Ανεξάρτητα αν κάποιος πιστεύει στο θεό, σε κάποιο άλλο ίσως θρησκευτικό δόγμα, στη Συμπαντική δύναμη που προσδιοριζει και καθορίζει τις ζωές των όντων ή ακόμα κι αν είναι άθεος, η Γέννηση του Χριστού αναφλέγει τις ψυχές και μεταβάλλει σε ναούς τις καρδιές των ανθρώπων. Μέσα τους σελαγίζει το αδαπάνητο πυρ του βιώματος του Θείου, ο άσαρκος Λόγος σαρκούται και γίνεται φως αγάπης, πίστης και αρετής. Κατέρχεται και εισέρχεται στα μύχια, στα καθαρότερα βάθη του εαυτού μας η πνοή του Θεού, του όποιου Θεού, του δικού μας θεού.
του Στέλιου Συρμόγλου
Η ενανθρώπιση του Θείου Λόγου παρέχει στους ανθρώπους όλης της Γης τη μοναδική ευκαιρία να ελέγξουν αν έχουν επιστρέψει ή όχι στη φυσική βαρβαρότητα. Υπάρχει προς τούτο ένας απλός τρόπος: Η σεισμική δόνηση που προκαλεί στην ανθρώπινη ψυχή η Γέννηση του Χριστού. Η ιστορία του πνεύματος του Ελληνισμού ήταν στροφή και ορμή προς το ύψιστο και το απρόσιτο, προσέγγιση προς μια θεική πρωταρχή, όπου αναπαυόταν το τέλειο και το απόλυτο. Με το μυστήριο της Γεννήσεως αυτό το απόλυτο σκηνώνει στη ζωή μας και την ανανεώνει. Γίνεται πραγματικότητα. Τούτο δεν είναι δεισιδαιμονία, ούτε χαριτωμένος παραλογισμός. Είναι ανάμεσα στο Γεγονέναι και το Έσεσθαι. Είναι η αλήθεια του απρόσιτου που εγκαθιδρύει τον "έσωθεν ουρανόν". Έτσι ο μεγάλος νόστος πληρούται.
Πραγματώνεται μάλιστα κατά την ώρα της μέγιστης απόγνωσης για το υπάρχον, το οποίο απογοήτευσε το νου και τις καρδιές και γι αυτό έπρεπε να ακυρωθεί. Ακυρώθηκε με τη γέννηση "ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου". Τότε παραμερίζεται η ιδέα της σαρκός και εμφανίζεται η σάρξ της ιδέας. Αυτής της σαρκώσεως η σωτηρία είναι η λύτρωση από την έσχατη απόγνωση, την έσχατη απελπισία. Από το χάος των καιρών...
Από τότε ο φίλιος Ιησούς είναι ανάμεσά μας. Τον ατενίζουν άραγε οι οφθαλμοί μας; Αγρυπνεί η θρησκευτική συνείδηση του κόσμου; Γίνεται η καρδιά της ανθρωπότητας, αυτές τις πνευματοφόρες μέρες, αυτόπτης μάρτυρας της αιώνιας Αλήθειας που εισέρχεται στο χρόνο; Βιώνει την άκρα συγκατάθεση του Απρόσιτου, σκήνωμα μέσα στην έως τότε αγεωμέτρητη γη της ανθρώπινης ψυχής;
Υπάρχει βέβαια κι ένας δεύτερος δρόμος, με τον οποίο θα μπορούσε ο άνθρωπος να προσεγγίσει το Σπήλαιο και να ιδεί τη Φάτνη. Είναι ο δρόμος, όχι της καρδιάς, αλλά του λογικού. Η προσπάθεια για έλλογη σύλληψη και νοητική ερμηνεία. Ο αγώνας για λογική τεκμηρίωση. Όμως, ο δρόμος αυτος είναι δύσβατος και αιχμηρός και χάνεται πίσω από τα λαγκάδια του αγνώστου. Εδώ η σχέση του ανθρώπου με τον σαρκωθέντα είναι έλλογη, όχι βιωματική. Όχι εράσμια. Όχι θερμή. Όχι ζώσα.
Όχι πυρωμένη εν πνεύματι. ο λόγος γίνεται ανατόμος του Θείου Λόγου. Και καθώς ο ανθρώπινος αφλογιστεί, σκανδαλίζεται, διότι το Μυστήριο είναι ξένο και παράδοξο. Ο χώρος του Απόλυτου, του Θείου, του Αιώνιου είναι αφιλόξενος για το ανθρώπινο λογικό και εκπέμπει φως εκθαμπωτικό. Σκότος για το νου, ακτινοβόλο για την καρδιά, ουράνια δρόσο...
