Τίποτα δεν είναι δυσεξήγητο στον ελλαδικό χώρο. Καθώς η "μιζέρια" σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα εναγώνια απασχολούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, σκέφτηκα να ανατρέξουμε σ' ένα μύθο που περιλαμβάνεται στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Αναφέρει λοιπόν ένα μύθο που ταιριάζει απόλυτα στη μυθολογία που "σκαρώνουν", για πολλές δεκαετίες, οι πολιτικοί και τα κόμματα στην Ελλάδα...
του Στέλιου Συρμόγλου
Κατατεγμένος ο λαός κι ορφανεμένος από βασιλιά, λέει ο Μακρυγιάννης, έψαχνε να βρεί κάποιον καλό άνθρωπο, λιτό και συνετό, που να του εμπιστευτεί τους καημούς του, τα βασανά του και τα οράματά του. Βρήκανε, λοιπόν, κάποιον δεσπότη, που ήταν κάτι περισσότερο από ασκητής. Έβαζε το διάκο, κάθε φορά που βρισκόταν λίγο ψωμί, να πλώνει κάτω ένα δίχτυ και επάνω να ακουμπάει τη φτωχομπουκιά. Μια ζωή η ίδια ιστορία...Όλοι θεωρούσαν το δεσπότη υπόδειγμα λιτής και ευπρεπούς ζωής, έναν άνθρωπο του Θεού με την καλοσύνη του να διαχέεται στον περβάλλοντα χώρο του...
Τον παρακάλεσαν να γίνει βασιλιάς τους. Το δέχτηκε ταπεινόφρονα για το καλό του λαού. Ο διάκος, κατά τη συνήθεια του δεσπότη, άπλωσε κάτω το δίχτυ όταν ήρθε η ώρα του πρώτου "βασιλικού" γεύματος, έβαλε επάνω το ψωμί και περίμενε σεμνά τον ποιμενάρχη του. Ο δεσπότης του λέει άγρια: Τι είναι αυτό ωρέ; Το δίχτυ και το ψωμάκι, δεσποτά μου, όπως πάντα-απαντά ο διάκος. Μάζεψέ τα ωρέ και φέρε τραπεζομάντιλα μεταξένια, μαχαιροπήρουνα αργυρά και μαγέρεψε, ωρέ, βασιλικά!
Μα δσπότη μου, ψελλίζει ο διάκος...Άντε, ωρέ, μια ζωή άπλωνα το δίχτυ για να πιάσω το μεγάλο ψάρι, λέει οργίλος ο δεσπότης, και τώρα που το πιάσαμε, σκέτο ψωμί θα τρώμε; Ο διάκος έμεινε άναυδος. Έτσι, την... πατάει κάθε φορά και ο λαός. Μετά τις προεκλογικές υποσχέσεις περί "λαού στην εξουσία" και "ανάπτυξη" και "έξοδο από την κρίση", ακολουθούν τα ταξείδια με διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία και τα Λυκούλεια γεύματα των ιθυνόντων, που συνήθως τρώνε με χρυσά κουτάλια...
Τα παραπάνω έλεγε ο Μακρυγιάννης για τον...Καποδίστρια. Έναν αποδεδειγμένα εμπνευσμένο και λιτό κυβερνήτη!.. Για φαντασθείτε τι θα έλεγε για αρκετές από τις σημερινές καρικατούρες της πολιτικής. Για όλους αυτούς τους αυτάρεσκους και νάρκισσους πολιτικούς, οι οποίοι συχνά μπαίνουν στην πολιτική "ανυπόδητοι" και σε μερικά χρόνια "βλακωδώς" ανταγωνίζονται μεταξύ τους κάνοντας επίδειξη σπάταλης ζωής, ενώ κάποιοι πιο "πονηροί" και έμπειροι στη ρεμούλα διάγουν βίο λιγότερο προκλητικό...
