Κάθε μέρα νομίζουμε ότι "πιάσαμε" πάτο σ' αυτή τη χώρα της...προοδευτικής οπισθοδρόμησης, αλλά φαίνεται ότι με την ολίσθηση στη γελοιότητα σ' όλους τους τομείς και τα επίπεδα της πολιτικοοικονομικής και κοινωνικής μας ζωής, δεν "πιάνουμε" πάτο!
του Στέλιου Συρμόγλου
Έχουμε μετατραπεί σε "γκέτο" της βλακείας και της γελοιότητας, μολονότι αποτελούμε τη συνέχεια ενός μεγάλου πνευματικού πολιτισμού, που συνοψίζει τις εμπειρίες των χιλιετιών του μεσογειακού πολιτισμού, του οποίου είμαστε τέκνα. Ζούμε πλέον την "ξέρα", όπου μας οδήγησε, εκτός των άλλων παθογενών καταστάσεων της πολιτικής, ο διανοητικισμός, που μετέτρεψε έναν ιστορικό λαό σε νευρωτικά ανθρωπάκια.
Και, βέβαια, ορισμένες ηγετικές πολιτικές ομάδες θέλησαν να θεμελιώσουν την επιθυμία τους για εξουσία επάνω σε μια δική τους μυθολογία, που να τους νομιμοποιεί όχι μόνο τυπικά, με την κατάκτηση της πλειοψηφίας, αλλά και ηθικά και πνευματικά. Η πρόθεσή τους και η όλη προσπάθειά τους ήταν "σωστή", καθόσον όλες οι εξουσίες περικαλύπτονται από τη χλαμύδα του μύθου, για να μη φαίνεται η γύμνια τους. Διότι η γυμνότητα όλων των εξουσιαστικών ομάδων είναι αηδιαστική...
Έτσι οδηγηθήκαμε στη θλιβερή κατάσταση της προοδευτικής οπισθοδρόμησης. Ένα φαινόμενο που ουσιαστικά αποδιαλύει την ελληνική κοινωνία και εμφανίζεται ως σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Με εκπροσώπους του διάφορες ενσαρκώσεις του γελοίου, που για χρόνια αμαυρώνουν την καθαρότητα του ελληνικού πνεύματος με τον ψευτοδιανοησμό τους και τα "πνευματικά προιόντα" της αποβλακωτικής τους ανεπάρκειας.
Το σύνδρομο της "προοδευτικότητας" προσέλαβε την τερατώδη μορφή του τις τρείς τελευταίες δεκαετίες. Και καθιερώθηκε. Έγινε τρόπος αντίδρασης και διαβατήριο για την Ελλάδα των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών αναγκών. Ούτε η λέξη "εκσυγχρονισμός" μπόρεσε να αντικαταστήσει την αναμασημένη λέξη της προοδευτικότητας. Κι ας ταυτίστηκε η έννοια της "προοδευτικότητας" με την κατάρρευση των μύθων της Αριστεράς.
Έτσι γεννήθηκε το τερατόμορφο πρόσωπο του σημερινού Έλληνα διανοούμενου με τον ξεπερασμένο βερμπαλισμό, το "υφάκι" και την εκνευριστική έως σχιζοφρενική αντίδραση του "ξερόλα" της διανόησης. Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των "ιδεών", που το "δεξιό" καθεστώς τις πολεμάει. Και ήταν οι ίδιοι πολέμιοι, ανασταλτικοί, μόνιμα τροχοπέδη.Και για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών. Κι αυτή είναι η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων, που συμπιέζονται ταυτόχρονα από το δυσβάστακτο βάρος των μνημονίων και της πολιτικής μιζέριας!
