Πανηγυρίζει το πολιτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο για την εκταμίευση της δόσης, ύστερα από ένα μακρύ μαρτύριο της σταγόνας και αφού μαστιγώθηκε ανελέητα ο ελληνικός λαός από την 3η φάση του εξοντωτικού Μνημονίου. Παρηγοριά στον βαρύτητα άρρωστο με συνταγές τύπου ασπιρίνης, στις οποίες δεν πιστεύει ούτε αυτό το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μας δώσανε επιτέλους τη δόση μας και χαλαρώσαμε, μέχρι την επομένη. Επιμένουν οι ευρωλάγνοι στον ψευδεπίγραφο «παράδεισο» της ευρωζώνης, που μας έχει ρίξει στα Τάρταρα της οικονομικής εξαθλίωσης και εθνικής αναξιοπρέπειας.
Οι Μνημονιακοί τρομοκράτες, δεν εξηγούν πως επιβιώνουν, ή μάλλον πως ζουν πολύ καλύτερα, τόσες άλλες χώρες με τα δικά τους νομίσματα. Εμείς, πως ζήσαμε τόσα χρόνια με την ταπεινή δραχμή; Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία «σκουπίδια» οι οίκοι αξιολόγησης-οίκοι ανοχής του καζινοκαπιταλισμού; Γιατί δε μας πουλάνε τίποτε βερεσέ οι διεθνείς αγορές, σε αντίθεση με ότι γινόταν παλαιότερα; Γιατί αντί να συγκλίνουν οι ευρωπαϊκές οικονομίες, αυτό που αποτέλεσε βασική συνιστώσα για την Ενωμένη Ευρώπη, το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει; Τι περισσότερο μπορεί να μας συμβεί από τα σημερινά δεινά; Η Ευρώπη γιατί δε μας παρέχει τουλάχιστον αμυντική ασφάλεια που μας στοιχίζει πανάκριβα σε εισαγωγές αμυντικού εξοπλισμού;Οι ευθύνες μας οι δικές μας και αυτές του «ευρωπαράδεισου»
Είναι αλήθεια ότι, μέρος της ευθύνης για τα χάλια μας, οφείλεται στις ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων δεκαπέντε ετών και στην πλαστή ευημερία με δανεικά. Αυτό εξηγεί γιατί εμείς σέρνουμε το χορό του Ζαλόγγου και ακολουθούν οι άλλες περιφερειακές οικονομίες της ευρωζώνης, οι λεγόμενες GIPSI ( Greece, Italy, Portugal, Spain, Ireland). Με την Κύπρο, μια από την ανθηρότερες οικονομίες της Ευρώπης στο παρελθόν, να ακολουθεί επίσης από κοντά. Είναι προφανώς αστείο να πιστεύει κανείς ότι αν συνέφερε στην κα Μέρκελ, δε θα μας πέταγε έξω από τον «ευρωπαράδεισο», κακήν κακώς. Ας είμαστε σοβαροί. Το σκληρό ευρώ ευνοεί τη Γερμανία και τις αδερφές της χώρες, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία, που παράγουν ολιγοπωλιακά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και υπεραξίας και ανταγωνίζονται κυρίως με σκληρά νομίσματα, όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Αντίθετα, ελαχιστοποιεί την ανταγωνιστικότητα οικονομιών όπως η Ελλάδα, οι οποίες στηρίζονται σε παραγωγή χαμηλής τεχνολογίας, κυρίως στον τουρισμό και τη γεωργία, όπου υπάρχει υψηλή συμμετοχή του κόστους εργασίας, το οποίο δεν μπορεί να συμπιεστεί κάτω από ένα σημείο. Το δωμάτιο ενός ελληνικού ξενοδοχείου είναι δύο φορές πιο ακριβό από το αντίστοιχο στην Τουρκία, αφού εκεί το κόστος εργασίας αλλά και το κόστος ζωής αντίστοιχα, είναι πολύ χαμηλότερο λόγω της υποτιμημένης Τουρκικής λίρας. Την αρνητική συστημική-διαρθρωτική επίδραση που έχει η ευρωζώνη στις περιφερειακές οικονομίες, την έχουν αντιληφθεί όλες οι υποψήφιες χώρες, η