Ένδεια κι αδιέξοδα. Και πάλι ένδεια με αδιέξοδα σ' όλο το εύρος της πολιτικοκοινωνικής μας ζωής!..Ένα σκηνικό πρόδηλα αρνητικό. Με την αναξιοπιστία των πολιτικών να "σφυροκοπείται" από τον καταιγισμό των γεγονότων και της ίδιας τους της πολιτικής βλακείας. Και στην κοινωνία να παρατηρούνται πλέον συμπτώματα αποσύνθεσης.
του Στέλιου Συρμόγλου
Η δυσωδία από την έρπουσα ανικανότητα των πολιτικών, αλλά και τη διαφθορά που "επωμίζονται" σε συνδυασμό με το δυσβάστακτο σάκκο με ψέματα και έωλες υποσχέσεις, αποτυπώνεται ανάγλυφα στη ρητορική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων και ιδιαίτερα κάποιων γελοίων εκφραστών μιας καταστροφικής πολιτικής για την ελληνική κοινωνία.
Όλοι τους εμφανίζονται να ξυφουλκούν αναίσχυντοι, αυθάδεις και ανερυθρίαστοι υπέρ των δημοκρατικών θεσμών, του κοινωνικού συνόλου και εναντίον της διαφθοράς και των...φαντασμάτων της. Γιατί περί "φαντασμάτων" πρόκειται. Ποιοι τέλος πάντων είναι πίσω από τη διαφθορά και τα σκάνδαλα; Ποιοι συντηρουν τους πυλώνες της κοινωνίας της μίζας. Ποιοι εξέθρεψαν τα επιχειρηματικά εκτρώματα με την κτηνώδη λαιμαργία για τον κρατικό κορβανά;
Δεν ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, οι εταίροι στο "εγχείρημα" της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, που συμμετείχαν στο βοθροειδές πολιτικό σύστημα και μάλιστα από θέσεις εξουσίας; Δεν ήταν; Ποιος αφελής, εύπιστος και με παρωπίδες πολίτης μπορεί να πιστεύει ότι δεν είναι οι ίδιοι που σπεύδουν σήμερα να..πατάξουν τη διαφθορά και να μας "σώσουν";
Σοβαρό μερίδιο ευθύνης έχει και η παραπαίουσα Αριστερά, ανεξάρτητα από ποιους εκφράζεται σήμερα. Και η "καραμέλα" της μη συμμετοχής της στην εξουσία κατακερματίζεται αμέσως από τις πολιτικές που κατά καιρούς επέβαλαν ή απέφυγαν να υποστηρίξουν, ενισχύοντας παράλληλα τη συντεχνιακή λογική και τον δημοσιουπαλληλικό ωχαδερφισμό. Ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων. Πάντα, χωρίς αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις.
Και βιώνουμε την ένδεια και οδηγούμαστε με μαθηματική νομοτέλεια σε εθνικά αδιέξοδα. Με τον "χαλκοπρόσωπο" πρωθυπουργό των ψεμάτων και των πολιτικών τεχνασμάτων να επιδίδεται σε λεκτικές κορώνες περί "ανάπτυξης" και "προσωπικής" εμπλοκής του στην προσπάθεια της προσέλκυσης επενδύσεων και για προοπτική εκσυγχρονισμού της χώρας, την ίδια χρονική περίοδο που με την λιπόψυχη πολιτική του, την "νευρικότητα" της απερισκεψίας του έως αφροσύνης, καταδείχνει τη μικρότητα του πολιτικού μεγέθους του και τη χαμαιζηλία του...
Μια πολιτική συμπεριφορά αναίδειας, φοβικής λογικής με δουλοφροσύνη πρός τους δανειστές της χώρας, μια έκφραση πολιτικής του εκπόρνευσης, που καταγράφει η αντιληπτική ικανότητα και της πλέον αφελούς βοηθού συνοικιακής κομμώτριας...Ένας πρωθυπουργός έτοιμος να προβεί στο...σάλτο μορτάλε, απαλλάσσοντας εαυτόν και την κοινωνία από την χαλκευμένη λογική περί πολιτικής εντιμότητας.
"Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι". Ο λόγος είναι του Μακρυγιάννη. Και είναι τόσο "φρέσκος". Είναι να πονάει η ψυχή μας για τη μόνιμη σχεδόν στασιμότητα και ένδεια τούτου του τόπου. Ένδεια πολιτική. Μοιράζονται απλόχερα ψεύδη και κίβδηλες υποσχέσεις. Πολιτική και προγραμματισμός είνια έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία. έτσι, το "καλύτερο αύριο" γίνεται ονειροβασία των αφελών.
Ένδεια οικονομική ή μάλλον όλα τα ναυγοσωστικά των προηγμένων χωρών δεν μας σώζουν από το οικονομικό ναυάγιο, που προκάλεσαν οι "καπεταναίοι" της πολιτικής συμφοράς. Όλοι αυτοί που συνιστούν το ανεύθυνον αυτού του τόπου, δεν μπορούν να υποψιαστούν καν την "ευεργετική" σημασία της αλήθειας, που ανατέμνει την κοινωνική ελλαδική πραγματικότητα.
Η χώρα παρουσιάζει εικόνα κατάρρευσης γιατί έχει περιέλθει στο πλέγμα της πολιτικής ανικανότητας, της πνευματικής ένδειας, της κομματικής αλαζονείας και της ανασφάλειας ως αποτέλεσμα του φόβου. Την αλαζονεία ενδύεται η εξουσία και το φόβο ο λαός. Φτάνουμε έτσι σε μονοσήμαντες και μονοδιιάστατες ερμηνείες των προβλημάτων της κοινωνίας από πολιτικούς, για τους οποίους το όποιο "βλακόμετρο" και "εντιμόμετρο" να προσδιορίζει το εύρος τους μεταξύ κάτω της μετριότητας και της εύγλωττης ανικανότητας.
Μόνο με τη σύγκλιση των κοινωνικών τάξεων, ως συνέπεια της διάπλωσης της συνειδητοποίησης της πολιτικής ανικανότητας, δημιουργούνται οι προυποθέσεις για αντίδραση στις ανάξιες και καταγέλαστες πολιτικές των σκοπιμοτήτων. Και επιτέλους, δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι της εξουσίας να έχουν τα πάντα, το κέρδος και τη δύναμη, και οι πολίτες τα πάντα σε χρέη και υποχρεώσεις. Να υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες ανερμάτιστων πολιτικών πρακτικών και συγκροτημένων συμφερόντων. Και να αισθάνονται ανασφαλείς και ανέστιοι μέσα στην ίδια τους την εστία... Και να διαγκωνίζονται στις "ουρές" των κατά τόπους γραφε'ίων του ΟΑΕΔ, για το αναξιοπρεπές επίδομα της ανεργίας ή να καταφεύγουν στα κοινωνικά παντοπωλεία και στις μονάδες σίτισης απόρων...Σ' αυτούς τους χώρους της "συνωστισμένης" αγωνίας, την οποία όλο και περισσότεροι πολίτες καθημερινά βιώνουν...
του Στέλιου Συρμόγλου
Η δυσωδία από την έρπουσα ανικανότητα των πολιτικών, αλλά και τη διαφθορά που "επωμίζονται" σε συνδυασμό με το δυσβάστακτο σάκκο με ψέματα και έωλες υποσχέσεις, αποτυπώνεται ανάγλυφα στη ρητορική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων και ιδιαίτερα κάποιων γελοίων εκφραστών μιας καταστροφικής πολιτικής για την ελληνική κοινωνία.Όλοι τους εμφανίζονται να ξυφουλκούν αναίσχυντοι, αυθάδεις και ανερυθρίαστοι υπέρ των δημοκρατικών θεσμών, του κοινωνικού συνόλου και εναντίον της διαφθοράς και των...φαντασμάτων της. Γιατί περί "φαντασμάτων" πρόκειται. Ποιοι τέλος πάντων είναι πίσω από τη διαφθορά και τα σκάνδαλα; Ποιοι συντηρουν τους πυλώνες της κοινωνίας της μίζας. Ποιοι εξέθρεψαν τα επιχειρηματικά εκτρώματα με την κτηνώδη λαιμαργία για τον κρατικό κορβανά;
Δεν ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, οι εταίροι στο "εγχείρημα" της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, που συμμετείχαν στο βοθροειδές πολιτικό σύστημα και μάλιστα από θέσεις εξουσίας; Δεν ήταν; Ποιος αφελής, εύπιστος και με παρωπίδες πολίτης μπορεί να πιστεύει ότι δεν είναι οι ίδιοι που σπεύδουν σήμερα να..πατάξουν τη διαφθορά και να μας "σώσουν";
Σοβαρό μερίδιο ευθύνης έχει και η παραπαίουσα Αριστερά, ανεξάρτητα από ποιους εκφράζεται σήμερα. Και η "καραμέλα" της μη συμμετοχής της στην εξουσία κατακερματίζεται αμέσως από τις πολιτικές που κατά καιρούς επέβαλαν ή απέφυγαν να υποστηρίξουν, ενισχύοντας παράλληλα τη συντεχνιακή λογική και τον δημοσιουπαλληλικό ωχαδερφισμό. Ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων. Πάντα, χωρίς αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις.
Και βιώνουμε την ένδεια και οδηγούμαστε με μαθηματική νομοτέλεια σε εθνικά αδιέξοδα. Με τον "χαλκοπρόσωπο" πρωθυπουργό των ψεμάτων και των πολιτικών τεχνασμάτων να επιδίδεται σε λεκτικές κορώνες περί "ανάπτυξης" και "προσωπικής" εμπλοκής του στην προσπάθεια της προσέλκυσης επενδύσεων και για προοπτική εκσυγχρονισμού της χώρας, την ίδια χρονική περίοδο που με την λιπόψυχη πολιτική του, την "νευρικότητα" της απερισκεψίας του έως αφροσύνης, καταδείχνει τη μικρότητα του πολιτικού μεγέθους του και τη χαμαιζηλία του...Μια πολιτική συμπεριφορά αναίδειας, φοβικής λογικής με δουλοφροσύνη πρός τους δανειστές της χώρας, μια έκφραση πολιτικής του εκπόρνευσης, που καταγράφει η αντιληπτική ικανότητα και της πλέον αφελούς βοηθού συνοικιακής κομμώτριας...Ένας πρωθυπουργός έτοιμος να προβεί στο...σάλτο μορτάλε, απαλλάσσοντας εαυτόν και την κοινωνία από την χαλκευμένη λογική περί πολιτικής εντιμότητας.
"Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι". Ο λόγος είναι του Μακρυγιάννη. Και είναι τόσο "φρέσκος". Είναι να πονάει η ψυχή μας για τη μόνιμη σχεδόν στασιμότητα και ένδεια τούτου του τόπου. Ένδεια πολιτική. Μοιράζονται απλόχερα ψεύδη και κίβδηλες υποσχέσεις. Πολιτική και προγραμματισμός είνια έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία. έτσι, το "καλύτερο αύριο" γίνεται ονειροβασία των αφελών.
Ένδεια οικονομική ή μάλλον όλα τα ναυγοσωστικά των προηγμένων χωρών δεν μας σώζουν από το οικονομικό ναυάγιο, που προκάλεσαν οι "καπεταναίοι" της πολιτικής συμφοράς. Όλοι αυτοί που συνιστούν το ανεύθυνον αυτού του τόπου, δεν μπορούν να υποψιαστούν καν την "ευεργετική" σημασία της αλήθειας, που ανατέμνει την κοινωνική ελλαδική πραγματικότητα.
Η χώρα παρουσιάζει εικόνα κατάρρευσης γιατί έχει περιέλθει στο πλέγμα της πολιτικής ανικανότητας, της πνευματικής ένδειας, της κομματικής αλαζονείας και της ανασφάλειας ως αποτέλεσμα του φόβου. Την αλαζονεία ενδύεται η εξουσία και το φόβο ο λαός. Φτάνουμε έτσι σε μονοσήμαντες και μονοδιιάστατες ερμηνείες των προβλημάτων της κοινωνίας από πολιτικούς, για τους οποίους το όποιο "βλακόμετρο" και "εντιμόμετρο" να προσδιορίζει το εύρος τους μεταξύ κάτω της μετριότητας και της εύγλωττης ανικανότητας.
Μόνο με τη σύγκλιση των κοινωνικών τάξεων, ως συνέπεια της διάπλωσης της συνειδητοποίησης της πολιτικής ανικανότητας, δημιουργούνται οι προυποθέσεις για αντίδραση στις ανάξιες και καταγέλαστες πολιτικές των σκοπιμοτήτων. Και επιτέλους, δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι της εξουσίας να έχουν τα πάντα, το κέρδος και τη δύναμη, και οι πολίτες τα πάντα σε χρέη και υποχρεώσεις. Να υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες ανερμάτιστων πολιτικών πρακτικών και συγκροτημένων συμφερόντων. Και να αισθάνονται ανασφαλείς και ανέστιοι μέσα στην ίδια τους την εστία... Και να διαγκωνίζονται στις "ουρές" των κατά τόπους γραφε'ίων του ΟΑΕΔ, για το αναξιοπρεπές επίδομα της ανεργίας ή να καταφεύγουν στα κοινωνικά παντοπωλεία και στις μονάδες σίτισης απόρων...Σ' αυτούς τους χώρους της "συνωστισμένης" αγωνίας, την οποία όλο και περισσότεροι πολίτες καθημερινά βιώνουν...