Με τη χθεσινή ψήφιση στη Βουλή του πολυνομοσχεδίου της... ντροπής, οι 153 βουλευτές που με ελαστική συνείδηση, ελαφρόνοια και εθελοδουλία το υπερψήφισαν κατέδειξαν ότι όχι απλώς δεν βουλεύονται και μονίμως "βολεύονται", αλλά και ανέδειξαν εναγκαλισμένοι και με τους υπόλοιπους εκπροσώπους του έθνους, τον ευτελισμό του κοινοβουλευτικού θεσμού και τον εκτροχιασμό από τη νομιμότητα, γιατί για σοβαρότητα ούτε λόγος να γίνεται...Για αναρρίχηση στη γελοιότητα καλώς λέγεται!
του Στέλιου Συρμόγλου
Η χθεσινή "εικόνα" του Κοινοβουλίου παρέπεμπε σε δυσώδη στάβλο, με τον ευεπίδεκτο στην κοροιδία λαό να γίνεται παθητικός θεατής μιας ακόμα κακότεχνης παράστασης των μεν, των δε και των άλλων... Με τους βουλευτές διαφόρων κομματικών αποχρώσεων να διαγκωνίζονται άλλοτε στην επίδοση πολιτικών τακτιτισμών και επινοημάτων για να εξασφαλίσουν τη μαγεία της εντύπωσης κι άλλοτε να εκβαχεύονται με κυνική αναίδεια στην παραπλάνηση των πολιτών με αποφλειωμένη τη συνείδησή τους.Μια χαώδης κοινοβουλευτική κατάσταση, που σε οποιαδήποτε άλλο οργανωμένο κράτος θα προκαλούσε ανατροπή της ομαλότητας. Μια κατάσταση απότοκος του κράματος αναιδούς πολιτικής συμπεριφοράς, ιδιωτείας, κρετινισμού, παχυδερμίας και κριτικής νωθρείας όλων αυτών που ανέλαβαν "εργολαβικά" τη...σωτηρία μας!
Με τον πρωθυπουργό ανίδρωτο να απευθύνεται σε "ονειροβάμονες" 'Ελληνες και να επιδίδεται σε αθροίσματα υποσχέσεων και ελπίδων για έξοδο από την κρίση μετά την υπερψήφιση των μέτρων,προβαίνοντας ταυτόχρονα σε επίδειξη αναίσχυντης θρασύτητας. Εξωστρεφής και ολιγόνους με την αναίδεια του χρυσοκάνθαρου ανθρώπου που ποτέ δεν "έβγαλε μεροκάματο" στη ζωή του, αλλά ως απωλίθωμα της ελληνικής παρηκμασμένης και εμβρυώδους κουτουπόνηρης πολιτικής αντίληψης. Αυτόχρημα νάρκισσος, χωρίς να έχει συναίσθηση της τεκμηριωμένα πολιτικής του ανεπάρκειας, να...ηδονίζεται από του βήματος της Βουλής για διαπραγματευτικά επιτεύγματα με την Τρόικα, που ουδέποτε υπήρξαν. Ιανού δεινότερος να παριστάνει τον ανίδεο για τις πολιτικές του ευθύνες και την παροιμιώδη μετεκλογική του ασυνέπεια. Και ενδεδυμένος με τον μανδύα της υποκρισίας να προσπαθεί να καταπείσει ότι η πολιτική της αναμέτρησής του με τα μεγέθη των προβλημάτων δεν στέκεται σε λεξιθηρικά επίπεδα...
Με τον έτερο δε κυβερνητικό εταίρο, τον κάθιδρο και σιελώδη Βαγγέλη Βενιζέλο, ως "μαρασμώδης" αρχηγός κόμματος σε αποσύνθεση, να ηδονίζεται επίσης "καθρεπτιζόμενος" στην επιφάνεια του βήματος της Βουλής. Και με την ασυνάρτητη μεγαλοστομία του και τους ρητορικούς του ακροβατισμούς σε επίπεδο λογοδιάρροιας, να διατρανώνει ότι ως Μυνχάουζεν της πολιτικής μπορεί να διεκδικεί βραβείο υποκρισίας και μυθοπλασίας...
Δύο κυβερνητικοί εταίροι, δύο πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες, στους οποίους λειτουργεί ένας αχαλίνωτος ερωτισμός, για ακόρεστη ηδονή επιβολής ψευδολογιών, που έφτασε στην εξάντληση όλων των αποθεμάτων του Libido, κάθε γενετήσιας ορμής, οπότε άρχισαν οι πολιτικές διαστροφές!...
Με τον Φώτη Κουβέλη "παρόντα" να ανάγει την πολιτική σε μαγγανεία και να διεκδικεί δια της τεθλασμένης την πολιτική του διάσωση, θέτοντας στο περιθώριο την πολιτική της ουσίας.
Και τους άλλους αρχηγούς των κομμάτων να δημιουργούν πρόσκαιρες εντυπώσεις και με την πολυσημία των λέξεών τους να ανοίγουν το δρόμο στον πολιτικό βερμπαλισμό, εξαρθρώνοντας και τους τελευταίους αρμούς της σοβαρότητας....
Μια Βουλή ευτράπελων καταστάσεων με πολλούς βουλευτές να περιφρονούν την λαική φρόνηση, εγκλωβισμένοι στη μεσσιανική πολιτική και χαμένοι στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της μετριότητας και της υποκρισίας. Με την Ελλάδα ακινητοποιημένη και "παγωμένη" από την αναλγησία των πολιτικών διαχειριστών της πολύπλευρης κρίσης. Με τους θεσμούς να φυλλορροούν από τη διάδοση της γενικής καχυποψίας, με δεδομένο ότι όλα εξελίσονται μέσα από "διασυνδέσεις" και εφήμερες "συμμαχίες".
Είναι άγνωστο που θα οδηγήσει η διαίωνιση αυτής της θλιβερής κατάστασης. Υπονομεύει κάθε ιδέα κοινωνικής συνοχής και ορθολογικού προγραμματισμού. Το πρόβλημα της σωστής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα, είναι περισσότερο ζήτημα σοβαρότητας και λιγότερης "εξυπνάδας", παρά θέμα διαπαιδαγώγησης των πολιτών και ιστορικής εμπειρίας.
Το βέβαιο είναι ότι όσο η ελπίδα του λαού προσκρούει στην πολιτική του "τίποτα", τόσο κινδυνεύει με τον αφανισμό της. Κι όταν πεθαίνει η ελπίδα σ' ένα λαό κι όλα στρογγυλοποιούνται στο όνομα των εφήμερων επιδιώξεων, τότε ο λαός μετατρέπεται σε άμορφη μάζα που κατρακυλάει στον κατήφορο!