Βουλγαρία, Τσεχία,Πολωνία, Ρουμανία και γι’ αυτό φεύγουν τρέχοντας. Η Τουρκία έχει η ίδια παγώσει τις ενταξιακές της προθέσεις. Η αναγκαιότητα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα συνυπογράφεται από επιφανή μέλη της «συμμορίας της δραχμής», όπως μεταξύ άλλων, οι Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, Βλαδιμήρ Πούτιν, Βάτσλαβ Κλάους ( Πρόεδρος Τσεχίας), Πωλ Κρούγκμαν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Κένεθ Ρογκόφ, Ότμαρ Ίσιγκ, Τόμας Μάγερ, Μάρτιν Σμίθ, Νουριέλ Ρομπινί, Μαρτσέλο ντε Κέκο, Βέρνερ Σίν, Μάικαελ Φούκς,Σέφαν Χόμπουργκ, Ρότζερ Μπούτλ ( Wolfson prize) Σάιμον Ντρέικ, Ζάκ Σαπίρ, Τζώρτζ Φρίτμαν του Statforr Institute, οι Ιάπωνες του Ναμούρα και πολλοί-πολλοί άλλοι, ξένοι και Έλληνες. ‘Οπως και μεγάλο μέρος του δύσμοιρου ελληνικού λαού που τείνει να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα με πολιτική προοπτική.
Το σχέδιο Β για την έξοδο
Η επιστροφή στη δραχμή, σε συνδυασμό με περίοδο χάριτος, κούρεμα και αναδιάρθρωση του χρέους, μπορεί να μετατρέψει την οικονομία μας σε ανταγωνιστική ώστε να υπάρξει έξοδος απ’ την κρίση. Ενώ το ανελέητο Μνημόνιο που μαστιγώνει και υποθηκεύει τη χώρα, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας Το παράδειγμα της Αργεντινής που ανέκαμψε εντυπωσιακά ύστερα από την αποδέσμευση της από το σκληρό δολάριο, μιλά από μόνο του. Οι ασύστολες ψευδολογίες που μεταδίδονται για δήθεν κακή πορεία της χώρας αυτής, είναι ένα ακόμα δείγμα του πανικού για να πλαστογραφεί η αλματώδης οικονομική της ανάπτυξη και η σαρωτική αποδοχή της κυβέρνησης της Κριστίνας Κίρτσνερ από το 53 % του Αργεντίνικου λαού στις τελευταίες εκλογές του Νοεμβρίου 2011.
Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα βέβαια δεΝ είναι στρωμένη με ρόδα. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γυρίσουμε στην εποχή των παχιών αγελάδων, των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας. Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε άξιους και έντιμους κυβερνήτες που θα διαχειριστούν την έξοδο με σχέδιο και αποτελεσματικότητα, με αναπτυξιακό όραμα, με νοικοκύρεμα, πάταξη της σπατάλης, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής. Με στήριξη της ελληνικής παραγωγής, ενίσχυση στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, με άμεση αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων και στροφή στην εσωτερική κατανάλωση. Σε μια τέτοια αρχικά επώδυνη αλλά ελπιδοφόρα προοπτική, αυτό συνεπάγεται συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη, με εύστροφη και δυναμική διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την αποπληρωμή και αναδιάρθρωση του 50-70% των χρεών. Αντί να επαιτούμε τα ευρώ της κας Μέρκελ, μπορούμε να εκδώσουμε δραχμές, με φειδώ, από το Χολαργό. Που φυσικά δε θα τα πετάμε αλόγιστα από το παράθυρο προς δόξαν της διαπλοκής, της παρασιτοκρατίας, σε νέους κύκλους αντιαναπτυξιακών και πολιτικάντικων παροχών. Αλλιώς αλίμονο μας. Ο υπερπληθωρισμός με τις καταστροφικές του συνέπειες και όχι μόνο, θα μας τιμωρήσουν αλύπητα.