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις "δυσώδεις" δηλώσεις Τατσόπουλου, κατά δήλωσή του "επαγγελματία" συγγράφεα και εσχάτως πολιτικού ανδρός...Αυτού του "γνήσιου τέκνου" της... προοδευτικής οπισθοδρόμησης αυτού του ταλαίπωρου τόπου. Δεν θα επικεντρωθώ στις βοθροειδείς λεκτικές ή και με τη "βιαιότητα" που "ενθαρρύνει" η τηλεοπτική κάμερα αντιδράσεις του, που καταδείχνουν ότι σχοινοβατεί μεταξύ σοβαροφάνειας, υπεροψίας και έλλειψης αυτεπίγνωσης με διαστροφική αντίληψη του ρόλου του ως "διανοούμενου" και "πολιτικού".
Θα αναφερθώ στο γεγονός, ωστόσο, ότι ο προαναφερόμενος αυτοαποκαλούμενος ή ακόμα χειρότερα αποδεκτός, έστω από μερίδα της κοινωνίας "διανοούμενος", αντιδρά με τρόπο κατάδηλα αγροίκο, αναιδή και υπεροπτικό, διαμορφώνοντας τάσεις και εντάσεις με την εν γένει συμπεριφορά του, προσβάλλοντας κάθε κανόνα αισθητικής. Και ενισχύονται έτσι οι απόψεις των ολίγων που "σαλπίζουν" την ένδεια των πνευματικών ανθρώπων αυτού του τόπου.
Είναι γεγονός, επίσης, ότι ο όρος "πνευματική ηγεσία" αποτελεί για την ελληνική πραγματικότητα πλεονασμό. Ο ρόλος πολλών "διανοουμένων" υπήρξε ή και είναι εξίσου θλιβερός και σκοτεινός και πέρα για πέρα αντίθετος με τα συμφέροντα του τόπου. Η "πρωτοπορία" της διανόησης στην Ελλάδα, για πολλά χρόνια τώρα, με εξαίρεση κάποιους ελάχιστους "φωτισμένους" που έχουν επίγνωση της κοινωνικής τους αποστολής, έχει επιλέξει είτε το δρόμο της εξαγορασμένης επιβίωσης, είτε της γελοιότητας που έχει προσλάβει χαρακτήρα φρενίτιδας...
---
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ένα μεγάλο κρεββάτι είμαστε όλοι Πέτρο Τατσόπουλε!
του Στέλιου Συρμόγλου
Έχουμε μετατραπεί σε "γκέτο" της βλακείας και της γελοιότητας, μολονότι αποτελούμε τη συνέχεια ενός μεγάλου πνευματικού πολιτισμού, που συνοψίζει τις εμπειρίες των χιλιετιών του μεσογειακού πολιτισμού, του οποίου είμαστε τέκνα. Ζούμε πλέον την "ξέρα", όπου μας οδήγησε, εκτός των άλλων παθογενών καταστάσεων της πολιτικής, ο διανοητικισμός, που μετέτρεψε έναν ιστορικό λαό σε νευρωτικά ανθρωπάκια.Και, βέβαια, ορισμένες ηγετικές πολιτικές ομάδες θέλησαν να θεμελιώσουν την επιθυμία τους για εξουσία επάνω σε μια δική τους μυθολογία, που να τους νομιμοποιεί όχι μόνο τυπικά, με την κατάκτηση της πλειοψηφίας, αλλά και ηθικά και πνευματικά. Η πρόθεσή τους και η όλη προσπάθειά τους ήταν "σωστή", καθόσον όλες οι εξουσίες περικαλύπτονται από τη χλαμύδα του μύθου, για να μη φαίνεται η γύμνια τους. Διότι η γυμνότητα όλων των εξουσιαστικών ομάδων είναι αηδιαστική...
Έτσι οδηγηθήκαμε στη θλιβερή κατάσταση της προοδευτικής οπισθοδρόμησης. Ένα φαινόμενο που ουσιαστικά αποδιαλύει την ελληνική κοινωνία και εμφανίζεται ως σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Με εκπροσώπους του διάφορες ενσαρκώσεις του γελοίου, που για χρόνια αμαυρώνουν την καθαρότητα του ελληνικού πνεύματος με τον ψευτοδιανοησμό τους και τα "πνευματικά προιόντα" της αποβλακωτικής τους ανεπάρκειας.