Και δεν είναι καθόλου περίεργο που σκάνδαλα κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος από ανθρώπους της εξουσίας ή χρηματισμού τους από τους ελλοχεύοντες κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, ουδέποτε απετέλεσαν αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή. Επί τέτοιων επίμαχων θεμάτων όλοι κρατούν αρποκράτεια σιωπή!..
Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Με τις όποιες ολίγες εξαιρέσεις προσώπων στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής να εμφανίζονται απογοητευμένοι και όσοι επιμένουν να συγκρούονται με την κατεστημένη νοοτροπία της αρπακτής, να νιώθουν ότι δονγκιχωτίζουν ή τίθενται στο περιθώριο της πολιτικής ως "γραφικοί" και "απροσάρμοστοι".
Φοβούμαι ότι διατρέχουμε μια χρονική περίοδο, που λίγοι μπορούν να επιστρατεύσουν τα αποθέματα των ψυχικών τους δυνάμεων, ώστε να ξεφύγουν από την καταλυτική ραστώνη, που είναι και σύμπτωμα της κοινωνικής παράλυσης. Για εκείνους δε που αντέχουν ακόμα να πολιτικολογούν και να "προβληματίζονται", χωρίς να διανοούνται ότι η πολιτική συνυφαίνεται με την πράξη, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Μπένθαμ και τον Μάρξ, δεν μπορεί παρά να συμφωνούν ότι δύο πράγματα συνέβαιναν μέχρι πρόσφατα εναλλακτικά: Ή ο σοσιαλισμός απέτυχε στο "πρόσωπο" του ΠΑΣΟΚ ή η "Δεξιά", ως όνομα κυρίως, έχει τραγική συνέπεια για τον τόπο, οπότε εξορκίζεται πάση θυσία. Αν πάλι επιστρατεύσουν το δογματικό λόγο, όπου κατέληξε η "αριστερή ιδεολγία" και τελικά...γκρεμοτσακίστηκε, χωρίς να παρασυρόμαστε από την ευκαιριακή και κατά κάποιο τρόπο "εκτρωματική" ανάπτυκη του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται κατανοητό που βρίσκεται ο λαός και οι λαικές δυνάμεις και πως χρειάζεται μόνο ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα υπέρβασης της πραγματικότητας με ηγέτη άφθαρτο και "πρόθυμο" να χρησιμοποιεί το...δίχτυ του δεσπότη για να "ακουμπά" τον άρτο τον επιούσιο...
Δεν πρόκειται για γκρίνια. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Οι πολιτικοί θεσμοί, τα κόμματα, οι υφιστάμενοι πολιτικοί, έχουν αποκοπεί από τις λαικές μάζες και με την οικονομία να εμφανίζει εικόνα ναυαγίου, οι νεοέλληνες διέρχονται πλέον μια κρίση ταυτότητας με επίκεντρο τη θέση του ήθους ακόμα και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Έτσι καταντήσαμε. Με τις ποικίλες εκλογικεύσεις διαφόρων κοινωνικών θεμάτων και διαφορών, που ήταν ανέκαθεν τα προσχήματα για την εξασφάλιση και στη συνέχεια τη διάσωση της βουλευτικής έδρας ή του υπουργικού θώκου. Με πολιτικές πράξεις που ουδέποτε αποσκοπούσαν να υποστηλώσουν τις ιδέες... Έτσι μας κατάντησαν οι διάφοροι "ψευδοσωτήρες" τωρινοί και παλαίοτεροι. Όλα αυτά τα ανερμάτιστα ανθρωπάκια του πολιτικού προσκηνίου με την έπαρση δεκάδων δεσποτάδων και την αδηφαγία εκατοντάδων επισκόπων!
Κι ενώ ο ανεπτυγμένος κόσμος μεταβάλλεται κατά ιλιγγιώδη τρόπο, ανεξάρτητα της οικονομικής κρίσης που διέρχονται κάποιες χώρες και στην Ελλάδα παρουσιάζεται ως δικαιολογία από τα διάφορα κνώδαλα της πολιτικής εξαπάτησης, η Ελλάδα αναδιπλώνεται στις συνέπειες και τη συμπεριφορά του παρελθόντος και της πολιτικής απάτης του σήμερα!
Αξιοσημείωτη "σταθερότητα" ή αποβλακωτική στασιμότητα; Η απάντηση δική σας!
του Στέλιου Συρμόγλου
Κατατεγμένος ο λαός κι ορφανεμένος από βασιλιά, λέει ο Μακρυγιάννης, έψαχνε να βρεί κάποιον καλό άνθρωπο, λιτό και συνετό, που να του εμπιστευτεί τους καημούς του, τα βασανά του και τα οράματά του. Βρήκανε, λοιπόν, κάποιον δεσπότη, που ήταν κάτι περισσότερο από ασκητής. Έβαζε το διάκο, κάθε φορά που βρισκόταν λίγο ψωμί, να πλώνει κάτω ένα δίχτυ και επάνω να ακουμπάει τη φτωχομπουκιά. Μια ζωή η ίδια ιστορία...Όλοι θεωρούσαν το δεσπότη υπόδειγμα λιτής και ευπρεπούς ζωής, έναν άνθρωπο του Θεού με την καλοσύνη του να διαχέεται στον περβάλλοντα χώρο του...Τον παρακάλεσαν να γίνει βασιλιάς τους. Το δέχτηκε ταπεινόφρονα για το καλό του λαού. Ο διάκος, κατά τη συνήθεια του δεσπότη, άπλωσε κάτω το δίχτυ όταν ήρθε η ώρα του πρώτου "βασιλικού" γεύματος, έβαλε επάνω το ψωμί και περίμενε σεμνά τον ποιμενάρχη του. Ο δεσπότης του λέει άγρια: Τι είναι αυτό ωρέ; Το δίχτυ και το ψωμάκι, δεσποτά μου, όπως πάντα-απαντά ο διάκος. Μάζεψέ τα ωρέ και φέρε τραπεζομάντιλα μεταξένια, μαχαιροπήρουνα αργυρά και μαγέρεψε, ωρέ, βασιλικά!
Μα δσπότη μου, ψελλίζει ο διάκος...Άντε, ωρέ, μια ζωή άπλωνα το δίχτυ για να πιάσω το μεγάλο ψάρι, λέει οργίλος ο δεσπότης, και τώρα που το πιάσαμε, σκέτο ψωμί θα τρώμε; Ο διάκος έμεινε άναυδος. Έτσι, την... πατάει κάθε φορά και ο λαός. Μετά τις προεκλογικές υποσχέσεις περί "λαού στην εξουσία" και "ανάπτυξη" και "έξοδο από την κρίση", ακολουθούν τα ταξείδια με διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία και τα Λυκούλεια γεύματα των ιθυνόντων, που συνήθως τρώνε με χρυσά κουτάλια...
Τα παραπάνω έλεγε ο Μακρυγιάννης για τον...Καποδίστρια. Έναν αποδεδειγμένα εμπνευσμένο και λιτό κυβερνήτη!.. Για φαντασθείτε τι θα έλεγε για αρκετές από τις σημερινές καρικατούρες της πολιτικής. Για όλους αυτούς τους αυτάρεσκους και νάρκισσους πολιτικούς, οι οποίοι συχνά μπαίνουν στην πολιτική "ανυπόδητοι" και σε μερικά χρόνια "βλακωδώς" ανταγωνίζονται μεταξύ τους κάνοντας επίδειξη σπάταλης ζωής, ενώ κάποιοι πιο "πονηροί" και έμπειροι στη ρεμούλα διάγουν βίο λιγότερο προκλητικό...
Και δεν είναι καθόλου περίεργο που σκάνδαλα κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος από ανθρώπους της εξουσίας ή χρηματισμού τους από τους ελλοχεύοντες κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, ουδέποτε απετέλεσαν αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή. Επί τέτοιων επίμαχων θεμάτων όλοι κρατούν αρποκράτεια σιωπή!..Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Με τις όποιες ολίγες εξαιρέσεις προσώπων στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής να εμφανίζονται απογοητευμένοι και όσοι επιμένουν να συγκρούονται με την κατεστημένη νοοτροπία της αρπακτής, να νιώθουν ότι δονγκιχωτίζουν ή τίθενται στο περιθώριο της πολιτικής ως "γραφικοί" και "απροσάρμοστοι".
Φοβούμαι ότι διατρέχουμε μια χρονική περίοδο, που λίγοι μπορούν να επιστρατεύσουν τα αποθέματα των ψυχικών τους δυνάμεων, ώστε να ξεφύγουν από την καταλυτική ραστώνη, που είναι και σύμπτωμα της κοινωνικής παράλυσης. Για εκείνους δε που αντέχουν ακόμα να πολιτικολογούν και να "προβληματίζονται", χωρίς να διανοούνται ότι η πολιτική συνυφαίνεται με την πράξη, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Μπένθαμ και τον Μάρξ, δεν μπορεί παρά να συμφωνούν ότι δύο πράγματα συνέβαιναν μέχρι πρόσφατα εναλλακτικά: Ή ο σοσιαλισμός απέτυχε στο "πρόσωπο" του ΠΑΣΟΚ ή η "Δεξιά", ως όνομα κυρίως, έχει τραγική συνέπεια για τον τόπο, οπότε εξορκίζεται πάση θυσία. Αν πάλι επιστρατεύσουν το δογματικό λόγο, όπου κατέληξε η "αριστερή ιδεολγία" και τελικά...γκρεμοτσακίστηκε, χωρίς να παρασυρόμαστε από την ευκαιριακή και κατά κάποιο τρόπο "εκτρωματική" ανάπτυκη του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται κατανοητό που βρίσκεται ο λαός και οι λαικές δυνάμεις και πως χρειάζεται μόνο ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα υπέρβασης της πραγματικότητας με ηγέτη άφθαρτο και "πρόθυμο" να χρησιμοποιεί το...δίχτυ του δεσπότη για να "ακουμπά" τον άρτο τον επιούσιο...
Δεν πρόκειται για γκρίνια. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Οι πολιτικοί θεσμοί, τα κόμματα, οι υφιστάμενοι πολιτικοί, έχουν αποκοπεί από τις λαικές μάζες και με την οικονομία να εμφανίζει εικόνα ναυαγίου, οι νεοέλληνες διέρχονται πλέον μια κρίση ταυτότητας με επίκεντρο τη θέση του ήθους ακόμα και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Έτσι καταντήσαμε. Με τις ποικίλες εκλογικεύσεις διαφόρων κοινωνικών θεμάτων και διαφορών, που ήταν ανέκαθεν τα προσχήματα για την εξασφάλιση και στη συνέχεια τη διάσωση της βουλευτικής έδρας ή του υπουργικού θώκου. Με πολιτικές πράξεις που ουδέποτε αποσκοπούσαν να υποστηλώσουν τις ιδέες... Έτσι μας κατάντησαν οι διάφοροι "ψευδοσωτήρες" τωρινοί και παλαίοτεροι. Όλα αυτά τα ανερμάτιστα ανθρωπάκια του πολιτικού προσκηνίου με την έπαρση δεκάδων δεσποτάδων και την αδηφαγία εκατοντάδων επισκόπων!
Κι ενώ ο ανεπτυγμένος κόσμος μεταβάλλεται κατά ιλιγγιώδη τρόπο, ανεξάρτητα της οικονομικής κρίσης που διέρχονται κάποιες χώρες και στην Ελλάδα παρουσιάζεται ως δικαιολογία από τα διάφορα κνώδαλα της πολιτικής εξαπάτησης, η Ελλάδα αναδιπλώνεται στις συνέπειες και τη συμπεριφορά του παρελθόντος και της πολιτικής απάτης του σήμερα!
Αξιοσημείωτη "σταθερότητα" ή αποβλακωτική στασιμότητα; Η απάντηση δική σας!