Οι πρώτες Επαναστατικές κυβερνήσεις του ‘21, διαπίστωναν, ότι ο αγώνας χωρίς οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό, δεν μπορούσε να συνεχισθεί και αναζητούσαν δανειστές, βάζοντας υποθήκη τα εθνικά κτήματα. Στις 18-1-1822, συνήλθε για πρώτη φορά το «Βουλευτικό» στην Επίδαυρο, επί αντιπροέδρου Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ( πρόεδρος ο Δημήτριος Υψηλάντης) και διαβάζουμε στα πρακτικά του:
«προυβλήθη εις την συνέλευσιν σχέδιον νόμου περί συνάψεως δανείου πέντε μιλλιουνίων και ενεκρίθη ομοφώνως. Υπογραφή: Ιωάννης Σκανδαλίδης πρώτος γραμματεύς του Βουλευτικού». Το δάνειο των πέντε μιλλιουνίων ( εκατομμυρίων) ήταν εσωτερικό, σε γρόσια, με εξόφληση εντός τριετίας και με επιτόκιο 8%.
Στις 14 Φεβρουαρίου, προεδρεύοντος στο Βουλευτικό του πρίγκιπα Δημητρίου Υψηλάντη, αποφασίσθηκε ο διορισμός κεντρικών τοπικών διοικήσεων προς τις οποίες ο Άρειος πάγος και οι γερουσίες, θα δώσουν χρεωστικές ομολογίες τις οποίες θα διαθέσουν σε ευκατάστατους των επαρχιών για λογαριασμό της Διοικήσεως. Επειδή όμως η εισροή χρήματος από την διάθεση των ομολόγων θα καθυστερούσε, το Βουλευτικό, αποφάσισε την συνεισφορά « ανά έν γρόσι τουλάχιστον εκάστη ψυχή και περί της αποστολής αυτών δια την χρείαν ήν έχει η Διοίκησις…». Η ανταπόκριση που είχε η έκκληση αυτή, ήταν αρκετή για να δοθούν 10.000 γρόσια στον Υψηλάντη για να καλυφθούν τα έξοδα της πολεμικής εκστρατείας του προς την Ανατολική Ελλάδα και άλλες 3.000 στον στρατηγό Νικήτα «δια την εκστρατείαν του εις την πέραν Ελλάδα».
Για να κινηθεί όμως το υπο σύσταση κράτος, χρειάζονταν και άλλα πολλά χρήματα. Τότε το Βουλευτικό εγκρίνει διάταγμα « να γίνει παρά του έθνους γενική συνεισφορά», ενώ προβλεπόταν, ότι « οι ευπορούντες και μη δανείζοντες» τώρα που η πατρίς έχει ανάγκη, «να αποκλείωνται πρός τοις άλλοις και της αγοράς των εθνικών κτημάτων…». Τότε άρχισε η πώληση εθνικών κτημάτων και τιμαρίων, και ενοικίαση οίκων, τελωνείων, εργαστηρίων, μύλων και «είτι άλλο εθνικόν».
Στις 9-3-1822, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη δανείου για πρώτη φορά από το εξωτερικό, ύψους «ενός μιλλιουνίου ταλλήρων Ισπανίας». Επειδή όμως θα καθυστερούσε, ή ενδεχομένως να ήταν αδύνατη η λήψη του και « λόγω ενδείας χρημάτων του εθνικού ταμείου», αποφασίστηκε η συλλογή αργύρου και χρυσού «από τους κατά μέρος πατριώτας εις λογαριασμόν του Γένους». Ταυτοχρόνως υπεγράφη ο υπ’ αρ. 9 Νόμος « περί συνάξεως των χρυσών και αργυρών σκευών των Μοναστηρίων και Εκκλησιών» σε όλη την επικράτεια και να δοθούν στο εθνικό ταμείο. Σε αντάλλαγμα, το Κράτος έδωσε στις Μονές και τις Εκκλησιές εθνικά κτήματα ίσης αξίας με το αντίτιμο των σκευών και των αφιερωμάτων. ΄Ετσι το Δημόσιο απέκτησε χρυσό και άργυρο.
