Σήμερα σκέφτηκα να μην "δαπανήσω" λέξεις για τα δρώμενα στην πολιτικοκοινωνική μας ζωή, αλλά να ασχοληθώ με την...υποψία της στιγμής.
Τη "στιγμή" που όλοι μας, στην όποια παντοδυναμία μας, πιστεύουμε πως δημιουργούμε και προκαλούμε τα γεγονότα, ακριβώς την ίδια "στιγμή" μεσολαβεί κάποιο άλλο γεγονός που μηδενίζει τον υπερανθρωπισμό μας. Και τότε γινόμαστε ασήμαντα ανθρωπάκια που ζητιανεύουν τον οίκτο. Πρόκειται για μια έσω εμβίωση των σκληρών δοκιμασιών της συνείδησης, που τελικά αποκρυπρογραφεί το μυστικό Νεύμα και Νόημα της ανθρώπινης φύσης.
του Στέλιου Συρμόγλου
Και οι όποιοι οικονομικά ισχυροί ή άλλοι ενδεδυμένοι με το κοστούμι της πολιτικής υποκρισίας και απληστίας, που αυτές τις μέρες βρίσκονται σε "γκλαμουράτα " θέρετρα εντός κι εκτός Ελλάδας, ενώ το χαμόγελο χιλιάδων Έλλήνων εγκλωβίστηκε ασφυκτικά στον παγωμένο θάλαμο υψηλής συμπίεσης της ανέχειας και της αγωνίας, διαπιστώνουν αυτή τη συγκεκριμένη "στιγμή" την υπαρξιακή συντριβή τους και η δική τους πλέον αγωνία αναβλύζει από τους σπαραγμούς της νέας τους πραγματικότητας. Διαπιστώνουν ότι τα...σάβανα δεν έχουν τσέπες.
Εγκλωβισμένοι στη δίνη της κρίσης και της αδυσώπητης καθημερινότητας τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο. Για να μην περάσει. Ο χρόνος όμως δεν περνάει. Για σκεφτείτε το: Εμείς περνάμε...Ο χρόνος είναι επί της ουσίας ανύπαρκτος. Είναι ένα 'δημιούργημα", ένα "επινόημα" της ανθρώπινης νόησης, που απλώς της χρησιμεύει ως "εργαλείο". Έτσι ώστε να κατατέμνει φαινομενικά ευχερέστερα τη μόνη ακατάτμητη πραγματικότητα, που είναι η διάρκεια. Η διάρκεια στο χρόνο δεν είναι ποσοτικό μέγεθος και λογιστικό μήκος, αλλά ποιοτική μορφή και βίωμα της συνείδησης.
Αυτή είναι μια φιλοσοφική, μεταφυσική, αλλά και επιστημονική προσέγγιση στο θέμα του χρόνου. Δεν προσδιορίζεται ο χρόνος. Ο χρόνος που συνέχει και περιέχει τα πάντα είναι ασύλληπτος. Κι εμείς "τρέχουμε" να τον "πιάσουμε" με "φορτίο" το άγχος μας. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι χρονικότητα. Εκείνο που μπορεί να λεχθεί για το χρόνο είναι ότι αυτός "χρονώνεται" και βιώνεται. Μόλις αποπειραθεί κανείς να τον καθορίσει, ο χρόνος δραπετεύει!..
Γι' αυτό ας το φιλοσοφήσουμε το πράγμα. Η κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να συλλάβουμε και να βιώσουμε την πραγματικότητα, ανάγοντάς τη σε "δική" μας πραγματικότητα. Καθώς μάλιστα μπαίνουμε στην τροχιά της καθημερινότητας, ας μην παγιδευτούμε στην κατάσταση της μέριμνας. Είναι αξιοσημείωτο ότι ένας από τους κορυφαίους στοχαστές του 20ου αιώνα, ο Χάνντεγκερ, ανέδειξε και προέβαλε ως κυρίαρχο στοιχείο της παρουσίας του ανθρώπου μέσα στον κόσμο την κατάσταση της μέριμνας. Παγιδευμένοι στη βουλητική μας εσωστρέφεια, στη μέθη της απληστίας, στον απολυτοποιημένο εγωισμό μας, μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλά.
