Και αφού μας έκαναν μαλλιά κουβάρια, τα βάλαμε με γιατρούς, φαρμακοποιούς, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, δικηγόρους και δικαστικούς, αγρότες, εφοριακούς, ταξιτζήδες κ.ά. , φάγαμε και τις γκλοπιές μας... ήρθε και η ώρα του στρατού. Ένα δείγμα σήμερα, μία υποψία του αύριο. Λόγια βουβά πνιγμένα στην παραλλαγή: "Βλέπετε; Δικοί μας είναι! Δεν έχετε ελπίδα. Στρατιωτάκια, ακούνητα, αγέλαστα, πιόνια στο δικό μας το παιχνίδι. Φρουροί του Συντάγματος που ΕΜΕΙΣ φτιάχνουμε στα μέτρα μας. Ηλίθιοι..."
Μα σας γελάσανε... Σε μια κλωστή κρέμεστε όλοι. Σε μια Σπίθα....Μα είναι φρικτό αυτό που έρχετε για όλους. Εμφύλιος Σπαραγμός...
Οι μεν... υπηρετούν το σύστημα. Κομματόσκυλα εξαρτημένα απ' τα κόκκαλα που χρόνια έτρωγαν. Προδότες, πουλημένα τομάρια. Οι δε, Άνθρωποι Αγανακτισμένοι, Εξαθλιωμένοι, Προδομένοι, Πεινασμένοι, Άνεργοι, Άστεγοι, Ασθενείς. Και μέσα σε αυτούς, άλλοι Πατριώτες, άλλοι... "πολίτες του κόσμου"! Ψευτοαριστεροκουλτουριάρηδες που σέβονται μόνο ό,τι δεν είναι Ελληνικό. Τον Ισλαμιστή, αλλά όχι τον Χριστιανό. Κι εκεί, έρχεται τρίτος διχασμός. Χριστιανοί, 12θεϊστές, Άθεοι κλπ.
Και από όλους αυτούς, άντε να διακρίνεις νόμιμους και παράνομους μετανάστες, φίλο ή αδελφό. Μας κατευθύνουν μια χαρά... αντί να κρεμάσουμε τους υπαίτιους, να κρεμάσουμε τους εαυτούς μας. Κι εμείς, δεν βαριέσαι... Σιλά! Ούτε καν εκεί δεν ανοίγουμε τα στραβά μας να δούμε την αλλοίωση που επιχειρούν. Όχι στραβοί, θεόστραβοι......
Ένα λεπτό, μια σκισμένη "δήθεν" σελίδα απ' το κοράνι για να καεί όλη η Ελλάδα. Μια ταινία "δήθεν" που προσβάλλει τα πιστεύω τους, μια ταινία που ποτέ δεν θα δουν με τα μάτια τους, όπως δεν είδαν και στη Λιβύη, για να έχουμε αιματοχυσίες. Αλλά εμείς είμαστε ρωμαλαίοι. Δεν φοβόμαστε τίποτα, γιατί ποτέ δεν θα συμβούν αυτά σε εμάς. Είναι σαν τον Καρκίνο. Στους άλλους θα τύχει, στον φίλο, τον ξάδερφο, τον γείτονα, αλλά ποτέ σε εμάς...
Αν βέβαια είσαι Χριστιανός... δεν έχεις δικαιώματα, ούτε καν να διαμαρτυρηθείς. Απ' ότι κατάλαβα, δεν είναι ακόμα στη "μόδα"...
Κι εκεί που όπως ανέφερα παραπάνω, είμαστε όλοι "μονιασμένοι", έρχεται και η Πείνα! Ποιός να πρωτοσκοτώσει τον άλλον για ένα καρβέλι ψωμί; Και που να το κρύψεις, πως να το μεταφέρεις, πως να... μην σου μυρίσει;
Έρχεται Καταιγίδα κι εμείς καθόμαστε με το μαγιό. Δεν βαριέσαι... στους άλλους θα πάει, όχι σε εμάς! Στο απέναντι χωριό, στην διπλανή πόλη. Μόνο που η πείνα δεν έχει σύνορα, ούτε μάντρες και φύλακες. Είναι η ζωή σου ή η ζωή του. Είναι η ζωή του ή η ζωή μου.
Όσα κάγκελα κι αν βάλεις, δεν θα σε φυλάξουν... και τότε θα ξυπνήσεις, αλλά θα 'ναι αργά.
Και πραγματικά εύχομαι, να μην έχει λερωθεί η "ονειρική" ζωή σου, με το αίμα των ανθρώπων που αγαπάς, με το αίμα των παιδιών σου...
Θα σου έλεγα να ανησυχείς...
................................................αλλά μάλλον δεν θα προλάβεις!