Σε αυτή τη χώρα οι εισαγόμενες ιδεολογίες έχουν εξευτελιστεί, και στις ημέρες μας βλέπουμε να κλείνει ένας μεγάλος κύκλος. Σκοπός της ανάρτησης μου είναι να δείξω πως τόσο η “δεξιά” όπως και η “αριστερά” είναι καρικατούρες εισαγόμενων ιδεολογιών προσαρμοσμένες με τραγωδία ή κωμωδία στην ελληνική καταθλιπτική πραγματικότητα.
του Γιώργου Χαρκοφτάκη
Στα χρόνια της κατοχής και του Εμφυλίου πολλά νέα παιδιά πήραν τα βουνά ελπίζοντας στη σοσιαλιστική “ανάσταση” της χώρας. Άνθρωποι που πολέμησαν με τόση γενναιότητα δεν μπορεί να ήταν προδότες. Είναι λάθος να τους κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα. Σε μια χώρα βυθισμένη στην ανέχεια και τις ξένες επεμβάσεις, το κομμουνιστικό όραμα ήταν πολύ ελκυστικό. Δεν είχαν τη σημερινή εικόνα των “σοσιαλιστικών παραδείσων” όπου η φτώχεια ανταγωνίζεται τη διαφθορά. Από την άλλη μεριά των νικητών του Εθνικού Στρατού αντί να υπάρξει μια πραγματική επιθυμία συμφιλίωσης, ο εμφύλιος συνεχίστηκε και με πολιτικά μέσα και δίχασε την κοινωνία ανεπανόρθωτα. Και οι δυο πλευρές είχαν ειλικρινή πίστη στα οράματα τους όμως ο αγώνας τους έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από ξένες δυνάμεις : οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά όπως έγραψε ο Σεφέρης.
Αυτή η πρώτη περίοδος έκλεισε με τους “σωτήρες” της 21ης Απριλίου, ένα καθεστώς που όχι μόνο προκάλεσε άλλο ένα μικρό εμφύλιο και μια εθνική καταστροφή στην Κύπρο, αλλά δυσφήμησε τα εθνικά σύμβολα, τις ένοπλες δυνάμεις και την ιστορία μας. Μετά τη μεταπολίτευση το ενοχικό σύνδρομο προκάλεσε την ανοχή της κοινωνίας σε κάθε μορφή αυθαιρεσίας των “αριστερών” δυνάμεων.
Στην Ελλάδα λοιπόν, ούτε αστική τάξη υπάρχει, ούτε προλεταριάτο. Αυτό που υπάρχει είναι ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα από μισθωτούς υπαλλήλους, μικρομαγαζάτορες και βιοτέχνες. Αστός δεν είναι εκείνος ο οποίος είναι πλούσιος όπως πχ οι Εφοπλιστές. Είναι μια τάξη η οποία στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκε, όπως δεν εμφανίστηκε η βιομηχανική επανάσταση. Αυτή η χαμένη τάξη είναι για κάποιους διανοούμενους η αιτία της οικονομικής αλλά και της πολιτισμικής μας καχεξίας. Μας αρέσει ή όχι, η αστική τάξη με την οικονομική της ισχύ και την τάση της προς τον νεοτερισμό, παρήγαγε πλούτο, εθνική ισχύ και πολιτισμό. Επομένως από την αρχή η κομμουνιστική ιδεολογία στην Ελλάδα ξεκίνησε να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που δεν υπήρχε με ένα στρατό που έπρεπε να δημιουργήσει. Η πρώτη μάχη της αριστεράς χάθηκε πριν καν ξεκινήσει : η εννοιολογία της εγχώριας αριστεράς αναπαράχθηκε ως κακέκτυπο μια εισαγόμενης ιδεολογίας.
