Τρίτη απόγευμα παρακολουθούσα την κορύφωση του σύγχρονου ελληνικού δράματος με τις δηλώσεις πολιτικών «ταγών» που είτε προσπαθούσαν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι αντιτάσσονται στα μέτρα, μην ψηφίζοντας διατάξεις για θέματα που ήταν ήδη διφορούμενα και υπό αίρεση εδώ και χρόνια στην αγορά εργασίας, είτε παρίσταναν τους έκπληκτους σχετικά με τις αποκρατικοποιήσεις, επαναφέροντας την Ελλάδα σε μια κουβέντα που της στέρησε σχεδόν είκοσι χρόνια οικονομικής εξέλιξης, είτε εμφανίζονταν αφοριστικοί χωρίς όμως να αναφέρουν ίχνος εναλλακτικής πρότασης, και το μόνο που προέταξαν ως τη δική τους συμβολή για τη σωτηρία του τόπου ήταν η καταψήφιση της ένταξης του κλάδου των δημοσιογράφων στον ΕΟΠΥΥ, καταργώντας κάθε έννοια ισοπολιτείας.
[caption id="attachment_3031" align="alignleft" width="69"]
του Βασίλη Μπαλάφα[/caption]Ομολογώ ότι είμαι πολύ ανήσυχος για όσα ενδέχεται να συμβούν, ανάστατος με όλη αυτή την ιστορία των δυσθεώρητων μέτρων που ξετυλίγονται κάθε φορά που η χώρα βρίσκεται στον προθάλαμο μιας δόσης από το μηχανισμό στήριξης, απογοητευμένος από τις αντιπολιτευτικές τακτικές που δεν κατορθώνουν να δώσουν ούτε καν την περιγραφή μιας άλλης λύσης. Αναλογίζομαι συχνά ότι δεν μας αξίζει, ειδικά στους νέους ανθρώπους, το ότι φτάσαμε ως εδώ και καταλήγω όλο και πιο συχνά στο συμπέρασμα ότι τελικά νοσούμε πρωτίστως σε επίπεδο νοοτροπίας σε κάθε έκφανση της πολιτικής δραστηριότητας.
Το βράδυ προβλήθηκε η εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» στον ΣΚΑΪ. Το θέμα ήταν η δαιδαλώδης ιστορία των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, μια ιστορία που περικλείει όλα εκείνα που μας έφτασαν εδώ, ως χώρα, ως εφαρμογή πολιτικών πρακτικών και επιλογών, όχι πάντα κυβερνητικών, γιατί ευθύνη δεν έχουν μόνο όσοι κυβερνούν, παρά την προσφιλή αντεπιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρακολουθώντας την εκπομπή, θυμήθηκα και βρήκα ένα σχετικό ρεπορτάζ με εργαζόμενους στα ναυπηγεία, της Νίνας Δασκαλοπούλου από το περιοδικό «Έψιλον» της «Ελευθεροτυπίας», δημοσιευμένο στις 18 Ιουλίου 2010, που ξεκίναγε αυτή την ιστορία σχεδόν από την αρχή της.
Αξίζει να παραθέσω μερικά αποσπάσματα :
«Κάποτε, στα χρόνια του ’50, όταν ο Σταύρος Νιάρχος αγόρασε τα ναυπηγεία, ήταν μεγάλη τύχη να δουλεύεις εδώ. Τα ναυπηγεία εξελίχθηκαν σταδιακά στη μεγαλύτερη μονάδα της ανατολικής Μεσογείου. Στα χρόνια του ’60 και του ’70 απογειώθηκαν: απασχολούσαν 6.000 εργαζομένους και είχαν τη δυνατότητα να επισκευάζουν ταυτόχρονα 18 πλοία.
Διεκδικήσαμε τα ναυπηγεία να είναι δημόσια και κάποιοι πίστεψαν πως έτσι θα είναι όταν πέρασαν στην ΕΤΒΑ. Ο Νιάρχος απειλούσε τους εργάτες με τους ροπαλοφόρους του, οι ΠΑΣΟΚοι με τους ρουφιάνους τους. Ήσουν στην κλαδική; Ήσουν στα μέσα και στα έξω. Οι διευθύνοντες σύμβουλοι και τα μεγαλοστελέχη άλλαζαν ανά εξάμηνο. Έρχονταν, άρμεγαν, έφευγαν. Κάπως έτσι, κατάντησε αυτό το κόσμημα άλλη μια προβληματική».
