Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος. Τελικά το πολυσυζητημένο πολυνομοσχέδιο, με τα σκληρά και επώδυνα μέτρα μέχρι και εξουθενωτικά, ψηφίστηκε, έστω και οριακά, καθώς και ο προϋπολογισμός του 2013, ο σφικτότερος μετά το πόλεμο. Και τώρα τι; Προσμένουμε κατ’ αρχή τη μεγάλη δόση του δανείου, η οποία θα ανακουφίσει ασφαλώς τα οικονομικά του δημοσίου. Πέραν των άλλων αναγκών μας, το δάνειο θα καλύψει και τα ληξιπρόθεσμα τοκοχρεολύσια, ενώ η ύφεση συνεχίζεται και βαθαίνει. Δηλαδή ενώ συνεχίζουμε να έχουμε πρωτογενές έλλειμμα, με την οικονομία σε συνεχή πτώση και συγχρόνως δανειζόμαστε για αποπληρωμή παλαιότερων δανείων μας πλέον των τόκων. Έτσι το χρέος μας αυξάνεται καθιστώντας το μη βιώσιμο, η ύφεση να βαθαίνει, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, αυξάνοντας ανησυχητικά την ανεργία και ο λαός να υποφέρει εξουθενωμένος και εξαθλιωμένος.
Είναι όμως λέει ο μόνος δρόμος! Είναι; Σε γενικές γραμμές πράγματι είναι, διότι βρισκόμαστε στο μέσον του ωκεανού, με όλες τις κατευθύνσεις ισότιμες και εξίσου αμφίβολες αν όχι επικίνδυνες. Άρα δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προχωρήσουμε μπροστά προς τον αρχικό προορισμό μας, δηλαδή μέσα στην Ευρωζώνη και το Ευρώ.
Αυτό όμως αρκεί; Ασφαλώς όχι! Θα ομοιάζει ωσάν να πέτυχε η εγχείρηση και να έχει αποθάνει ο ασθενής. Άρα αδιέξοδο; Ένας φαύλος κύκλος αναποτελεσματικών περικοπών και τον ελληνικό λαό όλο και σε χειρότερη κατάσταση. Αυτό πρέπει να το αντιλαμβάνονται τόσο η κυβέρνηση όσο και οι ευρωπαίοι εταίροι μας. Επομένως τι σημαίνει αυτό; Θέλουν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε την κρίση ή απλά να εξασφαλίσουν τα δανεικά τους, με την αντικατάσταση των μετέωρων δανείων με εγγυημένα, ακόμη και με το θάνατο των Ελλήνων; Θυμίζει τις εξοντωτικές πιέσεις των δανειστών στη νεοσύστατη Ελλάδα το 1846. Είναι η ώρα να θέσουμε τους ευρωπαίους εταίρους μας ενώπιον των ευθυνών τους και να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους και το σκοπό τους.
Η Τρόϊκα με το κομπιουτεράκι στο χέρι να λογαριάζουν πως και από πού θα περικόψουν, χωρίς να λογαριάζουν ότι έχουν να κάνουν με ανθρώπους που υποφέρουν. Είναι επομένως ανάγκη να τους παρακάμψουμε και να αναζητήσουμε πολιτική λύση με τους ηγέτες της Ευρωζώνης, αφού με τους αριθμούς δεν βγαίνει. Πολιτική λύση λοιπόν επιβάλλεται να βρεθεί! Επιβάλλεται να ληφθούν καθοριστικές αποφάσεις, έτσι ώστε πρώτον το χρέος μας να καταστεί βιώσιμο και δεύτερον να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης, διότι xωρίς ανάπτυξη απλά τρώμε τις σάρκες μας, όπως έχουμε τονίσει, οι οποίες όμως τελειώνουν γρήγορα, σε όσους δεν έχουν ήδη τελειώσει.
Η βιωσιμότητα του χρέους μπορεί να αφεθεί για αργότερα, εν όψει του ότι, αντί κουρέματος, μπορεί να επιτευχθεί η επαναγορά των ομολόγων μας στις τρέχουσες τιμές, οπότε το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο από κάθε κούρεμα, όπως αναπτύξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Στο μεταξύ για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης θα πρέπει η αποπληρωμή του δανείου μας να συνδεθεί με δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος με ανάπτυξη και όχι με περικοπές μισθών και συντάξεων.
Επομένως μέχρι να δημιουργηθεί σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα, σημαντικό αλλά και επιβεβλημένο να συμφωνηθεί, είναι η αναστολή της αποπληρωμής του δανείου. Με δε το πλεόνασμα, ένα μέρος θα πηγαίνει στην αποπληρωμή του δανείου και ένα άλλο μέρος στη σταδιακή αποκατάσταση των μισθών και συντάξεων και γενικότερα των συνθηκών διαβίωσής μας.
Η ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως επί τέλους διαφαίνεται να έχει αποφασίσει η κ.Μέρκελ, αρχής γενομένης με την οικονομική ένωση το φθινόπωρο του 2013, δηλαδή μετά τις γερμανικές εκλογές, οι συνθήκες και οι οιωνοί θα είναι άριστοι για μια ευημερούσα Ευρώπη. Να μην παραληφθούν όμως οι «παρούσες δυνατότητες» ανάπτυξης, όπως τις αναπτύξαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, ήτοι γεωργία, κτηνοτροφία, τουρισμό, Έλληνες εφοπλιστές και δημόσια έργα με κεϋνσιανή στην αρχή οικονομική πολιτική. Επιμένουμε όμως, ποτέ δημιουργία Ε.Ο.Ζ. (Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες), που μας καθιστούν οιονεί δουλοπάροικους, αλλά με ισχυρά αν θέλετε, κίνητρα στις περιοχές που επιθυμούμε ανάπτυξη.