Η νέα δραχμή και οι ελπιδοφόρες προοπτικές
Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί αρχικά κατά 50% και εφ’ όσον χρειαστεί, θα ακολουθήσει συγκρατημένη διολίσθησή της ανάλογα και με τις ισχύουσες καταστάσεις. Εκτιμούμε ότι η δύσκολη αρχική περίοδος, αν και δεν μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς, θα διαρκέσει 6-14 μήνες, όπου θα βιώσουμε αρρυθμίες στην αγορά, πληθωριστικές πιέσεις, προσωρινές ελλείψεις αγαθών. (Θα μας λείψουν ιδιαίτερα το χαβιάρι, το ουίσκι, οι Πόρσε Καγιέν, κλπ.! ). Στην περίοδο αυτή, μια συνετή κυβέρνηση οφείλει να φροντίσει για την κάλυψη βασικών αναγκών, κυρίως σε τρόφιμα και φάρμακα, με διακρατικές συμφωνίες. Τα διαθέσιμα σε ευρώ των Ελλήνων πολιτών θα υποτιμηθούν και αυτά κατά 50%, αλλά το ίδιο θα ισχύσει για τις δανειακές υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, οι οποίες θα υποστούν σοκ. Στις πρώτες μέρες φυσικά, οι Τράπεζες θα κλείσουν όπως και για εύλογο διάστημα το Χρηματιστήριο. Μετά την πρώτη αρχική περίοδο του σοκ κατά την οποία πρέπει να αποφευχθεί ο πανικός και να παταχθούν μαυραγορίτικες πρακτικές, σταδιακά θα εξομαλυνθεί η λειτουργία της αγοράς, θα ισχυροποιηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και η εσωτερική ζήτηση, με ευνοϊκές συνέπειες για την ανάπτυξη και την απασχόληση. Η εγχώρια παραγωγή θα επαναενεργοποιηθεί, αφού θα έχει γίνει πιο φτηνή, με συνέπεια την αύξηση των εξαγωγών και μείωση των ακριβότερων εισαγωγών. Ύστερα από ορισμένο διάστημα θα επανέλθει, η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία και το τραπεζικό σύστημα, με συνέπεια να εισρεύσουν από το εξωτερικό καταθέσεις σε ξένα νομίσματα. Με προϋπόθεση την πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, το νοικοκύρεμα του δημοσίου, μπορεί να δούμε επιτέλους το φως ξένων επενδύσεων. Όταν επιστρέψει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία, τότε μπορούμε να ακολουθήσουμε μια συγκρατημένη Κευνσιανή πολιτική που θα κατευθύνει πόρους στην ανάπτυξη και όχι σε παροχές, εκτός απ’ αυτές που αφορούν την κοινωνική πρόνοια. Οφείλουμε να πιστέψουμε στη χώρα μας και στους εαυτούς μας, να σταθούμε στα πόδια μας σε μια πορεία αυτοδύναμης ανάπτυξης και εθνικής αξιοπρέπειας. Η έξοδος από την κόλαση του ευρώ είναι η προοπτική της ελπίδας, σε αντίθεση με την προοπτική της απέραντης φτώχειας και δυστυχίας που προτάσσεται από την ευρωζώνη. Αυτή είναι η μόνη έντιμη καθαρή αντιπρόταση στο τερατώδες Μνημόνιο. Γιατί όταν αρνούμαστε το Μνημόνιο και ταυτόχρονα επαιτούμε για τα ευρωδάνεια των δημίων μας, γινόμαστε τουλάχιστον γραφικοί. Γιατί είναι γνωστό ότι, δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.