί τους είναι αυτοί που οπλίζουν ένα οικονομικό ζήτημα εμπορίου, το οποίο στην πραγματικότητα προσφέρει μια επωφελή σχέση. Μέρος του πραγματικού στόχου είναι να στρεβλωθούν τα οικονομικά δεδομένα της αγοράς δαιμονοποιώντας τη Ρωσία, προκειμένου οι Ηνωμένες Πολιτείες να εξάγουν το δικό τους πολύ πιο ακριβό και περιβαλλοντικά βλαβερό υγροποιημένο φυσικό αέριο στην Ευρώπη. (Πάει ο αμερικανικός καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς!)
Ένας άλλος ζωτικής σημασίας στόχος για την Ουάσιγκτον είναι να ανατρέψει κάθε κανονική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης. Η αμερικανική ηγεμονία και η υπερστρατιωτική οικονομία της εξαρτώνται από τη διαίρεση και την κυριαρχία άλλων εθνών, των αποκαλούμενων «συμμάχων» και «αντιπάλων». Αυτή ήταν μια μακροχρόνια αναγκαιότητα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών του Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος αναβίωνε συνεχώς από την Ουάσιγκτον κατά της Ρωσίας. ( Αυτά για τους αμερικανικούς ισχυρισμούς ότι η Ρωσία είναι μια «ρεβιζιονιστική δύναμη»!)
Ωστόσο, υπάρχει ένα θεμελιώδες αντικειμενικό πρόβλημα για τους Αμερικανούς. Η εμπειρική παρακμή της παγκόσμιας δύναμης των ΗΠΑ σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί πλέον να εκφοβίζει άλλα έθνη με τον τρόπο που έχει συνηθίσει να το κάνει εδώ και δεκαετίες. Οι παλιές καρικατούρες του Ψυχρού Πολέμου που δαιμονοποιούν τους άλλους έχουν χάσει τη γοητεία και τη δύναμή τους. Επειδή ο αντικειμενικός κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα απλά δεν τους κάνει αληθοφανείς ή αξιόπιστους. Το ρωσικό εμπόριο φυσικού αερίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ολοκληρωμένη περίπτωση. Εν ολίγοις, η Γερμανία και η ΕΕ δεν πρόκειται να αυτοπυροβοληθούν στο πόδι, από οικονομική άποψη, απλώς διότι το διέταξε ο θείος Σαμ.
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν είχε αρκετή κοινή λογική – σε αντίθεση με τον εγωιστικό Τραμπ – για να συνειδητοποιήσει ότι η αμερικανική αντίθεση στον Nord Stream 2 ήταν μάταιη. Ο Μπάιντεν είναι πιο συντονισμένος με το κατεστημένο της Ουάσιγκτον από τον πανούργο προκάτοχό του. Ως εκ τούτου, ο Μπάιντεν άρχισε να παραιτείται από τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν υπό τον Τραμπ. Τέλος, αυτή την εβδομάδα, ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι ήρθε σε συμφωνία με τη Γερμανία για να επιτρέψει στον Nord Stream 2 να προχωρήσει. Οι Financial Times το χαρακτήρισαν «ανακωχή», ενώ η Wall Street Journal έκανε λόγο για «συμφωνία» μεταξύ Ουάσινγκτον και Βερολίνου. (Ειρωνικά, η αμερικανική μη παρέμβαση παρουσιάζεται ως «συμφωνία»!)
Ο υπαινιγμός είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μεγαλόψυχα μια «παραχώρηση» στην Ευρώπη. Η πραγματικότητα είναι ότι οι Αμερικανοί παραδέχθηκαν σιωπηρά ότι δεν μπορούν να σταματήσουν τη στρατηγική σύγκλιση μεταξύ της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης σε ένα ζωτικό ζήτημα του ενεργειακού εφοδιασμού.
Για την συσκότιση των εντυπώσεων, η Ουάσιγκτον συνέχισε να κατηγορεί τη Ρωσία για «οπλοποίηση» του εμπορίου. Προειδοποιεί ότι εάν η Ρωσία θεωρηθεί ότι κάνει κατάχρηση των σχέσεων με την Ουκρανία και την Ευρώπη, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιβάλουν περισσότερες κυρώσεις στη Μόσχα. Αυτό ισοδυναμεί με τον ηττημένο Νταή να ξεθυμαίνει με απειλές..
Ένας άλλος γεωπολιτικός παράγοντας είναι η Κίνα. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει δώσει προτεραιότητα στην αντιπαράθεση με την Κίνα ως την κύρια μακροπρόθεσμη φροντίδα για την αντιμετώπιση της κατολίσθησης των ΗΠΑ. Και πάλι, ο Μπάιντεν είναι πιο συντονισμένος με τους αυτοκρατορικούς σχεδιαστές στην Ουάσιγκτον από ό,τι ο Τραμπ. Γνωρίζουν ότι για να έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες την ευκαιρία να υπονομεύσουν την Κίνα ως γεωπολιτικό αντίπαλο, οι Ευρωπαίοι πρέπει να ευθυγραμμιστούν με την πολιτική των ΗΠΑ. Η αποδοκιμασία του Τραμπ προς τους Ευρωπαίους και τη Γερμανία ειδικότερα για τους προϋπολογισμούς του ΝΑΤΟ και άλλα ασήμαντα ζητήματα είχε ως αποτέλεσμα μια άνευ προηγουμένου ρήξη στη «διατλαντική συμμαχία» – κατά τον ευφημισμό για την αμερικανική κυριαρχία στην Ευρώπη. Εμφανιζόμενη να παραχωρεί στη Γερμανία τον Αγωγό Nord Stream 2, η Ουάσιγκτον έχει πραγματικά ως στόχο να ενισχύσει την πολιτική της κατά της Κίνας. Και αυτό είναι μια παραδοχή ήττας, σύμφωνα με την οποία η αμερικανική δύναμη δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μόνη της την Κίνα. Ο Νταής χρειάζεται να τον περιβάλλουν Ευρωπαίους λακέδες, και έτσι είναι υποχρεωμένος να προσφέρει μια «συμφωνία» για το ενεργειακό εμπόριο με τη Ρωσία.