Η αλλοπρόσαλλη πολιτική της Αθήνας
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου. Δεν μας φτάνουν τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και ένα Μνημόνιο που καταλύει την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού λαού, αγωνιζόμαστε να εμπλακούμε, όσο βαθύτερα γίνεται, στη φοβερή γεωπολιτική κρίση που σοβεί δίπλα μας, με ανοιχτό ενδεχόμενο μείζονος πολέμου στην Ανατολή, που μπορεί να εξελιχθεί σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Ιδίως σε περίπτωση νίκης της άγριας, «φονταμενταλιστικής» δεξιάς του Ρόμνεϊ, στενότατου φίλου του «Μπίμπι» Νετανιάχου.
Ιρανικές εμπλοκές
Το Πανεπιστήμιο Νεάπολις στην Πάφο, από τα προσφάτως ιδρυθέντα και πιο δυναμικά πανεπιστήμια του νησιού, οργάνωσε πρόσφατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σεμινάριο για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή Γερμανών, Ελλήνων και Ισραηλινών ειδικών. Στο περιθώριό του, μιλώντας στα Επίκαιρα, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, από τους σπάνιους τόσο καλούς γνώστες της Μέσης Ανατολής που διαθέτουμε - και φυσικά δεν αξιοποιούμε - εξέφρασε έντονο σκεπτικισμό για τέτοιες εμπλοκές με το Ιράν και τη Συρία. Είναι «βλακείες», μας είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας, ότι σε περίπτωση πολέμου, θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη στήριξη του επιτιθέμενου. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο πόλεμος μάλλον θα αποτραπεί, λόγω της αντίθεσης του αμερικανικού στρατού και τμήματος του κατεστημένου. Αλλά η ελληνική πολιτική στο μεσανατολικό κινδυνεύει να έχει σταδιακά μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα γιατί θα υποστεί την αντίδραση του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Το πρώτο που θα συμβεί δεν θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους, όσο η αναγνώριση της «Μακεδονίας», υπογραμμίζει, τονίζοντας ότι αυτό θα είναι μόνο η αρχή. Θα ενισχυθεί επίσης (ήδη γίνεται) η συμμαχία Αιγύπτου-Τουρκίας. Στο συνέδριο του «Νεάπολις» συμμετείχε και ο ισραηλινός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Ντέιβιντ Μενάσρι, ειδικός σε θέματα Ιράν, που εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα γίνει τελικά ο πόλεμος, εναντίον του οποίου τάσσονται νυν και πρώην επικεφαλής στρατού/υπηρεσιών, πλην αεροπορίας, που, και στο Ισραήλ, διακρίνεται για υπερβολική εμπιστοσύνη στην τεχνολογική ισχύ της και ελλειπή κατανόηση των πολιτικών παραμέτρων. «Ο Νετανιάχου δεν παίρνει εύκολα αποφάσεις και ταλαντεύεται πάντα. Αν πάρει απόφαση για πόλεμο, θάναι η μοναδική μεγάλη απόφαση στη ζωή του», λέει.
Πρόσφυγες σε Ρόδο και Κρήτη
Η ελληνική κυβέρνηση βολιδοσκοπήθηκε και συμφώνησε, σύμφωνα με πληροφορίες διπλωματικών κύκλων, αποδεχόμενη την υποδοχή πολύ μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων από τη Συρία, κυρίως σε Κρήτη-Ρόδο. Επισήμως μιλάνε για 20.000, ανεπισήμως λέγεται ότι μπορεί να φτάσουν 100.000. Πρόκειται κυρίως για Σουννίτες εχθρικά διακείμενους προς τον ‘Ασαντ και φιλικά διακείμενους προς Τουρκία και Σαουδική Αραβία. Μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι της Ελλάδας.
Η συνδρομή σε πρόσφυγες συνιστά μείζον ανθρωπιστικό καθήκον κάθε χώρας και ατόμου. Διερωτάται όμως κανείς γιατί πρέπει να υποδεχθεί τους πρόσφυγες μία κατεστραμμένη Ελλάδα, με μεγάλο αριθμό αλλοδαπών στο έδαφός της, εγκαθιστώντας τους σε παραμεθόριες περιοχές. Η Ελλάδα δεν συνορεύει με τη Συρία. Τρεις χώρες επενέβησαν με όπλα, μισθοφόρους και χρήματα (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ), υπό τη «γενική εποπτεία» ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας, Γαλλίας. Ας πάρουν τους πρόσφυγες.
Ελλάδα υπέρ Τουρκίας στη Συρία!
Η Αθήνα εκφράζει δημοσίως, στο ΝΑΤΟ και πρακτικώς, την «αλληλεγγύη» της προς την Τουρκία έναντι της Συρίας και ζητά την απομάκρυνση του Ασαντ, με κίνδυνο να μας στείλει όλους στο τρελοκομείο. Αφήνουμε την ενοχλητική «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο, διατυπώνει απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας, μας υποχρέωσε σε καταστροφική κρίση εξοπλισμών. Αφήνουμε το ότι το καθεστώς Ασσαντ υπήρξε από τα φιλικότερα προς την Ελλάδα, υπογράψαμε μάλιστα μαζί του συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών, για να επιχειρούν στην Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δεν είναι καθόλου καλό για την αξιοπιστία μιας χώρας να συμπεριφέρεται έτσι στους κάποτε έστω συμμάχους της, είμαστε πολύ μικροί για να είμαστε ανέντιμοι. Θέτουμε δύο ερωτήματα μόνο, που πολύ θα θέλαμε κάποιος να απαντήσει:
Πρώτον, γιατί υποστηρίζουμε τον πόλεμο (και την ξένη επέμβαση!) εναντίον ενός καθεστώτος, υπέρ του οποίου έχουν ταχθεί και στην προστασία του οποίου αποβλέπουν οι χριστιανικοί, ελληνορθόδοξοι, κουρδικοί, αρμενικοί πληθυσμοί, που ήδη άρχισαν, με το όπλο στο χέρι, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, καθεστώς μη δημοκρατικό, αλλά κοσμικό και σχετικά προοδευτικό, που φιλοξενεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Που βρήκε καταφύγιο στη Δαμασκό για να γλυτώσει από την τουρκική εξουσία;
Δεύτερον, ποιο ελληνικό εθνικό ή ευρύτερο δημοκρατικό συμφέρον εξυπηρετείται από την επιβολή στη - συνορεύουσα με την Κύπρο - Συρία, μιας σουννιτικής σκοταδιστικής δικτατορίας, συμμάχου της ‘Αγκυρας και του Ριαντ, «κρίκου» μιας «σουνιτικής ημισελήνου» στη Μεσόγειο, ή, εναλλακτικά, ο διαμελισμός και καταστροφή της Συρίας;
Κυπριακά ερωτήματα
Ας ρίξουμε μια ματιά στην Κύπρο. Η Λευκωσία ετοιμάζεται να κατασκευάσει τεράστιο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου. Φανταζόμαστε ότι μελέτησε καλά, από πάσης πλευράς τα προβλήματα ασφαλείας. Ελπίζουμε να μη δούμε μια μέρα να ανατινάζεται το νησί. Η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων είναι ενθουσιασμένη με την ανακάλυψη αερίου και την εξαιρετικά προχωρημένη συνεργασία με το Ισραήλ – που όμως προκάλεσε ψυχρότητα με το Κάιρο και μια μετατόπιση επί το φιλοτουρκικότερο του τρόπου που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα και ενίσχυσε την τάση σύμπηξης «σουνιτικής συμμαχίας» Αιγύπτου-Τουρκίας.
Η κυπριακή εξέλιξη πάντως θέτει ορισμένα σοβαρότατα ερωτήματα, τα οποία θα περιοριστούμε σήμερα να θέσουμε, αλλά εμβάλουν σε σοβαρές σκέψεις για το που και από ποιους κατευθύνεται η Κύπρος, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η έκρηξη στο Μαρί είναι προϊόν αμέλειας (αντιλαμβανόμεθα ότι εκρηκτικά μπορούν να σκάσουν λόγω ζέστης, δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί διάλεξαν να σκάσουν τα ξημερώματα και όχι το μεσημέρι).
Ακούμε, και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητούμε, για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανοιχτά της Κύπρου. Δεν ασχολούμεθα με τις ενστάσεις της εφημερίδας Πολίτης, ως προς τις λεπτομέρειες της συμφωνίας με τη Noble. Αντιλαμβανόμεθα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της νήσου είναι ενθουσιασμένοι με τη «συμμαχία» τους με το Ισραήλ και ελπίζουμε να καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά με τον ίδιο τρόπο τη «συμμαχία». Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε καθόλου καλά είναι γιατί, μια χώρα που έχει ανακαλύψει τόσο μεγάλα κοιτάσματα και έχει κάνει μια «συμμαχία» με μια τόσο ισχυρή δύναμη, μια «κρυμμένη υπερδύναμη» στην πραγματικότητα, όπως ο Ισραήλ, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα πολύ μικρό, για τα διεθνή δεδομένα, ποσό δανείου και πηγαίνει ολοταχώς στην τρόικα, που αναμένεται να επιχειρήσει την υποθήκευση των υδρογονανθράκων.
Φταίει η Λευκωσία, ή ισχυρότατες παγκόσμιες δυνάμεις (και γιατί;) έχουν μπλοκάρει τη χορήγηση δανείου στην Κύπρο, οδηγώντας την με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα Μνημόνιο που αναπόφευκτα θα θέσει υπό αίρεση την ήδη τρωτή ανεξαρτησία και κυριαρχία του κυπριακού κράτους – κινδυνεύοντας να υλοποιήσει από άλλο δρόμο τη βασική στόχευση του σχεδίου Ανάν; Η κυπριακή απροθυμία ευθύνεται για το ότι δεν βρίσκονται ρωσικές, γαλλικές και άλλες εταιρείες στην Κύπρο, ή το νησί έχει γίνει αντικείμενο νέας «Γιάλτας»; Για ποιο λόγο το ΑΚΕΛ μοιάζει να εξασφάλισε, με την επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου που έκανε, την εκλογή του κ. Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα; Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα, στα οποία ο γράφων δεν είναι έτοιμος να δώσει απάντηση, αλλά δημιουργούν περίπου τη βεβαιότητα ότι κάποιο λάκκο (και πολύ μεγάλο μάλιστα) έχει αυτή η φάβα!
Επίκαιρα, 1.11.2012