Η Διοίκηση τότε, ταλαντευόμενη μέσα από πολλές απόπειρες και ύποπτες τυχοδιωκτικές προτάσεις, αποφάσισε να συνάψει δύο εξωτερικά δάνεια ( τα δάνεια της Ανεξαρτησίας) με ληστρικούς όρους από την Αγγλία. Το πρώτο στις 21-2-1824 από τον Οίκο Λόφναν ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή εκδόσεως 59% και ετήσιο τόκο 5% επι της ονομαστικής αξίας. Το δάνειο ίσχυε αναδρομικά από 1-1-24, πληρωτέο στο Λονδίνο κατά εξαμηνία και χωρίς έξοδα με καθορισμό απόσβεσης τα 36 χρόνια. Από το κεφάλαιο των 800.000 λιρών οι 454.700 ήταν το ενεργητικό ποσό που θα διδόταν στην Ελλάδα αλλά και αυτό θεωρητικά, γιατί με την αφαίρεση των τόκων των χρεολύτρων δυο ετών, άλλες δαπάνες, προμήθεια και έξοδα, τα χρήματα που θα εισέπραττε η Ελλάδα θα ήταν μόνο 298.700 λίρες!!! Και αυτό σε περιοδικές δόσεις!
Καταλήστευση της Ελλάδος
Το δεύτερο δάνειο 2.000.000 λιρών συνήφθη στις 7-2-1825 από τον εβραϊκό τραπεζικό οίκο Ρικάρδο. Μετά την αφαίρεση τόκων δυο ετών, το χρεόλυτρο ενός έτους, προμήθεια, μεσιτεία και έξοδα συνομολογήσεως, έμεινε καθαρό ποσό μόνο 816.000 λίρες!.. Από αυτό, ένα κονδύλι 496.220 λίρες χρησιμοποιήθηκε στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, για έκδοση, εξυπηρέτηση ομολόγων, και απόσβεση… Το δάνειο, χαρακτηρίστηκε από τον Αγγλικό Τύπο ως καθαρή αισχροκέρδεια και η εξαγορά των ομολογιών αδιαμαρτύρητη καταλήστευση της ελληνικής περιουσίας. Η σύναψη των δανείων ουσιαστικώς αποτέλεσαν στην πράξη αναγνώριση του Ελληνικού κράτους αλλά και εδραίωση της αγγλικής επιρροής στην Ελλάδα.
*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Real News»
«προυβλήθη εις την συνέλευσιν σχέδιον νόμου περί συνάψεως δανείου πέντε μιλλιουνίων και ενεκρίθη ομοφώνως. Υπογραφή: Ιωάννης Σκανδαλίδης πρώτος γραμματεύς του Βουλευτικού». Το δάνειο των πέντε μιλλιουνίων ( εκατομμυρίων) ήταν εσωτερικό, σε γρόσια, με εξόφληση εντός τριετίας και με επιτόκιο 8%.
Στις 14 Φεβρουαρίου, προεδρεύοντος στο Βουλευτικό του πρίγκιπα Δημητρίου Υψηλάντη, αποφασίσθηκε ο διορισμός κεντρικών τοπικών διοικήσεων προς τις οποίες ο Άρειος πάγος και οι γερουσίες, θα δώσουν χρεωστικές ομολογίες τις οποίες θα διαθέσουν σε ευκατάστατους των επαρχιών για λογαριασμό της Διοικήσεως. Επειδή όμως η εισροή χρήματος από την διάθεση των ομολόγων θα καθυστερούσε, το Βουλευτικό, αποφάσισε την συνεισφορά « ανά έν γρόσι τουλάχιστον εκάστη ψυχή και περί της αποστολής αυτών δια την χρείαν ήν έχει η Διοίκησις…». Η ανταπόκριση που είχε η έκκληση αυτή, ήταν αρκετή για να δοθούν 10.000 γρόσια στον Υψηλάντη για να καλυφθούν τα έξοδα της πολεμικής εκστρατείας του προς την Ανατολική Ελλάδα και άλλες 3.000 στον στρατηγό Νικήτα «δια την εκστρατείαν του εις την πέραν Ελλάδα».Για να κινηθεί όμως το υπο σύσταση κράτος, χρειάζονταν και άλλα πολλά χρήματα. Τότε το Βουλευτικό εγκρίνει διάταγμα « να γίνει παρά του έθνους γενική συνεισφορά», ενώ προβλεπόταν, ότι « οι ευπορούντες και μη δανείζοντες» τώρα που η πατρίς έχει ανάγκη, «να αποκλείωνται πρός τοις άλλοις και της αγοράς των εθνικών κτημάτων…». Τότε άρχισε η πώληση εθνικών κτημάτων και τιμαρίων, και ενοικίαση οίκων, τελωνείων, εργαστηρίων, μύλων και «είτι άλλο εθνικόν».