Με αυτή την φτωχή κληρονομιά η σύγχρονη Αριστερά πλειοδότησε σε κάθε “παροχή” προς τα προνομιούχα ή μη στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Δεν υπήρχε κάποιο εξαθλιωμένο προλεταριάτο να υποστηρίξει, ούτε το επίπεδο ζωής έχει καμία σχέση με τις πάμφτωχες μάζες του μετεμφυλιακού κράτους. Επομένως με επιτυχία προσεταιρίστηκε τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα ή τους (μέχρι πρόσφατα) περισσότερο προνομιούχους μισθωτούς : Τους Δημοσίους Υπαλλήλους. Η αριστερή ιδεολογία απέκτησε την κυριαρχία της στην Ελληνική κοινωνία, όχι ως μια αυθεντική προσαρμογή του σοσιαλιστικού ιδεολογήματος στις εγχώριες συνθήκες, αλλά ως μια λατρεία του Κράτους Λεβιάθαν που μοιράζει επιδόματα. Στην ουσία λοιπόν δεν μιλάμε για σοσιαλισμό αλλά για άκρατο κρατισμό σε συνθήκες πρωτοφανούς διαφθοράς και καφκικής γραφειοκρατίας. Στις συνθήκες προ-μνημονίου οι δαπάνες κοινωνικής πολιτικής ελάχιστα μείωναν το επίπεδο φτώχειας και απλά ανακύκλωναν τις ίδιες ανισότητες. Η ζημιά που προκάλεσε η διάχυση αυτής της νοοτροπίας είναι δύσκολο αν αποτιμηθεί πλήρως. Οι άνθρωποι βολεύονται να περιμένουν λύσεις από άλλους και στη περίπτωση μας το “κράτος” και οι “αρμόδιοι” έπρεπε να δίνουν την απάντηση ακόμα και στις προσευχές μας. Ούτε ο σεβασμός της νομιμότητας υπήρξε κάποιου είδους ανάχωμα στις πρακτικές της αριστεράς όπως συμβαίνει στις καταλήψεις εθνικών οδών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το παράδοξο σε αυτή την ιστορία είναι πως και η δήθεν Δεξιά πρωτοστατεί και εκείνη στον κρατισμό αντιγράφοντας την πολιτικά επιτυχημένη συνταγή της Αριστεράς. Με αυτή την έννοια, οι πραγματικοί δεξιοί φορείς (φιλελεύθεροι) στην Ελληνική κοινωνία έχουν μηδαμινή επιρροή. Ας μην συγχέουμε την Δεξιά Πολιτική με την εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων, αυτά βρίσκουν μεγάλη βολή σε ένα μεγάλο και διεφθαρμένο κράτος με θεσμούς που λειτουργούν όποτε το διατάξει ο υπουργός.
Νομίζω, πως οι πολλοί έχουν αντιληφθεί πως οι πρακτικές αυτές φέρουν ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κρίση. Δυστυχώς δεν βλέπω την αριστερά να αλλάζει και παραμένει το θερμοκήπιο του βαθέως ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρωτοστάτησε στην ικανοποίηση των παντοειδών αιτημάτων της δήθεν σοσιαλιστικής λαοθάλασσας. Δεν επρόκειτο για μια γνήσια αναδιανομή εισοδημάτων, η οποία προϋποθέτει την δημιουργία ισχυρής οικονομίας και όχι το άνοιγμα κάποιου άφαντου θησαυροφυλακίου της “πλουτοκρατίας”, αλλά για μια τεχνητή ευημερία με δανεικά.
Επομένως, εκτίμηση μου είναι πως η αριστερά στις ημέρες μας κλείνει ένα κύκλο, ανάλογο με εκείνο που έκλεισε η Δεξιά το 1974 . Ας ελπίσουμε πως δεν θα συνοδευτεί από μια τραγωδία όπως τότε.-
manamachine
του Γιώργου Χαρκοφτάκη
Στα χρόνια της κατοχής και του Εμφυλίου πολλά νέα παιδιά πήραν τα βουνά ελπίζοντας στη σοσιαλιστική “ανάσταση” της χώρας. Άνθρωποι που πολέμησαν με τόση γενναιότητα δεν μπορεί να ήταν προδότες. Είναι λάθος να τους κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα. Σε μια χώρα βυθισμένη στην ανέχεια και τις ξένες επεμβάσεις, το κομμουνιστικό όραμα ήταν πολύ ελκυστικό. Δεν είχαν τη σημερινή εικόνα των “σοσιαλιστικών παραδείσων” όπου η φτώχεια ανταγωνίζεται τη διαφθορά. Από την άλλη μεριά των νικητών του Εθνικού Στρατού αντί να υπάρξει μια πραγματική επιθυμία συμφιλίωσης, ο εμφύλιος συνεχίστηκε και με πολιτικά μέσα και δίχασε την κοινωνία ανεπανόρθωτα. Και οι δυο πλευρές είχαν ειλικρινή πίστη στα οράματα τους όμως ο αγώνας τους έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από ξένες δυνάμεις : οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά όπως έγραψε ο Σεφέρης.Αυτή η πρώτη περίοδος έκλεισε με τους “σωτήρες” της 21ης Απριλίου, ένα καθεστώς που όχι μόνο προκάλεσε άλλο ένα μικρό εμφύλιο και μια εθνική καταστροφή στην Κύπρο, αλλά δυσφήμησε τα εθνικά σύμβολα, τις ένοπλες δυνάμεις και την ιστορία μας. Μετά τη μεταπολίτευση το ενοχικό σύνδρομο προκάλεσε την ανοχή της κοινωνίας σε κάθε μορφή αυθαιρεσίας των “αριστερών” δυνάμεων.