Το σύνδρομο της "προοδευτικότητας" προσέλαβε την τερατώδη μορφή του τις τρείς τελευταίες δεκαετίες. Και καθιερώθηκε. Έγινε τρόπος αντίδρασης και διαβατήριο για την Ελλάδα των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών αναγκών. Ούτε η λέξη "εκσυγχρονισμός" μπόρεσε να αντικαταστήσει την αναμασημένη λέξη της προοδευτικότητας. Κι ας ταυτίστηκε η έννοια της "προοδευτικότητας" με την κατάρρευση των μύθων της Αριστεράς.
Έτσι γεννήθηκε το τερατόμορφο πρόσωπο του σημερινού Έλληνα διανοούμενου με τον ξεπερασμένο βερμπαλισμό, το "υφάκι" και την εκνευριστική έως σχιζοφρενική αντίδραση του "ξερόλα" της διανόησης. Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των "ιδεών", που το "δεξιό" καθεστώς τις πολεμάει. Και ήταν οι ίδιοι πολέμιοι, ανασταλτικοί, μόνιμα τροχοπέδη.Και για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών. Κι αυτή είναι η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων, που συμπιέζονται ταυτόχρονα από το δυσβάστακτο βάρος των μνημονίων και της πολιτικής μιζέριας!
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις "δυσώδεις" δηλώσεις Τατσόπουλου, κατά δήλωσή του "επαγγελματία" συγγράφεα και εσχάτως πολιτικού ανδρός...Αυτού του "γνήσιου τέκνου" της... προοδευτικής οπισθοδρόμησης αυτού του ταλαίπωρου τόπου. Δεν θα επικεντρωθώ στις βοθροειδείς λεκτικές ή και με τη "βιαιότητα" που "ενθαρρύνει" η τηλεοπτική κάμερα αντιδράσεις του, που καταδείχνουν ότι σχοινοβατεί μεταξύ σοβαροφάνειας, υπεροψίας και έλλειψης αυτεπίγνωσης με διαστροφική αντίληψη του ρόλου του ως "διανοούμενου" και "πολιτικού".Θα αναφερθώ στο γεγονός, ωστόσο, ότι ο προαναφερόμενος αυτοαποκαλούμενος ή ακόμα χειρότερα αποδεκτός, έστω από μερίδα της κοινωνίας "διανοούμενος", αντιδρά με τρόπο κατάδηλα αγροίκο, αναιδή και υπεροπτικό, διαμορφώνοντας τάσεις και εντάσεις με την εν γένει συμπεριφορά του, προσβάλλοντας κάθε κανόνα αισθητικής. Και ενισχύονται έτσι οι απόψεις των ολίγων που "σαλπίζουν" την ένδεια των πνευματικών ανθρώπων αυτού του τόπου.
Είναι γεγονός, επίσης, ότι ο όρος "πνευματική ηγεσία" αποτελεί για την ελληνική πραγματικότητα πλεονασμό. Ο ρόλος πολλών "διανοουμένων" υπήρξε ή και είναι εξίσου θλιβερός και σκοτεινός και πέρα για πέρα αντίθετος με τα συμφέροντα του τόπου. Η "πρωτοπορία" της διανόησης στην Ελλάδα, για πολλά χρόνια τώρα, με εξαίρεση κάποιους ελάχιστους "φωτισμένους" που έχουν επίγνωση της κοινωνικής τους αποστολής, έχει επιλέξει είτε το δρόμο της εξαγορασμένης επιβίωσης, είτε της γελοιότητας που έχει προσλάβει χαρακτήρα φρενίτιδας...
---
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ένα μεγάλο κρεββάτι είμαστε όλοι Πέτρο Τατσόπουλε!