Στις 9-3-1822, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη δανείου για πρώτη φορά από το εξωτερικό, ύψους «ενός μιλλιουνίου ταλλήρων Ισπανίας». Επειδή όμως θα καθυστερούσε, ή ενδεχομένως να ήταν αδύνατη η λήψη του και « λόγω ενδείας χρημάτων του εθνικού ταμείου», αποφασίστηκε η συλλογή αργύρου και χρυσού «από τους κατά μέρος πατριώτας εις λογαριασμόν του Γένους». Ταυτοχρόνως υπεγράφη ο υπ’ αρ. 9 Νόμος « περί συνάξεως των χρυσών και αργυρών σκευών των Μοναστηρίων και Εκκλησιών» σε όλη την επικράτεια και να δοθούν στο εθνικό ταμείο. Σε αντάλλαγμα, το Κράτος έδωσε στις Μονές και τις Εκκλησιές εθνικά κτήματα ίσης αξίας με το αντίτιμο των σκευών και των αφιερωμάτων. ΄Ετσι το Δημόσιο απέκτησε χρυσό και άργυρο.
Η Διοίκηση τότε, ταλαντευόμενη μέσα από πολλές απόπειρες και ύποπτες τυχοδιωκτικές προτάσεις, αποφάσισε να συνάψει δύο εξωτερικά δάνεια ( τα δάνεια της Ανεξαρτησίας) με ληστρικούς όρους από την Αγγλία. Το πρώτο στις 21-2-1824 από τον Οίκο Λόφναν ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή εκδόσεως 59% και ετήσιο τόκο 5% επι της ονομαστικής αξίας. Το δάνειο ίσχυε αναδρομικά από 1-1-24, πληρωτέο στο Λονδίνο κατά εξαμηνία και χωρίς έξοδα με καθορισμό απόσβεσης τα 36 χρόνια. Από το κεφάλαιο των 800.000 λιρών οι 454.700 ήταν το ενεργητικό ποσό που θα διδόταν στην Ελλάδα αλλά και αυτό θεωρητικά, γιατί με την αφαίρεση των τόκων των χρεολύτρων δυο ετών, άλλες δαπάνες, προμήθεια και έξοδα, τα χρήματα που θα εισέπραττε η Ελλάδα θα ήταν μόνο 298.700 λίρες!!! Και αυτό σε περιοδικές δόσεις!Καταλήστευση της Ελλάδος
Το δεύτερο δάνειο 2.000.000 λιρών συνήφθη στις 7-2-1825 από τον εβραϊκό τραπεζικό οίκο Ρικάρδο. Μετά την αφαίρεση τόκων δυο ετών, το χρεόλυτρο ενός έτους, προμήθεια, μεσιτεία και έξοδα συνομολογήσεως, έμεινε καθαρό ποσό μόνο 816.000 λίρες!.. Από αυτό, ένα κονδύλι 496.220 λίρες χρησιμοποιήθηκε στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, για έκδοση, εξυπηρέτηση ομολόγων, και απόσβεση… Το δάνειο, χαρακτηρίστηκε από τον Αγγλικό Τύπο ως καθαρή αισχροκέρδεια και η εξαγορά των ομολογιών αδιαμαρτύρητη καταλήστευση της ελληνικής περιουσίας. Η σύναψη των δανείων ουσιαστικώς αποτέλεσαν στην πράξη αναγνώριση του Ελληνικού κράτους αλλά και εδραίωση της αγγλικής επιρροής στην Ελλάδα.
*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Real News»