Στην Ελλάδα λοιπόν, ούτε αστική τάξη υπάρχει, ούτε προλεταριάτο. Αυτό που υπάρχει είναι ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα από μισθωτούς υπαλλήλους, μικρομαγαζάτορες και βιοτέχνες. Αστός δεν είναι εκείνος ο οποίος είναι πλούσιος όπως πχ οι Εφοπλιστές. Είναι μια τάξη η οποία στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκε, όπως δεν εμφανίστηκε η βιομηχανική επανάσταση. Αυτή η χαμένη τάξη είναι για κάποιους διανοούμενους η αιτία της οικονομικής αλλά και της πολιτισμικής μας καχεξίας. Μας αρέσει ή όχι, η αστική τάξη με την οικονομική της ισχύ και την τάση της προς τον νεοτερισμό, παρήγαγε πλούτο, εθνική ισχύ και πολιτισμό. Επομένως από την αρχή η κομμουνιστική ιδεολογία στην Ελλάδα ξεκίνησε να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που δεν υπήρχε με ένα στρατό που έπρεπε να δημιουργήσει. Η πρώτη μάχη της αριστεράς χάθηκε πριν καν ξεκινήσει : η εννοιολογία της εγχώριας αριστεράς αναπαράχθηκε ως κακέκτυπο μια εισαγόμενης ιδεολογίας.
Με αυτή την φτωχή κληρονομιά η σύγχρονη Αριστερά πλειοδότησε σε κάθε “παροχή” προς τα προνομιούχα ή μη στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Δεν υπήρχε κάποιο εξαθλιωμένο προλεταριάτο να υποστηρίξει, ούτε το επίπεδο ζωής έχει καμία σχέση με τις πάμφτωχες μάζες του μετεμφυλιακού κράτους. Επομένως με επιτυχία προσεταιρίστηκε τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα ή τους (μέχρι πρόσφατα) περισσότερο προνομιούχους μισθωτούς : Τους Δημοσίους Υπαλλήλους. Η αριστερή ιδεολογία απέκτησε την κυριαρχία της στην Ελληνική κοινωνία, όχι ως μια αυθεντική προσαρμογή του σοσιαλιστικού ιδεολογήματος στις εγχώριες συνθήκες, αλλά ως μια λατρεία του Κράτους Λεβιάθαν που μοιράζει επιδόματα. Στην ουσία λοιπόν δεν μιλάμε για σοσιαλισμό αλλά για άκρατο κρατισμό σε συνθήκες πρωτοφανούς διαφθοράς και καφκικής γραφειοκρατίας. Στις συνθήκες προ-μνημονίου οι δαπάνες κοινωνικής πολιτικής ελάχιστα μείωναν το επίπεδο φτώχειας και απλά ανακύκλωναν τις ίδιες ανισότητες. Η ζημιά που προκάλεσε η διάχυση αυτής της νοοτροπίας είναι δύσκολο αν αποτιμηθεί πλήρως. Οι άνθρωποι βολεύονται να περιμένουν λύσεις από άλλους και στη περίπτωση μας το “κράτος” και οι “αρμόδιοι” έπρεπε να δίνουν την απάντηση ακόμα και στις προσευχές μας. Ούτε ο σεβασμός της νομιμότητας υπήρξε κάποιου είδους ανάχωμα στις πρακτικές της αριστεράς όπως συμβαίνει στις καταλήψεις εθνικών οδών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το παράδοξο σε αυτή την ιστορία είναι πως και η δήθεν Δεξιά πρωτοστατεί και εκείνη στον κρατισμό αντιγράφοντας την πολιτικά επιτυχημένη συνταγή της Αριστεράς. Με αυτή την έννοια, οι πραγματικοί δεξιοί φορείς (φιλελεύθεροι) στην Ελληνική κοινωνία έχουν μηδαμινή επιρροή. Ας μην συγχέουμε την Δεξιά Πολιτική με την εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων, αυτά βρίσκουν μεγάλη βολή σε ένα μεγάλο και διεφθαρμένο κράτος με θεσμούς που λειτουργούν όποτε το διατάξει ο υπουργός.Νομίζω, πως οι πολλοί έχουν αντιληφθεί πως οι πρακτικές αυτές φέρουν ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κρίση. Δυστυχώς δεν βλέπω την αριστερά να αλλάζει και παραμένει το θερμοκήπιο του βαθέως ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρωτοστάτησε στην ικανοποίηση των παντοειδών αιτημάτων της δήθεν σοσιαλιστικής λαοθάλασσας. Δεν επρόκειτο για μια γνήσια αναδιανομή εισοδημάτων, η οποία προϋποθέτει την δημιουργία ισχυρής οικονομίας και όχι το άνοιγμα κάποιου άφαντου θησαυροφυλακίου της “πλουτοκρατίας”, αλλά για μια τεχνητή ευημερία με δανεικά.
Επομένως, εκτίμηση μου είναι πως η αριστερά στις ημέρες μας κλείνει ένα κύκλο, ανάλογο με εκείνο που έκλεισε η Δεξιά το 1974 . Ας ελπίσουμε πως δεν θα συνοδευτεί από μια τραγωδία όπως τότε.-
manamachine