Όταν η παγκόσμια ναυτιλιακή κρίση των αρχών της δεκαετίας του ’80 χτύπησε και τον Σκαραμαγκά, ο Νιάρχος έκρινε πως το ναυπηγείο δεν είναι πια αποδοτικό: κανείς δεν παραγγέλνει καινούργια πλοία, ούτε επισκευάζει τα παλιά. Άλλωστε, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία σηματοδοτεί αλλαγές και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1983 πραγματοποιούνται οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στο σωματείο των 6.000 εργαζομένων του ναυπηγείου. Την επόμενη χρονιά το σωματείο θα συγκρουσθεί σκληρά με την εργοδοσία για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης και θα πραγματοποιήσει την πρώτη απεργία μετά από 27 χρόνια λειτουργίας του ναυπηγείου. Έναν μήνα μετά ο Νιάρχος θα υπογράψει τη σύμβαση. Αλλά η χρονιά της οριακής σύγκρουσης θα είναι το 1985. Ο ιδιοκτήτης του Σκαραμαγκά επιχειρεί μαζικές απολύσεις πάνω από το νόμιμο όριο. Οι εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία κι ο Νιάρχος απαντά με λοκ άουτ.
Το 1995 ο υπουργός Βιομηχανίας Κώστας Σημίτης δρομολογεί την ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων. Ύστερα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις των εργαζομένων με τη νέα κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου και μια σφοδρή διαφωνία με τον πρωθυπουργό, ο Υπουργός θα παραιτηθεί όχι μόνο από το υπουργείο του, αλλά και από το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ.
Έναν χρόνο αργότερα τα χρέη του Σκαραμαγκά προς το Δημόσιο έχουν φτάσει τα 44 δισ. δραχμές, ενώ η Κομισιόν πιέζει ζητώντας η μονάδα να λειτουργεί αποκλειστικά ως πολεμικό ναυπηγείο του Δημοσίου ή να ιδιωτικοποιηθεί. Οι εργαζόμενοι δημιουργούν συνεταιρισμό και αγοράζουν το 49% των μετοχών της εταιρείας έναντι 8 δισεκατομμυρίων δραχμών, με ισόποση αναλογία μετοχών ανά εργαζόμενο και μακροπρόθεσμη εξόφληση.
Η εκπομπή των «Νέων Φακέλων» συνέχιζε σχεδόν από εκεί και περιελάμβανε τις υποθέσεις με τα υποβρύχια που οδήγησαν τον Τσοχατζόπουλο στη φυλακή, τις συμφωνίες με τη HDW, την πώληση των ναυπηγείων στη HDW/Ferrostaal το 2002 και την απόρριψη της προσφοράς Ταβουλάρη, την άρνηση παραλαβής του «Παπανικολή» το 2007, τις διαπραγματεύσεις για τη βελτίωση των συμβάσεων με τους Γερμανούς, τη συμφωνία του 2010 με τον Ισκαντάρ Σάφα και την Αμπου Ντάμπι Μαρ για ένα πακέτο κατασκευής των υποβρυχίων, ένα πρόγραμμα παραγγελιών από το Υπουργείο Άμυνας, δυνατότητα άλλων εργασιών από γειτονικές χώρες στα ναυπηγεία, και διερεύνηση της δυνατότητας εμπορικών δραστηριοτήτων, στο πλαίσιο συνεργασιών. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η διένεξη της ελληνικής πλευράς με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία καταλήγει σε τραγωδία με τους τραγικούς χειρισμούς του Υπ. Οικονομικών της κυβέρνησης Γ.Παπανδρέου λόγω μιας επιστολής αλλά και της ασυνεννοησίας των Υπουργών.
Στην εκπομπή κεντρικό ρόλο είχε και ο Π.Μπεγλίτης, π. Υπουργός Αμύνης, ο οποίος ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικός και καυστικός σε σχέση με τις ενέργειες Υπουργών αλλά και πολύ υψηλών παραγόντων της Κυβέρνησης στην οποία ανήκε. Προς τιμήν του, έστω και αν είναι πολύ αργά πια, έστω και αν το ΠΑΣΟΚ έλεγε πολύ διαφορετικά πράγματα για την υπόθεση πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009.
Διαβάζοντας όλα αυτά και παρακολουθώντας τις πολιτικές διαμάχες που γίνονται, νομίζω ότι τελικά είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως και αρνούμαστε να δούμε τα προφανή που μας οδήγησαν εδώ. Ο αντιπολιτευτικός λόγος περιέχει αντίστοιχες νοοτροπίες του παρελθόντος, πιστεύοντας ότι θα μας οδηγήσει σε καλύτερο αποτέλεσμα, κάτι που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο.
vbalafas