Υπάρχει ασφαλώς κι ένας τρίτος δρόμος, σύντομος και βατός. Είναι ο δρόμος της ιστορίας. Ούτε οι οξύτεροι επικριτές ή και αρνητές της Αποκαλύψεως τόλμησαν να αμφισβητήσουν ότι η παρουσία του Χριστού επάνω στη Γη αποτελεί τη βαθύτερη τομή μέσα στην παγκόσμια ιστορία. Όχι μόνο επειδή ο Χριστός "ήλθεν", όταν κυριαρχούσε μια ψυχοφθόρα ηδονή, μια υλόφρων αντίληψη, διαφθορά καλπάζουσα, πολιτιστική ένδεια, κάτι σαν επιθανάτιος ρόγχος, αλλά γιατί ο Χριστιανισμός έκτισε έναν καινούργιο πολιτισμό. Με καινούργιες αξίες. Ανασυνέθεσε τις παλιές και επηρέασε την κοινωνία. Διαπότισε την Τέχνη με το πνεύμα του κι έδωσε μέγα βάθος στην έννοια του ανθρώπου. Ανακαίνισε την κτίση με την "κοινήν εντολήν" της αγάπης.
Του Χριστού η ανθρώπινη ύπαρξη γνώριζε ότι " θεός ανθρώπω ου μίγνυται". Το σπήλαιο όμως έδειξε τον Πλάτωνα πλανώμενο. Εκεί η θεοποίση του Ανθρώπου. Εδώ η ενανθρώπιση του θεού. Εκει ο αγώνας της Γνώσης. Εδώ ο θριάμβος της πίστης. Εκεί η καταπονούσα "Απόκρυφη". Εδώ η "ου φέρουσα έρευναν" ανεννόητη "Αποκάλυψη".
Με την έλευση του χριστού δεν αναζητείται πλέον ο Θεός μέσα ή έξω από τη Φύση, αλλά ομιλεί ο ίδιος μέσω των γεγονότων της ιστορίας. Εισέρχεται τώρα το Απόλυτο μέσα στο Σχετικό. Το αιώνιο και μακάριο. Είναι μέσα στο ανειρήνευτο Γίγνεσθαι. Η είσοδος είναι αυτή η εναθρώπιση του Χριστού. Η Αποκάλυψη ήταν αναγκαία, αφού η πενία του ανθρώπινου λόγου δεν επέτρεπε να συλληφθεί νοητικά ο Θεός-Λόγος. Κι έτσι ο Λόγος εγένετο σάρξ.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ...
του Στέλιου Συρμόγλου
Η ενανθρώπιση του Θείου Λόγου παρέχει στους ανθρώπους όλης της Γης τη μοναδική ευκαιρία να ελέγξουν αν έχουν επιστρέψει ή όχι στη φυσική βαρβαρότητα. Υπάρχει προς τούτο ένας απλός τρόπος: Η σεισμική δόνηση που προκαλεί στην ανθρώπινη ψυχή η Γέννηση του Χριστού. Η ιστορία του πνεύματος του Ελληνισμού ήταν στροφή και ορμή προς το ύψιστο και το απρόσιτο, προσέγγιση προς μια θεική πρωταρχή, όπου αναπαυόταν το τέλειο και το απόλυτο. Με το μυστήριο της Γεννήσεως αυτό το απόλυτο σκηνώνει στη ζωή μας και την ανανεώνει. Γίνεται πραγματικότητα. Τούτο δεν είναι δεισιδαιμονία, ούτε χαριτωμένος παραλογισμός. Είναι ανάμεσα στο Γεγονέναι και το Έσεσθαι. Είναι η αλήθεια του απρόσιτου που εγκαθιδρύει τον "έσωθεν ουρανόν". Έτσι ο μεγάλος νόστος πληρούται.Πραγματώνεται μάλιστα κατά την ώρα της μέγιστης απόγνωσης για το υπάρχον, το οποίο απογοήτευσε το νου και τις καρδιές και γι αυτό έπρεπε να ακυρωθεί. Ακυρώθηκε με τη γέννηση "ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου". Τότε παραμερίζεται η ιδέα της σαρκός και εμφανίζεται η σάρξ της ιδέας. Αυτής της σαρκώσεως η σωτηρία είναι η λύτρωση από την έσχατη απόγνωση, την έσχατη απελπισία. Από το χάος των καιρών...