Θα εδραιωθεί έτσι ένα ευμενές επενδυτικό κλίμα, το οποίο σε συνδυασμό με κυβερνητικά μέτρα απάλειψης της γραφειοκρατίας, δημιουργίας ασφαλούς και σταθερού επενδυτικού περιβάλλοντος, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε ανάπτυξη και θα ανθίσει η ελπίδα για μελλοντική ευημερία.
thiakos
Είναι όμως λέει ο μόνος δρόμος! Είναι; Σε γενικές γραμμές πράγματι είναι, διότι βρισκόμαστε στο μέσον του ωκεανού, με όλες τις κατευθύνσεις ισότιμες και εξίσου αμφίβολες αν όχι επικίνδυνες. Άρα δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προχωρήσουμε μπροστά προς τον αρχικό προορισμό μας, δηλαδή μέσα στην Ευρωζώνη και το Ευρώ.Αυτό όμως αρκεί; Ασφαλώς όχι! Θα ομοιάζει ωσάν να πέτυχε η εγχείρηση και να έχει αποθάνει ο ασθενής. Άρα αδιέξοδο; Ένας φαύλος κύκλος αναποτελεσματικών περικοπών και τον ελληνικό λαό όλο και σε χειρότερη κατάσταση. Αυτό πρέπει να το αντιλαμβάνονται τόσο η κυβέρνηση όσο και οι ευρωπαίοι εταίροι μας. Επομένως τι σημαίνει αυτό; Θέλουν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε την κρίση ή απλά να εξασφαλίσουν τα δανεικά τους, με την αντικατάσταση των μετέωρων δανείων με εγγυημένα, ακόμη και με το θάνατο των Ελλήνων; Θυμίζει τις εξοντωτικές πιέσεις των δανειστών στη νεοσύστατη Ελλάδα το 1846. Είναι η ώρα να θέσουμε τους ευρωπαίους εταίρους μας ενώπιον των ευθυνών τους και να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους και το σκοπό τους.
Η Τρόϊκα με το κομπιουτεράκι στο χέρι να λογαριάζουν πως και από πού θα περικόψουν, χωρίς να λογαριάζουν ότι έχουν να κάνουν με ανθρώπους που υποφέρουν. Είναι επομένως ανάγκη να τους παρακάμψουμε και να αναζητήσουμε πολιτική λύση με τους ηγέτες της Ευρωζώνης, αφού με τους αριθμούς δεν βγαίνει. Πολιτική λύση λοιπόν επιβάλλεται να βρεθεί! Επιβάλλεται να ληφθούν καθοριστικές αποφάσεις, έτσι ώστε πρώτον το χρέος μας να καταστεί βιώσιμο και δεύτερον να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης, διότι xωρίς ανάπτυξη απλά τρώμε τις σάρκες μας, όπως έχουμε τονίσει, οι οποίες όμως τελειώνουν γρήγορα, σε όσους δεν έχουν ήδη τελειώσει.
Η βιωσιμότητα του χρέους μπορεί να αφεθεί για αργότερα, εν όψει του ότι, αντί κουρέματος, μπορεί να επιτευχθεί η επαναγορά των ομολόγων μας στις τρέχουσες τιμές, οπότε το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο από κάθε κούρεμα, όπως αναπτύξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Στο μεταξύ για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης θα πρέπει η αποπληρωμή του δανείου μας να συνδεθεί με δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος με ανάπτυξη και όχι με περικοπές μισθών και συντάξεων.
Επομένως μέχρι να δημιουργηθεί σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα, σημαντικό αλλά και επιβεβλημένο να συμφωνηθεί, είναι η αναστολή της αποπληρωμής του δανείου. Με δε το πλεόνασμα, ένα μέρος θα πηγαίνει στην αποπληρωμή του δανείου και ένα άλλο μέρος στη σταδιακή αποκατάσταση των μισθών και συντάξεων και γενικότερα των συνθηκών διαβίωσής μας.
Η ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως επί τέλους διαφαίνεται να έχει αποφασίσει η κ.Μέρκελ, αρχής γενομένης με την οικονομική ένωση το φθινόπωρο του 2013, δηλαδή μετά τις γερμανικές εκλογές, οι συνθήκες και οι οιωνοί θα είναι άριστοι για μια ευημερούσα Ευρώπη. Να μην παραληφθούν όμως οι «παρούσες δυνατότητες» ανάπτυξης, όπως τις αναπτύξαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, ήτοι γεωργία, κτηνοτροφία, τουρισμό, Έλληνες εφοπλιστές και δημόσια έργα με κεϋνσιανή στην αρχή οικονομική πολιτική. Επιμένουμε όμως, ποτέ δημιουργία Ε.Ο.Ζ. (Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες), που μας καθιστούν οιονεί δουλοπάροικους, αλλά με ισχυρά αν θέλετε, κίνητρα στις περιοχές που επιθυμούμε ανάπτυξη.
Θα εδραιωθεί έτσι ένα ευμενές επενδυτικό κλίμα, το οποίο σε συνδυασμό με κυβερνητικά μέτρα απάλειψης της γραφειοκρατίας, δημιουργίας ασφαλούς και σταθερού επενδυτικού περιβάλλοντος, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε ανάπτυξη και θα ανθίσει η ελπίδα για μελλοντική ευημερία.
thiakos