Για σκεφτείτε και πάλι: Πόσο ταλαιπωρούμαστε όταν εκλαμβάνουμε ως πραγματικότητα μόνο την...ευδαιμονίζουσα επιφάνεια; Για να διαπιστώσουμε στο διάβα μας μέσα στο χρόνο ότι έχουμε παραμείνει άφρονες θεατές του ίδιου του βίου μας, που παρήλθε και διήλθε χωρίς νόημα. Προκαλούμε οι ίδιοι "ρωγμές" στα κράσπεδα της ζωής μας με το βάρος της μέριμνας και του άγχους. Περιπλανόμαστε φροντίζοντας για το μέλλον μας. Κι ας είναι το μέλλον "κατασκεύασμα ελπίδας", όπως λέει ο Αμερικανός φιλόσοφος Μπράντλει.
Κι όμως, άρρητο το βάθος της ζωής, είναι τόσο κοντά μας, όσο δεν μπορούμε να φαντασθούμε. Απαιτείται όντως η υποψία της στιγμής. Εκείνη η καταιγιστική υποψία της στιγμής. Αυτή η κρύφια διάσταση του χρόνου, που μπορεί να ανατρέψει τη ροή της ζωής μας- αρνητικά ή και θετικά. Όποιοι κι αν είμαστε. Ό,τι κι αν κάνουμε. Όσοι στριμωγμένοι στα βαγόνια του μετρό "συμπιέζουν" και τα όνειρά τους. Κι όσοι στην πολυτελή άνεση μιας λιμουζίνας "απλώνουν" τα άεργα όνειρά τους.
δεν νομίζετε τελικά πως όλοι, που "υπερτροφικά" μεριμνάμε για πράγματα εν πολλοίς ανούσια, δημιουργούμε τους δύσκολους χειμώνες;..
Τη "στιγμή" που όλοι μας, στην όποια παντοδυναμία μας, πιστεύουμε πως δημιουργούμε και προκαλούμε τα γεγονότα, ακριβώς την ίδια "στιγμή" μεσολαβεί κάποιο άλλο γεγονός που μηδενίζει τον υπερανθρωπισμό μας. Και τότε γινόμαστε ασήμαντα ανθρωπάκια που ζητιανεύουν τον οίκτο. Πρόκειται για μια έσω εμβίωση των σκληρών δοκιμασιών της συνείδησης, που τελικά αποκρυπρογραφεί το μυστικό Νεύμα και Νόημα της ανθρώπινης φύσης.
του Στέλιου Συρμόγλου
Και οι όποιοι οικονομικά ισχυροί ή άλλοι ενδεδυμένοι με το κοστούμι της πολιτικής υποκρισίας και απληστίας, που αυτές τις μέρες βρίσκονται σε "γκλαμουράτα " θέρετρα εντός κι εκτός Ελλάδας, ενώ το χαμόγελο χιλιάδων Έλλήνων εγκλωβίστηκε ασφυκτικά στον παγωμένο θάλαμο υψηλής συμπίεσης της ανέχειας και της αγωνίας, διαπιστώνουν αυτή τη συγκεκριμένη "στιγμή" την υπαρξιακή συντριβή τους και η δική τους πλέον αγωνία αναβλύζει από τους σπαραγμούς της νέας τους πραγματικότητας. Διαπιστώνουν ότι τα...σάβανα δεν έχουν τσέπες.Εγκλωβισμένοι στη δίνη της κρίσης και της αδυσώπητης καθημερινότητας τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο. Για να μην περάσει. Ο χρόνος όμως δεν περνάει. Για σκεφτείτε το: Εμείς περνάμε...Ο χρόνος είναι επί της ουσίας ανύπαρκτος. Είναι ένα 'δημιούργημα", ένα "επινόημα" της ανθρώπινης νόησης, που απλώς της χρησιμεύει ως "εργαλείο". Έτσι ώστε να κατατέμνει φαινομενικά ευχερέστερα τη μόνη ακατάτμητη πραγματικότητα, που είναι η διάρκεια. Η διάρκεια στο χρόνο δεν είναι ποσοτικό μέγεθος και λογιστικό μήκος, αλλά ποιοτική μορφή και βίωμα της συνείδησης.
Αυτή είναι μια φιλοσοφική, μεταφυσική, αλλά και επιστημονική προσέγγιση στο θέμα του χρόνου. Δεν προσδιορίζεται ο χρόνος. Ο χρόνος που συνέχει και περιέχει τα πάντα είναι ασύλληπτος. Κι εμείς "τρέχουμε" να τον "πιάσουμε" με "φορτίο" το άγχος μας. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι χρονικότητα. Εκείνο που μπορεί να λεχθεί για το χρόνο είναι ότι αυτός "χρονώνεται" και βιώνεται. Μόλις αποπειραθεί κανείς να τον καθορίσει, ο χρόνος δραπετεύει!..Γι' αυτό ας το φιλοσοφήσουμε το πράγμα. Η κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να συλλάβουμε και να βιώσουμε την πραγματικότητα, ανάγοντάς τη σε "δική" μας πραγματικότητα. Καθώς μάλιστα μπαίνουμε στην τροχιά της καθημερινότητας, ας μην παγιδευτούμε στην κατάσταση της μέριμνας. Είναι αξιοσημείωτο ότι ένας από τους κορυφαίους στοχαστές του 20ου αιώνα, ο Χάνντεγκερ, ανέδειξε και προέβαλε ως κυρίαρχο στοιχείο της παρουσίας του ανθρώπου μέσα στον κόσμο την κατάσταση της μέριμνας. Παγιδευμένοι στη βουλητική μας εσωστρέφεια, στη μέθη της απληστίας, στον απολυτοποιημένο εγωισμό μας, μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλά.
Για σκεφτείτε και πάλι: Πόσο ταλαιπωρούμαστε όταν εκλαμβάνουμε ως πραγματικότητα μόνο την...ευδαιμονίζουσα επιφάνεια; Για να διαπιστώσουμε στο διάβα μας μέσα στο χρόνο ότι έχουμε παραμείνει άφρονες θεατές του ίδιου του βίου μας, που παρήλθε και διήλθε χωρίς νόημα. Προκαλούμε οι ίδιοι "ρωγμές" στα κράσπεδα της ζωής μας με το βάρος της μέριμνας και του άγχους. Περιπλανόμαστε φροντίζοντας για το μέλλον μας. Κι ας είναι το μέλλον "κατασκεύασμα ελπίδας", όπως λέει ο Αμερικανός φιλόσοφος Μπράντλει.
Κι όμως, άρρητο το βάθος της ζωής, είναι τόσο κοντά μας, όσο δεν μπορούμε να φαντασθούμε. Απαιτείται όντως η υποψία της στιγμής. Εκείνη η καταιγιστική υποψία της στιγμής. Αυτή η κρύφια διάσταση του χρόνου, που μπορεί να ανατρέψει τη ροή της ζωής μας- αρνητικά ή και θετικά. Όποιοι κι αν είμαστε. Ό,τι κι αν κάνουμε. Όσοι στριμωγμένοι στα βαγόνια του μετρό "συμπιέζουν" και τα όνειρά τους. Κι όσοι στην πολυτελή άνεση μιας λιμουζίνας "απλώνουν" τα άεργα όνειρά τους.
δεν νομίζετε τελικά πως όλοι, που "υπερτροφικά" μεριμνάμε για πράγματα εν πολλοίς ανούσια, δημιουργούμε τους δύσκολους χειμώνες;..