Από τότε ο φίλιος Ιησούς είναι ανάμεσά μας. Τον ατενίζουν άραγε οι οφθαλμοί μας; Αγρυπνεί η θρησκευτική συνείδηση του κόσμου; Γίνεται η καρδιά της ανθρωπότητας, αυτές τις πνευματοφόρες μέρες, αυτόπτης μάρτυρας της αιώνιας Αλήθειας που εισέρχεται στο χρόνο; Βιώνει την άκρα συγκατάθεση του Απρόσιτου, σκήνωμα μέσα στην έως τότε αγεωμέτρητη γη της ανθρώπινης ψυχής;
Υπάρχει βέβαια κι ένας δεύτερος δρόμος, με τον οποίο θα μπορούσε ο άνθρωπος να προσεγγίσει το Σπήλαιο και να ιδεί τη Φάτνη. Είναι ο δρόμος, όχι της καρδιάς, αλλά του λογικού. Η προσπάθεια για έλλογη σύλληψη και νοητική ερμηνεία. Ο αγώνας για λογική τεκμηρίωση. Όμως, ο δρόμος αυτος είναι δύσβατος και αιχμηρός και χάνεται πίσω από τα λαγκάδια του αγνώστου. Εδώ η σχέση του ανθρώπου με τον σαρκωθέντα είναι έλλογη, όχι βιωματική. Όχι εράσμια. Όχι θερμή. Όχι ζώσα.
Όχι πυρωμένη εν πνεύματι. ο λόγος γίνεται ανατόμος του Θείου Λόγου. Και καθώς ο ανθρώπινος αφλογιστεί, σκανδαλίζεται, διότι το Μυστήριο είναι ξένο και παράδοξο. Ο χώρος του Απόλυτου, του Θείου, του Αιώνιου είναι αφιλόξενος για το ανθρώπινο λογικό και εκπέμπει φως εκθαμπωτικό. Σκότος για το νου, ακτινοβόλο για την καρδιά, ουράνια δρόσο...
Υπάρχει ασφαλώς κι ένας τρίτος δρόμος, σύντομος και βατός. Είναι ο δρόμος της ιστορίας. Ούτε οι οξύτεροι επικριτές ή και αρνητές της Αποκαλύψεως τόλμησαν να αμφισβητήσουν ότι η παρουσία του Χριστού επάνω στη Γη αποτελεί τη βαθύτερη τομή μέσα στην παγκόσμια ιστορία. Όχι μόνο επειδή ο Χριστός "ήλθεν", όταν κυριαρχούσε μια ψυχοφθόρα ηδονή, μια υλόφρων αντίληψη, διαφθορά καλπάζουσα, πολιτιστική ένδεια, κάτι σαν επιθανάτιος ρόγχος, αλλά γιατί ο Χριστιανισμός έκτισε έναν καινούργιο πολιτισμό. Με καινούργιες αξίες. Ανασυνέθεσε τις παλιές και επηρέασε την κοινωνία. Διαπότισε την Τέχνη με το πνεύμα του κι έδωσε μέγα βάθος στην έννοια του ανθρώπου. Ανακαίνισε την κτίση με την "κοινήν εντολήν" της αγάπης.Του Χριστού η ανθρώπινη ύπαρξη γνώριζε ότι " θεός ανθρώπω ου μίγνυται". Το σπήλαιο όμως έδειξε τον Πλάτωνα πλανώμενο. Εκεί η θεοποίση του Ανθρώπου. Εδώ η ενανθρώπιση του θεού. Εκει ο αγώνας της Γνώσης. Εδώ ο θριάμβος της πίστης. Εκεί η καταπονούσα "Απόκρυφη". Εδώ η "ου φέρουσα έρευναν" ανεννόητη "Αποκάλυψη".
Με την έλευση του χριστού δεν αναζητείται πλέον ο Θεός μέσα ή έξω από τη Φύση, αλλά ομιλεί ο ίδιος μέσω των γεγονότων της ιστορίας. Εισέρχεται τώρα το Απόλυτο μέσα στο Σχετικό. Το αιώνιο και μακάριο. Είναι μέσα στο ανειρήνευτο Γίγνεσθαι. Η είσοδος είναι αυτή η εναθρώπιση του Χριστού. Η Αποκάλυψη ήταν αναγκαία, αφού η πενία του ανθρώπινου λόγου δεν επέτρεπε να συλληφθεί νοητικά ο Θεός-Λόγος. Κι έτσι ο Λόγος εγένετο σάρξ.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ...